Οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται μπροστά σε κινητοποιήσεις.

Το πλαίσιο δράσης που αποφασίστηκε από την πλειοψηφία του Γενικού Συμβουλίου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Πρωτοβουλία Υγειονομικών» - ΣΥΝ) στις 11/9/2003, όχι μόνο δεν αντιστοιχεί στο χαρακτήρα και στο μέγεθος της κυβερνητικής πολιτικής, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των υγειονομικών, αλλά κινείται στην προσπάθεια να διασκεδαστεί η αγανάκτηση των υγειονομικών από την εφαρμογή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, μετριάζοντας το πολιτικό κόστος.

Επίκεντρο των κινητοποιήσεων, σύμφωνα με την απόφαση που πήρε η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ, είναι ο διπλασιασμός του νοσοκομειακού επιδόματος, που είναι 176 ευρώ για τη μια κατηγορία των εργαζομένων και 147 ευρώ για μια άλλη.

Εχουν προσθέσει ακόμα δύο αιτήματα για προσλήψεις και την ένταξη ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Η «Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών» (ΑΣΥ), που στηρίζει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), καταψήφισε το πλαίσιο δράσης στο σύνολό του, ασκώντας δριμεία κριτική στην κυβερνητική πολιτική και την πολιτική της ΝΔ, αλλά και στην τακτική, στο πλαίσιο αιτημάτων της πλειοψηφίας της ΠΟΕΔΗΝ, προβάλλοντας συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης, που ανταποκρίνεται πλήρως στις σύγχρονες ανάγκες των υγειονομικών, μειοψηφώντας στη συνεδρίαση του ΓΣ.

Στο επίκεντρο των αγώνων, που επιτακτικά πρέπει ν' αναπτυχθούν στο χώρο της Υγείας, πρέπει να προταχθούν τα ζητήματα, που προκύπτουν από τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις οι οποίες ήδη εφαρμόζονται στην Υγεία, στην Κοινωνική Πρόνοια, στην Κοινωνική Ασφάλιση (ΚΑ), στις εργασιακές σχέσεις. Πρέπει, δηλαδή, να αντιστοιχιστεί και το πλαίσιο των αιτημάτων και η τακτική και η στρατηγική του συνδικαλιστικού κινήματος, με την επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι από την πλουτοκρατία και την πολιτική που την υπηρετεί, ανεξάρτητα από το φερετζέ που φοράει.

Οι εργαζόμενοι δεν είναι κλεισμένοι σε γυάλα, αλλά ζουν στο πετσί τους τις αρνητικές, γι' αυτούς, συνέπειες, ενώ κλιμακώνεται η επίθεση σε βάρος του συνόλου των δικαιωμάτων τους.

Ψηφίστηκε νόμος το καλοκαίρι, που εισάγει στο Δημόσιο τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και την πρόσληψη επικουρικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία. Καινούρια νομοσχέδια ετοιμάζονται για την πρόσληψη στον κοινωνικό τομέα ανέργων, με μόνη «αμοιβή» το πενιχρό επίδομα της ανεργίας.

Στα σκαριά βρίσκεται πολυνομοσχέδιο για την Υγεία, που ενισχύει την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας, ανοίγοντας νέους δρόμους στις επενδύσεις του κεφαλαίου, επιβάλλοντας νέα οικονομικά βάρη στους εργαζόμενους και στους άνεργους, με την αύξηση της συμμετοχής τους στη φαρμακευτική δαπάνη, αλλά και την παραπέρα αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των νοσηλευτριών -τών κ.ά.

