Ετσι και η φετινή - πέμπτη κατά σειρά - ετήσια έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ για την ελληνική οικονομία και την πορεία της, που παρουσιάστηκε χτες, αξιοποιείται από την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, για να επαναβεβαιώσει ότι «μοναδική της μέριμνα είναι να υπηρετηθεί η προοπτική της πραγματικής σύγκλισης». Δηλαδή να υπηρετηθεί ακριβώς αυτή η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, που έχει οδηγήσει τα εργατικά στρώματα στη σημερινή κατάσταση.

Με μια ταχυδακτυλουργική μαεστρία, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στην παρουσίαση των συμπερασμάτων της Εκθεσης - πολλές φορές αυθαίρετα - επιδίωξε να ταυτίσει τις θετικές πράγματι επιδόσεις των επιχειρήσεων ως «θετικές επιδόσεις» συνολικά της οικονομίας, αποσιωπώντας σκόπιμα ότι τις συγκεκριμένες επιδόσεις, την αύξηση της κερδοφορίας τους, η εργατική τάξη τις πληρώνει ακριβά.

Ακόμα και τις όποιες αρνητικές, για το επίπεδο των μισθών, την απασχόληση, το καθεστώς εργασίας, διαπιστώσεις της Εκθεσης και πάλι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιδιώκει να τις υποτάξει σε μια στρατηγική, που χωρίς να θέτει την παραμικρή αμφισβήτηση στο καθεστώς της ΟΝΕ, αρκείται σε λίγα ψίχουλα αναδιανομής. «Είναι αναγκαίο να υποστηριχτεί μια αναδιανομή υπέρ των κοινωνικά αδύναμων στρωμάτων (χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι, ευπαθείς κοινωνικές ομάδες) στα πλαίσια ενός πενταετούς σχεδίου...». Είναι ακριβώς η ίδια λογική που διέπει τις χτεσινές κυβερνητικές ανακοινώσεις και το περίφημο «πακέτο». Η ίδια λογική της ΕΕ και της στρατηγικής της Λισαβόνας.

Ομως αρκεί και μόνο μια πρώτη σταχυολόγηση κάποιων στοιχείων που περιέχονται στην Εκθεση, για να γίνει καθαρό ότι η λύση για τους εργαζόμενους δεν είναι σε ένα «νέο μείγμα πολιτικής» στα πλαίσια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, που ευαγγελίζεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά στους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στο καθεστώς των μονοπωλίων που έχει επιβληθεί στην ΕΕ και στη χώρα μας.

Μιλάει η πλειοψηφία για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας που θα φέρει και βελτίωση στη θέση των μισθωτών, όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι: Για το 2002 η αύξηση της παραγωγικότητας ήταν κατά 4,1%, όταν αντίστοιχα στην ΕΕ ήταν 0,7%. Ομως την ίδια χρονιά η απασχόληση στη χώρα μας μειώθηκε - έστω και οριακά - 0,1%, ενώ στην ΕΕ αυξήθηκε κατά μέσο όρο 0,4%. Την ίδια χρονιά το κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 1,1%. Συνολικά, το κόστος εργασίας την περίοδο 1981-2002 μειώθηκε κατά 30% (1981=100, 2002=70).

Επιμένει η πλειοψηφία στη στρατηγική της ΕΕ και της σύγκλισης μέσα σε αυτή. Ομως ο απολογισμός από την ένταξη για τους μισθωτούς είναι καθαρά αρνητικός. Να τι δείχνουν τα στοιχεία: Το μερίδιο μισθών επί του ΑΕΠ ήταν το 1982 77%, το 2004 το μερίδιο των μισθών διαμορφώνεται στο 63%.

Να όμως πώς διαμορφώνονται και οι καθαρές αποδοχές των μισθωτών για το 2002. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας του εργατικού δυναμικού (βλέπε πίνακα) ένα 3% των μισθωτών, δηλαδή 55.000 απ' αυτούς, έχουν καθαρές αποδοχές μόλις μέχρι 300 ευρώ... Δηλαδή υπάρχουν εργάτες που λαμβάνουν και λιγότερα από 300 ευρώ. Το 27% των μισθωτών ή 538.000 έχουν αποδοχές από 301-600 ευρώ. Το 44% ή 887.000 μισθωτοί λαμβάνουν από 601-900 ευρώ. Ενα ποσοστό 21% ή 415.000 από 901-1.200 ευρώ, το 4% ή 87.000 μισθωτοί παίρνουν 1.201-1.500 ευρώ και μόλις ένα 2% ή 42.000 έχουν καθαρές αποδοχές άνω των 1.500 ευρώ. Προκύπτει δηλαδή ότι το 74% των μισθωτών, περίπου 1,5 εκατομμύριο, εξαναγκάζεται να ζει με λιγότερο από 300.000 δραχμές το μήνα. Μάλιστα, οι αποδοχές των 200, 300 και 400 ευρώ υπάρχουν, όταν με βάση την ΕΓΣΣΕ, ο κατώτατος μισθός από 1/1/2003 είναι 519 ευρώ..!

Ετσι με αυτή τη στρατηγική της σύγκλισης και της «αναδιανομής», με σεβασμό πάντα στη «διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα», φτάσαμε στο σημείο: Το εισόδημα του 20% πιο εύπορων Ελλήνων είναι 6,2 φορές υψηλότερο από το εισόδημα των 20% λιγότερο εύπορων.

