ΜΑΥΡΕΣ σημαίες ανέμισαν οι ψαράδες στον Αμβρακικό Κόλπο και με τη μαχητική τους κινητοποίηση απαιτούν από την κυβέρνηση και όλους τους αρμόδιους φορείς να παρθούν, χωρίς άλλες καθυστερήσεις όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ κι ερασιτέχνες ψαράδες, κι απ' τους τρεις νομούς που αγκαλιάζουν τον Αμβρακικό, καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τα παράνομα εργαλεία (τα συρόμενα δίκτυα), που αφανίζουν το γόνο και τις περιοχές, στις οποίες τρέφονται και αναπαράγονται τα ψάρια. Αίτημα θεμελιακό που χρόνια και χρόνια μπαίνει, είναι η περιβαλλοντική προστασία του Κόλπου, αφού είναι χειροπιαστή κι ολοφάνερη η μόλυνση με συνεχώς μεγαλύτερη καταστροφή και υποβάθμιση.

ΕΙΧΑΜΕ βρεθεί, πάνε από τότε 20 χρόνια, σ' αποστολή δημοσιογραφική του «Ρ» στην Πρέβεζα και την περιοχή της. Είναι πολύ φυσικό πως δίχως τον Αμβρακικό και τα μεγάλα προβλήματά του η δημοσιογραφική έρευνα της περιοχής δε στέκεται. Ο Κόλπος είναι ο μεγάλος πνεύμονας. Είναι το οξυγόνο για ολόκληρη, την ευρύτερη περιοχή.

ΤΥΧΕΡΗ εκείνη η αποστολή γιατί σ' ολόκληρη τη διαδρομή είχαμε τη φωτογραφική στήριξη του φωτογράφου της Εθνικής Αντίστασης Σπύρου Μελετζή που ακούραστος κι άφταστος στα πόδια κυνήγησε τα θέματα που έπεφταν μπροστά μας. Και μάλιστα με μια ιδιαίτερη εμπειρία, αφού ήταν ο ίδιος που στα προπολεμικά χρόνια σε μια «φωτογραφική έφοδο» στην Ηπειρο μας είχε φωτογραφικά «δουλέψει» την Πρέβεζα του Καρυωτάκη αλλά και του Αμβρακικού τα πλούτη που χάθηκαν κι απομένουν σήμερα φωτογραφικά ντοκουμέντα για το μουσείο!! Είναι φωτογραφίες που τεκμηριώνουν τη μεγάλη καταστροφή.

ΜΕ ΤΟΥΣ ψαράδες του Αμβρακικού ένα πρωινό συναπάντημα με παλιούς και νέους άξιους δουλευτάδες στα διβάρια και στον κόρφο του κόλπου. Βρεθήκαμε κοντά τους εκεί στο καρνάγιο, στη Μαργαρώνα, στο δικό τους ορμητήριο. Τέλειωναν κάτι μερεμέτια στα πριάρια τους κι έκαναν, στα γρήγορα, τις αναγκαίες προετοιμασίες για το βραδινό τους ξεκίνημα. Η συζήτηση, τότε, μα φυσικά περισσότερο απ' όλα για το μεγάλο κίνδυνο ν' απονεκρωθεί ολότελα ο Αμβρακικός από την υπερληστρική εκμετάλλευση αλλά και τη μόλυνση που συνεχώς μεγαλώνει.

ΕΙΧΑΜΕ σχεδόν τελειώσει τη συζήτηση και θυμάμαι που ένας λεβεντόγερος, Πρεβεζάνος θρέμμα και γέννημα (Α. Κατσόπουλος το όνομά του) θα μας γύριζε τη συζήτηση πίσω και θα μας έφερνε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, που την είχε ζήσει.

«... Κοίτα δω, μου λέει, αυτά εδώ τα διβάρια, δείχνοντας με το χέρι του κατά το Βαθύ. Σ' αυτά, λοιπόν, μας έπιασε η λαϊκή εξουσία εδώ και σαράντα χρόνια. Πρωτύτερα τα διβάρια αυτά τα είχαν οι αφεντάδες. Τότε μπήκαμε και τα πήραμε στα χέρια μας. Μπήκαμε αλλά και τα κρατήσαμε παρ' όλα τα άγρια κυνηγητά που μας έκαναν οι αφεντάδες για να τα ξαναπάρουν στα χέρια τους...

ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ εύκολα του Πρεβεζάνου ψαρά τη μαρτυρία. Είναι μια μαρτυρία για τα θεμέλια που μπήκανε μέσα σε λίγους μήνες και που βαστιούνται όχι φωτογραφικά ντοκουμέντα αλλά μένουν αγκωνάρια ζωής και προκοπής.

ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ πως ο Αλιευτικός Συνεταιρισμός της Πρέβεζας ιδρύθηκε το 1944 με του ΕΑΜ τη στήριξη και άντεξε όλα τα κυνηγητά που εξαπόλυσαν για να τον πάρουν ξανά οι παλιοί αφεντάδες...

ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ όμως στα σημερινά. Η Επιτροπή Αγώνα προειδοποιεί πως αν συνεχιστεί η σημερινή ληστρική εκμετάλλευση αλλά κι η μόλυνση, τότε σίγουρα ο Αμβρακικός θα νεκρωθεί, θα πεθάνει.

ΥΠΑΡΧΕΙ σίγουρος κι αποτελεσματικός δρόμος. Οι ψαράδες να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα για τη σωτηρία του Αμβρακικού.

Η Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινώτου σε ελαιογραφία του Δ. Βασιλείου

Η Ελισάβετ είχε γεννηθεί το 1801, έζησε μια καταπιεσμένη ζωή και αναγκάστηκε ουσιαστικά να παντρευτεί το 1831, αφού είχε ήδη αντιπαθήσει το μέλλοντα σύζυγό της (που διαπραγματευόταν είκοσι ολόκληρους μήνες την προίκα της - «για το δικό της καλό» όπως λένε όλοι σ' αυτές τις περιπτώσεις). Πέθανε σε ηλικία 31 χρόνων, λίγες μόνο μέρες μετά τη γέννηση του γιου της... Εναν αιώνα αργότερα, το 1900 γεννήθηκε αυτή που χαρακτηρίστηκε διάδοχος της Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου, η Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινώτου: Και το δικό της αρχείο, μαζί με τη βιβλιοθήκη - που υπήρξε πνευματικό της φυτώριο - και πλήθος καλλιτεχνικοί θησαυροί που στεγάζονταν στο πατρικό της σπίτι - μαζί μ' ένα τμήμα δική της ανέκδοτης δουλιάς χάθηκαν επίσης στους σεισμούς του '53. Ομως αυτή ήταν πιο τυχερή: Είχε ήδη μεταφέρει ένα μεγάλο μέρος του αρχείου της και της δουλιάς της στην Αθήνα...

Σκίτσο της Ελισάβετ Μουτζάν -Μαρτινέγκου που φιλοτέχνησε η Ελ. Γούναρη (Μουσείο Επιφανών Ζακυνθίων)

Οι γονείς της Μαριέττας δεν την εμπόδισαν να μορφωθεί όσο ήθελε, όπως έκαναν οι γονείς της Μαρτινέγκου. Αντίθετα, από τα δέκα της χρόνια είχε κοντά της σαν δάσκαλο τον Κερκυραίο λόγιο και ιστοριοδίφη Σπύρο Δε-Βιαζη που της δίδαξε ιταλική, αγγλική και γαλλική φιλολογία και τη στήριξε σε συνέχεια στην αντίθεσή της με το ζακυνθινό κοινωνικό κατεστημένο. Με δική του προτροπή στέλνει το 1910 το πρώτο της κείμενο στη «Διάπλαση των Παίδων» που το δημοσιεύει. Το 1917 πεθαίνει ο πατέρας της Ευστάθιος Γιαννόπουλος. Το 1921 η Μαριέττα εκδίδει το φεμινιστικό περιοδικό «Εύα Νικήτρια» στη Ζάκυνθο, σαν όργανο του Παραρτήματος Λυκείου Ελληνίδων. Το διευθύνει μέχρι το 1923 που κλείνει, για οικονομικούς λόγους, έχοντας προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. «Ηταν, έγραφε η ίδια, η καλύτερη ανάμνηση, γιατί ήταν το πρώτο ξέσπασμα της επαναστατημένης σκέψης μου στο στενό περιβάλλον της επαρχίας με τους αρτηριοσκληρωτικούς διανοούμενους, που κάθε άλλο παρά καλόβλεπαν την πετυχημένη εμφάνισή μου στη λογοτεχνία». Κι αυτό ήταν φυσικό: «Οταν μια εικοσάχρονη, γύρω στα 1920 ασχολείται με την "ποιητική τέχνην του Οράτιου", με τις "Γυναίκες εις την Ιταλικήν Αναγέννησιν" και εκδίδει το περιοδικό "Εύα Νικήτρια" αντιμετωπίζεται, ακόμα και από την πολιτισμένη κοινωνία της Ζακύνθου, σαν φέρελπις μεν νέα, αλλά και σαν... επαναστάτρια» παρατηρεί στο αφιέρωμα των «Επτανησιακών φύλλων» ο λογοτέχνης και ιστορικός Νικίας Λούντζης.

