Απροκάλυπτοι υπηρέτες της πλουτοκρατίας και φορείς της πλέον επαίσχυντης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων είναι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ. Η πολιτική που ακολούθησαν ως κυβερνήσεις, και το ένα κόμμα και το άλλο, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο ότι ήταν μια πολιτική κλιμακούμενης λεηλασίας και συρρίκνωσης των λαϊκών εισοδημάτων, προκειμένου να αυξηθούν τα υπερκέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αμέτρητοι νόμοι, Προεδρικά Διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, υπηρεσιακές εγκύκλιοι είχαν πάντα ένα και μοναδικό στόχο: Να δημιουργήσουν τις πλέον ευνοϊκές προϋποθέσεις για την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Από εκεί και πέρα, μόνο ένα μικρό κομμάτι του παραγόμενου πλούτου αποτελούν τα εισοδήματα των εργαζομένων. Αλλά και αυτό το κομμάτι έχει τις δικές του... περικοπές. Πρώτον, στα πλαίσια της πολιτικής του συνεχούς περιορισμού των απολαβών των εργαζομένων, της πολιτικής λιτότητας δηλαδή, σταδιακά μειώνεται. Δεύτερον, οι εργάτες, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι λαϊκές οικογένειες στο σύνολό τους, είναι σχεδόν αποκλεισμένοι από τον επιπλέον πλούτο, το αυξανόμενο ΑΕΠ της χώρας, για τον οποίο τόσο καυχιούνται οι κυβερνώντες, αλλά αποτελεί ένα μέγεθος που σε τελική ανάλυση, δεν αφορά τα λαϊκά στρώματα, αφού από την εξέλιξή του δεν αυξάνεται το κομμάτι των δικών τους εισοδημάτων.

Βέβαια - κι αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι κομμουνιστές ιδιαίτερα στην πορεία προς τις κάλπες - η εικόνα που παρουσιάζεται από τα μπαλκόνια και τη συντριπτική πλειοψηφία των ηλεκτρονικών και έντυπων Μέσων Ενημέρωσης, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με ό,τι αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Και η πραγματικότητα είναι ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα των εργαζομένων συγκρούονται με ανυπέρβλητα προβλήματα και δυσκολίες, που οδηγούν στη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Αυτή η βιοματική για εκατομμύρια εργαζόμενους κατάσταση, απεικονίζεται και στα στοιχεία που αναφέρονται στην εξέλιξη του βασικού μεροκάματου και στην πορεία των επίσημων κερδών των βιομηχάνων. Η εξέλιξη του μεροκάματου προκύπτει από τις Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τα δε κέρδη μπορεί να τα αλιεύσει κανείς στις ετήσιες εκδόσεις του ΣΕΒ για την «ελληνική βιομηχανία».

Ακόμα λοιπόν και με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία (Πίνακας Ι), ολόκληρη η περίοδος από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν κυβέρνηση ήταν η ΝΔ, μέχρι και σήμερα που μεσολάβησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη, ήταν περίοδος συνεχούς διεύρυνσης των κερδών των βιομηχάνων και καθήλωσης των αμοιβών των εργαζομένων. Ετσι:

• Από το 1990 μέχρι και το τέλος του 2001 τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων αυξήθηκαν συνολικά κατά 1.349%. Την ίδια περίοδο το βασικό μεροκάματο αυξήθηκε... 166,8%!

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία, ακόμα και αν κάποιος αποφασίσει να τα χωρίσει σε δύο περιόδους. Σε εκείνη που αφορά την τριετία διακυβέρνησης από τη ΝΔ, και την περίοδο του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα:

• Τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων αυξήθηκαν κατά 255,6% την περίοδο της ΝΔ και κατά 307,5% στην περίοδο του ΠΑΣΟΚ, μέχρι το 2001.
• Το βασικό μεροκάματο αυξήθηκε κατά 63% τις χρονιές 1990-'93 και κατά 63% (!!!) την περίοδο 1994-2001.

Η εξέλιξη των κερδών των μεγάλων και των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα, είναι θεαματική (Πίνακας ΙΙ) και στη σύγκρισή τους ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της χώρας. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία της ICAP, για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και τα δεδομένα που αφορούν τις ΑΕ και τις ΕΠΕ στους κλάδους της Βιομηχανίας, του Εμπορίου και των Υπηρεσιών:

• Τα επίσημα καθαρά κέρδη ενώ το 1990 αποτελούσαν το 1,5% του ΑΕΠ, το 2002 έφτασαν στο 4,7% του ΑΕΠ.
• Τα αντίστοιχα μεικτά κέρδη από το 16,6% του ΑΕΠ το 1990, έφτασαν στο 29,9% το 2003.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακά είναι και τα στοιχεία (Πίνακας ΙΙΙ) που αφορούν τα ποσά που τσεπώνουν - που κλέβουν ουσιαστικά - οι μεγαλοεπιχειρηματίες για κάθε εργαζόμενο που απασχολούν στις επιχειρήσεις τους. Σε δεκάδες κλάδους της οικονομίας τα επιχειρηματικά κέρδη ανά εργαζόμενο είναι αρκετές χιλιάδες ευρώ. Βεβαίως, εκεί που τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε όριο είναι οι εξειδικευμένες τραπεζικές ...«επενδυτικές» υπηρεσίες, όπου με ελάχιστους εργαζόμενους αποσπώνται κέρδη πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ ανά εργαζόμενο. Για παράδειγμα, τα κέρδη που απέσπασαν οι εταιρίες Χρηματοδοτικής Μίσθωσης το 2001, αναλογούσαν σε 124.000 ευρώ για κάθε εργαζόμενο, 110.000 ευρώ στις συμμετοχικές εταιρίες κ.ο.κ.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι για τους εργαζόμενους η πολιτική και των δύο κομμάτων στο τομέα της εισοδηματικής πολιτικής, είναι... «πάρ' τον έναν και χτύπα τον άλλον». Ομως οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά δουλιά να ψάχνουν να διαπιστώσουν ποιος από τους δύο είναι... χειρότερος. Τα στοιχεία που αφορούν την εξέλιξη των εισοδημάτων τους, οι εργαζόμενοι τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι. Και ξέρουν ότι τις πολιτικές των αναδιαρθρώσεων τις πληρώνουν με πολλούς τρόπους. Με τη μείωση του εισοδήματός τους για να μην πληρώνουν μεγάλους μισθούς οι κεφαλαιοκράτες. Με την αφαίμαξη των μισθών τους λόγω ακρίβειας, επειδή οι μεγαλοεπιχειρηματίες επιδιώκουν με τις ανατιμήσεις την αύξηση των κερδών τους. Με το χαράτσωμα που υφίστανται, αφού καλούνται να καλύπτουν με δικά τους έξοδα τις συνεχείς περικοπές των κρατικών δαπανών για Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση. Μπορεί οι εργαζόμενοι να μην έχουν ανάγκη τις στατιστικές για να καταλάβουν τα προβλήματα που βιώνουν καθημερινά, όμως, όλα αυτά τα στοιχεία αποτελούν μια καλή ευκαιρία για περισυλλογή λίγο πριν τις κάλπες. Ευκαιρία ώστε οι εργαζόμενοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να μαυρίσουν, στις επικείμενες εκλογές, και τους δύο φορείς της αντιλαϊκής πολιτικής, αναδεικνύοντας παράλληλα ακόμα πιο ισχυρούς εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια στάθηκαν με συνέπεια και χωρίς ταλαντεύσεις στο πλάι του. Τους κομμουνιστές και τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.