Και αυτή η πολιτική που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους έγινε, παρά το γεγονός ότι: Από το 1995 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 38%, στην ΕΕ μόνο κατά 21%... Το χρονικό διάστημα 1996-2002 η μέση ετήσια αύξηση του ρυθμού της παραγωγικότητας στη χώρα μας ανέρχεται στο 3,2% αντί του 1% αύξηση στην ΕΕ των «15».

Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι αυξάνει τους κρατικούς πόρους για την κοινωνική προστασία, όμως τα στοιχεία που περιέχονται στην Εκθεση, με παραπομπή στη Γιουροστάτ, δείχνουν μείωση της κρατικής εισφοράς. Ετσι ενώ οι κρατικές εισροές επί του συνόλου το 1991 ήταν 32,8%, το 2000 πέφτουν στο 29,1%, δηλαδή έχουμε μια μείωση κατά 3,7 εκατοστιαίες μονάδες. Αυτή τη μείωση την επιβαρύνθηκαν εξ ολοκλήρου οι εργαζόμενοι. Η συμμετοχή τους στις κοινωνικές εισροές αυξήθηκε από 20,3% στο 22,6%, ενώ η επιβάρυνση των εργοδοτών παρέμεινε ίδια (σελ. 282).

Σημαντικές είναι επίσης οι διαπιστώσεις για τα φορολογικά τεκταινόμενα στη χώρα μας. Προκύπτει ότι οι έμμεσοι φόροι που θίγουν τα λαϊκά στρώματα αντιπροσωπεύουν για την ΕΕ (μέσος όρος) το 33,7% της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης, ενώ στην Ελλάδα οι έμμεσοι φόροι αντιπροσωπεύουν το 40,8% των κρατικών εσόδων.

Με απόκρυψη σημαντικών στοιχείων και αριθμομαγειρέματα, η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει μείωση της ανεργίας, η οποία στην πραγματικότητα συνεχώς αυξάνεται

Η παραπάνω εικόνα όμως που επιχειρεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση ανατρέπεται, αν λάβει κανείς μεγαλύτερες χρονικές περιόδους εξέλιξης του εργατικού δυναμικού, της απασχόλησης και της ανεργίας.

Ετσι, με βάση άλλα στατιστικά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας τα οποία βρίσκονται στην ιστοσελίδα της υπηρεσίας κατά την περίοδο β΄ τρίμηνο του 1988 - β΄ τρίμηνο 2003, παρουσιάζεται μείωση της ανεργίας κατά 86.300 άτομα. Ομως η μείωση αυτή είναι πλασματική και όχι πραγματική καθώς μεγάλο τμήμα των ανέργων για διάφορους λόγους - όπως η μη εύρεση εργασίας ύστερα από μακρόχρονη αναζήτηση - αποσύρεται από την αγορά εργασίας.

Ετσι, η μείωση κατά 86.300 άτομα οφείλεται στη μείωση του εργατικού δυναμικού κατά 39.000 άτομα και στην αύξηση της απασχόλησης κατά 47.300 εργαζόμενους. Αλλωστε, όσο η κυβέρνηση αποκρύπτει στοιχεία για το πόσες προσλήψεις γίνανε σε θέσεις εργασίας πλήρους και σταθερής απασχόλησης καθώς και πόσες νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν αυτοί οι 47.300 εργαζόμενοι είναι πράγματι εργαζόμενοι. Και αυτό για τους εξής λόγους: Πρώτον, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία θεωρεί εργαζόμενο ακόμα και αυτόν που δουλεύει έστω και μία ώρα τη βδομάδα και επομένως και όλους όσοι απασχολούνται σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης οι οποίες οδηγούν σε εξαθλίωση των εργαζομένων. Δεύτερον, για την κυβέρνηση όσοι συμμετέχουν σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης που διαρκούν δύο έως τρεις μήνες δεν είναι άνεργοι αλλά εργαζόμενοι!!!

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση προσμετρώντας στους εργαζόμενους όσους συμμετέχουν στα προγράμματα κατάρτισης αλλά και όσους απασχολούνται σε θέσεις ευέλικτων μορφών εργασίας, όχι μόνο εμφανίζει πλασματική μείωση της ανεργίας αλλά και δείχνει ότι συστηματική επιδίωξή της είναι το οριστικό χτύπημα της πλήρους και σταθερής εργασίας, μιας από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος.

Σε ό,τι αφορά τους μακροχρόνια άνεργους, από τους 392.200 που εμφανίζει η κυβέρνηση ως ανέργους οι 229.437 είναι άνεργοι πάνω από 12 μήνες. Τέλος, να σημειωθεί ότι ακόμα και με τα κριτήρια της κυβέρνησης, η Δυτική Μακεδονία και οι Ιόνιοι Νήσοι παραμένουν από τις περιοχές που πλήττονται από πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας. Συγκεκριμένα, στο β΄ τρίμηνο του 2003, η Δυτική Μακεδονία εμφανίζει 15,7% ποσοστό ανεργίας και οι Ιόνιοι νήσοι 8,8% που είναι και αυξημένα σε σύγκριση με το β΄ τρίμηνο του 2002.