Πραγματικά, πολλοί θα ήθελαν τη νέα γυναίκα να περιορίζεται στα οικιακά της καθήκοντα, ή στην πιο... ακραία περίπτωση να «λάμπει» σαν καλλιεργημένη οικοδέσποινα έχοντας κάποιο πνευματικό σαλόνι και εμπνέοντας άντρες διανοούμενους. Και βέβαια η νεαρή γυναίκα θα μπορούσε να περιοριστεί σε μια ανέμελη, άνετη ζωή. Ομως εκείνη προτίμησε να δημιουργήσει δικό της έργο, να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Και εργάστηκε σκληρά σ' όλη της τη ζωή, πληρώνοντας το τίμημα...

Το 1925 παντρεύεται το Ζακυνθινό Σπύρο Μινώτο, νομικό και λόγιο. Μαζί θα ταξιδέψουν στην Ιταλία, όπου η Μαριέττα γνωρίζεται με πνευματικούς ανθρώπους που θα γίνουν αργότερα συνεργάτες της. Μαζί με το σύζυγό της πρωτοστατούν στην οργάνωση των γιορτών για τα 100χρονα από το θάνατο του Ούγου Φόσκολου και την έκδοση του «Λευκώματος για τον Φόσκολο». Τον ίδιο χρόνο, το 1927, αρχίζει στη Ζάκυνθο η έκδοση του «Μηνιαίου φιλολογικού και καλλιτεχνικού» περιοδικού «Ιόνιος Ανθολογία» που διευθύνει η Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινώτου με υπεύθυνο έκδοσης και σύνταξης της ύλης τον σύντροφό της. Το 1930-'31 το ζευγάρι, μαζί και η «Ιόνιος Ανθολογία» μετακομίζουν στην Αθήνα. Η Μαριέττα έχει την πρωτοβουλία να αγοραστεί οικόπεδο για την ανέγερση στη Ζάκυνθο «Πάνθεου των ενδόξων Ζακυνθινών». Δωρίζει η ίδια χρήματα γι' αυτό το σκοπό, που όμως σε συνέχεια θα ναυαγήσει... Το 1931 γεννιέται και ο γιος τους Διονύσιος - Αγγελος. Θα τον βαφτίσει ο Αγγελος Σικελιανός, αφιερώνοντάς του το ποίημα «Το βρέφος». Το 1933 δημοσιεύεται η μελέτη της Μαριέττας για το «Ρεμπελιό των Ποπολάρων» και το 1934 τα «Τα τραγούδια από τη Ζάκυνθο» καθώς και η εργασία της για τις «Ομιλίες» (το λαϊκό Ζακυνθινό Θέατρο).

