Η χρονιά που σε λίγες μέρες αποχωρεί, δικαιωματικά ανήκει στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα του ποδοσφαίρου. Κατάφερε, ύστερα από 24 χρόνια, να δηλώσει παρών στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση του αθλήματος, σε επίπεδο εθνικών ομάδων, δηλαδή στα τελικά του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αναμφίβολα πρόκειται για μεγάλη αγωνιστική επιτυχία του Ρεχάγκελ, των διεθνών και της διοίκησης στην Ομοσπονδία, που όμως σκιάστηκε από τις υπερβολές και την κάθε είδους εκμετάλλευση. Τα όρια του επιτεύγματος είναι πολύ συγκεκριμένα και ελάχιστα (ίσως) ξεφεύγουν από το ποδοσφαιρικό πλαίσιο.

Είναι τεράστια λοιπόν η απόσταση ανάμεσα στη χαρά που προσφέρει μια αθλητική επιτυχία, με τη (συνειδητή) αναγωγή της σε «εθνικό θρίαμβο» και όσα τέτοιες λογικές συνεπάγονται. Επιχείρηση αποπροσανατολισμού, απόκρυψη της «γύμνιας» του ποδοσφαίρου στη χώρα μας, προκλητικές παροχές - επιβράβευσης, πολιτική εκμετάλλευση κλπ. Την πρόκριση δυστυχώς ακολούθησε, από τους (λιγότερο ή περισσότερο) πρωταγωνιστές και εμπλεκόμενους σ' αυτό, πολύπλευρη εκμετάλλευση. Την αντιμετώπισαν σαν ευκαιρία προβολής, πλουτισμού και άλλα παράταιρα.

Για παράδειγμα, σε μια εποχή σκληρής λιτότητας για τον ελληνικό λαό, όταν δεν έχεις να καλύψεις λειτουργικά έξοδα της ΓΓΑ, όταν ο ερασιτεχνικός αθλητισμός «φυτοζωεί» κλπ., εκτίθεσαι ως κυβέρνηση όταν δίνεις δεκάδες εκατομμύρια ως πριμ. Μοιάζει με εξαγορά εντυπώσεων, συμμετοχής στο επίτευγμα και σίγουρα διαμορφώνει στρεβλά πρότυπα. Η απώλεια του μέτρου ποτέ δεν οδήγησε σε κάτι καλό. Επίσης δεν μπορεί από τη μια να προβάλλεται η αγάπη για το εθνόσημο, ιδέες, ιδανικά και άλλα δακρύβρεχτα και αυτά να συνδέονται με την υπέρογκη εξαργύρωση της επιτέλεσης του καθήκοντος. Γιατί, όπως παραδέχτηκε και κορυφαίο στέλεχος της ΕΠΟ, «οι διεθνείς είναι επαγγελματίες. Ετσι είναι τα πράγματα. Θέλουν κίνητρα και λένε "αφού σας τα φέρνουμε, πρέπει να πάρουμε και 'μεις"»... Και βέβαια η πρόκριση αποτελεί, για κάποιους, χρυσή ευκαιρία μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου...

«Τέλος καλό, όλα καλά». Η γνωστή λαϊκή ρήση απεικονίζει απόλυτα όλη τη διαδρομή του αγωνιστικού... ταξιδιού στ' όνειρο. Το καλημέρα ήταν αρνητικό, με εντός έδρας ήττα από την Ισπανία (2 - 0). Το ίδιο αποτέλεσμα και στην Ουκρανία. Η συντριπτική πλειοψηφία θεώρησε ότι «σχόλασε το παραμύθι», αλλά ο Ρεχάγκελ διαφωνούσε: «Δε χάθηκε τίποτα. Πρέπει να παίξουμε με πάθος και να νικήσουμε την Αρμενία την Τετάρτη. Ο αγώνας αυτός αποτελεί την τελευταία ελπίδα μας» δήλωνε. Τα λόγια του «έπιασαν τόπο» και με δύο γκολ του Νικολαΐδη (2', 59') άρχισε η αντεπίθεση για τη δεύτερη θέση. Ακολουθεί η επικράτηση, εκτός έδρας, επί της Β. Ιρλανδίας με 2 - 0 (3', 55' Χαριστέας) και η μεγάλη επαναφορά γίνεται στην ιβηρική χερσόνησο. Μέσα στην έδρα της (Σαραγόσα) η Εθνική κερδίζει την Ισπανία με γκολ του Γιαννακόπουλου (44'). Το κέρδος είναι διπλό. Αφ' ενός βαθμολογικό αλλά κυρίως ψυχολογικό. Ετσι ο στόχος αναπροσαρμόζεται και επιδίωξη είναι η πρωτιά, που σημαίνει απευθείας πρόκριση.

