Ερωτώμενη για το αν με δεδομένη την «αδυναμία» των συνδικάτων να παρέμβουν στο θέμα της ανεργίας, το ΚΚΕ σκέφτεται ν' αλλάξει κάτι στον τρόπο αντίληψης και παρέμβασής του στον τομέα αυτό, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε:

«Γιατί πρέπει να αλλάξουμε εμείς και να μην αλλάξει η ΓΣΕΕ; Δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή είναι και ένα θέμα. Το ΠΑΣΟΚ λέει κάνει εκείνο. Η Νέα Δημοκρατία κάνει το άλλο. Ο Συνασπισμός λέει εκείνο, ο άλλος λέει το άλλο. Εσείς γιατί δεν αλλάζετε; Γιατί πρέπει ν' αλλάξουμε; Δεν κατάλαβα;

Δηλαδή αυτά τα οποία βλέπουμε, αυτά τα οποία έχουμε προβλέψει, αυτά τα οποία περιγράφουμε, αφήστε τα ιδεολογικά στοιχεία, είναι ψέματα, είναι δηλαδή έξω από τη ζωή; Το ότι αυτή τη στιγμή γίνονται συγχωνεύσεις, συγκεντροποιήσεις κλπ., το ότι οι μικρομεσαίοι ζουν αυτά που ζουν, το ότι η όποια ανάπτυξη συντελείται στην Ελλάδα, γίνεται στις πλάτες των εργαζομένων και την πληρώνουν οι εργαζόμενοι, γιατί να αλλάξουμε εμείς θέση σ' αυτά;

Αυτό που χρειάζεται, είναι να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουμε δυναμικότεροι, να γίνουμε ουσιαστικότεροι, να γίνουμε μαχητικότεροι, ναι. Να βελτιώσουμε την ποιότητά μας. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ν' αλλάξουμε, δηλαδή τι να υιοθετήσουμε παραδείγματος χάρη, ότι οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα είναι κρατικοδίαιτοι που λέει η Νέα Δημοκρατία; Γιατί τώρα δεν είναι κρατικοδίαιτοι και αυτοί που ιδιωτικοποιήθηκαν;

Το κράτος πάντα τάιζε τους επιχειρηματίες είτε είχαν οι ίδιοι την ιδιοκτησία της επιχείρησης, είτε όχι. Δίχως το κράτος μπορούν οι επιχειρηματίες να ζήσουν; Η κυβέρνηση, η Βουλή θα κάνει την εργατική νομοθεσία, θα άρει το όριο των απολύσεων, θα ανεβάσει το όριο συνταξιοδότησης. Δε νομοθετούν οι ιδιώτες.

Να υιοθετήσουμε την άποψη, ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι πιο λογικοί στις απαιτήσεις τους; Να υιοθετήσουμε την άποψη, ότι δεν είναι εκπαιδευμένοι οι Ελληνες εργαζόμενοι και ότι φταίει η παιδεία τους ή ότι φταίνε οι μετανάστες ή ότι είναι τεμπέληδες; Αυτά δεν μπορούμε να τα δεχτούμε, σ' αυτά δεν αλλάζουμε. Τι να αλλάξουμε δηλαδή, ας αλλάξουν οι άλλοι, όχι για χάρη μας, βλέποντας τις εξελίξεις».

Τέλος, ζητήθηκε από την Αλ. Παπαρήγα ένα σχόλιο για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τη «διαμάχη» μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ. Τόνισε επ' αυτού:

«Και αυτό είναι σε εξέλιξη. Αντίθεση υπάρχει, καθαρά πράγματα. Βεβαίως, δεν υπάρχει από τη μια μεριά η Ευρωπαϊκή Ενωση και από την άλλη οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν αντιθέσεις και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, υπάρχουν διάφορα μπλοκ.

Το θέμα είναι πόσο θα οξυνθεί αυτή η αντίθεση και πού θα οδηγήσει. Φαίνεται ότι για μεγάλο ακόμα διάστημα, θα βαδίζουν μαζί, θα χτυπάνε και χώρια, θα χτυπιούνται και μεταξύ τους.

Διότι οι Ευρωπαίοι, ας το πω έτσι, νιώθουν την ανάγκη της προστασίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δε νιώθουν ακόμα έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους λαούς της Ευρώπης και την όλη κατάσταση μόνοι τους.

Δεύτερον, δε νιώθουν ενδεχομένως και τόσο ισχυροί να τα βάλουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ετοιμάζονται όμως. Το ζήτημα είναι αυτή τη διαμάχη ποιος την πληρώνει. Την πληρώνουν οι λαοί κι εμείς επιμένουμε ότι οι λαοί δεν μπορούν να βλέπουν τα πράγματα ως αγώνα Ευρώπης - Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά πρέπει να βλέπουν τα πράγματα στην αντίθεση ιμπεριαλισμός - λαοί.

Διότι αν αυτή η αντίθεση κυριαρχήσει, μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να αντιμετωπίσεις και τον κίνδυνο του πολέμου. Βέβαια, και με ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό της κάθε χώρας.

Αν πας με τη λογική πάω με τους Ευρωπαίους κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν την αποφεύγεις τη σύγκρουση. Πάντως, ας ξεκαθαρίσουμε, με την ευκαιρία. Στον ευρωστρατό, άμεσα είπαν ότι θα είναι συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ. Αλλο ό,τι στο μυαλό μερικών Ευρωπαίων μπορεί αύριο να είναι η χειραφέτηση από το ΝΑΤΟ. Πάντως ό,τι γίνεται σήμερα στην Ευρώπη θεωρείται συμπληρωματικό των Ηνωμένων Πολιτειών, επισήμως.

Πραγματικά, κάνει εντύπωση να υπάρχουν σε τούτο εδώ τον τόπο δυνάμεις πολιτικές που να τοποθετούνται και να λένε είμαι αριστερή δύναμη και την ίδια ώρα να χαιρετίζουν τον ευρωστρατό, την ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας, που είναι επίθεση. Να χαιρετίζουν δηλαδή όλα εκείνα τα μέσα τα οποία ενισχύουν τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό και μάλιστα να μπαίνουν στη λογική της διαπάλης με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτά τα λέω, χωρίς να υποτιμήσω καθόλου ότι σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, όντως έχοντας την πρωτοκαθεδρία, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες. Αλλά η απάντηση δεν είναι με τους Γερμανούς κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, γιατί όταν οι Γερμανοί θα τα βρουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα είμαστε στον άσο.

Μια κουβέντα ακόμη. Η λογική του κατευνασμού, είτε απέναντι στην εργοδοσία, είτε απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο, είτε απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, αυτή η πολιτική του κατευνασμού είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, αν συνδέεται με λαϊκές αντιλήψεις. Η πολιτική του κατευνασμού είναι επιθετικότητα κατά των λαών, ανοίγει το δρόμο της επιθετικότητας».