«Εγώ, το αγέννητο παιδί!»

Μ' αυτό τον τίτλο, σε μια εκδήλωση που έγινε τελευταία στο Δήμο Χολαργού, ο «Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού» μοίραζε πολύχρωμα φυλλάδια με φωτογραφίες από την εξέλιξη του εμβρύου, αλλά και το «αποτέλεσμα» μιας έκτρωσης. Η εξέλιξη αυτή, βδομάδα με βδομάδα, περιγραφόταν σε πρώτο πρόσωπο από το ίδιο το «παιδί»: «Με τους υπερήχους την τέταρτη εβδομάδα μπορείτε ν' ακούσετε την καρδιά μου να χτυπά» (μια καρδιά που θα πάψει να χτυπά τη στιγμή της «δολοφονίας» του, όπως φαινόταν καθαρά στο έντυπο).

Ο Σύλλογος έχει πολλές «επιτυχίες» στο ενεργητικό του, όπως διαβάζει κανείς στα έντυπα που εκδίδει: Εκτός από την πρακτική και ψυχολογική βοήθεια που προσφέρει στις γυναίκες για να «κρατήσουν» το παιδί τους, την ιατρική και νομική κάλυψη, τη στέγη, διαθέτει κοινωνική λειτουργό, γραμμή επικοινωνίας, εθελόντριες, οργανώνει σεμινάρια, έχει χορηγούς κι ακόμα δικές του εκδόσεις, κάνει εκδρομές, έχει πετύχει ανάρτηση αφισών του σε δημόσιους χώρους και υπηρεσίες, μετάδοση τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών μηνυμάτων, έκδοση τηλεκάρτας στο παρελθόν (που βρήκε αντίθετες τις γυναικείες οργανώσεις) και ακόμα κατόρθωσε να έχει πρόσβαση στα σχολεία. «Σύντομα, είπαν οι οργανώτριες της εκδήλωσης, θα επεκτείνουμε τέτοιες εκδηλώσεις και σε άλλους δήμους».

Τα έντυπα προκαλούν σοκ, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Πόσο όμως είναι προσωπική τους επιλογή μια έκτρωση; Τι ποσοστό ευθύνης έχουν για μια ενδεχόμενη έλλειψη ενημέρωσης; Πόσο και πώς βοηθιούνται να αποκτήσουν, και κυρίως να μεγαλώσουν ένα παιδί; Το θέμα είναι απ' αυτά που συνήθως δε συζητιούνται δημόσια και οι νέες γυναίκες βουλιάζουν συχνά σ' ένα πέλαγος προκαταλήψεων, άγνοιας, τύψεων... συγχύσεων. Ομως, το κράτος τι ρόλο παίζει; Αυτό του Πόντιου Πιλάτου που αφήνει το βάρος των πρωτοβουλιών στις εθελόντριες και στη φιλανθρωπία; Και τα Κέντρα Οικογενειακού Προγραμματισμού που υπολειτουργούν; Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας έχει ξεκάθαρη άποψη για το θέμα, που δεν αφήνει να αιωρούνται νεφελώματα και θολούρες. Μιλάμε με την πρόεδρό της:

«Αν κρίνει κανείς από τα έντυπα που μοιράζουν τα στελέχη του "Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού", το πιο σημαντικό είναι να μην κάνουν οι γυναίκες έκτρωση», παρατηρεί η Καλλιόπη Μπουντούρογλου. «Αλλά η τύχη των γεννημένων παιδιών, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μητέρες τους δεν τις απασχολούν; Και οι απολυμένες που παίρνουν ψυχοφάρμακα; Δε νοιάζονται γι' αυτές; Γίνεται φανερή από τα φυλλάδια αυτά η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί η γυναίκα - που έτσι κι αλλιώς νιώθει σ' αυτό το καθεστώς ένοχη για την ίδια την ύπαρξή της...

