ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Αγώνας για απλή αναλογική χωρίς ανταλλάγματα

Δεν κατάφεραν να αποφύγουν τις υπερβολές αρκετές εφημερίδες την προηγούμενη βδομάδα γράφοντας για τη θετική ανταπόκριση του ΚΚΕ στην πρόσκληση του Συνασπισμού για κοινές πρωτοβουλίες προώθησης της απλής αναλογικής. Εμφάνισαν το γεγονός ως κάτι το πρωτόγνωρο, «ξεχνώντας» πως αντίστοιχες πρωτοβουλίες είχαν αναληφθεί στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Δύο φορές ΚΚΕ, ΔΗΚΚΙ και Συνασπισμός κατέθεσαν στη Βουλή σχέδιο νόμου για την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Κι αν δεν είχαν μεσολαβήσει γεγονότα όπως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σε βάρος του Ιράκ και η Ελληνική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που έφεραν το λαϊκό, εργατικό, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα προ μεγάλων καθηκόντων, ανατρέποντας τις ως τότε προτεραιότητες, οι πρωτοβουλίες αυτές δε θα είχαν σταματήσει στο επίπεδο της Βουλής. Αλλωστε διακηρυγμένος στόχος - τουλάχιστον από την πλευρά του ΚΚΕ - ήταν και παραμένει η απλή αναλογική να αποτελέσει στόχο πάλης του λαού, των φορέων και των κινημάτων του.

Σήμερα αντικειμενικά η απλή αναλογική ως στόχος πάλης, ως αίτημα προς διεκδίκηση, επανέρχεται στο προσκήνιο. Και εκ των πραγμάτων πυροδοτείται ξανά ο προβληματισμός για το πώς αποτελεσματικότερα θα ανοίξει αυτό το μέτωπο. Από τη μια πλευρά οι κυβερνητικές προθέσεις για αλλαγές στον εκλογικό νόμο, που ωστόσο δε θίγουν σε τίποτα τον καλπονοθευτικό, ληστρικό χαρακτήρα του σημερινού, και οι κυνικές ομολογίες πως γνώμονας αυτών των αλλαγών είναι το να διασφαλίζουν κυβερνητική σταθερότητα... Η θωράκιση του συστήματος περιορίζει ασφυκτικά το εύρος των όποιων αλλαγών και σκιαγραφεί ανάγλυφα τον χαρακτήρα του νόμου που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά το λαϊκό - εργατικό κίνημα που δεν απεμπόλησε ποτέ το αίτημα για απλή αναλογική, αναγνωρίζοντας το σύστημα αυτό ως το μόνο ικανό να καταγράψει ανόθευτη τη λαϊκή θέληση και τους συσχετισμούς δύναμης στην εκάστοτε χρονική συγκυρία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως στο μεγαλύτερο κομμάτι των φορέων τους οι αρχαιρεσίες διεξάγονται με το σύστημα της απλής αναλογικής, διασφαλίζοντας την ισοτιμία της ψήφου των εργαζομένων. Με δεδομένο το ότι η απλή αναλογική συνιστά ένα βήμα εκδημοκρατισμού, ένα αναφαίρετο λαϊκό δικαίωμα, η κινητοποίηση διεκδίκησής της μπορεί να αγκαλιάσει πλήθος προοδευτικών ανθρώπων, προσωπικοτήτων ανεξάρτητα από ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές.

Ωστόσο, υπήρξαν δηλώσεις και δημοσιεύματα που έδειξαν πως κάποιοι επιδιώκουν, στις πρωτοβουλίες προώθησης της κοινής δράσης για την απλή αναλογική, να εμπλέξουν την πολιτική των συμμαχιών και συνεργασιών τους.

