• «Βυζάντιο -τα ερωτικά εγκλήματα και οι τιμωρίες τους», ονομάζεται το βιβλίο του Γιώργου Καούρα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους». Ο συγγραφέας αναφέρεται σε ιστορικά, και πολλές φορές, εξωφρενικά περιστατικά ερωτικών παρεκτροπών καθώς και στην αντιμετώπισή τους από τη Βυζαντινή Εκκλησία και Πολιτεία. Πρόκειται για μια πρωτότυπη μελέτη, η οποία για πρώτη φορά αποκαλύπτει την έκταση της ερωτικής ζωής των Βυζαντινών και τις τιμωρίες που της επέβαλλαν. Ο Γιώργος Καούρας γεννήθηκε το 1977 και ασχολείται με την έρευνα της Ιστορίας του Βυζαντινού Δικαίου. Σε τούτο το βιβλίο θέτει ερωτήματα αλλά δίνει και τις ανάλογες απαντήσεις:
• Ποιος ο ρόλος της Εκκλησίας στις ερωτικές επιλογές των Βυζαντινών;
• Ποιες ερωτικές σχέσεις τιμωρούσε η Πολιτεία και ποιες η Εκκλησία;
• Το ερωτικό κοίταγμα, το άγγιγμα, το χάιδεμα, οι ερωτικές προθέσεις οι προγαμιαίες σχέσεις;
• Ποιες ποινές προβλέπονταν και ποιες επιβάλλονταν;
• Τα ερωτικά εγκλήματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και αξιωματούχων;
• Η βαρύτητα των ποινών λειτουργούσε αποτρεπτικά στην ερωτική συμπεριφορά των Βυζαντινών;

Δρομάκι της πόλης

Μα κάπου θα πάμε σήμερα, έτσι δεν είναι. Κάπου, εάν είναι δυνατόν, που να μην είναι πολύ μακριά αλλά ούτε και πολύ κοντά. Να πάμε στο Ναύπλιο; Νομίζουμε ότι είναι ο ιδανικός τόπος και η ιδανική απόσταση. Απέχει 148 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Τι πειράζει εάν έχουμε ξαναπάει; Κάτι μου λέει μέσα μου ότι αυτή τη φορά θα περάσουμε καλύτερα. Το Ναύπλιο χτίστηκε, σύμφωνα με τη μυθολογία, από το γιο του Ποσειδώνα και της Δαναΐδας Αμυμώνης και κατοικήθηκε από την προϊστορική εποχή, ενώ πήρε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Παρέμεινε ανεξάρτητη μέχρι τον 7ον αιώνα π.Χ. και τελικά καταστράφηκε από τους Αργείους. Στα Ελληνιστικά Χρόνια δημιουργήθηκε ένας αξιόλογος οικισμός που οχυρώθηκε και άρχισε να ακμάζει πάλι. Μα την ακμή ακολουθεί η παρακμή. Το 1210 περιήλθε στους Φράγκους, για να περάσει στα χέρια των Βενετών το 1377 μέχρι το 1540 που πέφτει στους Τούρκους. Και, φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, το Ναύπλιο έγινε η πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, όπου και εγκαταστάθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Αυτά τα λίγα ιστορικά στοιχεία έχουμε στο μυαλό μέχρι να φτάσουμε.

Γενική άποψη του Ναυπλίου

Πρέπει να ανέβουμε τα 857 σκαλοπάτια, για να φτάσουμε στο μεσαιωνικό κάστρο που στέκεται αγέρωχο πάνω στην πόλη του Ναυπλίου. Αντε κουράγιο, απότομα είναι. Μερικοί θα πάνε με το αυτοκίνητο, και άλλοι θα ανέβουν μαζί τους για να τα κατέβουν. Ανάμεσα στους τελευταίους κι εγώ. Πιάστηκα ολόκληρη την τελευταία φορά που το έκανα αλλά τελικά τα κατάφερα, θα αντέξω και τούτη τη φορά; Θα δούμε. Προς το παρόν είμαι πάνω στο κάστρο και αγναντεύω τη θέα, τη μοναδική αυτή θέα που ποτέ δεν τη χόρτασα. Ενας τουρίστας διαβάζει την ιστορία του κάστρου και άθελά μου(;) ρίχνω μια ματιά για να φρεσκάρω τη μνήμη μου, βομβαρδισμένη καθώς είναι από τις χιλιάδες συνεχείς πληροφορίες. Ο απόκρημνος λόφος, που έδωσε το όνομά του στο κάστρο, οχυρώθηκε από τους Βενετούς το 1686, όταν δηλαδή ο Μοροζίνι απέσπασε την πόλη από τους Βενετούς. Την κατασκευή ανέλαβε ο Γάλλος Λα Σαλ, ο οποίος όμως πρόδωσε τους Βενετούς για χάρη των Τούρκων αχρηστεύοντας τα κανόνια τους. Επτά οχυρά, στην ουσία επτά ερείπια που κάποτε ήταν οχυρά έχουν τα ονόματα των Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, Αχιλλέα, Φωκίωνα, Επαμεινώνδα και Λεωνίδα. Και στην κορυφή του φρουρίου το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα. Εκεί στο Παλαμήδι φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης σε ένα εφιαλτικό κελί. Υγρό, μικρό, ανατριχιαστικό. Εδώ μου έρχεται τρέλα. Να φυλακίσουν έναν ήρωα οι δικοί του είναι δυνατόν; Φαίνεται πως είναι.

Γενική άποψη της πόλης από το Παλαμήδι

Η πόλη του Ναυπλίου ασκεί μια γοητεία στον ταξιδιώτη, που περπατά στα γραφικά σοκάκια και κάποια στιγμή ξεθεωμένος θα σταθεί να πάρει μια ανάσα στο πανέμορφο παραδοσιακό καφενείο. Μια ανάσα μόνο, στην Πλατεία Συντάγματος που θυμίζει ιταλική πλατεία, με τα δυο τούρκικα τζαμιά (στο ένα από αυτά συνεδρίασε η πρώτη Βουλή των Ελλήνων), την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που χτίστηκε από του Βενετούς τον 16 αιώνα (εκεί διατηρείται ένα αντίγραφο του «Μυστικού δείπνου» του ντα Βίντσι), καθώς και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Οταν θα φτάσουμε στο Μουσείο θα πρέπει να θυμηθούμε να θαυμάσουμε την «αποσπασματική τοιχογραφία από τις Μυκήνες» του 15 αιώνα π.Χ. και το πήλινο κεφάλι ειδωλίου, τον «άρχοντα της Ασίνης» που χρονολογείται επίσης τη Μυκηναϊκή εποχή.

Το Παλαμήδι

Eurokinissi

Το Μπούρτζι