Ομως, το 1935 τη διεύθυνση της «Ιονίου Ανθολογίας» αναλαμβάνει ο Σπύρος Μινώτος. Το ζευγάρι βρίσκεται σε διάσταση και το 1936 θα πάρουν διαζύγιο. Η Μαριέττα δε θα σταματήσει να εργάζεται και να ερευνά αναζητώντας αδημοσίευτα, πρωτότυπα στοιχεία για τον επτανησιακό πολιτισμό. Συνεργάζεται με πλήθος περιοδικά, εφημερίδες, έχει αλληλογραφία και φιλικούς δεσμούς με μια πλειάδα πνευματικών ανθρώπων που υπήρξαν σύγχρονοί της (στα «Επτανησιακά φύλλα» δημοσιεύεται μέρος της αλληλογραφίας της με τους Κωστή Παλαμά, Γιάννη Ψυχάρη, Λεωνίδα Χ/Ζώη, Νίκο Κρανιδιώτη, κ.ά. Ο Γρηγόρης Ξενόπουλος στάθηκε συμπαραστάτης σ' όλες τις προσπάθειές της).

Το 1951 γίνεται μέλος της Ενωσης Διανοουμένων Γυναικών Ελλάδας. Το 1952 χάνει τη μητέρα της και ίσως για πρώτη φορά η μαχητική Μαριέττα Γιαννοπούλου χάνει μαζί και το κουράγιο της και «νιώθει τα χρόνια να τη βαραίνουν», όπως εξομολογείται στο γιο της. Την αίσθηση της καταστροφής έρχονται να συμπληρώσουν οι σεισμοί με τον αφανισμό του σπιτιού της στη Ζάκυνθο και το χαμό του αρχείου της και της βιβλιοθήκης της.

Το 1956 εκδηλώνεται ο καρκίνος που θα την οδηγήσει στο θάνατο τον Απρίλη του 1962, σε ηλικία 62 χρόνων. Μέχρι το τέλος εργαζόταν, έδινε διαλέξεις, έγραφε...

Παρά τις συντηρητικές καταβολές της η Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινώτου στάθηκε, με το λόγο και τα δημοσιεύματά της, κοντά στο λαό. Δεν περιορίστηκε στα κεκτημένα της τάξης της ούτε χρησιμοποίησε το φύλο της σαν άλλοθι. Φανατική οπαδός της δημοτικής σε δύσκολες εποχές διατραγωδεί στις επιστολές της προς τον Ψυχάρη την πολεμική που της έκαναν. Γύρισε βουνά και κάμπους αποθησαυρίζοντας τραγούδια, παραμύθια, παροιμίες - από αγρότισσες - που χωρίς τη δική της συμβολή σήμερα θα είχαν χαθεί. Συνέτεινε στη διάδοση και ανάπτυξη του επτανησιακού πολιτισμού που φοβόταν - από τότε - ότι κινδύνευε να νεκρώσει. Γράφοντας για την Αγγλοκρατία στα Επτάνησα αναδεικνύει την αντιλαϊκή και απάνθρωπη στάση των αριστοκρατών, των «καταχθόνιων» που ήταν πουλημένοι στους ξένους και προσπαθούσαν να καταπνίξουν την επαναστατική διάθεση των συμπατριωτών τους, για να μη σηκώσουν κεφάλι ενάντια στη δική τους κυριαρχία. Στο «Ρεμπελιό των Ποπολάρων» - η πρώτη κοινωνική επανάσταση που έγινε στην Ελλάδα - καταγγέλλει την καταπίεση του λαού από το αρχοντολόι, που κατέληξε σε επανάσταση το 1628. Οι χωρικοί δανείζονταν για να ξεπληρώσουν υπέρογκα ποσά στους άρχοντες ή σάπιζαν στη φυλακή...

Για τον Ιάκωβο Λεοπάρντι, για τον οποίο έγραψε πολλά έργα, αναφέρει: «Είναι ο μεγάλος ποιητής του παγκόσμιου πόνου, ο μεγάλος σοσιαλιστής».

«Ο Φόσκολος, γράφει, απογοητεύεται για την εποχή του που παρασημοφορεί τραγουδιστές ευνούχους, είναι πεσιμιστής γιατί ο κόσμος δεν είναι γίγαντας, όπως τον θέλει η ελληνική φαντασία του... ένας πεσιμισμός αλλιώτικος, όχι σαν τον αρρωστημένο εκείνων, που κλαίνε αδιάκοπα για τη ζωή και ζητούν αδιάλλαχτα ως μόνη λύση το θάνατο...».

