Το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση την προηγούμενη Πέμπτη ως «σχέδιο δράσης για την κοινωνική ενσωμάτωση», συνοδεύεται από διάφορους πίνακες στους οποίους διακρίνεται μία ημερομηνία σταθμός: 1991! Είναι η χρονιά των μεγάλων ανατροπών. Είναι η χρονιά που η αντεπανάσταση ορθώνει ανάστημα. Είναι η χρονιά που και επίσημα αρχίζει η επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όποια κατάκτηση έχει βάλει τη σφραγίδα της η ταξική πάλη και η σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Από διάφορες πλευρές αναπτύσσεται ο ισχυρισμός πως αυτό που συμβαίνει μετά το 1991 είναι η «υποχώρηση του κοινωνικού κράτους». Ψεύδος είναι ο ισχυρισμός πως πρόκειται για υποχώρηση. Αρπαγή κατακτήσεων για κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αν και δημιουργούνται συνεχώς νέες, είναι και μάλιστα στο φως της μέρας. Ψεύδος είναι και ο όρος «κοινωνικό κράτος». Τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει στον καπιταλισμό, δεν υπήρξε ποτέ. Χαρακτηρίστηκε σαν τέτοιο από τη σοσιαλδημοκρατία ένα προνοιακό σύστημα που έχει τις ρίζες του στις ανάγκες της εργατικής τάξης που σακατεύονταν στα κολαστήρια της μισθωτής εργασίας και κατακτήθηκε σαν τέτοιο σύστημα μέσα από σκληρούς αγώνες των ίδιων των εργατών. Ηταν και η περίοδος που ο καπιταλισμός έβγαινε από την οικονομική κρίση, βρισκόταν σε άνοδο και κάτω από την ανάπτυξη ταξικών αγώνων έκανε ορισμένες παραχωρήσεις, προκειμένου να ενσωματώνει τις λαϊκές μάζες στο σύστημα. Ολο το οικοδόμημα φέρει και τη σφραγίδα της επικράτησης της εργατικής επανάστασης του 1917, αλλά και την επικράτηση του σοσιαλισμού σε περισσότερες χώρες μετά τον πόλεμο. Είναι τότε κι από τότε που γίνονται άλματα και στις κατακτήσεις των εργατών στον καπιταλισμό. Ακόμα και τις παραμονές της αντεπανάστασης ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος και με ζωντανό το φάρο των σοσιαλιστικών κατακτήσεων να υπογράφει για κοινωνικές παροχές. Αλλά, «κοινωνικό κράτος» στο καπιταλισμό δεν υπήρξε.

Με την επικράτηση της αντεπανάστασης, η καπιταλιστική κρίση βρίσκει διέξοδο και στη ραγδαία αφαίρεση εργατικών κατακτήσεων. Η λιτότητα σ' όλα τα επίπεδα και στους μισθούς και στις κοινωνικές παροχές γίνεται μόνιμο στοιχείο. Ολο και πιο άγρια.

Παράλληλα, όμως, από τους απολογητές του καπιταλισμού στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος επιχειρείται μια σειρά αυτονόητα θετικές εφαρμογές των τεχνολογικών επιτευγμάτων να παρουσιαστούν σαν στοιχεία βελτίωσης της ζωής της εργατικής τάξης εντός αυτού του συστήματος, όταν οι ανάγκες της συνεχώς πολλαπλασιάζονται, αλλά όλο και αφαιρούνται οι δυνατότητες κάλυψής τους. Κρύβεται το γεγονός ότι ο πλούτος που παράγεται είναι όλο και περισσότερος ότι όλο και μικρότερο τμήμα αυτού του πλούτου επιστρέφει ως μισθός στους παραγωγούς. Η ορατή βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, συγκριτικά με το παρελθόν, σε ορισμένες χώρες του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται αύξηση της ευημερίας. Η φτώχεια ως όρος εξαφανίζεται και στη θέση της έρχεται ο «κοινωνικός αποκλεισμός». Λες και είναι η κοινωνία που αποκλείει τα μέλη της. Λες και δεν είναι η περιθωριοποίηση αποτέλεσμα της ανεργίας, της οικονομικής ανέχειας, λες και δεν είναι ο καπιταλισμός που παράγει φτώχεια και εξαθλίωση.