Το νέο νομοσχέδιο, που ετοιμάζεται για το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης υπηρεσιών του δημόσιου τομέα. Υπηρετεί την ανάγκη του κεφαλαίου να αναδιαταχθεί η Δημόσια Διοίκηση, ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες του και, κατά συνέπεια, το νέο σύστημα αμοιβών. Θα συνδεθεί αποφασιστικά, αφ' ενός μεν, με την ταχύτητα επιχειρηματικοποίησης των δημόσιων, κατά τα άλλα, νοσοκομείων και με την προσπάθεια μείωσης των κρατικών δαπανών για τη μισθοδοσία όλων των δημοσίων υπαλλήλων και των υγειονομικών, καθ' υπόδειξη των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η κυβέρνηση εισπράττει διάφορα έσοδα που προέρχονται από την επιβολή επιπρόσθετων φόρων και τελών στους εργαζόμενους, που κάνουν χρήση διαφόρων κοινωνικών υπηρεσιών. Π.χ., ένα μέρος των εσόδων που πληρώνουν οι επισκέπτες στο εισιτήριο εισόδου στα μουσεία, συγκεντρώνεται σε ειδικό λογαριασμό, που χρηματοδοτεί στη συνέχεια αντίστοιχο επίδομα των εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού. Παρόμοιοι ειδικοί λογαριασμοί υπάρχουν πάρα πολλοί.

Το ένα τμήμα των εργαζομένων φορολογείται επιπλέον για να ικανοποιήσει κάποια κοινωνική του ανάγκη, που θα 'πρεπε να του παρέχεται δωρεάν και, ταυτόχρονα, πληρώνει ένα άλλο τμήμα εργαζομένων.

Τους αντίστοιχους πόρους, αντί να τους καταργήσει, η κυβέρνηση θέλει να τους συγκεντρώσει σ' έναν ενιαίο ειδικό λογαριασμό και να χρηματοδοτήσει ειδικά επιδόματα, αναδιανέμοντας τα ποσά στις διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, συνδέοντας, ταυτόχρονα, αυτές τις παροχές με το βαθμό που συμμετέχει ο δημόσιος υπάλληλος στην πορεία ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα.

Ενα άλλο παράδειγμα είναι η λειτουργία των ιδιωτικών ιατρείων το απόγευμα στα δημόσια νοσοκομεία. Ενα μέρος από τις πληρωμές των ασθενών και των ασφαλιστικών ταμείων αποτελούν αμοιβή για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που αποφάσισαν να εργαστούν σ' αυτό.

Ακόμα, η κυβέρνηση επιταχύνει τις διαδικασίες λειτουργίας του ασφαλιστικού συστήματος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Π.χ., αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στη φαρμακευτική δαπάνη, συμμετοχή στα νοσήλια όταν χρειαστεί να νοσηλευτούν, δημιουργία πακέτων ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός κλπ. Η επίθεση αυτή και συνολική είναι και παρατεταμένη.

Κατά συνέπεια, θα πρέπει, αντίστοιχα, να προετοιμαστεί και η επίθεση των υγειονομικών με πλαίσιο δράσης και προσανατολισμό, που ν' ανοίγει δρόμους στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Θα διαμορφώνει προϋποθέσεις αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων, θ' ανοίγει δρόμους κοινής δράσης με το λαϊκό εργατικό κίνημα, θα ενισχύεται αποφασιστικά ο πόλος των ταξικών δυνάμεων, το ΠΑΜΕ.

Επομένως, δεν μπορεί παρά το διεκδικητικό πλαίσιο να περιλαμβάνει:

• Την ανατροπή όλων των νόμων, που μέχρι σήμερα ψηφίστηκαν στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην ΚΑ, βάζοντας εμπόδια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται.
• Τη διεκδίκηση ουσιαστικής αύξησης των βασικών μισθών, ώστε κατώτερος μισθός να είναι 1.100 ευρώ. Καμιά σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα.
• Τη διεκδίκηση να χαρακτηριστούν τα νοσοκομεία σαν ανθυγιεινοί χώροι και μέσα από τον αγώνα ενάντια στον αποχαρακτηρισμό των επαγγελμάτων από τα βαρέα και ανθυγιεινά, να ενταχθούν σ' αυτό και οι υγειονομικοί με παράλληλα μέτρα για την Υγιεινή και Ασφάλεια.
• Τη μονιμοποίηση όλων των έκτακτων σε δημόσια νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και την Πρόνοια και τη διεκδίκηση πρόσληψης όλου του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού με διαφανή και αντικειμενικά κριτήρια. Τη διεκδίκηση ενός δημόσιου δωρεάν λαϊκού συστήματος Υγείας, πλήρως χρηματοδοτούμενου από τον κρατικό προϋπολογισμό και τους εργοδότες. Την κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης και μέσα στο ίδιο το «δημόσιο» σύστημα, αλλά και εκτός.