Το ΚΚΕ σε όλη τη μακρόχρονη ιστορία του με συνέπεια χάραζε και υπηρετούσε εκείνη την πολιτική συμμαχιών που είχε ανάγκη ο λαός και ο τόπος στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Στη βάση συγκεκριμένων αρχών και θέσεων, που να διασφαλίζουν την αποτελεσματικότητα και την προοπτική της συμμαχίας, τη δυνατότητά της να ανοίγει δρόμους στο λαϊκό εργατικό κίνημα, κι όχι να το ευνουχίζει ή να σπέρνει την απογοήτευση μιας ανώριμης και άκαιρης για μικροκομματικούς λόγους καιροσκοπικής συνεργασίας. Ποτέ, το ΚΚΕ, δεν είδε τις συμμαχίες ή τις συνεργασίες με πνεύμα ευκαιριακό, δεν τις υπέταξε σε ωφελιμιστικούς προεκλογικούς υπολογισμούς και σκοπιμότητες, δεν τις ανήγαγε σε αυτοσκοπό. Μεταξύ άλλων, γιατί γνωρίζει καλά τις βαριές συνέπειες που μπορεί να έχει «μια συμμαχία για τη συμμαχία» τόσο στο ίδιο όσο, κυρίως, στο λαϊκό κίνημα.

Οπως όλοι καταλαβαίνουμε, υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην κοινή δράση για τον α' ή β' στόχο και στην πολιτική συμμαχία. Η πρώτη προϋποθέτει συμφωνία σε ένα επιμέρους στόχο πάλης, όπως τώρα ο στόχος για απλή αναλογική, η πολιτική συμμαχία προϋποθέτει τη σύγκλιση πάνω σε προγράμματα, αρχές και θέσεις. Η εμφάνιση της απαιτούμενης σήμερα κοινής δράσης για τη διεκδίκηση της απλής αναλογικής ως προθάλαμο ευρύτερων πολιτικών συμφωνιών, στην πραγματικότητα υπονομεύει την ίδια την πάλη για την καθιέρωσή της. Γι' αυτό εκείνες οι δυνάμεις που πραγματικά ανησυχούν για μια φιλολαϊκή διέξοδο και θέλουν να είναι συνεπείς με τον εαυτό τους και τον εργαζόμενο λαό, είναι προτιμότερο να αποφεύγουν τα «μεγάλα λόγια» περί γενικότερων συνεργασιών! Και γιατί το ζήτημα των συμμαχιών του κάθε κόμματος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά και γιατί έτσι δυσκολεύουν την κοινή προσπάθεια για τη διεκδίκηση της απλής αναλογικής.

Σε ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, την περασμένη Πέμπτη, περιλαμβάνεται κάλεσμα προς όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που υποστηρίζουν την απλή αναλογική, να δραστηριοποιηθούν και να συντονιστούν για τη δημιουργία ενός πλατιού δημοκρατικού κινήματος, με αυτό το στόχο, για την πιο πλατιά ενημέρωση και κινητοποίηση του λαού. Εκφράζοντας την πεποίθηση ότι θα υπάρξει ανταπόκριση σ' αυτό το δημοκρατικό καθήκον και δηλώνοντας τη δική του δέσμευση για τη στήριξη κάθε τέτοιας προσπάθειας.

Η προσπάθεια, ωστόσο, κινητοποίησης του λαού για τη διεκδίκηση της απλής αναλογικής θα είναι ολοκληρωμένη μόνο στο βαθμό που θα αποκαλύπτει στον ελληνικό λαό τα κυβερνητικά ψεύδη και το σαθρό υπόβαθρο της επιχειρηματολογίας με την οποία η απλή αναλογική απορρίπτεται και μάλιστα ενοχοποιούμενη ως πηγή αστάθειας.

Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν πρέπει να κουραστούμε να εξηγούμε στον κόσμο πως κανένα εκλογικό σύστημα, όσο δίκαιο κι αν είναι αυτό, από μόνο δε συνιστά ικανή προϋπόθεση για αλλαγές προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Και πως ένα σημαντικό βήμα για τέτοιου είδους αλλαγές είναι η μαζική καταδίκη του δικομματισμού και της πολιτικής του, αρχής γενομένης στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.

