«Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας εδώ. Περνούμε πάρα πολύ δύσκολες στιγμές. Αυτό που συμβαίνει εδώ, δεν έχει συμβεί με κανέναν άλλο λαό στον κόσμο».

Ραμάλα. Βράδυ Δευτέρας 22 Σεπτέμβρη 2003. Στην υποδοχή ο ίδιος ο Πρόεδρος Αραφάτ. Ξεχωριστή η τιμή. Για την 11μελή αντιπροσωπεία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) που έφτασε στην περιοχή, για να εκφράσει άμεσα την έμπρακτη αλληλεγγύη της εργατικής τάξης της χώρας μας στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης, να εκφράσει -ειδικότερα- την αγανάκτηση για την ανακοίνωση της ισραηλινής κυβέρνησης ότι θα απελάσει τον εκλεγμένο ηγέτη του παλαιστινιακού λαού. Να απαιτήσει το σταμάτημα της στρατιωτικής κατοχής και να δηλώσει την υποστήριξη στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ένα κράτος ανεξάρτητο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.

Η απόφαση γι' αυτή την αποστολή πάρθηκε στα «σβέλτα». Θα πάμε κοντά τους. Τώρα, που κάθε βοήθεια είναι αναγκαία. Τώρα, που η εργατική τάξη επιβάλλεται με όρους αυτονόητου να εκφράσει τη διεθνιστική αλληλεγγύη της, να καταδείξει έμπρακτα τον κοινό εχθρό, να βάλει πλάτη εργάτης τον εργάτη ακριβώς τώρα που είναι τα δύσκολα.

Στους 302.000 έφτασαν οι άνεργοι Παλαιστίνιοι, μόνο εξαιτίας της διαρκούς επίθεσης του Ισραήλ στα εδάφη τους. Στο 65% εκτινάχτηκε η ανεργία στη Γάζα, εξαιτίας της ισοπέδωσης από τις βόμβες. Στο 60% ο πληθυσμός που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η Παλαιστίνη βρίσκεται σε πλήρη αποκλεισμό από στεριά, αέρα και θάλασσα. Μάνες και παιδιά αποχαιρετούν το πρωινό τούς πατεράδες σα να μην πρόκειται να τους ξαναδούν. Στους 200 έφτασαν οι εποικισμοί μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη. Εξακόσια εκατομμύρια δολάρια, χρήμα από ασφαλιστικές εισφορές των εργατών της Παλαιστίνης είναι δεσμευμένο στο Ισραήλ. Στους 10.000 ανέρχονται οι εργάτες που τραυματίστηκαν στη διάρκεια των επιθέσεων του ισραηλινού στρατού κατά της παραγωγικής μηχανής της Παλαιστίνης. Η χώρα, η Παλαιστίνη, διασπάστηκε σε βαθμό που κάθε χωριό να είναι και καντόνι καθώς 1.760 ισραηλινά στρατιωτικά μπλόκα απαγορεύουν την επικοινωνία ακόμα και ανάμεσα σε συνοικίες της ίδιας πόλης.

Επρεπε να πάμε, λοιπόν. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο έκρινε αυτονόητη τη συμμετοχή εκπροσώπων του «Ριζοσπάστη» και του «902», όχι ως παρατηρητών αλλά ως οργανικά μέλη της αποστολής. Διπλή η τιμή. Που έγινε ακόμα ισχυρότερη όταν ο Πρόεδρος Αραφάτ δέχτηκε να συμμετάσχουμε και στη συνάντησή του με την αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ που έγινε το βράδυ της Δευτέρας. Ο Γιώργος Μαυρίκος από το Ευρωπαϊκό Γραφείο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της ΕΕ της ΓΣΕΕ, ο Γιώργος Τούσσας, πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ, εκπροσωπώντας και τους ναυτεργάτες που πήραν μέρος στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των μαχητών της PLO το 1982, ο Αντρέας Ζαζόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Οικοδόμων, ο Δήμος Θεοδώρου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Κλωστοϋφαντουργών, ο Βασίλης Γλεζάκος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Νοσηλευτών, ο Δημήτρης Βαρελάς, πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Λογιστών, ο Χρήστος Μπούρας, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου, ο Γιώργος Μπουλούγαρης πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς. Από το «Ριζοσπάστη» ο Θανάσης Λεκάτης και από τον «902» ο Αποστόλης Πλατανιάς.

Μαζί με την αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ και ο βουλευτής του ΚΚΕ και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας Τάκης Τσόγκας.

