Τελικά, όμως, η επιστροφή θα είναι 28,5 δρχ. το κιλό για όσους παρέδωσαν το προϊόν τους μέχρι τις 15 Δεκέμβρη 2002 και 19,5 δρχ. το κιλό για όσους το παρέδωσαν μετά, με αποτέλεσμα η τιμή του βαμβακιού να μείνει σε χαμηλό επίπεδο. Αν σ' αυτό συνυπολoγιστεί το γεγονός ότι αρκετές ποσότητες, που έμειναν και φέτος εκτός επιδότησης, είτε παραμένουν απούλητες στις αποθήκες, ή πουλιούνται στην εμπορική τιμή, η οποία είναι υποτετραπλάσια της συνολικής, τότε γίνεται φανερό πως έχουμε και νέα μεγάλη μείωση του εισοδήματος των βαμβακοπαραγωγών.
Τα ίδια και χειρότερα θα έχουμε και του χρόνου, αφού κυβέρνηση και ΕΕ επιμένουν στην εφαρμογή του καταστροφικού κανονισμού για το βαμβάκι. Ο μόνος τρόπος ν' αλλάξει κάτι προς όφελος των βαμβακοπαραγωγών είναι η ανάπτυξη ακόμα πιο μαζικών και δυναμικών αγώνων της μικρομεσαίας αγροτιάς, σε συντονισμό με την πάλη των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για την ανατροπή της αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης.
Κανείς, απ' όσο γνωρίζουμε, δε διαφωνεί με την προστασία της μαρτυρικής Γυάρου και την ανάδειξή της σ' έναν επισκέψιμο χώρο μνήμης, παιδείας και πολιτισμού. Πολύ περισσότερο, δε θα μπορούσε να έχει την παραμικρή ένσταση ή αντίρρηση ο «Ριζοσπάστης», όταν οι κομμουνιστές ήταν αυτοί, που πρωτίστως μαρτύρησαν στο άγριο αυτό νησί, γράφοντας, ταυτόχρονα, πάμπολλες σελίδες απαράμιλλου θάρρους, ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά τους. Αλλωστε, η τέτοια ανάδειξη της Γυάρου αποτελούσε και αποτελεί ένα σημαντικότατο χρέος της πολιτείας, απέναντι στη νεότερη ιστορία της χώρας, αλλά και τις μελλοντικές γενιές. Αναρωτιόμαστε, όμως, πόσες φορές ακόμη, οι κυβερνώντες θα εκμεταλλευτούν το προαναφερόμενο χρέος, για να ασκήσουν την «επικοινωνιακή» και προεκλογική τους πολιτική. Προχτές, ο υπουργός Αιγαίου, Ν. Σιφουνάκης, έδωσε συνέντευξη Τύπου, για να παρουσιάσει την πρώτη φάση (!) της μελέτης δημιουργίας του δικτύου «μνήμης» στα στρατόπεδα της Γυάρου...
Δεν καταλαβαίνουν ότι, τριάντα περίπου χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και είκοσι δύο χρόνια μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, τέτοιες εκδηλώσεις αποτελούν λίγο - πολύ κοροϊδία στην ιστορική μνήμη του λαού μας; Πολύ περισσότερο, όταν ο υπουργός δεν μπορεί, ούτε σήμερα, να δώσει συγκεκριμένες και σαφείς απαντήσεις, για τη χρηματοδότηση και το χρονοδιάγραμμα των απαραίτητων έργων;
Μπορεί ο Πολ Μπρέμερ, ο νέος Αμερικανός δερβέναγας στο Ιράκ, να δίνει συνεντεύξεις Τύπου και να μοιράζει υποσχέσεις, ανάμεικτες με απειλές, αλλά η πραγματικότητα είναι περισσότερο κι από οικτρή. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Γιούνισεφ, περισσότερα από 300.000 παιδιά στο Ιράκ κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από ασιτία, αριθμός διπλάσιος από την περίοδο του Σ. Χουσεΐν και του 10ετούς εμπάργκο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Την καταγγελία έκανε ο εκπρόσωπος της Γιούνισεφ στη Βαγδάτη, Κάρελ ντε Ροτ, τονίζοντας ότι η κατάσταση έχει χειροτερέψει, ενώ οι αμερικανικές και βρετανικές κατοχικές δυνάμεις δε διευκολύνουν τις ανθρωπιστικές αποστολές βοήθειας και δεν εμποδίζουν τις συνεχιζόμενες λεηλασίες.
«Η Βουλγαρία στάθηκε παλικάρι και εμείς δεν το ξεχάσουμε ποτέ». Η δήλωση ανήκει στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Κ. Πάουελ και την έκανε προχτές, φτάνοντας στη βουλγαρική πρωτεύουσα. Θυμίζουμε ότι η ηγεσία της γειτονικής μας χώρας συμφώνησε με τις ΗΠΑ για την εισβολή στο Ιράκ και παραχώρησε την αεροπορική βάση του Σαράφοβο για τα αμερικανικά αεροσκάφη.
Κι αν αναρωτιέστε πώς θα... ανταμείψουν οι ΗΠΑ τη Βουλγαρία, σας πληροφορούμε ότι η «αμοιβή» της θα είναι η εγκατάσταση στη γειτονική χώρα αμερικανικών βάσεων, οι οποίες θα «μετακομίσουν» εκεί από τη Γερμανία όπου βρίσκονται σήμερα... «Αμοιβή», η οποία είναι σημαντική, βέβαια, για τις κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις της Βουλγαρίας, αφού συμβάλλει στην παραπέρα στερέωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη χώρα και στη μεγαλύτερη πρόσδεσή της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλωστε, δεν είναι κρυφοί οι φόβοι και οι ανησυχίες των δυνάμεων αυτών, καθώς «είναι νωπές ακόμη οι μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος στους λαούς των χωρών αυτών», όπως ομολόγησε πρόσφατα και ο Κ. Σημίτης, ενώ τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα συνεχώς οξύνονται.
Κάθε μέρα που κυλά
κατεβαίνουνε ρολά,
κλειδαριές μπαίνουν, λουκέτα
κι η εργατιά «τρώει πακέτα».
*
Κλειδαριές πλέον παντού
κι η ανεργία κάνει «ντου»,
έχει μπει σε κάθε σπίτι
απ' τη Θράκη ως την Κρήτη.
*
Σφίγγει η φτώχεια σαν θηλιά,
κι η εργατιά θα «πάει καλλιά»,
θα τη θάψουν δίχως τύψη
όσοι πριν την έχουν στύψει,
τη γροθιά λοιπόν στα ύψη!