Σάββατο, το πρώτο μετά το Ραμαζάνι, το πρώτο του Δεκέμβρη. Νωρίς το πρωί, δέκα μεταγωγικά οχήματα των κατοχικών δυνάμεων σταματούν μπροστά στην είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζεται η Ιρακινή Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, σε κεντρικό δρόμο της Βαγδάτης. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ή προειδοποίηση, Αμερικανοί στρατιώτες εισβάλλουν στα γραφεία της Ομοσπονδίας. Περνούν χειροπέδες στα 8 μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ομοσπονδίας που βρίσκονται εκεί, κατάσχουν τα ελάχιστα υπάρχοντα, κυρίως έγγραφα, της Ομοσπονδίας, καταστρέφουν το όποιο έντυπο υλικό βρισκόταν στην αίθουσα και καλύπτουν με μπογιά το όνομα της Ομοσπονδίας στην πρόσοψη του κτιρίου. Οι 8 συλληφθέντες απελευθερώθηκαν την επόμενη μέρα.

Η επιδρομή, στις 6 του Δεκέμβρη, στα γραφεία της Ιρακινής Ομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων ήταν απλώς η τελευταία πράξη καταστολής εκ μέρους των κατοχικών δυνάμεων κατά της προσπάθειας των Ιρακινών εργαζομένων να οργανωθούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Του περιστατικού αυτού είχε προηγηθεί η 24ωρη κράτηση άλλων 2 συνδικαλιστών: Του Κάσιμ Χάντι, γενικού γραμματέα της Ενωσης Ανέργων, και του Αντιλ Σαλίχ, στελέχους στην ίδια ένωση. Ο Χάντι, μάλιστα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, είχε την «ευκαιρία» να γνωρίσει για αρκετές μέρες τα κρατητήρια των κατοχικών δυνάμεων, καθώς συνελήφθη άλλες δύο φορές κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων διαμαρτυρίας ανέργων Ιρακινών.

Τόσο η Ομοσπονδία όσο και η Ενωση Ανέργων πρωτοέκαναν την εμφάνισή τους λίγες μόλις μέρες μετά την εγκαθίδρυση της κατοχής. Το Εργατικό Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα του Ιράκ, μια οργάνωση που δημιουργήθηκε σε καθεστώς παρανομίας το 1977 και από τις αρχές του '80 διεύρυνε τη δράση της σε όλο το Ιράκ, πάντα μυστικά, ήρθε σε επαφή, αμέσως μετά την είσοδο των αμερικανικών στρατευμάτων στη Βαγδάτη, με συνδικαλιστές από πολλούς κλάδους. Ετσι, στις 16 του Μάη έγινε στη Βαγδάτη μια πρώτη σύσκεψη 400 συνδικαλιστών, η οποία ολοκληρώθηκε με τη δημιουργία συνδικαλιστικών επιτροπών ανά κλάδο και ανά πόλη.

Μετά από μήνες διεργασιών και εκλογικών διαδικασιών, στις αρχές Δεκέμβρη ανακοινώθηκε και επισήμως η δημιουργία της Ιρακινής Ομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων, στην οποία, πλέον, συμμετέχουν 21 σωματεία, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβάνονται και σωματεία που εκπροσωπούν εργαζομένους από ιδιαίτερα νευραλγικούς τομείς της ιρακινής οικονομίας, όπως είναι η πετρελαϊκή βιομηχανία και η βιομηχανία εξόρυξης φυσικού αερίου, η γεωργία και η άρδευση, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι μεταφορές, η υφαντουργία, οι τηλεπικοινωνίες κ.ά. Η Ομοσπονδία κατάφερε, επίσης, να αποκτήσει παραρτήματα εκτός Βαγδάτης, στις πόλεις Βασόρα, Μοσούλη, Γουάσετ, Ντίλα, Καρμπάλα, Αλ Νατζίφ, Βαβέλ, Μεζάν.

Παράλληλα, ιδρύθηκε η Ενωση Ανέργων καθώς η ανεργία έχει εκτοξευτεί στα ύψη στο Ιράκ εξαιτίας κυρίως του καταστροφικού 12χρονου εμπάργκο που είχε επιβληθεί από τον ΟΗΕ. Χωρίς υπερβολές, εκτιμάται ότι 7 εκατομμύρια Ιρακινοί είναι άνεργοι, δηλαδή περίπου το 70% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Και με δεδομένη τη διακοπή της παροχής δελτίου σίτισης που εφαρμοζόταν στο πλαίσιο του προγράμματος του ΟΗΕ «Πετρέλαιο έναντι Τροφίμων», καθώς την ευθύνη για την επιβίωση του ιρακινού λαού ανέλαβε, πλέον, η κατοχική διοίκηση, η κατάσταση λαμβάνει τραγικές διαστάσεις αφού ελλείψει άλλων πόρων οι οικογένειες των εκατομμυρίων ανέργων απειλούνται, κυριολεκτικά, με αφανισμό.

