Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Αυτό συμπεραίνει κανένας από τις τόσες δηλώσεις και συνεντεύξεις Αμερικανών αξιωματούχων το τελευταίο διάστημα...

***

«Ζήτω η ισχυρή Ελλάδα», έγραφε πανό (ΠΑΣΟΚ) στη Θεσσαλονίκη! Ισχυρότατη! Από εκεί περνούσαν τα τανκς του ΝΑΤΟ για να σφάξουν το λαό της Γιουγκοσλαβίας...

***

Κούλογλου: Θα μπορούσε και η «Ιντέλιντζενς Σέρβις» να είχε κάνει ντοκιμαντέρ για ΚΚΕ και ΕΣΣΔ, όμοιο με το δικό σου...

***

Εξάλλου έχει κάνει! Αν όχι η ίδια, το Μπι-Μπι-Σι! (Ουδεμία διαφορά)! Και με βάση αυτό, κρίνουμε και το δικό σου...

***

Εκπληκτος δήλωσε ο Πολυζωγόπουλος! Εκπληκτος! Γιατί; Γιατί ορισμένοι (!) δεν καταλαβαίνουν την κοινωνική αποτελεσματικότητα (!) των μέτρων...

***

Αδικο έχει να προκαλεί; Οταν ο συνταξιούχος παίρνει αύξηση 30 ΕΥΡΩ το μήνα και ο Φελώνης (αντιπρόεδρος ΟΕΚ) 1.900 ΕΥΡΩ το μήνα μισθό, και ψηφίζεται ο Φελώνης να είναι πρόεδρος του ΕΚΑ, άδικο έχει ο Πολυζωγόπουλος να προκαλεί;

***

Ζούμε στην εποχή των Φελώνηδων (Πολυζωγόπουλων)...

***

Σαφής ο Χυτήρης: «Εχουμε δημοκρατία και ο καθένας μπορεί να διαδηλώνει στα πλαίσια της δημοκρατίας» (ΝΕΤ)! Μα αυτό είναι το θέμα! Τα «πλαίσια» καθορίζουν και το τι δημοκρατία έχουμε! Ταξική, δηλαδή...

***

Το δικαίωμα του λαού, όταν το θελήσει, να την ανατρέψει, του το αναγνωρίζετε; Οχι! Αυτό είναι το θέμα...

***

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ συγκαταλέγονται στους λαϊκούς αγωνιστές; Γιατί; Επειδή αυτοαποκαλούνται σύντροφοι;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για να είμαστε ειλικρινείς, δε θα πρέπει να λέμε πως όλοι οι νεκροί δεδικαίωνται! Αλλιώς θα είμαστε υποκριτές...

***

Ωραίος ο Σγουρίδης! Τα κόμματα πρέπει να προσαρμόζονται, δίχως να χάνουν το στόχο τους (ΝΕΤ). Και ιδού η προσαρμογή: 1974: το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής! 2003: Οι ιδιωτικοποιήσεις θερίζουν...

***

Συνιστά αυτοαπεμπόληση των αρχικών στόχων; Κατά το Σγουρίδη όχι!!!!!

***

Εκτός κι αν εννοούσε, ότι τα περί κοινωνικοποίησης του 1974 ήταν φούμαρα! Οπότε συμφωνούμε μαζί του, ότι οι στόχοι του ΠΑΣΟΚ παραμένουν αναλλοίωτοι...

***

Δηλαδή, φούμαρα! Κροκόδειλοι...

«Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής σβήστηκε το καλοκαίρι» (Οδ. Ελύτης)

Τι μπόρα ήταν θεέ μου! Στα καλά καθούμενα, αφού συνάχτηκαν τα σύννεφα εκεί ψηλά στο Καϊμακτσαλάν, άρχισαν να τσακώνονται. Να οι αστραπές. Να και οι βροντές. Κι ο ουρανός όλο να μαυρίζει.

Σε μας δεν έγινε κακό. Η βροχή τελικά ρίχτηκε από πελταστές. Η γης χάρηκε το νερό. Δε ξεδίψασε. Ηπιε χορταστικά. Τα φύλλα της ροδακινιάς θα 'χουν βέβαια νερά και θα λασπίζει το χωράφι, θα 'ναι όμως πιο δροσερά. Με αυτές τις σκέψεις, χαιρετήσαμε τ' άστρα, που ξαναφάνηκαν στον ουρανό, και πέσαμε για ύπνο. Πριν βγει ο ήλιος, θα 'μασταν στο χωράφι.

Ποιος ξέρει τι σκέψεις έκανε ο καθένας. Κάποιος πάντως, κοιτώντας το ξεπλυμένο Βέρμιο και νιώθοντας το φθινόπωρο που έρχεται, ψιθύρισε το στίχο: «Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής σβήστηκε το καλοκαίρι». Και ποίηση, λοιπόν, στο χωράφι; Γιατί όχι;

Ολοι άκουσαν και σιώπησαν, κοιτώντας τα παπούτσια τους, τ' ασήκωτα απ' τη λάσπη. Εγώ δεν ξέρω τι λέει ο ποιητής, είπε κάποιος. Ξέρω ότι βάρυναν τα παπούτσια μου απ' τη λάσπη. Εγώ, είπε κάποιος άλλος, ξέρω ότι είμαι βρεγμένος. Το καλοκαίρι ας ήταν να μην έσβηνε έτσι. Για σκεφτείτε, μίλησε ο εργάτης γης, να ξαναβρέξει κι αύριο να 'ναι πιο λασπωμένα τα χωράφια και να θέλεις βίντζι να πάρεις τα πόδια σου. Ωραία η ποίηση, μονολόγησε ένας άλλος, αλλά για τους άβρεχους, τους αλάσπωτους.

Ομολογώ ότι είναι όμορφος ο στίχος του Ελύτη. Είναι ποίηση. Ομολογώ, όμως, ότι και η λάσπη είναι λάσπη και οι σταγόνες της βροχής στα φύλλα των δέντρων νερό, που σε μουσκεύει. Αντε να βρει χώρο η ποίηση και να τρυπώσει, χωρίς να βραχεί και να λασπωθεί.