Β. Ν.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ

Αθλιο παζάρι ελπίδων για τις εκλογές

Στις παλιές, γνωστές και δοκιμασμένες «συνταγές» καταφεύγει η κυβέρνηση ενόψει των εκλογών. Ορισμένες απ' αυτές είναι οι ρουσφετολογικές προσλήψεις, οι υποσχέσεις για παροχές πάσης φύσεως, η νομιμοποίηση «αυθαιρέτων» κλπ. Ετσι, για μια ακόμη φορά, στήνεται το γνωστό άθλιο παζάρι όπου πωλούνται ελπίδες με αντίτιμο την ψήφο (και όχι μόνον) των «πελατών». Φυσικά, η πρωτοβουλία ανήκει στο ΠΑΣΟΚ αλλά και η Νέα Δημοκρατία συμμετέχει ένθερμα στην επιχείρηση της «παροχολογίας».

Αν και, θεωρητικά, είμαστε εννιά μήνες πριν τις εκλογές τα φαινόμενα της «συναλλαγής» με αντικείμενο την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων πολλαπλασιάζονται. Δείγμα μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, αλλά και του «ήθους» των συνεταίρων του δικομματισμού.

Ενας πρόχειρος απολογισμός των δύο τελευταίων βδομάδων, με βάση τα δημοσιεύματα του Τύπου, είναι ενδεικτικός. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δημοσιεύματα του Τύπου, το υπουργείο Εσωτερικών ετοιμάζει νομοσχέδιο για τη μονιμοποίηση 2.500 εργαζομένων στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών και πρόσληψη άλλων 1.000. Πάνω από 1.500 προσλήψεις θα κάνει η ΔΕΗ το φθινόπωρο, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Ανάπτυξης, ενώ η ίδια επιχείρηση προσλαμβάνει άλλους 1.300 για εποχικές ανάγκες. Το υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε ακόμη την πραγματοποίηση άλλων 15.000 προσλήψεων, οι οποίες έχουν ήδη εγκριθεί, αλλά και την επίσπευση του γραπτού πανελλήνιου διαγωνισμού του ΑΣΕΠ έως το τέλος του 2003. Εξάλλου, καθημερινά σε φιλοκυβερνητικές και μη εφημερίδες δημοσιεύονται ανακοινώσεις δημοσίων επιχειρήσεων, οργανισμών όπως και Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης για χιλιάδες προσλήψεις μέσα στους επόμενους μήνες.

Στην επιχείρηση της «παροχολογίας» οι προσλήψεις έχουν την «τιμητική» τους εξαιτίας των υψηλών ποσοστών ανεργίας και ειδικά της ανεργίας των νέων έως 25 ετών. Φαίνεται ότι αυτή η κατηγορία αποτελεί ξεχωριστό στόχο της προεκλογικής εκστρατείας τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας.

Μια άλλη κατηγορία υποσχέσεων, με αποδέκτες τους εργαζόμενους, είναι αυτές που αφορούν στις οικονομικές παροχές. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός με συνέντευξή του, την Κυριακή 27 του Ιούλη, δήλωσε ότι ένας από τους βασικούς στόχους της «Χάρτας της πραγματικής σύγκλισης» είναι η «μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων»... Αν και ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε στον τρόπο που θα πετύχει αυτό το στόχο, ο υπουργός Οικονομίας με συνέντευξή του, τη Δευτέρα 5 του Αυγούστου, τόνισε ότι η υπόσχεση αυτή αφορά σε ορισμένες ειδικές κατηγορίες, ή ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Ετσι γίνεται σαφές ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε παροχές επιδοματικού χαρακτήρα τύπου ΕΚΑΣ, τις οποίες θα παρουσιάσει ως απόδειξη της κοινωνικής της «ευαισθησίας»...

