Με πείσμα συνεχίζουν τις τετράωρες επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας οι εργαζόμενες στο συνεργείο καθαριότητας του Νοσοκομείου Κορίνθου, παρά τις απειλές της εργοδοσίας και την τρομοκρατία που ασκεί ο διοικητής και η διευθύντρια του Νοσοκομείου. Τρομοκρατία που πήρε νέες διαστάσεις με τη συνδρομή σεκιουριτάδων και αστυνομικών, ύστερα από την απόλυση της συναδέλφου τους Ε. Θεοδωρίδου, μητέρας έξι ανήλικων παιδιών, αλλά και τη διαρκή καταπάτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Ο εργοδότης της ιδιωτικής εταιρίας «Biological Service» που έχει αναλάβει την καθαριότητα στο Νοσοκομείο, από την πρώτη στιγμή καταστρατήγησε κάθε έννοια εργατικού δικαίου με την ανοχή της διοίκησης του Νοσοκομείου. Η σύμβαση την οποία υπέγραψε προβλέπει πως θα έπρεπε να προσλάβει 33 άτομα εκ των οποίων τα 26 με πλήρες ωράριο και τα 7 ως βοηθούς. Αντί αυτού όμως, ο συγκεκριμένος εργοδότης απασχολεί 28 άτομα με τα οποία έχει υπογράψει τετράωρες συμβάσεις εργασίας και ταυτόχρονα τις υποχρεώνει κραδαίνοντας το ξίφος της ανεργίας να δουλεύουν 7,5 ώρες κάθε ημέρα προκειμένου να βγει η δουλιά. Παράλληλα, οι περισσότερες εργαζόμενες δεν είναι δηλωμένες στο ΙΚΑ με αποτέλεσμα να μην κολλάνε ένσημα.

Οι εργαζόμενες, μετά την τελευταία Γενική Συνέλευση που συγκάλεσε ο Σύλλογος, αποφάσισαν ομόφωνα να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους, σε περίπτωση που ο εργοδότης δεν προχωρήσει στην ανάκληση της απόλυσης, την απόδοση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας σε κάθε καθαρίστρια, την πληρωμή σύμφωνα με την κλαδική σύμβαση, την πληρωμή με βάση την 8ωρη ημερήσια εργασία που παρέχουν, την καταβολή των δεδουλευμένων και των υπερωριών και την άμεση επικόλληση των ενσήμων.

Την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, που ψηφίστηκε προχτές στη Βουλή και αφορά τους γιατρούς του ΙΚΑ, εκφράζει με ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Συμβασιούχων Γιατρών ΙΚΑ Αττικής, τονίζοντας ότι κανένας από τους ήδη υπηρετούντες γιατρούς του ΙΚΑ δε μονιμοποιείται μετά από πενταετία όπως εντέχνως διαδίδεται από μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

«Η κυβέρνηση εμμένει και αφήνει ανασφάλιστους το σύνολο των συμβασιούχων γιατρών. Για τους λίγους δε, που τους δίνει αυτό το δικαίωμα (1.500 από τους 6.000) τους ζητάει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τις εργοδοτικές εισφορές», τονίζει ο σύλλογος.

«Οι γιατροί του ΙΚΑ ζητούν από την πολιτεία το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε Ελληνα πολίτη. Την ασφάλιση και το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα», επισημαίνει ο Σύλλογος και δηλώνει ότι θα συνεχίσει τον αγώνα για την πλήρη δικαίωση όλων των γιατρών.

Παρ' όλα αυτά, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιστημονικού Υγειονομικού Προσωπικού ΙΚΑ (ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ) κυκλοφόρησε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι η κυβέρνηση αναγκάστηκε από τους αγώνες των γιατρών και τις αποφάσεις του Αρειου Πάγου, να τακτοποιήσει το εργασιακό καθεστώς των συμβασιούχων.

Τις «εναλλακτικές άμεσες λύσεις στα οξυμένα προβλήματα» των εργαζομένων παρουσίασε προχτές ο «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Ενωτικό Ψηφοδέλτιο», τις οποίες όπως είπαν και τα στελέχη του θα τις διεκδικήσει από καλύτερες θέσεις, αν οι εργαζόμενοι του δώσουν την ψήφο τους.

