Μ' αφορμή την τελευταία συνάντηση της ΑΔΕΔΥ με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, έχουμε μια αποκαλυπτικότατη πλοκή και διαπλοκή σ' αυτό το θέμα των συνένοχων συμπρωταγωνιστών.

Προτού αναφερθούμε διεξοδικά σ' αυτό το γεγονός της συνάντησης, είναι χρήσιμο να θυμίσουμε ότι το ζήτημα «νέο μισθολόγιο», το ανακίνησε πριν από 2,5 χρόνια, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, με προεξάρχουσες τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΑΠ (ΣΥΝ) και, όπως στην πορεία αποδείχτηκε, καθ' υπαγόρευση της κυβέρνησης. Οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, εκτίμησαν εξαρχής ότι, σε μια εποχή, όπως η σημερινή, αρνητικών για το κίνημα συσχετισμών, που η «θεσμομετρία» της κυβέρνησης ενσωματώνει το κάθε θεσμικό εργατικό αίτημα στην αντιδραστική αναδιαρθρωτική πολιτική της, το κύριο για τους εργαζόμενους δεν ήταν ο θεσμός «νέο μισθολόγιο», αλλά ήταν και είναι η διεκδίκηση άμεσα αυξήσεων αντίστοιχων με τις σύγχρονες ανάγκες τους, που θα δρουν ενισχυτικά και σε όποιον μελλοντικό θεσμό μισθολογίου. Γι' αυτό αντιτάχτηκαν κατηγορηματικά στη «θεσμολογική» της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ και πρόταξαν την ανάγκη για δυναμικούς αγώνες για άμεσες αυξήσεις στις 350.000 δρχ. για το κατώτατο μισθό, με ανάλογη κλιμάκωση για όλα τα κλιμάκια, στις 250.000 δρχ. για την κατώτατη σύνταξη κλπ.

Με πρόσχημα το αίτημα του νέου μισθολογίου, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ τα τρία τελευταία χρόνια, παρ' όλο που αναγνώριζε απώλειες μισθών κατά 30%, δε διεκδικούσε οικονομικά αιτήματα, στο όνομα των «παχυλών» αποδοχών που θα 'ρχονταν «οσονούπω» μέσα από το νέο μισθολόγιο. Ετσι η κυβέρνηση, με τη στήριξη της ΑΔΕΔΥ, διαιώνιζε, τη σε βάρος των εργαζομένων στο Δημόσιο, λιτότητα και ταυτόχρονα, μέσα από τη σχετική κυβερνητική επιτροπή Κιντή και όχι μόνο, απεργαζόταν ένα μισθολόγιο της θεσμοθετημένης μόνιμης λιτότητας και του νέου αυταρχισμού. Μ' αυτόν τον τρόπο το «νέο μισθολόγιο», έγινε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό της αντιλαϊκής κυβερνητικής λιτότητας και τώρα, με βάση και τις αποκαλύψεις του υπουργού, στην πρόσφατη συνάντησή του με την ΑΔΕΔΥ, αποδείχνεται και δούρειος ίππος για το πέρασμα των πιο σκληρών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων του κυβερνητικού αντιδημοσιοϋπαλληλικού προγράμματος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ».