Μόλις την περασμένη Τετάρτη έγινε γνωστό από δημοσίευμα απογευματινής εφημερίδας ότι το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων προσανατολίζεται στη χορήγηση αυξήσεων στις κατηγορίες των συνταξιούχων οι οποίοι λόγω της συγχώνευσης των Ταμείων είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται. Μάλιστα! Φθάσαμε στο σημείο η επιστροφή ενός μέρους των κλοπιμαίων στους νόμιμους δικαιούχους να χαρακτηρίζεται «παροχή»...

Δεν έχει νόημα η αναλυτική απαρίθμηση όλων των προεκλογικών μεθοδεύσεων της κυβέρνησης. Εξάλλου, πολύ περισσότερες απ' αυτές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας συμβαίνουν καθημερινά στα γραφεία υπουργών, βουλευτών, στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τις «πρωτοβουλίες» του για «τη διαφάνεια και τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος». Με τέτοιο «εκσυγχρονισμό», τύφλα να 'χει ο Μαυρογιαλούρος...

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί τα πολλά, σοβαρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα γενικότερα. Η ανεργία, η μείωση της αγοραστικής δύναμης, η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, η ανασφάλεια για το μέλλον είναι το περιβάλλον που εκμεταλλεύονται το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Νέα Δημοκρατία για να σπείρουν ελπίδες, προσδοκίες, ψευδαισθήσεις με αντάλλαγμα την ψήφο, την αξιοπρέπεια, αλλά και τη συνείδηση χιλιάδων ανθρώπων.

Βεβαίως, αυτοί που τώρα υπόσχονται (για ακόμη μια φορά) «λαγούς με πετραχήλια» είναι οι υπεύθυνοι για όλα αυτά τα προβλήματα. Με την πολιτική τους εξάλλου έχουν κάνει την Ελλάδα φτωχότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με έναν απ' τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας, με τους χαμηλότερα αμειβόμενους εργαζόμενους, αλλά και τους περισσότερο εκμεταλλευμένους, με τις χαμηλότερες κοινωνικές δαπάνες μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ, με τις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες περιφέρειες. Και εμφανίζονται τώρα στα θύματα της πολιτικής τους ως «σωτήρες».

Οι εργαζόμενοι, μπροστά σ' αυτή την κατάσταση που τους υποτιμά και τους εξευτελίζει, οφείλουν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Να γυρίσουν την πλάτη στους «εμπόρους των ελπίδων», να απορρίψουν ένα νέο γύρο ψευδαισθήσεων που προσπαθούν να σπείρουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Να σταματήσουν αυτό το φαύλο κύκλο στον οποίο ζουν τόσα χρόνια ακούγοντας τις γλυκές υποσχέσεις μέχρι το βράδυ των εκλογών και ξυπνώντας την επόμενη μέρα να ακούν από τα ίδια χείλη ότι πρέπει να σφίξουν και άλλο το ζωνάρι, να δεχτούν ένα νέο γύρο αφαίμαξης των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων τους.

Και ο μόνος τρόπος για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η ανάπτυξη των δικών τους αγώνων όχι μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών τους, αλλά και για τη διεύρυνσή τους. Η δουλιά, ένας καλός μισθός, η Κοινωνική Ασφάλιση, η μόρφωση και ο πολιτισμός, είναι δικαιώματα, δεν είναι αντικείμενο συναλλαγής με αυτούς που προσπαθούν να τα καταργήσουν.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ, η υπερψήφισή του στις εκλογές, είναι ο ασφαλής δρόμος για την ενίσχυση και την αποτελεσματικότητα αυτών των αγώνων. Στη μάχη αυτή κάθε ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι μόνο μια άρνηση στο δικομματισμό και στις άθλιες μεθοδεύσεις του, αλλά και μια θετική απάντηση στο προσκλητήριο για μια άλλη πολιτική, με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους, για τη λαϊκή εξουσία.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Επιχείρηση «υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου»

Καμία ομολογία ή αυτοκριτική για τη στάση του κόμματός του στον πόλεμο στο Ιράκ δεν απέσπασαν οι δημοσιογράφοι από τον Κ. Καραμανλή στην τελευταία συνέντευξη Τύπου που έδωσε πρόσφατα στους ξένους ανταποκριτές.