Ως πρώτη «εναλλακτική και άμεση λύση» ο Συν διεκδικεί τη «ριζική αναδιανομή εισοδημάτων». Πόσο όμως ριζική είναι η αναδιανομή αυτή; Η απάντηση που δίνουν οι ίδιοι, σε άλλη κατεύθυνση δείχνει. Προτείνουν λοιπόν: «Κανένας μισθός στη χώρα μας να μην υπολείπεται από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Κατώτερος μισθός: ουσιαστική αύξησή του με το αναγκαίο διορθωτικό ποσό, ώστε εντός τριετίας να συγκλίνει με το μέσο ευρωπαϊκό κατώτερο μισθό που σήμερα... ξεπερνάει τα 1.000 ευρώ».

Κατ' αρχήν το πρώτο που βγάζει μάτι είναι ότι ο Συν αποδέχεται ως κριτήριο για να καθορίσει το αίτημά του και το ύψος των μισθών που διεκδικεί, «τα επίσημα όρια της φτώχειας». Ποιος όμως καθορίζει αυτά τα επίσημα όρια; Τα καθορίζουν η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Γιούροστατ, η ΕΣΥΕ, οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί. Δηλαδή, ένας πολιτικός φορέας - που θέλει να λέγεται και «αριστερός», εξουσιοδοτεί τα όργανα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, τις αστικές κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, αλλά και τις ελληνικές κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού, - όπως τις ονομάζει ο Συν - να καθορίζουν, πού αρχίζει η φτώχεια. Αραγε ο Συν δεν έχει άποψη γι' αυτά τα όρια; Χρειάζεται τα «επίσημα». Αυτά που έχουν τη βούλα της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ.

Και έπειτα γιατί κριτήριο πρέπει να είναι η εξαθλίωση; Γιατί πάντα ο εργάτης να αρκείται σε μισθούς, που απλά δε θα είναι μισθοί φτώχειας; Αυτή είναι η μόνη «εναλλακτική» λύση για την εργατική τάξη; Μέχρι εκεί φτάνει ο «ριζοσπαστισμός» τους; Δεν υπάρχουν άραγε για τους εργάτες οι ανάγκες τους; Δεν πρέπει σήμερα ο εργάτης να παλέψει για να καλύψει ακριβώς αυτές τις σύγχρονες και αυξημένες ανάγκες; Προφανώς ο Συν, κρίνει ότι δεν υπάρχουν ή δεν είναι ρεαλιστικό να καλυφτούν. Ας αρκεστούν λοιπόν στο εναλλακτικό, το ριζοσπαστικό, που για τον Συν είναι οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, να φτάνουν μέχρι εκεί, που ορίζει το κεφάλαιο. Μέχρι τα επίσημα όρια της φτώχειας.

Ο «εναλλακτικός κατήφορος» δε σταματάει εδώ. Η ίδια λογική διέπει και το λεγόμενο κατώτερο μισθό. Να «συγκλίνουμε» λένε με το «μέσο ευρωπαϊκό κατώτερο μισθό» και μάλιστα στα επόμενα τρία χρόνια. Τώρα αν τα τρία χρόνια είναι «άμεση λύση στα οξυμένα προβλήματα» των εργαζομένων, αυτό το αφήνουμε να το κρίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αλλωστε και τα δύο κόμματα του νεοφιλελευθερισμού για «σύγκλιση» μιλάνε. Μάλιστα επιφανή στελέχη του δεν κρύβουν ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι χρόνια λιτότητας. Ισως γι' αυτό και ο Συν, τους δίνει και τράτο, για τρία χρόνια. Να μην τους πιέσουμε τους ανθρώπους. Τρία χρόνια η «επανάσταση» της σύγκλισης των μισθών μπορεί να περιμένει.