Κάθε πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης περιέχει και το κονδύλι για τη διαφήμισή του. Κονδύλι για κατανάλωση από τους ευρωλάγνους που σπεύδουν να επιχειρηματολογήσουν στα πλαίσια των διαλόγων για το άλφα ή βήτα μέτρο να προτείνουν αυτήν ή την άλλη τροποποίηση, πάντα μέσα στα όρια της πολιτικής του συστήματος. Εκεί και η απάτη. Μόνο που σήμερα είναι πλέον εύκολο να αναγνωρίσεις τον απατεώνα σ' αυτόν που ψήφιζε και με δύο χέρια το Μάαστριχτ, σ' αυτόν που εξηγούσε γιατί η Λευκή Βίβλος είναι καλή, αφού την προώθησε ο σοσιαλιστής Ντελόρ και σήμερα ο ίδιος, μυξοκλαίγοντας έρχεται να πει πως δε θα μετέχει σ' αυτόν το διάλογο όχι γιατί διαφωνεί με την κατάρτιση κοινωνικής χάρτας, αλλά γιατί τα μέτρα που περιέχει δεν είναι αξιόπιστα. Ο στόχος τους είναι να αφεθεί το οικοδόμημα στο απυρόβλητο, να στραφεί η προσοχή στον τρόπο που θα μοιραστεί η φτώχεια. Κανένα ουσιαστικό κοινωνικό μέτρο δεν μπορεί να παρθεί στα πλαίσια του σημερινού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η απλή σύγκριση με κατακτήσεις που ήταν αυτονόητες με τη γέννα του παιδιού στο σοσιαλισμό, γκρεμίζει όποιες αυταπάτες. Ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε έχει βάλει τη σφραγίδα του, έχει θέσει το όριο των απαιτήσεων για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Ο,τι άλλο είναι μία απάτη.

Είναι χαρακτηριστική, και την επαναλαμβάνουμε σ' αυτό το σημείο, η ανακοίνωση με την οποία το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο αντιμετώπισε τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για την κοινωνική ενσωμάτωση:

«Η πολιτική της κυβέρνησης θα οδηγήσει σε άγρια φτώχεια και το κόστος της σπεύδει να το ανακυκλώσει ανάμεσα στα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως ομολογεί η ίδια μέσα και από το "Εθνικό Σχέδιο Δράσης Για Την Κοινωνική Προστασία"», ανέφερε στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ και συμπλήρωνε:

«Μέσα από το "σχέδιο δράσης για την κοινωνική προστασία" διαγράφονται και διαφαίνονται οι πολλαπλές κυβερνητικές αντιλαϊκές σκοπιμότητες. Κατ' αρχήν, μέσα από αυτό το σχέδιο, η κυβέρνηση επιδιώκει να μετακυλίσει τις προνοιακές οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους, στην Εργατική Τάξη και σ' όλους τους εργαζόμενους».

«Για το σκοπό αυτό μετέρχεται εικονική, πλασματική μείωση του πληθυσμού, που κινείται ή είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας. Επίσης, εντάσσει την Πρόνοια, στη λεγόμενη κοινωνική οικονομία, που ως τέτοια θα πρέπει να λειτουργεί μέσα στις προδιαγραφές της διαβόητης ανταγωνιστικότητας και να συμβάλλει στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

Στην κατεύθυνση αυτή, σύμφωνα με το σχέδιο, θα επιβληθεί και ανταποδοτικότητα στις προνοιακές υπηρεσίες, αλλά και εμπορευματοποίησή τους στην επιχειρηματική δραστηριότητα.

Δεν παραλείπει, βέβαια, για προφανείς προεκλογικές ψηφοθηρικές σκοπιμότητες, όλη της αυτή την αντιλαϊκή δραστηριότητα να τη βαφτίζει "δράση για κοινωνική προστασία".

Ποια κοινωνική προστασία όμως μπορεί να δώσει μια κυβέρνηση της λιτότητας, της ανεργίας, της αποσάθρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και γενικά των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων;

Η αποχαλίνωση αυτή του καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του και στο θέμα της προνοιακής πολιτικής, αναδείχνει με δραματικό τρόπο, τις συνέπειες από την εξαφάνιση των φιλολαϊκών κοινωνικών και προνοιακών προτύπων με την ανατροπή των χωρών του σοσιαλισμού».

Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει: «Συνένοχοι σ' αυτή την κυβερνητική πολιτική του κεφαλαίου είναι και οι πολιτικές ηγεσίες ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, που συνέπραξαν σε μια τέτοια πολιτική».

Και τέλος, υπογραμμίζει: «Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη σήμερα να καταδικάσουν έμπρακτα αυτές τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες και με την ψήφο τους και με αγώνες συστρατευμένοι με το δυναμικό ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, ερχόμενοι σε σύγκρουση και ρήξη με το σύνολο της πολιτικής κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΕΕ, που είναι η μήτρα όλων των αντιλαϊκών μέτρων, δημιουργώντας τους όρους και προϋποθέσεις για κατακτήσεις αντίστοιχες με τις ανάλογες ανάγκες τους».