Ο πρόεδρος της ΝΔ δε διανοήθηκε ούτε για μια στιγμή να παραδεχτεί ότι ο πόλεμος ήταν άδικος, παράνομος, αν και του επισημάνθηκε ότι μετά και τις τελευταίες «αποκαλύψεις» σε ΗΠΑ και Βρετανία αποδείχτηκε πανηγυρικά πως το Ιράκ δεν αποτελούσε «απειλή για την ανθρωπότητα», αφού δε βρέθηκαν τα περιβόητα «όπλα μαζικής καταστροφής» που επικαλούνταν οι ΗΠΑ. Κι όμως, ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας δε βγήκε από το στόμα του αρχηγού της ΝΔ. Ο,τι έγινε (καλώς) έγινε, ήταν η ουσία της απάντησής του στις σχετικές ερωτήσεις, ξεκαθαρίζοντας ότι γνώμονας για τη στάση του απέναντι στα «διεθνή ζητήματα», είναι πάνω απ' όλα η ενότητα και το «αξιόμαχο» της νέας τάξης. «Να μην διαταράσσονται οι συμμαχικές μας σχέσεις», είπε χαρακτηριστικά, ενώ δεν παρέλειψε να καυχηθεί και για την αποδοκιμασία των αντιαμερικανικών, όπως τις χαρακτήρισε, διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ στη χώρα μας. Είναι λάθος είπε, γιατί «υπάρχει μια διαχρονική, μια ιστορική συνέχεια στη σχέση μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία στη συντριπτική πλειοψηφία των περισσότερων περιπτώσεων ήταν θετική για την Ελλάδα», υποστήριξε καταθέτοντας διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στα υπερατλαντικά αφεντικά.

Το (ρητορικό) ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Αν η ηγεσία ενός κόμματος, όπως της ΝΔ (και βέβαια η κυβέρνηση Σημίτη), αποδέχεται και δικαιολογεί τον πόλεμο ως μέσον επιβολής του δίκαιου του ισχυρότερου, είναι δυνατόν αυτή η ηγεσία στο «εσωτερικό» να ενεργήσει προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων;

Η ειρωνεία είναι ότι στην ίδια συνέντευξη Τύπου, ο Κ. Καραμανλής στήριξε τις υποκριτικές αντιρρήσεις του για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ στο ότι η ηγεσία της γειτονικής χώρας «εξακολουθεί να θεωρεί τη χρήση βίας ή την απειλή χρήση βίας, ως θεμιτό μέσο άσκησης πολιτικής ή έστω άσκησης πίεσης» ή ότι δε συμμορφώνεται με το διεθνές δίκαιο! Οι ΗΠΑ, δηλαδή, που γράφουν το διεθνές δίκαιο στις «κάννες» των βομβαρδιστικών αεροπλάνων τους και κάνουν τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο, αδιαφορώντας επιδεικτικά για το μανδύα νομιμότητας του ΟΗΕ, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ηγούνται της «ελεύθερης συμμαχίας». Η Τουρκία όμως που την «αντιγράφει» είναι αποδιοπομπαία... από την ΕΕ!

Μπορεί, λοιπόν, να περιμένουν τίποτα θετικό οι «ασθενέστερες τάξεις» από ηγεσία κόμματος με τέτοια πολιτική και συμπεριφορά;

«Δουλιά» βέβαια της ηγεσίας της ΝΔ είναι να κάνει ό,τι μπορεί για να υφαρπάξει την εμπιστοσύνη και την ψήφο των λαϊκών μαζών, παρ' όλο που ταυτίζεται απόλυτα και έχει έμπρακτα στηρίξει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζει και η κυβέρνηση Σημίτη.

