Η άποψη που προσπαθεί να τεκμηριώσει ότι το «υπερεθνικό» κράτος, οι «υπερεθνικοί» οργανισμοί καταργούν ή περιθωριοποιούν και απαξιώνουν το αστικό κράτος, αφήνει στο απυρόβλητο την κυβέρνηση της κάθε χώρας, το ίδιο το αστικό κράτος. Αθωώνει την αστική τάξη, σε εθνικό επίπεδο, αφού θεωρεί ότι αναπόφευκτα, η κυβέρνηση της χώρας και το εθνικό αστικό κράτος, αυτά είναι αδύναμα μπροστά στον «υπερεθνικό οργανισμό», στο «υπερεθνικό» κράτος.
Σύμφωνα με τις αντιλήψεις αυτές, καθίσταται αδύνατη η ανατροπή στο εθνικό επίπεδο και οι αλλαγές θα γίνουν ή όλες μαζί παγκόσμια ή πουθενά. Για παράδειγμα ο ΣΥΝ θεωρεί υποχρεωτική τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την πάλη μέσα σ' αυτήν γιατί όπως εκτιμά «η ιστορική πείρα διδάσκει πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν αυτή η χώρα είναι μικρή και οικονομικά αδύναμη, το πεδίο ταξικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που ανοίγει η πορεία ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά το πραγματικό έδαφος όπου ο καταστατικός της στόχος μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός».(Θέσεις του ΣΥΝ για το προγραμματικό του συνέδριο).
Οσες δυνάμεις προβάλλουν τέτοιες αντιλήψεις «βολεύονται να εξηγούν τα προβλήματα ως εισαγόμενα και επιβαλλόμενα απ' έξω υποβαθμίζοντας συνειδητά το ότι τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης σε εθνικό επίπεδο είναι ίδια με τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης όλων των καπιταλιστικών χωρών, ανεξάρτητα από τη θέση που έχει η αστική τάξη της μιας ή της άλλης χώρας στο διεθνές σύστημα του ιμπεριαλισμού, στην παγκόσμια αγορά».1
Για παράδειγμα η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και μετά στην ΕΕ και την ΟΝΕ, ήταν επιλογή που εξυπηρετούσε τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης, παρά το γεγονός ότι ορισμένα τμήματά της χτυπήθηκαν από την ενιαία εσωτερική αγορά, ή από τις γενικότερες διεθνείς συμφωνίες της Ενωσης με τρίτες χώρες οι οποίες και είναι υποχρεωτικά εφαρμόσιμες από κάθε κράτος - μέλος. Σ' αυτό οφείλεται και το χτύπημα για παράδειγμα των κλάδων κλωστοϋφαντουργίας, ιματισμού και δέρματος, της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας που οδήγησε στις εισαγωγές σε βάρος της εθνικής παραγωγής στην Ελλάδα, ή της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, για την οποία Γερμανία και Ολλανδία, απαιτούσαν τη μη ανάπτυξή της σε άλλα κράτη όπως η Ελλάδα επειδή ήθελαν να έχουν σχεδόν την αποκλειστικότητα στον κλάδο. Η αστική τάξη στην Ελλάδα βεβαίως συνολικά δεν έχασε απ' αυτή την εξέλιξη, αφού αναπτύχθηκαν άλλοι τομείς, π.χ. τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, πληροφορική, κατασκευαστικές εταιρίες κλπ. και μάλιστα στη διαπλοκή τους με το διεθνικό κεφάλαιο κάνουν εξαγωγές κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή, (Βαλκάνια, Παρευξείνια κλπ). Ενα επίσης βασικό ζήτημα είναι ότι μέσω της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις, ενισχύεται η εξουσία της αστικής τάξης της χώρας που βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση.
Οι αντιφάσεις που παρουσιάζονται στην εξωτερική πολιτική ενός κράτους με υποδεέστερη θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως η Ελλάδα, επομένως με ισχυρότερους δεσμούς εξάρτησης, είναι αποτέλεσμα αδυναμίας υπεράσπισης συμφερόντων που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα ισχυρότερου ή ισχυρότερων κρατών. Η σύγκρουση συμφερόντων διευθετείται υπέρ του ισχυρότερου κράτους με μεγαλύτερη ή μικρότερη συμφωνία του ασθενέστερου. Ενα καπιταλιστικό κράτος όπως η Ελλάδα για να αντιδράσει σε μια ηγετική ιμπεριαλιστική δύναμη όπως οι ΗΠΑ, πρέπει να έχει κοινά συμφέροντα και συμμαχία με άλλα καπιταλιστικά κράτη. Ιστορικά αυτό έχει επιβεβαιωθεί από την πρώτη στιγμή διαμόρφωσης του ελληνικού αστικού κράτους ως σήμερα».2
Πράγματι υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Για παράδειγμα στη διεθνή αγορά είναι δύσκολο να προωθήσει τα συμφέροντά της η Μότορ Οϊλ απέναντι στη Μόμπιλ ή την Εξον. Αναγκαστικά θα επιχειρήσει διεθνείς συμφωνίες ακόμη και συγχωνεύσεις. (Μότορ Οϊλ - Αράμκο). Οσο για την επιλογή συμμάχων, υπάρχει το παράδειγμα της στάσης της κυβέρνησης Μεταξά στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ ο Μεταξάς ήταν υπέρ του γερμανικού ιμπεριαλισμού, εντούτοις τάχθηκε με τους Αγγλους, γι' αυτό όπως ο ίδιος έγραψε στο ημερολόγιό του, αυτό επέτασσαν τα «εθνικά συμφέροντα», δηλαδή της άρχουσας τάξης που ήταν εξαρτημένη από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.
1,2, Από τη διάλεξη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2/2002 σελ. 109.