Επέτειος για τα 86 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα. Που άνοιξε, για πρώτη φορά, στην κοινωνική εξέλιξη το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και άλλαξε πραγματικά τη ροή της ιστορίας, φέρνοντας στο προσκήνιο τη δυνατότητα και την προοπτική του κομμουνισμού, της αταξικής κοινωνίας, από τη στιγμή που η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της κατάκτησαν την εξουσία.

Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άλλαξε τη ροή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά, άνοιγε ο δρόμος της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της κοινωνικοποίησής τους κάτω από την καθοδήγηση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, άρα και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια ακόμη φορά, αποδείχτηκε στην πράξη ότι η ιστορία είναι έργο των μαζών, ότι η επιτυχία της επανάστασης ήταν αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης των μαζών, με επικεφαλής την εργατική τάξη και καθοδηγητή το κόμμα της. Αλλωστε, ήδη από την εποχή της Κομμούνας, ο Μαρξ είχε εκτιμήσει ότι «η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία». Η εργατική τάξη της Ρωσίας στο προσκήνιο των μεγάλων κοινωνικών ανατροπών, έχοντας καταλάβει την πολιτική εξουσία, άνοιγε το δρόμο στη λεωφόρο του μέλλοντος, για το πέρασμα από το «βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας». Οι κολασμένοι της Γης άρχιζαν την «έφοδο στο δικό τους ουρανό».

Αν και ο 20ός αιώνας έκλεισε με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, οι ίδιες οι μετέπειτα εξελίξεις επιβεβαιώνουν την επικαιρότητα και την αναγκαιότητά του. Ιδιαίτερα αποδεικνύονται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και η τεράστια συμβολή του στην πρόοδο της ανθρωπότητας, σήμερα, που φαίνεται χειροπιαστά όλη η αγριότητα του καπιταλισμού και η επέλαση της «νέας τάξης» και λόγω έλλειψης του αντίπαλου δέους. Αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να συμβάλει, και έχει αρχίσει ήδη, στη λαϊκή ανάταση, στην αντίσταση που σήμερα δυναμώνει ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και στην αντεπίθεση για την οριστική νίκη των λαών. Ολ' αυτά μάς δίνουν την αισιοδοξία, να εκτιμούμε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας που θα φέρει στο προσκήνιο καινούριες εξεγέρσεις. Με δεδομένη την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, πρώτα απ' όλα μέσα στην ίδια την εργατική τάξη, αλλά και στ' άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να δημιουργούνται, μέσα από τις μικρές και μεγάλες κοινωνικοπολιτικές μάχες, προϋποθέσεις για συσπειρώσεις, που συμβάλλουν στην υπόθεση του λαϊκού μετώπου. Καινούριες επαναστάσεις, για να ανοίξει πια οριστικά ο δρόμος για την καινούρια κοινωνία που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η χρονική περίοδος κατά την οποία ο καπιταλισμός εδραιώθηκε ήταν περίπου δυο αιώνες και με πισωγυρίσματα. Τα 70 χρόνια που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σ' αυτήν την εξέλιξη. Και αν οι εργάτες του Παρισιού, το 1871, για πρώτη φορά ανέδειξαν τη δυνατότητα να γίνει η προλεταριακή επανάσταση, αν η Οχτωβριανή Επανάσταση απέδειξε πραγματικά ότι μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, τούτη τη φορά η εργατική τάξη και οι λαοί της Γης θα ανοίξουν οριστικά το δρόμο για το δικό τους μέλλον. Η ίδια η πείρα της ιστορίας των κοινωνιών επιβεβαιώνει ότι η οριστική επικράτηση του νέου κοινωνικοοικονομικού συστήματος κόντρα στο παλιό, ακόμη και στις κοινωνίες όπου η μια μορφή εκμεταλλευτικών σχέσεων αντικαθιστούνταν από μια άλλη, δεν είναι έργο μιας πράξης, αλλά αλλεπάλληλων συγκρούσεων, ρήξεων, πισωγυρίσματος και ανατροπών έως την τελική νίκη.