Με βάση, λοιπόν, τις προφορικές και γραπτές δηλώσεις του υπουργού προς την ΑΔΕΔΥ, η κυβέρνηση δεν μπορεί, δηλαδή δε θέλει, χάρη στη διαβόητη ανταγωνιστικότητα, να δώσει αυξήσεις μέσα από το σχεδιαζόμενο μισθολόγιο. Εκείνο που θα κάνει στο νέο μισθολόγιο, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργού, θα είναι μια «ομογενοποίηση» δηλαδή μια ανακύκλωση των σημερινών ποσών των σημερινών μισθών, σε τρεις άξονες. Ο πρώτος άξονας θα ονομαστεί βασικός μισθός και θα περιέχει τα σημερινά ποσά του βασικού μισθού, του χρονοεπιδόματος, του επιδόματος εξομάλυνσης και σταδιακά, σε μια πενταετία και τα 176 ευρώ. Πρόκειται για ποσά που και σήμερα παίζουν τον ίδιο ρόλο στους μισθούς και στις συντάξεις και απλά ενοποιούνται. Ετσι πετυχαίνεται ο πρώτος στόχος της κυβέρνησης για καθήλωση των συντάξεων. Ο δεύτερος άξονας θα ονομαστεί επιδοματικός, μη συντάξιμων επιδομάτων και θα διαιωνίζει τη γνώριμη επιδοματική πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Και ο τρίτος άξονας θα ονομαστεί άξονας λοιπών παροχών εντός ή εκτός προϋπολογισμού. Οι εκτός προϋπολογισμού παροχές, είναι σαφές ότι αφορούν σε ανταποδοτικά τέλη - τελόσημα που θα επιβάλλονται σε συναλλασσόμενους με δημόσιες υπηρεσίες πολίτες, υπέρ των υπαλλήλων αυτών των υπηρεσιών. Ο κάθε εργαζόμενος δηλαδή, τη μια ως συναλλασσόμενος πολίτης θα του παίρνει ο συνάδελφός του υπάλληλος, τελόσημο και την άλλη με τη σειρά του ως υπάλληλος θα παίρνει αυτός το τελόσημο από το συναλλασσόμενο συνάδελφό του πολίτη. Και έτσι θα ανακυκλώνεται η φτώχεια ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Μ' αυτές τις δυο συνδέσεις, μισθού παραγωγικότητας και μισθού βαθμού, που θα γίνονται με κριτήρια των κυβερνητικών πολιτικών σκοπιμοτήτων της υποταγής, των εκβιασμών και της χειραγώγησης των εργαζομένων στην κυβερνητική πολιτική του κεφαλαίου, η κυβέρνηση θα επιδιώξει τον πειθαναγκασμό των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να εργάζονται, όπως σημειώνει ο υπουργός στο γραπτό κείμενό του, απρόσκοπτα και «αποδοτικά και αποτελεσματικά για μια επιτελική και προσανατολισμένη στην επίτευξη στόχων Δημόσια Διοίκηση». Δηλαδή για μια Δημόσια Διοίκηση πιο αποτελεσματική στην υλοποίηση των γενικότερων αντιλαϊκών κοινωνικοοικονομικών αναδιαρθρώσεων.

Στην κυβερνητική λογική των αντικινήτρων συνταξιοδότησης, όπως είπε ο υπουργός, τα μισθολογικά κλιμάκια για κάθε κατηγορία υπαλλήλων, αυξάνονται από 18 σε 19, καταργώντας έτσι την 35ετία στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αφού για την εξάντλησή αυτών των κλιμακίων θα απαιτούνται 19 χ 2 = 38 χρόνια.

Δεν αρκέστηκε όμως μόνο σ' αυτά ο υπουργός, αλλά ως πιστό ενεργούμενο του κεφαλαίου, ζήτησε τη συνδρομή της ΑΔΕΔΥ για το πέρασμα από το Ελεγκτικό Συνέδριο, του νέου κυβερνητικού νομοσχεδίου που αποσυνδέει τις συντάξεις από το μισθό. Με μια τέτοια ρύθμιση που ο εκάστοτε υπουργός θα αποφασίζει και θα διατάζει το πόσο θα καθηλώνονται και θα μειώνονται οι συντάξεις, επιζητεί η κυβέρνηση να εξαναγκάζει τον εργαζόμενο να προτιμά να παραμένει στην ενεργό υπηρεσία μέχρι τα βαθιά γεράματα και μέχρι το «μοιραίο», για να αποφύγει την παραπάνω κυβερνητική αυθαιρεσία, και έτσι και με τη «θέλησή» του να καταργηθεί ουσιαστικά το δικαίωμά του στη σύνταξη.

Παραπέρα, έχοντας από τα πριν εισπράξει τη συναίνεση του προέδρου της ΑΔΕΔΥ, προεισαγωγικά ο υπουργός αποκάλυψε τις κυβερνητικές προθέσεις, για δημιουργία ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού φορέα που θα διαχειρίζεται τις κύριες και επικουρικές συντάξεις των εργαζομένων στο Δημόσιο, και όσον αφορά στην είσπραξη των εισφορών και όσον αφορά στην καταβολή των συντάξεων. Με την πρόταση αυτή, ο υπουργός στοχεύει σ' ένα επιπλέον πρόσθετο χτύπημα των συντάξεων. Με δεδομένη την επιχειρούμενη αποσύνδεση των συντάξεων από τους μισθούς που προαναφέραμε καθώς και με την καταλήστευση των αποθεματικών των σημερινών Ασφαλιστικών Ταμείων, αν γίνει ο φορέας που πρότεινε ο υπουργός, θα συμβεί το εξής: Πρώτον, τα μελλοντικά αποθεματικά του Ταμείου θα γίνουν αντικείμενο λεηλασίας από το μεγάλο κεφάλαιο και δεύτερον, σε περιπτώσεις που το Ταμείο εμφανίζει ελλείμματα, θα δίνεται η δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να αποφασίζει την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων και τη μείωση των συντάξεων. Ενώ, με βάση και την πρόσφατη εμπειρία, είναι σίγουρο ότι το καπιταλιστικό κράτος δε θα καταβάλει ούτε τις εργοδοτικές εισφορές.

