Στους «Βατράχους» βλέπουμε την αναπαράσταση της ζωής στον Αδη, που μοιάζει πιο φωτεινός και αστείος από την πραγματική ζωή και προσφέρει δυνατότητες για μια ξέφρενη θεατρική γιορτή. Ο Διόνυσος και ο δούλος του Ξανθίας κατεβαίνουν στον Αδη για να φέρουν πίσω τον Ευριπίδη ή τον Αισχύλο, αφού δεν υπάρχουν πια άξιοι ποιητές στο Αθηναϊκό Θέατρο και γιατί ένας ποιητής μόνο, ίσως, μπορεί να προσφέρει σωτηρία στην Αθήνα που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Η ουτοπία βρίσκει έδαφος και στήνει εδώ τη γιορτινή της ονειροφαντασία, σε ένα γλέντι όπου οι νεκροί είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το Γενάρη του 405 π.Χ., ένα χρόνο πριν το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, στα Λήναια και το Μάρτη του ίδιου χρόνου στα Διονύσια.
«Πολύ θα ήθελα να φέρω πίσω στο σήμερα τον Ρίτσο ή τον Ελύτη. Και στις μέρες μας υπάρχει η ανάγκη της ποίησης», σημειώνει ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης. «Πρόκειται για πολύ δύσκολο έργο. Υπάρχει η συμμετρική αντιστοιχία με τη σύγχρονη Ελλάδα - και στις δύο εποχές έχουμε δύο δημοκρατίες υψηλού κινδύνου». Στην παράσταση αποφεύγεται η αθυροστομία, το σεξιστικό στοιχείο, τα σύμβολα και οι αντιστοιχίες με πρόσωπα της επικαιρότητας.
Εκδηλώσεις για τον Κ. Καβάφη |
«Ηλέκτρα» από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας |
«Ο Κουρέας της Σεβίλλης» από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου στο Ηρώδειο |