Στους εργάτες και στις εργάτριες που ζουν το μαρτύριο της ανεργίας, στους εργαζόμενους που η εργοδοσία και η αντιλαϊκή πολιτική τούς απολύουν, τους πετάνε στο δρόμο. Στη λαϊκή οικογένεια που βιώνει το δράμα της ανεργίας, αγωνιά για το αύριο.

Στους εργαζόμενους που βιώνουν την κατάργηση εργασιακών, κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Οι εξελίξεις για τους εργαζόμενους είναι οδυνηρές, θα συμπαρασύρουν σε ακόμα μεγαλύτερη δίνη εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους.

Στη στρατιά των 500.000 ανέργων, των χιλιάδων υποαπασχολούμενων, των ξεκληρισμένων μικρομεσαίων αγροτών και των ΕΒΕ που χρεοκόπησαν, προστίθενται οι εκατοντάδες απολυμένοι αυτών των ημερών.

Οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με μια πολιτική που στηρίζει, με ένα πλέγμα μέτρων και με τον κρατικό μηχανισμό, μια πληθώρα ευκαιριών και προνομίων υπέρ της πλουτοκρατίας, ντόπιας και ξένης. Ηδη έχουν αφαιρεθεί ορισμένα μέτρα προστασίας που με αγώνες και αίμα κυριολεκτικά είχαν αποσπάσει οι εργαζόμενοι.

Οσο ο εργάτης και η εργάτρια, ο εργαζόμενος υποχρεώνεται να παράγει κέρδη για το κεφάλαιο, θα υπάρχει σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, θα μεγαλώνει η ψαλίδα ανάμεσα στις δυνατότητες του λαού να ζήσει καλύτερα και στον τρόπο που ζει. Αυτή την πείρα την έχουν οι εργαζόμενοι, που με αγώνες και θυσίες απέσπασαν ορισμένες κατακτήσεις, οι περισσότερες όμως από αυτές αναιρέθηκαν με την επέλαση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Το ζήτημα κρίνεται στην αλλαγή συσχετισμού δύναμης υπέρ της πάλης για τα εργατικά δικαιώματα.

Το μόνο που ενδιαφέρει τους καπιταλιστές, τα μονοπώλια, είναι να εκμεταλλευτούν την υπερεργασία της εργατικής τάξης, ρίχνοντας τους μισθούς και τα μεροκάματα στο κατώτατο επίπεδο, ληστεύοντας τη λαϊκή οικογένεια με τα «καταναλωτικά» και στεγαστικά δάνεια, με τις πιστωτικές κάρτες. Οι καπιταλιστές κερδίζουν και από αυτά που κατακρατούν, αρπάζουν από τους εργαζόμενους και αυτά που τους «δίνουν».

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Ο κεφαλαιοκράτης, ο μονοπωλιακός όμιλος επενδύει εκεί που τον συμφέρει περισσότερο. Πάνω σ' αυτή τη βάση εκδηλώνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους επιχειρηματίες, το κλείσιμο εργοστασίων, εμπορικών καταστημάτων, η μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες, η χρησιμοποίηση της τεχνολογίας για τη μείωση των εργατικών θέσεων.

Η ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ, η λογική του μονόδρομου της ΕΕ, όξυνε το πρόβλημα της ταξικής εκμετάλλευσης και της ανεργίας. Κανένα από αυτά τα κόμματα δε δικαιολογείται να εκφράζει την έκπληξή του για την αύξηση της ανεργίας. Το ίδιο ισχύει για τις ηγεσίες που πλειοψηφούν και ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα.

Η πολιτική της ΕΕ είναι καθαρή, διαφανής, στηρίζει τα κέρδη, τα κεφάλαια. Αυτή είναι η απόλυτη προτεραιότητά της. Αναπαράγει και οξύνει σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα την ανεργία, την εξαθλίωση, την ανασφάλεια. Η διεύρυνσή της θα πολλαπλασιάσει τα βάρη των λαών, θα φέρει σε ακόμα δυσχερέστερη θέση τη λαϊκή οικογένεια.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ότι η κυβέρνηση θα έρθει αρωγός τους και ότι θα θελήσει να αντιμετωπίσει στα σοβαρά το δικαίωμά τους για δουλιά. Ομήρους τους θέλει και μόνον. Ιδιαίτερα σε συνθήκες παρατεταμένης εκλογικής περιόδου.

Η πολιτική της λεγόμενης επιδότησης της εργασίας, αντί της ανεργίας, ένα στόχο έχει: Να επιβάλει στους εργαζόμενους ακόμα πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης, να μοιραστούν μεταξύ τους τα βάρη της λιτότητας και της ανεργίας, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και τους μισθούς-μεροκάματα πείνας. Σε λίγα χρόνια θα βγάλουν από το λεξιλόγιό τους τον όρο «ανεργία», αφού και λίγες μέρες απασχόλησης στη διάρκεια ενός χρόνου θα καταλογίζεται σαν κανονική εργασία.

Στο όνομα της επιδότησης της εργασίας στερούν από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων το επίδομα ανεργίας, επιχορηγούν την καπιταλιστική εργοδοσία με τεράστια ποσά και μοιράζουν την ανεργία σε περισσότερους εργαζόμενους, καταδικάζοντάς τους στην υποαπασχόληση και στη φτώχεια.