Πάνω σ' αυτήν την γκάμα, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ άρχισε ένα παζάρι και έτσι αποκαλύφθηκε, για άλλη μια φορά, η γνώριμη τακτική της, τακτική όχι αντίκρουσης της αντεργατικής κυβερνητικής πολιτικής αλλά παζαρέματος των όρων ξεπουλήματος των συμφερόντων των εργαζομένων στο δημόσιο. Από αυτήν την άποψη και η απεργία που εξάγγειλε για τις 19 Μάη, δεν ανοίγει προοπτικές για τους εργαζόμενους αν δεν την πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους.

Από ό,τι φαίνεται έχουμε να κάνουμε με σοβαρές ανατροπές, που θίγουν οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικοασφαλιστικά και τους εν ενεργεία και τους συνταξιούχους δημόσιους υπάλληλους. Ανατροπές που επιπρόσθετα αποτελούν και μοχλό περάσματος σοβαρών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, που, λειτουργώντας σαν πιλότος στο Δημόσιο, θα πλήξουν σταδιακά όλη την εργατική τάξη, όλους τους εργαζόμενους. Οι ευθύνες της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ γι' αυτές τις ανατροπές είναι τεράστιες, γιατί συνέπραξε με την κυβέρνηση, μέσα από τους διαβόητους κοινωνικούς διαλόγους και νομιμοποίησε τους αντιεργασιακούς και αντιασφαλιστικούς νόμους της που συνέχειά τους αποτελούν αυτά τα νέα αντιδημοσιοϋπαλληλικά νομοσχέδια.

Ολα αυτά που επιβεβαιώνουν τις προειδοποιήσεις και εκτιμήσεις μας, εκτιμήσεις που απορρέουν όχι από κάποιες μαντικές ικανότητές μας, αλλά από την ταξική ανάλυση των πολιτικών του κεφαλαίου - κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν τα λέμε για να αποσπάσουμε εύσημα δικαίωσης. Τα αναφέρουμε για να επισημάνουμε τις σε βάρος όλων των εργαζομένων συνέπειες αυτών των πολιτικών. Για να επισημάνουμε τις βαθύτερες πολιτικές αιτίες της δημιουργίας και όξυνσης αυτών των αντεργατικών προβλημάτων που εδράζονται στο σύνολο της πολιτικής της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, ΝΔ, ΣΥΝ, που αβαντάρουν αυτήν την πολιτική του κεφαλαίου στο όνομα του αντιλαϊκού μονόδρομου της Ευρωπαϊκής. Ενωσης. Τα λέμε για να αναδείξουμε και τις ευθύνες των ηγεσιών των ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ - ΑΠ, που, αφού υιοθέτησαν την κεντρική αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, από όπου απορρέουν και οι μερικότερες αντιδημοσιοϋπαλληλικές πολιτικές, τώρα πάλι δε μεταμελούνται, γιατί πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή τους και όχι για κάποιο λάθος τους. Γι' αυτό και τώρα επιδίδονται σε κινήσεις αποτροπής των αναγκαίων κοινωνικών εκρήξεων, εξωραΐζοντας, ρετουσάροντας και ραφινάροντας τα κυβερνητικά μέτρα και μέσα που υπηρετούν την αντεργατική πολιτική του κεφαλαίου.

Ολα αυτά συνιστούν ραγδαίες αρνητικές εξελίξεις. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Να εγκαταλείψουν μαζικά αυτές τις συνένοχες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να συμπορευτούν με τις ταξικές δυνάμεις, με το ΠΑΜΕ, και να οργανώσουν και την 24ωρη απεργία τους στις 19 του μήνα, αλλά και τους άλλους αγώνες τους για τα γνήσια οικονομικά και εργασιακά αιτήματα, στην προοπτική της σύγκρουσης με τη συνολική κυβερνητική πολιτική. Να καταδικάσουν και τις πολιτικές ηγεσίες ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, που συναινούν σ' αυτές τις πολιτικές του κεφαλαίου.

• Για την απεργία στις 19 Μάη οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, καλούν τους εργαζόμενους σε απεργιακή προσυγκέντρωση στις 10.30 στην πλατεία Κλαυθμώνος.