Θα ρωτήσουμε όμως: Δε γνωρίζουν άραγε οι του Συν, ότι σύγκλιση με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο μπορεί να γίνει όχι μόνο με αύξηση των ελληνικών μισθών, αλλά και με μείωση των ευρωπαϊκών; Το γνωρίζουν πολύ καλά. Οπως γνωρίζουν, ότι μετά τη διεύρυνση, ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών μισθών των 25 πλέον χωρών θα μειωθεί. Ετσι η λογική της «σύγκλισης» οδηγεί όχι στην ικανοποίηση σήμερα, άμεσα, των αναγκών των εργαζομένων, αλλά στη διαιώνιση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης των εργαζομένων. Ομως το άγχος του Συν για την επιβεβαίωση της ΕΕ, είναι τέτοιο, που δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις δουλιές του. Να παρουσιάζει δηλαδή την ΕΕ σαν τον ευρωπαϊκό παράδεισο, στον οποίο πρέπει να συγκλίνουν όλοι οι εργαζόμενοι, όλων των χωρών της ΕΕ.

Λες και δεν υπάρχουν οι σημερινές και όχι οι μεταχρονολογημένες - κατά τρία χρόνια - ανάγκες των Ελλήνων εργαζομένων. Λες και δεν υπάρχουν οι δαπάνες της εργατικής οικογένειας, για τη διατροφή, το νοίκι, την ένδυση, την Υγεία, την Παιδεία. Ανάγκες που έχουν όνομα, έχουν και κόστος. Και αυτές ορίζουν αυστηρά και χωρίς μέσους όρους, και ευρωπαϊκές φιοριτούρες, ότι τα 1.100 ευρώ είναι η ελάχιστη αμοιβή που σήμερα χρειάζεται ο εργαζόμενος για να τις καλύψει. Οτι αν μέσα σε μια τετραμελή οικογένεια δεν μπούνε 2.000 ευρώ το μήνα, τότε η οικογένεια δεν τα βγάζει πέρα.

Αλλά αυτό που δεν περιμέναμε από τους «αριστερούς» του Συν, ήταν να εφεύρουν και ανέργους δύο κατηγοριών. Μέχρι τώρα ξέραμε για εργαζόμενους δύο κατηγοριών, όμως ο Συν, ξεπέρασε και τους νεοφιλελεύθερους. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι στη θέση του για τους ανέργους, ο Συν ζητάει μεν το επίδομα ανεργίας να είναι στο 80% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη, αλλά «σε όσους ανέργους δε συγκεντρώνουν τις τυπικές προϋποθέσεις για επίδομα ανεργίας», τότε το επίδομα να μειώνεται στο «60% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη».

Είναι ντροπή, για συνδικαλιστές, να αποδέχονται και να προβάλλουν τέτοιες θέσεις. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι «οι τυπικές προϋποθέσεις» μπαίνουν από τις αστικές κυβερνήσεις, ώστε οι άνεργοι, μετά από ένα χρονικό διάστημα, να στερούνται και αυτό το πενιχρό επίδομα. Οι τυπικές προϋποθέσεις, έχουν οδηγήσει σήμερα τα 2/3 των ανέργων να ζούνε χωρίς ούτε ένα ευρώ ενίσχυση. Αραγε ο άνεργος, που δεν έχει τις τυπικές προϋποθέσεις, που καθορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση, παύει να είναι άνεργος; Με πιο δικαίωμα λοιπόν τους διαχωρίζουν τα στελέχη του Συν, από τους υπόλοιπους; Και ποια λογική επιτάσσει, ότι αυτοί πρέπει να παίρνουν μικρότερο επίδομα από τους υπόλοιπους, αν και βρίσκονται σε καθεστώς μακροχρόνιας ανεργίας;

Δυστυχώς για τον Συν, οι λύσεις του, δεν είναι ούτε άμεσες, ούτε ριζοσπαστικές, μηδέ εναλλακτικές. Είναι τόσο «εναλλακτικές» όσο και η φωνή ενός «αριστερού ψάλτη» στη δικομματική χορωδία της εκμετάλλευσης.

Ολοκληρώνονται σήμερα, Σάββατο, οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη της νέας διοίκησης στο Συνδικάτο Φαρμάκου - Καλλυντικού. Οι εργαζόμενοι μπορούν να ψηφίζουν σήμερα από τις 10 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, στα γραφεία του Συνδικάτου (Βερανζέρου 1, 7ος όροφος).