Η αγριότητα και οι μαζικές σφαγές στη Χιλή τις πρώτες ημέρες του πραξικοπήματος είχαν τέτοια έκταση που θύμισαν σε ουκ ολίγους το μακελειό που συνόδευσε την ανατροπή του Σουχάρτο στην Ινδονησία, το 1965. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 1.500.000 κομμουνιστές μόνο δολοφονήθηκαν από το στρατιωτικό καθεστώς του Σουχάρτο. Μία «Νέα Τζακάρτα» ή μία θηριωδία ανάλογη μόνο με αυτές που γνώρισε η ανθρωπότητα κατά την περίοδο του ναζισμού; Πιθανώς και τα δύο.

Τα βασανιστήρια περιλάμβαναν ανάμεσα στα άλλα πνιγμούς κρατουμένων που τους είχαν δέσει στο νερό, ξερίζωμα των μελών με τανάλιες, κρέμασμα από τους καρπούς, ηλεκτροσόκ σε όλα τα σημεία του σώματος, τουφεκισμούς για παραδειγματισμό... Οι νεκροί των πρώτων ημερών υπολογίστηκαν σε 3.000, ενώ οι κρατούμενοι σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης στους 40.000. Σήμερα, σύμφωνα με τις καταγγελίες, υπάρχουν ακόμη 3.173 εξαφανισμένοι...

Στις 18 Σεπτέμβρη 13 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο Ορόσκο από ένοπλους παραστρατιωτικούς. Συνελήφθησαν από τους καραμπινιέρους, αφού κυκλοφορούσαν σε ώρες που απαγορευόταν η κυκλοφορία. Παραδόθηκαν στους παραστρατιωτικούς, που τους παρέταξαν κατά μήκος της γέφυρας του ποταμού Πιλμακουίν και τους εκτέλεσαν. Την ίδια ημέρα, δολοφονείται ο ιερέας Χουάν Αλσίνα, ο οποίος ήταν επικεφαλής προσωπικού του νοσοκομείου Σαν Χουάν δε Διός. Σύμφωνα με τις μαρτυρικές καταθέσεις, ο Αλσίνα συνελήφθη στο χώρο του νοσοκομείου, ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε αγρίως, ενώ το πτώμα του βρέθηκε μερικές μέρες αργότερα στις όχθες του ποταμού Μαπότσο με δέκα σφαίρες στην πλάτη. Και πάλι την 18^η Σεπτεμβρίου 19 άνθρωποι «εξαφανίστηκαν». Οι περισσότεροι εργάτες της Κατασκευαστικής Βιομηχανίας Χάρτου και Κυτίων (Compania Manufacturera de Papeles y Cartones-CMPC) από τις πόλεις Λάχα και Σαν Ροσέντο επιβιβάστηκαν διά της βίας σε όχημα της βιομηχανίας και έκτοτε «αγνοείται η τύχη τους». Μια «συνηθισμένη μέρα»...

Και εάν αυτές ήταν οι πρώτες «συνηθισμένες μέρες του καθεστώτος» που αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ στις 25 του Σεπτέμβρη, με το πέρασμα του χρόνου, η χούντα εξέλιξε τις μεθόδους της. Στις 14 Ιουνίου δημιουργείται η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, η περιβόητη DINA, η οποία είχε ευρύτατες εξουσίες και δρούσε μέχρι τα μέσα του 1997, σκορπώντας το θάνατο, υπό την ηγεσία του στρατηγού Μανουέλ Κοντρέρας. Η DINA είχε πολλά μυστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές και κέντρα βασανιστηρίων ανά τη χιλιανή επικράτεια, ενώ εμπλέκεται και με τη δολοφονία του στρατηγού Κάρλο Πρατς και της γυναίκας του Σοφία Κάθμπερτ, στις 30 Σεπτέμβρη του 1973 στο Μπουένος Αϊρες, από έκρηξη βόμβας, αλλά και τις δολοφονίες του πρώην υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Αλιέντε, Ορλάντο Λετελιέρ και του βοηθού του Ρόνι Μόφιτ στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, Ουάσιγκτον, στις 21 Σεπτέμβρη του 1976 και την απόπειρα δολοφονίας κατά του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Εντουάρδο Φρέι, Μπερνάντο Λέιτον και της γυναίκας του Ανα Φρέσνο στο σπίτι τους στη Ρώμη, την 6^η Οκτώβρη του 1975. Η μπριγάδα Μούλχεν της DINA είναι υπεύθυνη και για τη δολοφονία του Ισπανού διπλωμάτη που εργαζόταν για την Οικονομική Επιτροπή για τη Λατινική Αμερική, Καρμέλο Σορία, στις 16 Ιουλίου του 1976.

Επίσης, η αντιμετώπιση των κομμουνιστών απαιτούσε «ειδική μεταχείριση». Γι' αυτό την 1^η Σεπτέμβρη του 1975 δημιουργήθηκε το αντικομμουνιστικό απόσπασμα Comando Conjunto, με τη συμμετοχή αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών της Αεροπορίας, του Ναυτικού και των Καραμπινέρος, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Εντγκάρδο Σεμπάγιος Τζόουνς, με μοναδικό στόχο την εξαφάνιση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής. Μέχρι τα τέλη του 1976, τα μέλη δύο τουλάχιστον Κεντρικών Επιτροπών του ΚΚΧ και δεκάδες μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας συνελήφθησαν και «εξαφανίστηκαν». Σύμφωνα με την έκθεση της επιτροπής Ρέτιγκ, το Comando Conjunto ευθύνεται για την εξαφάνιση τουλάχιστον 30 στελεχών, ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό σε 70 τουλάχιστον.