Αφοσιώνεται στη μελέτη για τον Κάλβο και το Σολωμό και τονίζει ότι η μάνα του τελευταίου λαϊκής καταγωγής, «με τα ελληνικά της νανουρίσματα και τα δημοτικά που του έλεγε, του φύτεψε τις ρίζες της γλώσσας του λαού από τα πρώτα βήματα της ζωής του». Για τον Σολωμό γράφει και θεατρικό έργο που επρόκειτο να γίνει σενάριο για τον κινηματογράφο αλλά τελικά ματαιώθηκε. (Το 1963 μετά το θάνατό της θα εκδοθεί από το γιο της).

Στα γραπτά της θα υμνήσει τη γυναικεία εργασία που τότε πολλοί την κατέκριναν, δίνοντας έμφαση στη βιοποριστική δουλιά των απλών γυναικών. Στα κείμενά της προβάλλει την ιστορία των γυναικών, κάνει ομιλίες για τη μητέρα του Φόσκολου, την Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου. Το 1951 δημοσιεύει στο περιοδικό «Αλκυονίδες» εργασία της για τη Μαρτινέγκου. (Το 1956 θα ακολουθήσει ο λογοτέχνης και μελετητής Κ.(Κονίδης) Πορφύρης, από τους πρωτεργάτες της προοδευτικής, αριστερής «Επιθεώρησης Τέχνης» που με έξοδά του θα εκδώσει για δεύτερη φορά μετά από 75 χρόνια την αυτοβιογραφία της Μαρτινέγκου, με δική του εισαγωγή, σχόλια και ιστορικές σημειώσεις). Η Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινώτου γράφει βιβλίο για την «Ισαβέλλα Θεοτόκη - η μεγάλη εμπνεύστρια» (1959). (Η Κερκυραία λόγια έκανε το σπίτι της ορμητήριο κατά των Αυστριακών κατακτητών).

Υπογράφει σαν «Επτανήσια» και «Χειραφετημένη» και παίρνει μέρος με κείμενό της στο πρώτο γυναικείο συνέδριο που έγινε το 1921 στην Ελλάδα, ενώ το 1929 παρακολουθεί το συνέδριο για την ειρήνη και το 1930 τις δεύτερες Δελφικές γιορτές. Μετά από πρότασή της οργανώνεται στην Αθήνα, το 1930, στην Ενωση Συντακτών η πρώτη εβδομάδα ελληνικού βιβλίου.

Σ' όλη της τη ζωή αγωνίστηκε με συνέπεια για τα δικαιώματα των γυναικών. Αντίστοιχη η απήχηση και στα έργα της. Μερικοί ενδεικτικοί τίτλοι: «Οι χωρικές μας» (1921), «Ο Βαλαωρίτης φεμινιστής» (1925), «Κριτική για την επαναστάτρια» του Ι. Κοντού (1954), «Οι γυναίκες της Κύπρου σαν ηρωίδες» (1955) κ.ά.

Πάνω από σαράντα χρόνια πνευματική διαδρομή, άγνωστη στη νέα γενιά, αλλά και στο γυναικείο κίνημα του οποίου υπήρξε πρωτοπόρος. Ευτυχώς η συνονόματη ερευνήτρια εγγονή της έχει αρχίσει την καταγραφή και παρουσίαση του αρχείου της. Χρειάζεται όμως, όπως τονίζει και ο Διον. Σέρρας, να εκδοθούν τα έργα της, να συγκεντρωθούν τα διάσπαρτα δημοσιεύματά της, να γίνει ανατύπωση του προοδευτικού περιοδικού «Εύα Νικήτρια», να εκδοθούν τα ζακυνθινά παραμύθια της, να παρουσιαστεί το άπαιχτο θεατρικό της έργο «Διονύσιος Σολωμός», να δοθεί το όνομά της σε ένα δρόμο της Ζακύνθου και να μελετηθεί -επιτέλους - το σύνολο του έργου της, ακόμα και η προσφορά της στο γυναικείο κίνημα...

Πηγές: «Περίπλους», τεύχος 51, αφιέρωμα στην Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου. «Επτανησιακά φύλλα»: Αφιέρωμα στη Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινώτού, τόμος ΚΒ, 3-4.