Σημαντική παράμετρος της αισιοδοξίας που γενικά επικρατεί, είναι η εμφανής αλλαγή στη νοοτροπία των διεθνών (ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του Γερμανού εκλέκτορα). Κανένας υπερενθουσιασμός, καμιά υπερφίαλη δήλωση αλλά χαμηλοί τόνοι και δουλιά που επιβραβεύεται με τη νίκη, στη «Λεωφόρο», επί της Ουκρανίας (86' Χαριστέας). Το νικηφόρο σερί και η ξέφρενη πορεία συνεχίζεται με το 1 - 0 στην Αρμενία (35' Βρύζας). Αναμέτρηση που επισκιάστηκε από τις αναπόδεικτες (ως σήμερα) καταγγελίες των γηπεδούχων για απόπειρα δωροδοκίας. Ισχυρισμοί που δεν τεκμηριώνονταν ούτε από τα δρώμενα εντός παιδιάς. Η ουσία πάντως ήταν ότι η Εθνική είχε γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και η πραγματικότητα είχε διαμορφωθεί συνδυαστικά από την προσπάθεια των «γαλανόλευκων» και τις απώλειες της Ισπανίας, όπως οι Ιβηρες παραδέχτηκαν.

Για να πάρει «σάρκα και οστά» τ' όνειρο έμενε πλέον ένα βήμα. Το παιχνίδι με τους κατώτερους, αγωνιστικά, βορειοϊρλανδούς. Ομως οι ιδιαιτερότητες του ματς δημιουργούσαν ανασφάλειες και άγχος. Αυτά φάνηκαν στην κατάμεστη «Λεωφόρο» για 68 λεπτά. Μέχρι δηλαδή τη στιγμή που ο Τσιάρτας με εύστοχο χτύπημα πέναλτι, «τσεκάριζε» τα εισιτήρια για Πορτογαλία, τα οποία... σφράγισε ο διαιτητής από τη διοργανώτρια χώρα των τελικών, Κορτέζ Μπατίστα. Η σφυρίχτρα του σήμανε τη λήξη του παιχνιδιού και την αρχή των πανηγυρισμών για μια σημαντική αγωνιστική επιτυχία.

Η ολοκλήρωση του ενός στόχου ταυτόχρονα οδήγησε στην οριοθέτηση του επόμενου. Η παρουσία στα τελικά του EURO 2004 είχε επιτευχθεί, άρα το ζητούμενο τώρα είναι τι θα γίνει το καλοκαίρι στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα βρει μπροστά του την Εθνική της διοργανώτριας, της Ισπανίας και της Ρωσίας. Ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας, Οτο Ρεχάγκελ, ανέφερε: «Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μην έχουμε απλώς παρουσία στους αγώνες, αλλά να δείξουμε και κάτι καλό». Μαζί του συμφωνούν και οι διεθνείς που επίσης πιστεύουν ότι έχουν τις δυνατότητες και την ψυχολογία. Το βάσιμο ή όχι των εκτιμήσεων θα φανεί στο γήπεδο.

Για την Εθνική ανδρών όμως το 2003 δεν είχε μόνο Πανευρωπαϊκό αλλά και πρόγευση από την άλλη σημαντική διοργάνωση, σε επίπεδο αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων. Το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η κλήρωση για τα προκριματικά του οποίου έφερε την Εθνική μας στον β' όμιλο, μαζί με τις Τουρκία, Γεωργία, Δανία, Αλβανία, Καζακστάν, Ουκρανία. Δύο διαφορετικοί θεσμοί αλλά (λόγω χρονικής αλληλουχίας) που κατά τον Ρεχάγκελ συνδέονται: «Πρόκειται για έναν δύσκολο όμιλο με πολύ δυνατές ομάδες, όπως είναι η Τουρκία, η Δανία και η Ουκρανία. Μπορεί να λείπει το μεγάλο όνομα, πρόκειται όμως για πολύ καλές ομάδες. Πιστεύω πως αν καταφέρουμε να πάμε καλά στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, θα αποκτήσουμε και την απαραίτητη ψυχική δύναμη ώστε να ανταποκριθούμε και στην προκριματική φάση του Μουντιάλ της Γερμανίας».