Το κυριότερο όπλο που χρησιμοποιεί είναι η αχαλίνωτη δημαγωγία πάνω στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, σε συνδυασμό με τους υψηλούς αντικυβερνητικούς τόνους, προκειμένου να δημιουργήσει την εντύπωση ότι διαφέρει από την κυβέρνηση και να εισπράξει στις κάλπες τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Δεν κουράζεται καθόλου ο Κ. Καραμανλής σε κάθε ομιλία του να επαναλαμβάνει τα ίδια πασίγνωστα στατιστικά στοιχεία γύρω από τα προβλήματα που καίνε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (ανεργία, ακρίβεια, περιβάλλον), λες και δεν ξέρει ο κόσμος τα προβλήματά του. Ομως πρέπει να πείσει ότι δεν είναι μακριά από τις λαϊκές μάζες, που «πρέπει» να τον εμπιστευτούν..

Στις ομιλίες του προέδρου της ΝΔ, για παράδειγμα, στους δήμους του Λεκανοπεδίου, υπάρχουν στοιχεία - καρμπόν για το κυκλοφοριακό πρόβλημα, όπως ότι «σκορπάμε μια ολόκληρη μέρα την εβδομάδα στο πήγαινε - έλα» ή ότι «ξοδεύουμε για τις μετακινήσεις μας στην πόλη τριπλάσιο χρόνο απ' όσο ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης». Στο εύλογο ερώτημα τι θα κάνει μια κυβέρνηση ΝΔ, ο Κ. Καραμανλής περιορίζεται στην απαρίθμηση ορισμένων «ενδιαφερουσών ιδεών»(!) επιστημονικών φορέων, χωρίς αναφορά στο κόστος τους και κυρίως χωρίς καμία δέσμευση για την υλοποίησή τους. Μένει όμως στο ακροατήριο η εντύπωση ότι «ασχολείται» και «ξέρει» τα προβλήματα.

Το σίγουρο είναι ότι γνωρίζει άριστα τις λύσεις, που δεν είναι άλλες από αυτές που εφαρμόζει και η κυβέρνηση Σημίτη, δηλαδή η ανάθεση των προβλημάτων στον «ανταγωνισμό» και την ελεύθερη αγορά. Είναι χαρακτηριστικές από αυτή την άποψη οι προτάσεις που παρουσίασε πρόσφατα για την ακρίβεια. Αφού περιέγραψε αναλυτικά την κατάσταση με έμφαση στα «προϊόντα ευρείας κατανάλωσης», παρουσίασε ως θεραπεία το αίτιο που γεννά το φαινόμενο, την ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών από τις δυνάμεις της αγοράς! Πρώτη, και τελευταία επί της ουσίας, πρόταση της ηγεσίας της ΝΔ, είναι «να προχωρήσουν το ταχύτερο οι διαρθρωτικές αλλαγές, που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έκανε η κυβέρνηση. Να γίνει σεβαστός ο ανταγωνισμός στην αγορά».

Συμπερασματικά: Η ηγεσία της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να πει ή να πράξει κάτι διαφορετικό από αυτά που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σημίτη. Αλλωστε, έχει συχνά παραπονεθεί ότι η κυβέρνηση λεηλατεί την πολιτική της. Ποντάρει όμως στο ότι είναι η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση για την εξουσία και πως με «λίγη προσπάθεια» εκ μέρους της οι λαϊκές μάζες θα συρθούν στο τέλος να την ψηφίσουν. Το ζήτημα όμως είναι να πάψουν επιτέλους οι λαϊκές μάζες να σέρνονται πίσω από τους δύο μονομάχους και να τραβήξουν τολμηρά και αποφασιστικά το δικό τους δρόμο, το δρόμο του Λαϊκού Μετώπου.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