Το αντικείμενο των συζητήσεων που είχε η αντιπροσωπεία μας με μια σειρά Παλαιστινιακές οργανώσεις θα παρουσιαστεί σε άλλη χρονική στιγμή. Το κεντρικό στοιχείο αυτής της αποστολής ήταν η συνάντηση με τον Πρόεδρο Αραφάτ. Μια συνάντηση που έμελλε να γίνει σ' ένα κλίμα ακριβώς αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας που βιώνει ο αγωνιζόμενος λαός της Παλαιστίνης.

Με την παροιμιώδη ευγένεια που τον χαρακτηρίζει ο Πρόεδρος Αραφάτ, από την αρχή ακόμα της συνάντησης, εντόπισε με λεπτό τρόπο την απαράδεκτη σιωπή για το έγκλημα, όλων εκείνων των δυνάμεων που ορκίζονται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου. Ταυτόχρονα, βάζοντας απλά σε αντιπαραβολή την επέμβαση στο Αφγανιστάν με την κατάσταση που επικρατεί στην Παλαιστίνη καυτηρίασε την υποκρισία. «Ξεσηκώθηκαν όλοι όταν οι Ταλιμπάν κατέστρεφαν το άγαλμα του Βούδα. Εδώ βομβαρδίζεται μια ολόκληρη χώρα, εδώ καταστρέφονται πολιτιστικά μνημεία χιλιετιών και κανένας τους δε λέει τίποτα. Γιατί;». «Είπαν πως πήγανε, συνέχισε, στο Ιράκ για τα πυρηνικά. Τώρα εδώ, σας δείχνω τα στοιχεία, για τη χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου από τον ισραηλινό στρατό ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης. Γιατί σιωπούν»;

Και κρατώντας το χάρτη της Παλαιστίνης άρχισε να δείχνει μία μία τις πόλεις και τα χωριά. Κάνανε, είπε αναφερόμενος στα αποτελέσματα της ισραηλινής κατοχής, το 58% του παλαιστινιακού εδάφους καντόνια!

Ο ίδιος έκανε καθαρό στην αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ πως ο δρόμος του παλαιστινιακού λαού για το δικό του κράτος δεν έχει γυρισμό. Οπως και ο δικός του δρόμος σαν ο ιστορικός ηγέτης της PLO και εκλεγμένος ηγέτης του λαού του.

Λίγο πριν ο Γ. Μαυρίκος είχε σημειώσει πως ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού διδάσκει περηφάνια, αγωνιστικότητα, συνέπεια σ' όλους τους λαούς του κόσμου. Η νίκη σας, είπε, θα είναι νίκη όλων μας. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας μας ενημέρωσε τον Πρόεδρο Αραφάτ για τη δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στο πλευρό του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού. Τόνισε την κατηγορηματική καταδίκη του στρατοκρατικού καθεστώτος του Ισραήλ και των Αμερικανών που το στηρίζουν. Από την πλευρά του, ο Α. Ζαζόπουλος διαβεβαίωσε ότι η εργατική τάξη της χώρας μας θα εντείνει με κάθε μέσο, κάθε τρόπο την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης.

Σημ.: Ως ξεχωριστή αντιλαμβάνεται την τιμή για τη συμμετοχή στην αποστολή του ΠΑΜΕ ο υπογράφων, καθώς το 1982 μετείχε με τους συντρόφους της ΚΟ Ναυτεργατών του ΚΚΕ στην επάνδρωση των πλοίων που επιχείρησαν και έφεραν σε πέρας τον απεγκλωβισμό των μαχητών της PLO από την Τρίπολη του Λιβάνου, λίγους μήνες μετά τη φοβερή σφαγή των 2.000 γυναικόπαιδων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα από τους φονιάδες του σημερινού πρωθυπουργού του Ισραήλ και τότε στρατιωτικού διοικητή Αριέλ Σαρόν. Μ' αυτό το συναισθηματικό φορτίο και τη μνήμη ενός χαιρετισμού που ανταλλάξαμε τότε, «θα ξαναβρεθούμε σε μια λεύτερη Παλαιστίνη», φτάσαμε στη Ραμάλα. Με την αποφασιστικότητα που εμπνέει αυτός ο αγώνας θα συνεχίσουμε.

«Να διακόψω, λίγο. Αυτό το σήμα που μου έφεραν μόλις τώρα, αναφέρει ότι, αυτή τη στιγμή, στρατιώτες του Ισραήλ έχουν εισβάλει, εδώ, στη Ραμάλα. Εχουν περικυκλώσει το τέμενος και πυροβολούν».

Παγώσαμε. Βρισκόμασταν μέσα στο αρχηγείο της παλαιστινιακής Ιντιφάντα. Για την ακρίβεια, σε ένα τεράστιο οικοδομικό τετράγωνο, που κάποτε ήταν το αρχηγείο και το οποίο τώρα είναι ένας τεράστιος σωρός από βομβαρδισμένα κτίρια, στη μέση των οποίων σώζεται - δηλαδή ξανακτίστηκε - το τμήμα εκείνο του αρχηγείου, όπου εδώ και τρία χρόνια οι δυνάμεις κατοχής κρατούν αποκλεισμένο τον εκλεγμένο ηγέτη ενός λαού. Λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο όπου γινόταν η επίθεση.

Αυτός που «διέκοψε» τη συζήτηση, ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος Αραφάτ. Και σα να μη συνέβαινε τίποτα, ο ίδιος συνέχισε τη συζήτηση - γιατί αυτός μιλούσε εκείνη την ώρα - παραθέτοντας στοιχεία για τις μέχρι τώρα επιπτώσεις από την ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. «Μόνο οι καταστροφές, είπε, υπολογίζονται σε 11 δισ. δολάρια».

Η πόρτα άνοιξε και πάλι. Μπήκε ο υπασπιστής του με δεύτερο σήμα στα χέρια. «Εδώ, δίπλα μας, στη Ναμπλούς, είπε κι έδειξε την κατεύθυνση, έχουμε ήδη ένα νεκρό και 20 τραυματίες. Και συνεχίζουν να φέρνουν στρατό».

Η κατάσταση ήταν φανερό πως είχε ξεφύγει από τα όρια του «συνηθισμένου». Είχαμε, επίσης, μόλις μάθει ότι η πρώτη επίθεση ήταν σε απόσταση 500 μέτρων από το ξενοδοχείο όπου επρόκειτο να κοιμηθούμε. Η ανησυχία ήταν έκδηλη. Μόλις προχτές το πρωί, είχαμε περάσει από την περιοχή που δέχτηκε την επίθεση και είχαμε σχολιάσει το γεγονός ότι σε μια αμιγώς αραβική πολιτεία διατηρούνταν σε πολύ καλή κατάσταση ένα χριστιανο-ορθόδοξο νεκροταφείο με επιτύμβιες πλάκες εκατοντάδων χρόνων. Ο Πρόεδρος γύρισε προς την πλευρά μας και είπε: «Φωνάξτε τον καμέραμαν που έχετε έξω. Θα έχετε μια από πρώτο χέρι καταγραφή των γεγονότων». Και πάλι σα να μη συνέβαινε τίποτα, συνέχισε να μας παρουσιάζει στοιχεία για τη σημερινή κατάσταση στην Παλαιστίνη. «Αυτά τα νούμερα που σας δείχνω τα αναφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα στο Ντουμπάι», σημειώνει με έμφαση. «Τα χρήματα της παλαιστινιακής κυβέρνησης είναι δεσμευμένα παράνομα στο Ισραήλ», συνεχίζει. «Εκαψαν ήδη το 60% από τα λιόδεντρα. Με μπουλντόζες ξερίζωσαν το 50% της καλλιεργήσιμης γης. Κρίνετε μόνοι σας. Πώς μπορούν να δικαιολογήσουν την επίθεση στην πρώτη εκκλησία στον κόσμο, που είναι χωμένη μέσα σε τούνελ; Στην πρώτη εκκλησία! Γιατί την καταστρέψανε; Πολλά τα κάψανε πολλές φορές. Τρεις ώρες αφήσανε τη φωτιά να καίει στη Βηθλεέμ. Γιατί; Ειδικά το μέρος που πήγαινα και κοιμόμουνα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Γιατί το χτυπήσανε; Βέβαια, το ξαναφτιάξαμε!».

Τόνιζε τις λέξεις μία - μία. Ειδικά το «γιατί». Και την ίδια ώρα συνέχιζε ενδιάμεσα να διαβάζει φωναχτά τα σήματα που έρχονταν από τα διάφορα σημεία, όπου εξελισσόταν η ισραηλινή επίθεση. Επίθεση κατά αμάχων! Οπως κάθε βράδυ! Παντού, σ' ολόκληρη την Παλαιστίνη. Τόσο, που να είναι αυτό ακριβώς το συνηθισμένο! Αποδειχτήκαμε λεπτεπίλεπτοι, όταν δυο ώρες αργότερα, στη διάρκεια γεύματος που μας παρέθεσε η Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Παλαιστίνης, αντί για ορχήστρα ακούγαμε τον κρότο των όπλων γύρω - γύρω. Μας είπαν να μην ανησυχούμε. Μια κουβέντα είναι. Ξημερώνοντας η χτεσινή μέρα, είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ισραηλινή κατοχή.

Ραμάλα, σημειώσεις από τη συνάντηση της 11μελούς αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ με τον Πρόεδρο Γιάσερ Αραφάτ, τη νύχτα της 22 προς 23 Σεπτέμβρη του 2003.