Ενα ακόμη τερατούργημα της χούντας του Πινοτσέτ, το «καραβάνι του θανάτου». Επίλεκτη ομάδα αξιωματικών, με επικεφαλής τον στρατηγό Σέρχιο Αρεγιάνο Σταρκ, που περιδιάβαινε τη χιλιανή γη από τα σύνορα με το Περού και τη Βολιβία έως τη Γη του Πυρός και την εκαθάριζε «από τα αγριόχορτα και τα αγκάθια του κομμουνισμού». Επισήμως, η αποστολή του ήταν η επιθεώρηση της διαδικασίας, των ακροάσεων και των αποφάσεων των στρατοδικείων για τους πολιτικούς κρατουμένους και η επιβολή τους κατά τα στάνταρ του Σαντιάγο. Οργανώσεις υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχαν καταγγελίες για τουλάχιστον 72 εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων σε 5 επαρχίες της Χιλής (Καουκένες, Λα Σερένα, Κονιάπο, Αντοφαγάστα, Καλάμα) μόνο κατά το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη του 1973.

Οπως έχει καταγραφεί και στην έκθεση Ρέτιγκ, δεν ήταν λίγες οι φορές, που το «καραβάνι του θανάτου» έπαιρνε τους κρατούμενους από τα κελιά τους και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργηθεί και τους εκτελούσε με συνοπτικές διαδικασίες, πολλές φορές δίχως οι στρατιωτικοί διοικητές των περιοχών να έχουν γνώση. Μία τέτοια περίπτωση και ο στρατηγός Χοακίν Λάγος, που το 1973 ήταν διοικητής του πρώτου τάγματος του χιλιανού στρατού με βάση την πόλη Αντοφαγάστα στην έρημο Ατακάμα. Ο Λάγος, με επιστολή του προς τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοτσέτ, κατήγγειλε το «καραβάνι του θανάτου» ότι δολοφόνησε 56 πολιτικούς κρατούμενους. Φυσικά, ο Πινοτσέτ διέγραψε μονομιάς αυτή την ενοχλητική επιστολή και έγραψε ο ίδιος ό,τι όφειλε να περιλάβει ο στρατηγός Λάγος στην αναφορά του, όπως αναφέρει και ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα στο βιβλίο του «Η τρέλα του Πινοτσέτ», που προδημοσίευσή του είχαν τα «ΝΕΑ», στις 3, 4 και 5 Σεπτέμβρη. Αυτή ακριβώς η ιδιόχειρη αναφορά ήταν το «κλειδί» για το «σπάσιμο» του Πινοτσέτ κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του από τον Χιλιανό δικαστή Γκουσμάν, συνεχίζει ο Σεπούλβεδα, όπου εγκατέλειψε τη στάση «ουδέν γνωρίζω» στο γνωρίζω τα πάντα, αλλά ένοχοι φυσικά ήταν οι υφιστάμενοί του... «όταν αναγνώρισε το έγγραφο του στρατηγού Λάγος, αναγνώριζε ότι ήξερε πως έβγαζαν τα μάτια με μαχαίρια, ότι τους έσπαγαν τα χέρια και τα σαγόνια πριν τους τουφεκίσουν αργά αργά, πρώτα τους πυροβολούσαν στις φτέρνες, ύστερα στα γεννητικά όργανα και στο, τέλος, τα μυδραλιοβόλα τους έκοβαν στα δύο»... ή σε άλλο σημείο στρεφόμενος με μήνιν κατά του υπουργού Εξωτερικών Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα που «εμβολιάστηκε εκών ή άκων με το κρατικό βάλσαμο της αμνησίας» αναφέρει: «αν είσαι γυναίκα και απλώς σε βίασαν, απλώς σου έβαλαν ηλεκτρόδια, απλώς σου έχωσαν ποντίκια στο αιδοίο, απλώς σε κράτησαν έξι μήνες σε μία τρύπα της Βίγια Γκριμάλντι, ξέχασε, συγχώρεσε, συμφιλιώσου και μη διαταράσσεις την κοινωνική γαλήνη και την οικονομική σταθερότητα με τις καταγγελίες σου. Και αν είσαι άντρας και απλά σου χάλασαν τα πνευμόνια με το "υποβρύχιο", απλώς σε άφησαν ανίκανο αφού σου έκαναν ηλεκτροσόκ στους όρχεις, απλώς βασάνισαν τη μητέρα σου μπροστά σου, απλώς σε καταδίκασαν σε δεκαπέντε, είκοσι χρόνια εξορία, απλώς έχασες ένα σπίτι, μια πόλη, ένα παρελθόν, ξέχασε, συγχώρεσε, συμφιλιώσου. Μην ταράζεις την ησυχία των αρχόντων, την αγία ατιμωρησία αυτών που, καλώς ή κακώς, μου επιτρέπουν να είμαι υπουργός».

Συνεχίζεται