Η Ενωση Ανέργων έχει διοργανώσει αλλεπάλληλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, κυρίως στη Βαγδάτη, μπροστά στην έδρα της κατοχικής διοίκησης, διεκδικώντας την καταβολή δεδουλευμένων και τη θέσπιση, τουλάχιστον, ενός επιδόματος ανεργίας. Οι διαδηλώσεις, όπως αναφέρει ο επικεφαλής της Ενωσης, Κάσιμ Χάντι, και επιβεβαιώνουν πολλοί ανταποκριτές, ήταν καλά περιφρουρημένες και ειρηνικές. Εντούτοις, δε γλίτωσαν από τη μήνι των κατοχικών δυνάμεων, οι οποίες τις διέλυσαν διά της βίας, τραυμάτισαν αρκετούς διαδηλωτές και προχώρησαν σε δεκάδες συλλήψεις.

Παρά το χάος που επικρατεί από άποψη ασφάλειας στην ιρακινή επικράτεια και με δεδομένη την κατοχή, η Ιρακινή Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, από την πλευρά της, έχει επιδοθεί σε σειρά επισκέψεων σε χώρους εργασίας. Στόχος είναι να προωθηθούν οι βασικοί στόχοι της, που δεν είναι άλλοι από τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την αύξηση των μισθών, την υιοθέτηση κοινωνικής ασφάλισης, την ενίσχυση του ρόλου των γυναικών, την ισχυροποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και φυσικά τη μη εφαρμογή της απόφασης ιδιωτικοποίησης όλων των τομέων της ιρακινής οικονομίας, όπως αποφάσισε η κατοχική διοίκηση.

Αυτό ήταν, προφανώς, και το σημείο στο οποίο «ξεχείλισε το ποτήρι» για την κατοχική διοίκηση, η οποία αρχικώς είχε εκφράσει ικανοποίηση για τη σύσταση των συνδικάτων και μάλιστα εκπρόσωποί της είχαν παραβρεθεί στην πρώτη συνεδρίαση των Ιρακινών συνδικαλιστών το Μάη. Οι «απελευθερωτές», όμως, στη συνέχεια δε φαίνεται να εκτίμησαν ούτε τις διαδηλώσεις των ανέργων ούτε τις πρώτες απεργίες που διοργάνωσε η Ιρακινή Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων διεκδικώντας αύξηση του πενιχρού μισθού των 60 δολαρίων που πληρώνονται, σήμερα, οι Ιρακινοί εργάτες για να δουλεύουν περισσότερο από 12 ώρες.

Τέτοιου είδους διεκδικήσεις είναι φανερό ότι δε διευκολύνουν το έργο της κατοχικής διοίκησης, που προσφάτως ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση 100% όλων των κλάδων της ιρακινής οικονομίας. Για να «πουλήσουν» καλύτερα τη λεία τους, οι κατακτητές απαγόρευσαν την αύξηση των μισθών αλλά και τη μείωση των εργασιακών ωρών ανά μέρα ενώ υπενθύμισαν ότι παραμένει σε ισχύ νόμος του προηγούμενου καθεστώτος, που υιοθετήθηκε το 1987 και απαγορεύει τη δημιουργία συνδικάτων σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, δηλαδή σε όσες, σήμερα, βρίσκονται υπό κατοχική ευθύνη.

Σε μια προσπάθεια να παταχτεί το ιρακινό συνδικαλιστικό κίνημα εν τη γενέσει του, η κατοχική διοίκηση επέτρεψε σε «συνδικαλιστικά» στελέχη του προηγούμενου καθεστώτος να αναδιοργανωθούν σε σωματεία και στις 30 του Νοέμβρη επέτρεψε και παρείχε, μάλιστα, και προστασία σε μια πρώτη συνέλευση αυτών των συνδικαλιστών με τους οποίους συνδιαλέγεται. Παράλληλα, αξιοποιώντας διάταγμα της 6ης του Ιούνη, σύμφωνα με το οποίο «θα συλλαμβάνεται ως αιχμάλωτος πολέμου ο οποιοσδήποτε προκαλεί κοινωνική αναταραχή και ανυπακοή», οι κατοχικές δυνάμεις έχουν προχωρήσει σε σειρά κατασταλτικών μέτρων κατά της δράσης της Ιρακινής Ομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων και, όπως δείχνουν οι τελευταίες επιδρομές και συλλήψεις, αναμένεται να σκληρύνουν ακόμη περισσότερο τη δράση τους.

Η αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος στο Ιράκ έχει επισημανθεί τόσο στην αμερικανική εφημερίδα «Λος Αντζελες Τάιμς», όπου τονίζεται ότι «αν υπάρχει έστω και ψήγμα αλήθειας στα περί απελευθέρωσης του Ιράκ, θα πρέπει να υποστηριχτούν τα συνδικάτα γιατί είναι στυλοβάτης μιας δημοκρατικής κοινωνίας», όσο και στη βρετανική «Γκάρντιαν», η οποία αναφέρεται εκτενώς και στην επίσκεψη που πραγματοποίησαν στη Βαγδάτη αντιπροσωπείες βρετανικών συνδικάτων για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. «Το ιρακινό συνδικαλιστικό κίνημα είναι αποφασισμένο να σταματήσει το ξεπούλημα της χώρας, την απώλεια θέσεων εργασίας και την απαγόρευση των απεργιών και των συνδικάτων», τονίζει ο Τζασίμ Μακχούλ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ομοσπονδίας. «Αυτό είναι το καθήκον μας. Οι συλλήψεις και η καταστολή δε μας φοβίζουν. Τα έχουμε ξαναζήσει. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε».