Ομως, τι να σου κάνει μια μουσική; Πόσα όργανα να σου βάλει; Πέντε, δέκα, εκατό, διακόσια... Ολα τα βιολιά της Ελλάδας να μαζέψεις, όλες τις κορνέτες και όλα τα τσέλο, πάλι μια φτωχή ορχήστρα θα έχεις. Πες χίλια, δυο χιλιάδες, πέντε χιλιάδες όργανα. Τι να σου κάνουν, λοιπόν, πέντε χιλιάδες μουσικοί; Τι ήχο να σου βγάλουν; Πόσον κόσμο και πόσες καρδιές μπορούν να αναστατώσουν;
Σωστά, λοιπόν, έπραξε η κυβέρνηση και έβαλε προτεραιότητες! Υπηρετώντας, πιστά, τις νέες αντιλήψεις για το μέλλον του κόσμου, και της νεολαίας ειδικότερα, παρέκαμψε τους φτωχούς μουσικούς και έφτιαξε τη δική της ορχήστρα. 38.000 πιστόλια 9 χιλιοστών τύπου USP κόμπακτ. Χιλιάδες πολυβόλα μίνιμι. Χιλιάδες κράνη από κέβλαρ και χιλιάδες αλεξίσφαιρα γελέκα. Χιλιάδες υποπολυβόλα ΜΡ 5 Α3, νέα αστυνομικά τμήματα ασφαλείας, νέα εντατικά μαθήματα εκπαίδευσης, ειδικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ενας οργασμός πολιτισμού. Μια μοναδική περίοδος άνθησης της τέχνης. Και μόνο για την Ελληνική Αστυνομία. Δε μιλάμε για το Στρατό, για την Αεροπορία, για το Ναυτικό...
Σκέφτεστε να αρχίσουν όλα ετούτα τα όργανα να παίζουν; Ανθρωποι και πιστόλια; Υποπολυβόλα και πολυβόλα; Φαντάζεστε τι εξαίσιες μουσικές θα μας προκύψουν: Γιατί, πέρα από τον εκκωφαντικό ήχο των όπλων, θα έχουμε και τις κραυγές πληγωμένων, τη χορωδία των νεκρών και των σακατεμένων. Ενα μουσικό πανδαιμόνιο. Μια τεράστια γιορτή προς τιμήν του ανθρώπου. Προς τιμήν του πολιτισμού και των Ολυμπιακών Αγώνων. Ω! θεέ μου (τέλος πάντων, θεέ μου!), είμαι ευτυχισμένος που ζω τέτοιες μέρες!..
Τι ξέρουν, όμως, αυτοί από μεγάλες ορχήστρες; Από παγκοσμιοποιημένες ορχήστρες; Ακουσαν ποτέ των ήχο των κανονιών; Ακουσαν τις μουσικές που παίχτηκαν στο Βιετνάμ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, που παίζονται, τώρα που μιλάμε, στο Ιράκ; Καμιά ορχήστρα μουσικών δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον ήχο των πιστολιών, θυμηθείτε τι έγινε στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεχνιούνται εκείνες οι μουσικές; Ξέχασε κανείς την υπέροχη, και μοναδική, μελωδία της Χιροσίμα; Ακόμα ακούγονται οι κραυγές, και η έκπληξη, των ανθρώπων.
66 οι προβλεπόμενες θέσεις καθηγητών για το Μουσικό Γυμνάσιο της Παλλήνης. Σήμερα διδάσκουν μόνον 6 καθηγητές! 13 ώρες το προβλεπόμενο μάθημα Μουσικής τη βδομάδα. Σήμερα τα παιδιά διδάσκονται μουσική μόνο 2 ώρες! Νάτη!, στραβοί, η Πολιτιστική Ολυμπιάδα! Οι γέφυρες και τα στέγαστρα του Καλατράβα. Οι δεξιώσεις και τα διάφορα πολιτιστικά «gala», το μεγάλο φαγοπότι, στις διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου. Ερχονται εκλογές. Ο καθένας ας διαλέξει το c.d. που του ταιριάζει. Τη μουσική που του πρέπει!
Η Συντακτική Επιτροπή του «Ρ»
Η εκάστοτε άρχουσα τάξη, ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο, επιδιώκει το «διαίρει και βασίλευε» ή το «συνένωνε» για την ευκολότερη καταλήστευση της εργατικής δύναμης των ελαχίστων αδελφών μας και του φυσικού πλούτου των πατρίδων τους. Οι κεφαλαιοκράτες, που δε γνωρίζουν άλλο θεό από το υλικό κέρδος, θέλουν και την Εκκλησία, την όποια Εκκλησία, θρησκεία και πίστη, συνεργάτη και συνένοχο σ' αυτήν την πολιτική.