Ηδη το εργατικό κίνημα, γενικότερα το λαϊκό κίνημα, σ' όλο τον κόσμο σηκώνει κεφάλι. Και αν αμέσως μετά τις ανατροπές του 1989 - 1991 κλονίστηκαν πεποιθήσεις, τροφοδοτήθηκαν η μοιρολατρία και ο συμβιβασμός, από διάφορες δυνάμεις, η απεμπόληση των επαναστατικών ιδανικών και η αναζήτηση ενός εύκολου δρόμου για να 'ρθουν καλύτερες μέρες, η ίδια η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, η καθολική επίθεση του κεφαλαίου, έκαναν να μετατρέπεται η όποια σπίθα αγώνα, που συντηρούσαν οι κομμουνιστές, σε φλόγα που ζεσταίνει σήμερα το νου και την καρδιά των απλών ανθρώπων του μόχθου για τη δική τους υπόθεση. Μέσα από συμπληγάδες, αλλά η συνειδητή πρωτοπορία, αυτή που καθοδηγείται από την πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης από την επιστημονική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, ανοίγει το δρόμο της προοπτικής της ταξικής πάλης, του σοσιαλισμού.

Οτι ο ιμπεριαλισμός μπορεί να ηττηθεί, το ξέρουν οι καπιταλιστές, γιατί ξέρουν πολύ καλά, όπως ξέρουμε κι εμείς, τα αδύνατα σημεία του. Και τα αδύνατα σημεία του είναι ακριβώς αυτά που, ως αντικειμενικές προϋποθέσεις, άνοιξαν το δρόμο στην Οχτωβριανή Επανάσταση.

Ποια είναι αυτά;

Ο οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, που δημιουργεί και τον οξύτατο ανταγωνισμό ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, στην πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η τάση των μονοπωλίων για κυριαρχία είναι αναπόφευκτη, αλλά αυτή είναι και η πηγή τού ολοένα εντεινόμενου ανταγωνισμού τους. Αυτή η ένταση του ανταγωνισμού είναι που δημιουργεί την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Δεν το διαπιστώνουμε μόνο γιατί από τον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο το '90 έως σήμερα οι πόλεμοι συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση, (π.χ. διαμελισμός των Βαλκανίων, βομβαρδισμοί σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, Ιράκ), αλλά και γιατί τα μονοπώλια έχουν εξαπολύσει οξύτατη και καθολική επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, και στις λαϊκές ελευθερίες, με τους διάφορους τρομονόμους. Ταυτόχρονα, η οικονομική κρίση είναι υπαρκτή σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες και μάλιστα και στις πιο αναπτυγμένες, χωρίς να γίνεται ορατή η ανάκαμψη. Αυτή η πραγματικότητα που διαμορφώνει ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι και η «αχίλλειος φτέρνα» του.

Αντικειμενικά, αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί συνθήκες όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων. Μια γενικευμένη απότομη όξυνση της κρίσης σε μια χώρα, πανεθνική κρίση, (ποιος μπορεί να το αποκλείσει;) θα φέρει στο προσκήνιο την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες γενικότερα. Σε τέτοιες αντικειμενικές συνθήκες ξεπήδησε η Οχτωβριανή Επανάσταση, με την καθοδήγηση του κόμματος της εργατικής τάξης και, με την εξασφάλιση της εργατοαγροτικής συμμαχίας, εξασφάλισε τη νίκη της.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση απέδειξε ότι η εργατική τάξη, όταν είναι οργανωμένη στο δικό της κόμμα και ασκεί το δικό της αυτοτελή πολιτικό ρόλο, με σκοπό το σοσιαλισμό, έχει τη δυνατότητα να κατακτήσει την εξουσία ως προϋπόθεση για την οικοδόμηση της καινούριας κοινωνίας. Από αυτή την άποψη, η Οχτωβριανή Επανάσταση επιβεβαίωσε τη λενινιστική θεωρία για το κόμμα νέου τύπου, που, μαζί με την πλέρια δημοκρατική του λειτουργία, δρα ταυτόχρονα και με την πιο αποφασιστική, τη σιδερένια συνειδητή πειθαρχία, ώστε να καθοδηγεί ενιαία την ταξική πάλη της εργατικής τάξης, ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης επιβεβαίωσε τη στρατηγική σημασία της πολιτικής των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών. Απέδειξε ότι η εργατική τάξη για να νικήσει, πρέπει το κόμμα της να κερδίσει με την πολιτική του την πλειοψηφία της, να τραβήξει μαζί της στην πάλη όλα τα μεσοπρολεταριακά τμήματα του πληθυσμού, τη μικρή αγροτιά, τα πρωτοπόρα τμήματα των μικροαστικών στρωμάτων. Χωρίς το κέρδισμα της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, χωρίς το τράβηγμα στην πάλη αυτών των τμημάτων του πληθυσμού, όχι μόνο η επανάσταση είναι αδύνατη, αλλά ακόμη και αν επικρατήσει προσωρινά, θα ανατραπεί. Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης, στο ζήτημα της πολιτικής των συμμαχιών, είναι ωφέλιμη και για το σήμερα.

