ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ειρήνης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αντί να αφιερώσουν οι 300 υποψήφιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μια μέρα της προεκλογικής περιόδου στην ειρήνη, όπως πρότεινε προχτές ο Γ. Παπανδρέου, δεν αφιερώνουν πέντε μόνον λεπτά οι υπουργοί και μόνο της κυβέρνησης να υπογράψουν τις εξής τρεις αποφάσεις: Η πρώτη, για την άμεση επιστροφή όλων των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, το Αφγανιστάν και όπου αλλού βρίσκονται, κάνοντας τις ορντινάτσες των Αμερικανών. Η δεύτερη, για την έξοδο της Ελλάδας από τη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία των επεμβάσεων και των πολέμων. Και η τρίτη, για την καταγγελία της συμφωνίας των ξένων βάσεων στη χώρα μας και την άμεση έναρξη της διαδικασίας απομάκρυνσής τους.

Σημειώνουμε - μια και τόσο ανησυχεί για τις αξίες ο «νέος» ηγέτης του ΠΑΣΟΚ - ότι εκτός των ολοφάνερων διαφορών των δυο προτάσεων, η δεύτερη αποτρέπει και τον παραπέρα εξευτελισμό της έννοιας ειρήνη. Φαντάζεστε, 300 υποψήφιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και δεν ξέρουμε πόσα άλλα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, για μια ολόκληρη μέρα, να εξηγούν πόσο ωφελήθηκε και ωφελείται η ειρήνη στην περιοχή μας και στον κόσμο ολόκληρο από τις επεμβάσεις και πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, από την «αντιτρομοκρατική» συμμαχία και εκστρατεία του Τζ. Μπους, από τους πολέμους ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, από το νέο ρόλο του ΝΑΤΟ και τον «ευρωστρατό», κλπ., κλπ.; Καημένη ειρήνη, τι σου 'μελλε να πάθεις...

Δικομματική εξαχρείωση

Αναβαθμίσθηκε... η δικομματική ομοιομορφία του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας μας τις τελευταίες μέρες. Μόνον το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ υπάρχουν για την κρατική και ιδιωτική τηλεόραση. Το ίδιο ισχύει και για τη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των μεγάλων ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών. Ομοιόμορφα και καταθλιπτικά ανούσιο και το περιεχόμενο των σχετικών εκπομπών, όπου η δήθεν ανανέωση του Γ. Παπανδρέου κλίνεται σε όλες τις πτώσεις και τις παραλλαγές της και τα λαϊκά προβλήματα αποτελούν το ντεκόρ της νεοδημοκρατικής δημαγωγίας. Οι μόνες... διαφορές, που υπάρχουν από κανάλι σε κανάλι, είναι τα ποσοστά του δικομματικού μείγματος. Η κρατική τηλεόραση δίνει τα ρέστα της, ως φερέφωνο της κυβερνητικής προεκλογικής εκστρατείας. Οι περισσότεροι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί «παίζουν» το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστό 60% και τη ΝΔ σε 40% και οι υπόλοιποι αντίστροφα. Το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα, απλώς, δεν υπάρχουν...

Αυτή είναι η καθημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα, όπως οι πάντες βλέπουν καθημερινά, σε ολοφάνερη και προκλητική αντίθεση με τις σχετικές επιταγές του Συντάγματος και των σχετικών νόμων, όπως και τις επανειλημμένες συστάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Και τι κάνει η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός; Επισήμως, τίποτε και ανεπισήμως, τρίβουν με χαρά τα χέρια τους. Τι κάνει ο Γ. Παπανδρέου; Αποδέχεται με... μέγιστη μετριοφροσύνη τα τηλεοπτικά ωσαννά, ενώ, την ίδια στιγμή, πουλάει φούμαρα, περί νέου ύφους και ήθους, συμμετοχικής δημοκρατίας, κλπ., κλπ. Τι κάνει η ηγεσία της ΝΔ; Μιλά γενικώς και αορίστως περί των όρων διεξαγωγής της προεκλογικής μάχης...

Οι αποδείξεις και τα συμπεράσματα

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, πάντως, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Η προαναφερόμενη εικόνα της τηλεοπτικής δικομματικής εξαχρείωσης έρχεται να δώσει ακόμη μια χεροπιαστή και αδιαμφισβήτητη απόδειξη και για τα εξής: Πρώτον, για το πραγματικό περιεχόμενο των όποιων διακηρύξεων, περί αλλαγών και νέου ξεκινήματος του «νέου» ΠΑΣΟΚ και της αλλαγής φρουράς στην ηγεσία του. Δεύτερον, για τους πολύμορφους δεσμούς και συμφέροντα που συνδέουν τους κεφαλαιοκράτες - ιδιοκτήτες των μεγάλων συγκροτημάτων ΜΜΕ με τα δύο κόμματα - πολιτικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας και πρωτίστως τις ηγεσίες τους.