Προσωπική αντιπαράθεση προσώπων περιβεβλημένων με πολιτική εξουσία είναι και η ρήξη στις σχέσεις των αδελφών Χριστόδουλου και Βαρθολομαίου. Από Προεδρικά Διατάγματα και νόμους του κόσμου αντλούν και οι δύο την εξουσία τους. Εξωθεν - και όχι άνωθεν - τους έχει δοθεί η δύναμη, τουτέστιν από την κρατική εξουσία, η οποία, όμως, είναι πάντοτε ταξική. Δεν έχω το δικαίωμα ως χριστιανός και κληρικός να κρίνω, πόσο μάλλον να κατακρίνω κανένα. Δεν μπορώ παρά να πιστεύω ότι οι προθέσεις και των δύο, παρά τις όποιες ανθρώπινες αδυναμίες, είναι αγνές, πρέπει όμως να αντιληφθούν ότι η αντιπαράθεσή τους δημιουργεί το αναγκαίο υπόστρωμα για την ανάπτυξη παρασίτων και ζιζανίων, που τείνουν να «πνίξουν» τον αγαθό λαό του θεού.
Ο μεταφυσικός τρόπος, με τον οποίο ερμηνεύουν τα πράγματα, τους οδηγεί να διαχωρίζουν την καπιταλιστική ολοκλήρωση, γνωστή ως παγκοσμιοποίηση, σε καλή και κακή. Το σύνθημα που αναγραφόταν στην εξέδρα, απ' όπου μιλούσε ο αρχιεπίσκοπος στο συλλαλητήριο των Αθηνών για τις ταυτότητες, αυτήν ακριβώς την αδυναμία ερμηνείας υποδηλώνει. «Ναι στην οικονομική, όχι στην πολιτιστική ένωση», έγραφε, σε ευθεία αντίθεση με την επιστημονική - διαλεκτική ερμηνεία των πραγμάτων. Μόνον όσοι μπορούν να αντιληφθούν ότι η οικονομία αποτελεί τη βάση του εποικοδομήματος, στο οποίο ανήκει και ο πολιτισμός, αντιλαμβάνονται ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην οικονομική βάση επηρεάζει και διαμορφώνει και τις πολιτιστικές σχέσεις.
Οι μικροαστοί αγωνιούν για τη συνοχή του έθνους και γι' αυτήν, κατά τη γνώμη τους, ανασταλτικός παράγων είναι η ύπαρξη εντός του εδάφους της ελληνικής επικράτειας πολλών εκκλησιαστικών «καθεστώτων», γι' αυτό υποστηρίζουν τις προς αυτήν την κατεύθυνση απόψεις του Χριστόδουλου. Πιστεύουν ότι ένα ισχυρό έθνος θα τους σώσει από τα νύχια των μεγαλοαστών, που τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην προλεταριοποίηση. Μακριά από αγώνες οι ίδιοι έχουν ανάγκη από εγκόσμιους Μεσσίες. Ετσι αποδίδουν στο έθνος μεσσιανικά χαρακτηριστικά, που εκ φύσεως δεν έχει, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι Μεσσίες πλην του Χριστού, ο οποίος, όμως, μας κάλεσε για τη σωτηρία μας σε αγώνες και θυσίες. Επιπλέον, το έθνος δεν είναι κάτι ενιαίο, αλλά έχει ταξική διάρθρωση και η μεσαία τάξη βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας πρέπει να στηρίξει, αν θέλει και η ίδια να σωθεί.
Η οικονομικά ασθενέστερη μερίδα των μικροαστών και το τμήμα της εργατικής τάξης, που παραπλανημένο τους ακολουθεί, εκδηλώνουν ένα μεταφυσικό φόβο έναντι της τεχνολογίας, που θυμίζει τις καταστροφές των μηχανών στα μέσα του 18ου αιώνα κυρίως στη Γαλλία. Ο φόβος τους είναι ερμηνεύσιμος, αφού πράγματι, με την ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας, αυξάνεται η ανεργία και επιπλέον οι μεγάλες πολυεθνικές, που μπορούν να χρησιμοποιούν αυτήν την τεχνολογία, πλεονεκτούν στο πεδίο του ανταγωνισμού. Αναζητούν οι μικροαστοί την ασφάλεια στα συντηρητικότερα πολιτικά σχήματα και σε απόψεις όπως του Χριστόδουλου, ακριβώς γιατί δε θέλουν να αντιληφθούν ότι τα μέσα παραγωγής είναι ηθικά ουδέτερα, σημασία έχει το ποιος τα κατέχει.