Σήμερα η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, έχει σαν στόχο την δημιουργία των προυποθέσεων για την συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού μετώπου πάλης, μιά μεγάλης δηλαδή λαικής συμμαχίας. Μια συμμαχία που πρέπει να έχει κύρια κατεύθυνση, ραχοκοκαλιά, την κοινή δράση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που, βεβαίως, έχουν διαφορές μεταξύ τους, είναι όμως διατεθειμένες να καταθέσουν κόπους και θυσίες στον αγώνα εναντίον των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (οι οποίες υπηρετούν τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο), κατά των επιλογών του ΝΑΤΟ. Δυνάμεις που θα αγωνίζονται, σε αντίθεση με τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα εναλλακτικά υποκριτικά σενάρια, για άλλο «μείγμα» οικονομικής πολιτικής και διαχείρισης. Αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να μένει στο επίπεδο της διαμαρτυρίας, ούτε στο επίπεδο της διεκδίκησης κάποιων άμεσων ζητημάτων, που έχουν μεν την αξία τους, όμως δεν ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές απαιτήσεις. Δεν πρέπει να εξαντλείται στις οπωσδήποτε θεμιτές φιλοδοξίες της για καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα. Πρέπει να έχει ορίζοντα διεκδίκησης της διακυβέρνησης, της εξουσίας, διαφορετικής από αυτήν που έχει γνωρίσει ο τόπος. Να είναι και κοινωνική και πολιτική, να οργανώνεται και από τα πάνω και από τα κάτω, να στηρίζεται στη συμπαράταξη κομμάτων, κινήσεων, μαζικών κινημάτων και αγωνιστικών προσωπικοτήτων.

Δεν είναι τυχαίο που ένα από τα ζητήματα, για το οποίο σήμερα το Κόμμα μας δέχεται επίθεση από την αστική τάξη, είναι η πολιτική των συμμαχιών του. Διότι η εξασφάλιση τέτοιων συμμαχιών, που θα παλεύουν ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού και την εξουσία τους, για τη λαϊκή εξουσία, αυτός είναι και ο δρόμος που καταλαβαίνει η αστική τάξη, και έχει πείρα ως προς αυτό, ότι υποσκάπτει τα θεμέλιά της, μπορεί να την ανατρέψει.

Επίσης, η Οχτωβριανή Επανάσταση νίκησε γιατί οι μπολσεβίκοι κατόρθωσαν να ενώσουν πολιτικά την εργατική τάξη, να δημιουργήσουν την εργατοαγροτική συμμαχία, έχοντας ανοιχτό μέτωπο και διεξάγοντας ταυτόχρονα οξύτατη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Ζήτημα που εκφράστηκε όχι μόνο με την αδιάκοπη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με μενσεβίκους, εσέρους κλπ., αλλά και με ρήξη με τη σοσιαλδημοκρατία της Β΄ Διεθνούς, όπου στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου υπεράσπιζε την αστική τάξη της πατρίδας της. Ετσι, και τον προλεταριακό διεθνισμό υπεράσπισε και συνέβαλε στο δυνάμωμα όλων των συνεπών επαναστατικών δυνάμεων, που είχαν ως προσανατολισμό την ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη της πατρίδας τους. Επιβεβαίωσε, ταυτόχρονα, την ορθότητα της μπολσεβίκικης ταχτικής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προκειμένου η αντιπολεμική δράση των μαζών να υποτάσσεται στην προοπτική της πάλης για το σοσιαλισμό.

Επίκαιρα, λοιπόν, τα διδάγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης για το σήμερα και το αύριο του εργατικού κινήματος.