Ο Γιώργος Μπούας αναγνώρισε τον Σάββα Ξηρό και με μεγάλη πιθανότητα τον αδελφό του Βασίλη σαν δράστες της εκτέλεσης του Περατικού. Τον Βασίλη Ξηρό αναγνώρισε στην ίδια υπόθεση και ο Παναγιώτης Ρούσσης. Η Φάνη Γκούσκου στο πρόσωπο του Χριστόδουλου Ξηρού αναγνώρισε με βεβαιότητα τον ένα από τους δύο που βγήκαν από την Τράπεζα Εργασίας στο Περιστέρι, μετά τη ληστεία της 18 Ιούλη 1990. Ο κατηγορούμενος την αποκάλεσε φαντασιόπληκτη, δηλώνοντας ότι ποτέ δεν υπήρξε μέλος της «17Ν».

Ο συνήγορος υπεράσπισης του Βασίλη Τζωρτζάτου, Ιπποκράτης Μυλωνάς, ζήτησε τις φωτογραφίες τριών ατόμων που έχουν στο παρελθόν εμπλακεί σε ποινικές υποθέσεις και αυτόπτες μάρτυρες τους έχουν αναγνωρίσει ως δράστες της ληστείας των ΕΛΤΑ Αιγάλεω το Δεκέμβρη του 1991, ενώ τώρα οι ίδιοι μάρτυρες αναγνωρίζουν άλλους.

Η αμοιβαία αναγνώριση δικαστικών αποφάσεων, που επιβάλλουν χρηματικές ποινές, αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες κατά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπό την προεδρία του Ελληνα υπουργού Δικαιοσύνης Φ. Πετσάλνικου. Για πρώτη φορά στη συνεδρίαση συμμετείχαν και οι υπουργοί των 10 νέων χωρών.

Σύμφωνα με την απόφαση - πλαίσιο, οι αρμόδιες αρχές κάθε κράτους - μέλους αναγνωρίζουν και παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα εκτέλεσης για κάθε απόφαση άλλου κράτους που επιδικάζει χρηματική ποινή στο πλαίσιο καταδίκης για ποινικά αδικήματα, αλλά και για άλλα εγκλήματα ήσσονος σημασίας, όπως οδικά αδικήματα, λαθρεμπόριο, παραβάσεις δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και βία κατά τη διάρκεια αθλητικών εκδηλώσεων.

Ωστόσο, η σημασία αυτής της απόφασης βρίσκεται στο ότι δεν απαιτείται να συντρέχει διπλό αξιόποινο για τα παραπάνω αδικήματα, γεγονός που ανοίγει «παράθυρο» για τον περιορισμό ή την κατάργηση του διπλού αξιόποινου.

Να υπενθυμίσουμε ότι η κατάργηση του διπλού αξιόποινου είναι κύριος στόχος των ΗΠΑ και κάποιων άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οταν λέμε διπλό αξιόποινο εννοούμε τον κανόνα ότι μια πράξη πρέπει να είναι αξιόποινη και στη χώρα που συλλαμβάνει τον ύποπτο και σ' εκείνη που τον ζητά, διαφορετικά σημαίνει την αποδοχή ενός νόμου μιας ξένης χώρας. Πάντως, έχει βαθύτατες πολιτισμικές ρίζες για το τι αποτελεί αξιόποινο σε κάθε χώρα, ενώ η κατάργησή του είναι σημαντική υποχώρηση σ' αυτό που ονομάζεται νομικός πολιτισμός.