Στα εν πλω συνέδριά του, ο Βαρθολομαίος ποτέ δε μίλησε για αλλαγή των ιδιοκτησιακών σχέσεων ως αναγκαία προϋπόθεση για την προστασία του περιβάλλοντος. Ποτέ δεν είπε ότι όσο ο τρόπος παραγωγής θα ορίζεται από τον καπιταλισμό το κέρδος θα μπαίνει πάντοτε πάνω από τον άνθρωπο και το περιβάλλον θα θυσιάζεται για την ικανοποίηση της απληστίας των κεφαλαιοκρατών. Φυσικά, δε θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο, έπρεπε να σεβαστεί τους κανόνες φιλοξενίας, που δεν του επέτρεπαν να στενοχωρήσει τον πλοιοκτήτη του κρουαζιερόπλοιου, που τον φιλοξενούσε. Δεν μπορεί να καταδικάσει το μεγάλο κεφάλαιο για την πείνα και τη φτώχεια στον κόσμο, γιατί τότε θα πικράνει αυτούς που αποκαλεί μεγάλους ευεργέτες του οικουμενικού Πατριαρχείου (αλήθεια, γιατί ξεχνά το δίλεπτο της χήρας;), καθώς και αυτούς που συχνά τον φιλοξενούν στα κότερά τους και προσφέρουν τα ιδιωτικά τους αεροσκάφη για τη μεταφορά του.
Ο απομονωτισμός του Χριστόδουλου δεν αρέσει στους υποστηρικτές του Βαρθολομαίου. Αυτοί έχουν το βλέμμα στραμμένο στην ΕΕ, στο άκουσμα του ονόματος της οποίας οι σιελογόνοι τους αδένες παθαίνουν ό,τι και εκείνοι των σκυλιών του Παβλώφ, όταν άκουγαν θορύβους, που προμήνυαν φαγητό. Παραπλανούν το λαό, υποστηρίζοντας ότι η ΕΕ είναι ένωση των λαών της, ενώ στην πραγματικότητα είναι ληστρική ένωση των κεφαλαιοκρατών κατά των λαών.
Το συμφέρον του λαού, μέρος του οποίου είμαστε και οι κληρικοί και οι λαϊκοί, είναι ο άμεσος χωρισμός Εκκλησίας και κράτους, της οποίας άλλωστε αποτέλεσμα είναι η ύπαρξη εξουσιών στην Εκκλησία. Το κράτος είναι πάντοτε ταξικό και δεν επιτρέπεται η Εκκλησία να ταυτίζεται με την εκάστοτε άρχουσα τάξη, μόνον η αταξική κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί πιστή εικόνα της πολιτείας του θεού.
Κληρικοί και λαϊκοί πρέπει να αγωνιστούν για την άμεση δημοκρατία στην Εκκλησία. Διάκονοι, πρεσβύτεροι και επίσκοποι πρέπει να εκλέγονται με άμεση και καθολική ψηφοφορία και να είναι ισότιμοι. Δεν επιτρέπεται το σώμα του Χριστού να μοιράζεται σε επικράτειες. Αυτοκεφαλίες και αρχιεπίσκοποι, νέες χώρες, αυτονομίες και ημιαυτονομίες, πατριάρχες, πάπες και πατριαρχεία κλπ. σχίζουν τον άραφο χιτώνα του Χριστού. Εμείς γνωρίζουμε ότι η παρακαταθήκη του Κυρίου μας θέλει να γίνουμε ένα, κατά συνέπεια η Εκκλησία Του θα έπρεπε να είναι μία και αδιαίρετη, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Φυσικά, για την ευκολότερη πνευματική διαποίμανση, είναι αναγκαία η κατάτμηση σε επισκοπές και ενορίες, η ενότητα όμως πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού διά του συνοδικού θεσμού. Σύνοδος, που δε συγκροτείται από πραγματικά ισότιμους και ελεύθερους επισκόπους, που είναι φορείς όχι δικών τους πεποιθήσεων, αλλά του λαού που διακονούν, δεν μπορεί να είναι χριστιανική και ουδεμία ισχύ έχουν οι αποφάσεις της.