Το πλαίσιο της «Αγωνιστικής Συνεργασίας Υγειονομικών» (ΑΣΥ - ΠΑΜΕ) πρέπει να μπει σε όλες τις ΓΣ των σωματείων και παντού να συγκροτηθούν απεργιακές επιτροπές, που θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση του αγώνα.

Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ διαθέτει πλούσια εμπειρία στην υπονόμευση των κινητοποιήσεων.

Με το ίδιο της το πλαίσιο και την τακτική, προσπαθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της στον προεκλογικό αγώνα του ΠΑΣΟΚ και του δικομματισμού, παριστάνοντας, δήθεν, τους αντάρτες στους ψηφοφόρους τους, που δικαίως είναι αγανακτισμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η προσφορά τους αυτή στον προεκλογικό αγώνα του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνεται και από τις τοποθετήσεις στελεχών της ΠΑΣΚΕ στην πανελλαδική σύσκεψη των σωματείων 18/9/2003, για δήθεν διόρθωση της κυβερνητικής πολιτικής.

Η αλήθεια είναι πως και αυτοί που φέρονται σαν δήθεν αντάρτες υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ασκώντας «κριτική» σε δευτερεύοντα ζητήματα και αφήνοντας άθικτη την ουσία. Γι' αυτό και καταψηφίζουν τις προτάσεις της ΑΣΥ - ΠΑΜΕ.

Γι' αυτό και προβάλλουν ως αιτήματα την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης, αρνούμενοι να πάνε κόντρα στα αντιλαϊκά μέτρα. Βεβαίως, έχουν και την αμέριστη συμπαράσταση και συναίνεση της ΔΑΚΕ και της παράταξης του ΣΥΝ.

Συνυπογράφουν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ την πρόταση για τη νέα συλλογική συμφωνία, όπου χαρακτηρίζεται αναγκαία η αλλαγή του νόμου 2470/97, που αφορά στο μισθολόγιο, τη στιγμή που το είχαν χειροκροτήσει.

Πότε διαπίστωσαν κάτι τέτοιο; Οταν η κυβέρνηση αποφάσισε να κινηθεί σ' αυτήν την κατεύθυνση, έχοντας προετοιμάσει το έδαφος η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και «Υγειονομική Πρωτοβουλία» (ΣΥΝ).

Τι προτείνανε; Διαφορετικές κατηγορίες ΥΕ - ΔΕ - ΤΕ, όπως και η κυβέρνηση. Αύξηση των κλιμακίων από 18 σε 19, για τη δημιουργία «κινήτρου» παραμονής στην υπηρεσία στα 38 χρόνια, για να φτάσει κάποιος στα κλιμάκια όπου προβλέπονται οι υψηλότεροι μισθοί. Συμφωνούν, δηλαδή, με τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, μέσω νέων αντιασφαλιστικών μέτρων, να αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Δε λένε τίποτα για την προσπάθεια της κυβέρνησης να συνδέσει τα επιδόματα με την παραγωγικότητα. Πρότεινε, μάλιστα, στον υφυπουργό των Οικονομικών ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού για να αυξηθεί το νοσοκομειακό επίδομα, οξύνοντας αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων των δημοσίων υπαλλήλων και δημοσίων υπαλλήλων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, αφού ανοίγουν δρόμο για την πληρωμή των αμοιβών από τα νοσήλια και την επιχειρηματική δράση των νοσοκομείων. Ταυτόχρονα, διευκόλυναν την κυβέρνηση να συνδέσει το νοσοκομειακό επίδομα με τη λεγόμενη παραγωγικότητα.