Ολα αυτά τα χρόνια δοκιμάστηκαν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, τα προγράμματα κατάρτισης και διά βίου εκπαίδευσης, η μερική απασχόληση. Ολα λειτούργησαν σε βάρος των εργαζομένων, δε δίνουν καμία προοπτική.

Το ψευτοδίλημμα «ανεργία ή κατάργηση δικαιωμάτων» σημαίνει υποταγή, ακόμα πιο σκληρή εκμετάλλευση.

Ο αγώνας για το δικαίωμα στη δουλιά, κατά των απολύσεων και της ανεργίας, για την ίση μεταχείριση των δύο φύλων και των μεταναστών είναι συνδεδεμένος με την πορεία του αγώνα για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Μόνον όταν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη και τα μέσα να καθορίζουν τι και πώς θα αναπτυχθεί, όταν δηλαδή κατακτήσουν τη δική τους εξουσία, μόνον τότε θα αρχίσει η αντίστροφη θετική μέτρηση στο ζήτημα της απασχόλησης, της λαϊκής κοινωνικής ευημερίας. Η αντίστροφη μέτρηση για διεθνείς σχέσεις της χώρας στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος των λαών.

Το ΚΚΕ παίρνει υπόψη τα σημερινά οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, των οικογενειών τους. Γι' αυτό και υποστηρίζει ότι ο αγώνας σήμερα πρέπει να αναπτύσσεται ενιαία προς δύο αλληλοσυνδεόμενες κατευθύνσεις: Από τη μια μεριά να καλλιεργεί και να αναπτύσσει τις προϋποθέσεις για ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της και από την άλλη να διεκδικεί προστασία των ανέργων, προστασία των δικαιωμάτων της λαϊκής οικογένειας, ώστε να μη μεγαλώσει ακόμα πιο δραματικά η εξαθλίωση και η φτώχεια. Αυτός ο αγώνας απαντά στα άμεσα προβλήματα, ανοίγει ταυτόχρονα προοπτική για το αύριο.

1. Επιδότηση στο 80% του βασικού μισθού για όλη τη διάρκεια της ανεργίας.

2. Υπολογισμό του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου.

3. Επιδότηση των νέων ανέργων, χωρίς καμιά προϋπόθεση.

4. Επέκταση της υπαλληλικής αποζημίωσης (Ν. 2112) για όλους.

5. Συνταξιοδότηση στα 50 χρόνια για τις γυναίκες και στα 55 για τους άνδρες.

6. «Πάγωμα» των δανείων.

7. Μηνιαία κρατική επιδότηση για τις οικογένειες που σπουδάζουν παιδιά.

8. Επιχορήγηση του ενοικίου.

9. Διάθεση δωρεάν κρατικών βρεφονηπιακών, παιδικών σταθμών για τα παιδιά των ανέργων.

10. Ειδικά μέτρα προστασίας των ανέργων γυναικών και των νέων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Η οικοδόμηση του Μετώπου θα δώσει πολλαπλάσια δύναμη στο λαϊκό κίνημα, θα ανεβάσει την αποτελεσματικότητά του, θα επιβάλει παραχωρήσεις και κατακτήσεις. Θα οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας ισχυρής λαϊκής πλειοψηφίας, για να διεκδικήσει να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα συμβάλει ουσιαστικά προς μια τέτοια κατεύθυνση.

Σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας μπορεί να τεθεί σχεδιασμένα και προγραμματισμένα σε πλήρη κίνηση ο πλούτος της χώρας, όλες οι αναπτυξιακές πηγές της. Μόνον έτσι μπορούν να αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα η πλήρης εργασία, η βελτίωση της ζωής του λαού, οι υψηλές παροχές και τα δικαιώματα ανάλογα με τις σύγχρονες ανάγκες.

Οπλο θα είναι ο κεντρικός πανεθνικός οικονομικός μηχανισμός διεύθυνσης και εργαλείο ο κρατικός πανεθνικός σχεδιασμός με προσαρμογή στο περιφερειακό, κλαδικό, διακλαδικό επίπεδο.

Για να υπάρξει προγραμματισμένη ανάπτυξη για το λαό απαιτείται τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να αποτελέσουν λαϊκή περιουσία, με την κοινωνικοποίησή τους, ενώ δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα της λαϊκής οικονομίας, που θα προστατεύει την εγχώρια παραγωγή, θα λειτουργεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών, ιδιαίτερα αυτών που είναι σε κλάδους μεταποίησης.

Συμπαραταχθείτε, συντονιστείτε, οργανώστε από κοινού την πάλη σας. Το πρόβλημα της ανεργίας αφορά όλους και όλες.

Αφορά και τους μικρομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου. Η κοινή πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι προϋπόθεση για να γίνει ένα ουσιαστικό βήμα προς τα εμπρός, για το κοινό Μέτωπο δράσης.

Αφορά ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, που είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολιτικής.

Η νεολαία να δώσει δύναμη και πνοή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με τη μαζική της συμμετοχή στα σωματεία, στη συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων. Με την ενεργό συμμετοχή της σε όλες τις εκφράσεις του κινήματος και τις ενωτικές συσπειρώσεις. Με τη συμπόρευση και συνεργασία της με τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Αθήνα 25 του Μάη 2003