» Ομως, το θέμα δεν είναι προσωπικό, μόνον της ίδιας της μητέρας, ούτε μόνον ιατρικό ή ψυχολογικό ή ηθικό. Είναι κυρίως κοινωνικό κι εμείς από αυτή τη σκοπιά το εξετάζουμε: Η ΟΓΕ αντιτάσσει στην ενοχοποίηση της γυναίκας το δικαίωμά της για το αν και πότε θα διαλέξει να γίνει μητέρα. Αυτό το δικαίωμα υπερασπίστηκε η ΟΓΕ και στο παρελθόν, στην επιτροπή που είχε δημιουργηθεί το 1985-'86 για τη νομιμοποίηση της άμβλωσης. Τότε η έκτρωση ήταν παράνομη και ο γιατρός που την έκανε, αλλά και η γυναίκα, ήταν δυνατό να πάνε φυλακή. Τότε, όλο το γυναικείο κίνημα ζητούσε την αποποινικοποίηση της έκτρωσης, αλλά ειδικότερα η ΟΓΕ επέμενε ότι το ζήτημα δεν ήταν η αποποινικοποίηση, αλλά η νομιμοποίηση της άμβλωσης. Δεν αρκούσε να μην είναι ποινικό αδίκημα, χωρίς να ληφθεί κανένα άλλο μέτρο. Χρειαζόταν η νομιμοποίησή της, που θεσμοθετούσε τα Κέντρα Οικογενειακού Προγραμματισμού, ώστε να μηδενιστούν οι αμβλώσεις και έκανε αποδεκτή την κοινωνική αξία της μητρότητας. Γιατί στόχος του οικογενειακού προγραμματισμού δεν είναι μόνον η αποφυγή των ανεπιθύμητων γεννήσεων αλλά και η προώθηση των επιθυμητών γεννήσεων. Εμείς, αυτούς ή αυτές που αμφισβητούν το δικαίωμα της κάθε γυναίκας να αποκτήσει ένα επιθυμητό παιδί, τους κατατάσσουμε στους σκοταδιστικούς κύκλους της κοινωνίας...

- Οι ίδιες όμως θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι δεν αμφισβητούν αυτό το δικαίωμα αλλά απλά θέλουν να βοηθήσουν ώστε να γεννηθεί ένα παιδί που είναι καταδικασμένο...

- Αφού λένε ότι το έμβρυο έχει ανθρώπινη υπόσταση από την πρώτη μέρα της σύλληψής του! Είναι λάθος αυτό, δεν είναι παιδί από την πρώτη μέρα, το λένε παραπλανητικά και μάλιστα «φωσκόλεια». Εμφανίζονται μ' αυτό τον τρόπο σαν φιλάνθρωποι-ες προς τις έγκυες - και μάλιστα τις άγαμες. Αλλά η μητρότητα έχει μια κοινωνική αξία που πρέπει να αναγνωριστεί έμπρακτα από την πολιτεία - είναι ΝΤΡΟΠΗ η μητρότητα να γίνεται αντικείμενο φιλανθρωπίας και οι γυναίκες να μην απαιτούν τίποτα από το κράτος. Αντί να θρηνούν για το αγέννητο παιδί οι κυρίες του συλλόγου, θα είναι πιο ωφέλιμο - και κοινωνικά - να απαιτήσουν παροχές μέσα από μια συνολική κοινωνική πολιτική και να νοιαστούν για το γεννημένο παιδί!

» Και αυτό έχει να κάνει με την πρωτοβάθμια Υγεία, έχει σχέση με τα Κέντρα Οικογενειακού Προγραμματισμού σ' όλη τη χώρα. Η μητρότητα, η λέξη «μητρότητα» και ως όρος ακόμα έχει εξαφανιστεί από τους κυβερνώντες και όχι μόνον από τους κυβερνώντες, έχει εξαφανιστεί απ' όλα τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Πρέπει να νοιαστούν να γίνεται μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης μέσα από τα σχολεία - κάτι που δεν έχει ακόμα αρχίσει ύστερα από τόσες εξαγγελίες. Να ενδιαφερθούν για τα ΜΜΕ όπου οι τηλεβάρβαροι εκπορνεύουν τις νέες γυναίκες και μάλιστα νόμιμα με τα ροζ τηλέφωνα, τις ροζ αγγελίες κλπ. Νόμιμοι προαγωγοί είναι οι κατέχοντες τα ΜΜΕ!

Να ενδιαφερθούν για την κατάργηση του ωραρίου, που διαλύει τον οικογενειακό ιστό μη αφήνοντας καθόλου ελεύθερο χρόνο σε άνδρες και γυναίκες. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει ν' απαντηθούν, όχι με όρους φιλανθρωπίας, αλλά με όρους κοινωνικούς και με απαίτηση πολιτική, γιατί το ζήτημα είναι πολιτικό. Οι γυναίκες αγνοούν τις επιστημονικές μεθόδους αντισύλληψης ή τις φοβούνται, επειδή ακριβώς τις αγνοούν λόγω έλλειψης ενημέρωσης. Ενώ χρειαζόμαστε κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού χωροταξικά κατανεμημένα σ' όλη τη χώρα και σ' όλη την πρωτεύουσα, ο Δήμος της Αθήνας ενδιαφέρθηκε να κάνει χωροταξική κατανομή των οίκων ανοχής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες!