Ολοφάνερα είναι και τα σχετικά συμπεράσματα: Οσοι εργαζόμενοι πιστεύουν και θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους βρίσκονται στην ίδια πλευρά με αυτά του κατεστημένου της πλουτοκρατίας, των Λαμπράκηδων, των Βαρδινογιάννηδων, των Μπομπολαίων, των Κοκκαλαίων, κλπ., κλπ., μπορούν να ψηφίσουν το ένα από τα προβαλλόμενα «χαϊδεμένα παιδιά» τους. Το ποιόν από τους δυο δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία, αφού την ίδια, αντιλαϊκή πολιτική έχουν και αυτή θα εφαρμόσουν. Οσοι, όμως, πιστεύουν, ότι τα συμφέροντά τους βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά. Οσοι πιστεύουν, ότι η αύξηση των κερδών της ολιγαρχίας συνεπάγεται παραπέρα χειροτέρευση των συνθηκών ζωής και εργασίας των λαϊκών στρωμάτων, έναν και μόνο δρόμο έχουν: Ψήφο καταδίκης και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ψήφο αντίστασης κι ελπίδας, ψήφο στο ΚΚΕ.

Το προσωπείο του κ. Παπανδρέου

Πήραμε χτες, με την ομιλία του Γ. Παπανδρέου, μια ιδέα για τον τρόπο που θα χειριστεί ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει προεκλογικά. Δηλαδή, το πώς θα επιχειρήσει ο ίδιος και η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος να συγκαλύψουν πίσω από ένα «νέο» προσωπείο τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Δεκατρείς φορές χρησιμοποίησε ο Γ. Παπανδρέου τον όρο «συμμετοχική δημοκρατία» περιγράφοντας έναν -υποτίθεται - νέο τρόπο διακυβέρνησης. Σίγουρα, ο τρόπος άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας είναι το ένα σκέλος της πολιτικής κάθε κόμματος. Το άλλο, και ουσιαστικότερο, είναι το περιεχόμενο της πολιτικής. Ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε να μας πείσει ότι το θέμα δεν είναι η ουσία της πολιτικής που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ και θα συνεχίσει να εφαρμόζει (αν νικήσει στις εκλογές), αλλά ο τρόπος που θα την εφαρμόσει.

Με λίγα λόγια, ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μάς είπε ότι στην έλλειψη «συμμετοχικής δημοκρατίας» οφείλονται τα ποσοστά της ανεργίας, η ακρίβεια στην αγορά, η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς, η σύνθλιψη των επαγγελματοβιοτεχνών, η συνεχής υποβάθμιση των δημόσιων συστημάτων Υγείας και Παιδείας, η συστηματική περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, η εμπλοκή στους πολέμους της «νέας τάξης»...

Ολα τα παραπάνω είναι βεβαίως αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης πολιτικής με απολύτως καθαρά ταξικά κριτήρια. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, που απασχολούν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, απαιτεί μια πολιτική που θα έρχεται σε ρήξη με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πολιτικές τις οποίες η κυβέρνηση και ο ίδιος έχουν συνυπογράψει και έχουν δεσμευτεί για την εφαρμογή τους. Απαιτεί, ακόμη, τη ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο αφού και η παραμικρή ανακατανομή εισοδήματος προϋποθέτει ότι θα θιγούν τα συμφέροντά του. Δηλαδή, κάτι αδιανόητο για τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όπως φυσικά αδιανόητο είναι και για τη Νέα Δημοκρατία.

Ως προς την περιβόητη «συμμετοχική δημοκρατία», ο Γ. Παπανδρέου αποσιωπά το γεγονός ότι ο τρόπος εφαρμογής μιας πολιτικής καθορίζεται από το περιεχόμενό της. Μια πολιτική που στοχεύει στο χτύπημα των εργαζομένων, των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, έναν τρόπο εφαρμογής μπορεί να έχει: Τη φαλκίδευση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων και την καταστολή. Με τη «συμμετοχική δημοκρατία» ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ούτε λίγο-ούτε πολύ, θέλει να κάνει τους εργαζόμενους, τον ελληνικό λαό, «συνεταίρους» στην πολιτική που ευθύνεται για τα δεινά τους. Μήπως ψάχνει για κορόιδα;

Το όπλο

Η ψήφος, κόσμε, που κρατάς

είναι, να ξέρεις, κάννη

και αν το θες στις εκλογές

μπορεί το «μπαμ» να κάνει,

η ψήφος, κόσμε, που κρατάς

περίστροφο, μυδράλι,

σημάδεψε τους δυο τρανούς

και ρίξε στο κεφάλι!

***

Η ψήφος κόσμε που κρατάς

είναι σπαθί, μαχαίρι,