Μιλάνε για πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όχι όμως και δωρεάν, μέσα από ένα αποκλειστικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας.

- Προτείνουν γενικώς 35ωρο χωρίς σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, σε 5ήμερη βάση, αντί μείωση των ωρών εργασίας σε 6 ώρες τη μέρα, για 5 μέρες τη βδομάδα λόγω ανθυγιεινών συνθηκών εργασίας.

- Προτείνουν την κατάργηση κάποιων αντιασφαλιστικών διατάξεων, όχι όμως την ανατροπή του συνόλου των αντιασφαλιστικών νόμων και να κοντραριστούν με την καρδιά του προβλήματος, που είναι η ιδιωτικοποίηση του συστήματος της ΚΑ.

Σε επανειλημμένες συναντήσεις με τους υφυπουργούς, αφού αποκαλύφθηκαν σαν συναινούντες με τη μη καταβολή των περιβόητων 176 ευρώ, πήραν την υπόσχεση για την καταβολή «αύξησης» από 15-45 ευρώ με το νέο μισθολόγιο.

Γιατί, λοιπόν, αυτή η «έκρηξη»; Ακριβώς γιατί θέλουν να οδηγήσουν τη μεγάλη δυσαρέσκεια που αισθάνονται οι υγειονομικοί από την κυρίαρχη πολιτική, στο τσουβάλι ξανά του δικομματισμού, παριστάνοντας το καλό ΠΑΣΟΚ και σπέρνοντας αυταπάτες πως υπάρχουν περιθώρια διόρθωσης της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης.

Οι υγειονομικοί είναι ώριμοι να βγάλουν τα δικά τους γενικότερα συμπεράσματα. Πλήρωσαν ακριβά την κυρίαρχη πολιτική και σαν εργαζόμενοι και σαν χρήστες υγείας.

Εχουν οξυνθεί τα προβλήματά τους, ενώ έχουν προστεθεί και νέα.

Ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία δεν έλυσε, αντίθετα δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα.

Στο όνομα του «εφικτού» και του ρεαλισμού, χάθηκαν κατακτήσεις.

Η εκμετάλλευση γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερη, με τους χαμηλούς μισθούς, τα ανύπαρκτα μέτρα πρόληψης, την εντατικοποίηση της δουλιάς, την καταστρατήγηση στην πράξη του πενθήμερου, την αύξηση των ωρών εργασίας κάποιων κλάδων. Οι υγειονομικοί πλήρωσαν ακριβά την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ.

Πλήρωσαν ακριβά τη συναίνεση και το συμβιβασμό της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος.

Μπροστά έρχονται τα χειρότερα, αν δε γίνει μια αποφασιστική στροφή.

Η κυρίαρχη πολιτική δε διορθώνεται. Συνειδητά υπηρετεί την κερδοφορία της πλουτοκρατίας, των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, των επιχειρηματικών ομίλων στην Υγεία. Πρόκειται για συγκεκριμένη ταξική πολιτική, που θέλει το δημόσιο σύστημα εξάρτημα και στυλοβάτη του ιδιωτικού και τον εργαζόμενο χωρίς δικαιώματα, όσο γίνεται φτηνότερο.

Με αποφασιστικότητα πρέπει μαζικά να πάρουν μέρος όλοι οι υγειονομικοί στις κινητοποιήσεις, προβάλλοντας στόχους πάλης, αντίστοιχους με τις σύγχρονες ανάγκες τους, ανοίγοντας δρόμους κοινής δράσης με τους άλλους εργαζόμενους, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων αλλαγής των συσχετισμών δύναμης. Να καταδικάσουν και το δικομματισμό και τις συμβιβασμένες ηγεσίες.

- Να ενισχύσουν τον αγώνα τους, κόντρα στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και την πολιτική που τα υπηρετεί.

- Να ενισχύσουν αποφασιστικά τον ταξικό πόλο μέσα στο συνδικαλιστικό τους κίνημα.