- Μπορεί ωστόσο να προβάλλουν το επιχείρημα ότι πολλές φορές οι γυναίκες προχωρούν σε άμβλωση γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς - και αυτό συμβαίνει, πραγματικά, κύρια εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών.

- Πραγματικά, οι γυναίκες αισθάνονται δέος μπροστά στην ευθύνη να μεγαλώσουν έστω και ένα παιδί εξαιτίας της ανεργίας, της ανασφάλειας, της ακρίβειας, της εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Παιδείας.

Δεν ξέρουν πού ν' αφήσουν το παιδί τους για να εργαστούν. Οι γονείς πληρώνουν πια ανταποδοτικά τέλη στους παιδικούς σταθμούς, που τους έχουν αναλάβει οι δήμοι. Θα πρέπει ακόμα να μιλήσουμε για τις ανύπαντρες που δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν το όλο πλέγμα των κοινωνικών αντιλήψεων και δεν τολμάνε να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, αβοήθητες από το κράτος. Να μιλήσουμε για τις νέες εργαζόμενες που αναγκάζονται να υπογράψουν ότι δε θα κάνουν παιδί για το διάστημα που επιθυμεί ο εργοδότης.

Εμείς λέμε «ναι» στο δικαίωμα της άμβλωσης αλλά συγχρόνως υποστηρίζουμε τη μητρότητα και τονίζουμε ότι η άμβλωση πρέπει να πάψει να είναι μέθοδος αντισύλληψης, είναι απαράδεκτο να συμβαίνει αυτό το έτος 2003!

Να επισημάνουμε ακόμα ότι το «φιλέτο» της αναπαραγωγικής διαδικασίας, που είναι η τεκνοποίηση, η διακοπή της κύησης και η εξωσωματική γονιμοποίηση, δεν το έχει το κράτος, αλλά εξ ολοκλήρου η ιδιωτική πρωτοβουλία: Πρόκειται για οικονομικό πακτωλό και μη μας κάνει εντύπωση πόσοι έχουν γίνει ζάπλουτοι από τις αμβλώσεις!

Χρειάζεται να απαιτήσουμε όλες, μαζί με το μαζικό λαϊκό κίνημα, τήρηση συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλιάς, να μην απολύονται οι έγκυες από τις επιχειρήσεις, να συνδεθεί η προστασία του περιβάλλοντος με την εγκυμοσύνη. Να νοιαστούν για την ποιότητα των τροφίμων και ακόμα την άλωση της αγοράς από τις πολυεθνικές με τις παιδικές τροφές. Αυτά δεν τ' αγγίζουν, σαν να μην είναι κοινωνική προσφορά η διεκδίκησή τους. Ομως, μ' αυτή τη φιλανθρωπία που πάνε να εφαρμόσουν, βοηθάνε, στηρίζουν, στην ουσία, τις κυρίαρχες πολιτικές. Με το να μην απαιτεί κανείς τίποτα από το κράτος (που εισπράττει τους φόρους από τους πολίτες) στηρίζει την αναλγησία της πολιτείας.

Πρόσφατο το κάλεσμα της ΟΓΕ, που τονίζει πως οι γυναίκες θα είναι τα πρώτα θύματα της νέας κοινωνικής χάρτας, που προωθεί τον αφανισμό της κοινωνικής πολιτικής, την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, τη μερική απασχόληση, τις ευέλικτες μορφές εργασίας, μερική ή καθόλου σύνταξη, καμία συνδικαλιστική δράση: Η εργασία της γυναίκας που θα συνθλίβεται ανάμεσα σε οικογενειακές υποχρεώσεις και ψίχουλα οικονομικής εξασφάλισης, θα είναι στο μέλλον ακόμα πιο προβληματική, όταν η μητρότητα θα είναι ουσιαστικά αβοήθητη. Ετσι οι γυναίκες, αν δεν αγωνιστούν, θα επιστρέψουν σε μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση απ' ό,τι στο παρελθόν.