«Για να αντιμετωπίσουμε το δικομματισμό, πρέπει να αντιπαρατεθούμε στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές του και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος. Ο δικομματισμός δεν αντιμετωπίζεται από εκείνους που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, τη διεύρυνση της ΕΕ και το Ευρωσύνταγμα».

Τα παραπάνω σημείωσε ανάμεσα σ' άλλα η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες το βράδυ σε συγκέντρωση του Κόμματος στα Γιάννενα.

Αναλυτικότερα, παρουσιάζοντας την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, τόνισε ιδιαίτερα:

«Ο δικομματισμός ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είναι επικίνδυνος όχι γιατί έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα μεγάλα, αλλά γιατί και τα δύο κόμματα είναι κόμματα του κεφαλαίου, αποδέχονται τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, καταφέρνουν να αποσπούν τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, παρά την αγανάκτηση που προκαλεί η πολιτική τους. Τα τελευταία χρόνια δεν πρόκειται για συγκατάθεση στη βάση της συμφωνίας, αλλά για συγκατάθεση στη βάση της μοιρολατρίας.

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν αντιμετωπίζεται με τα δικά τους όπλα, αλλά με τα όπλα που προκύπτουν από τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

Για να αντιμετωπίσουμε το δικομματισμό, πρέπει να αντιπαρατεθούμε στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές του και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος.

Ο δικομματισμός δεν αντιμετωπίζεται από εκείνους που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, τη διεύρυνση της ΕΕ και το Ευρωσύνταγμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η άχαρη κριτική ότι η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε τα κοινοτικά κονδύλια, όταν μάλιστα σκοπίμως αποκρύπτονται οι σαφείς περιορισμοί της ΕΕ ποιοι θα επωφεληθούν από τα κονδύλια, πού και για ποιο σκοπό θα επενδυθούν.

Το ΚΚΕ δεν περιορίστηκε σε έναν αγώνα να μικρύνουν τα μεγάλα κόμματα και να μεγαλώσουν τα μικρά, μόνο και μόνο για να επιβάλει την κυβέρνηση συνεργασίας, τη συμμετοχή δηλαδή στο παιχνίδι της διαχείρισης. Δεν ενδιαφερόμαστε να μας έχουν ανάγκη τα κόμματα του δικομματισμού. Μας ενδιαφέρει η συμμετοχή και η στήριξη μιας κυβέρνησης που δε θα έχει καμία σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο, θα επιθυμεί να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί του, όχι με λόγια, αλλά με έργα, στο πεδίο της οικονομίας και στην εξωτερική πολιτική, διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει λόγος για φιλική προς το λαό πολιτική. Μιας κυβέρνησης που ταυτίζεται με εξουσία του λαού.

Ο αγώνας κατά του δικομματισμού πρέπει να συνδυάζεται απόλυτα με τον αγώνα κατά του κεφαλαίου στο πεδίο της οικονομίας, της κοινωνικής ζωής και όχι μόνο στο κυβερνητικό πεδίο. Με σταθερή συνεπή και ευκρινή, χωρίς "ναι μεν αλλά", εναντίωση στη σύγχρονη στρατηγική του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη στην καπιταλιστική ΕΕ. Με σταθερή εναντίωση στον ευρωατλαντισμό, μακριά από τη λογική του μικρότερου κακού. Με όρους ρήξης στην πορεία, γιατί η εναντίωση πρέπει να έχει κάποια έκβαση.

Η απάντηση στο δικομματισμό δεν μπορεί να είναι μια συμμαχία που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος, γιατί τάχα θα καταφέρει να λειτουργήσει από τα μέσα υπέρ των εργαζομένων.

Ας μας φέρει ένα παράδειγμα, έστω και μεμονωμένο η ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που να αποδεικνύει ότι μέσω της κυβερνητικής συνεργασίας έγινε δυνατό να αλλάξει η πολιτική γραμμή ενός αστικού κόμματος.

Γιατί κακά τα ψέματα, στην πρόταση περί ενότητας της αριστεράς πουθενά δεν είδαμε τι αντιπροσωπεύει η πρόταση σε κυβερνητικό επίπεδο.

1. Γιατί δεν εξηγεί ο ΣΥΝ τι θα κάνει μια κυβέρνηση της αριστεράς αν πάρει την πλειοψηφία; Εκτός αν δεν έχει τέτοιο στόχο ο ΣΥΝ και το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να πάρει μέρος στη διαχείριση του συστήματος.

2. Τι θα κάνει με τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, με τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, με την ιδιωτικοποίηση στον τομέα της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, του αθλητισμού και του πολιτισμού;

3. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση αριστεράς με τις δεσμεύσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με τις εκχωρήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων;

4. Θα ακυρώσει αντιλαϊκούς νόμους και στρατηγικές; Θα επιχειρήσει την ανατροπή των αντιδραστικών επιλογών που σημειώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια ή θα τα θεωρήσει ως μια πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη;

5. Τίποτε δεν ξεκαθαρίζει ο ΣΥΝ. Απλά θέτει ορισμένους στόχους βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων, χωρίς να κάνει τον κόπο να εξηγεί πώς αυτές θα επιτευχθούν σε ένα καθεστώς ανατροπής κατακτήσεων, σε ένα καθεστώς συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε τόσο μεγάλο βαθμό και τόσο σημαντικούς τομείς.

Η διαφημιζόμενη ενότητα της αριστεράς πολύ λίγο διαφέρει από τη λαϊκή ενότητα και τη δημοκρατική συμπαράταξη που διατυμπάνιζε το ΠΑΣΟΚ.

Η ενότητα της αριστεράς δεν έχει ταξικό στίγμα, ενώ καλείται να λύσει λαϊκά προβλήματα σε μια ταξική κοινωνία.

Είναι μια πολιτική πρόταση ενότητας, που περισσότερο μοιάζει με προπαγανδιστικό επικοινωνιακό τρυκ και λιγότερο με μια ρεαλιστική πρόταση συμμαχίας. Μια πρόταση λάστιχο όπου μπορεί να χωρέσουν πολλοί που δε θέλουν δεσμεύσεις, παρά μόνο ωραίες διακηρύξεις στα λόγια. Μια πρόταση που απευθύνεται π.χ. και στο ΚΚΕ εν γνώσει ότι αυτό θα αρνηθεί για ευνόητους λόγους, δηλαδή εξαιτίας προγραμματικών διαφορών.

Η συμμαχία είναι και δικός μας καημός, όμως αυτή χρειάζεται απόφαση εναντίωσης με την πολιτική που συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο, άρα και με τις επιλογές του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, του Ευρώ, γενικότερα της ΕΕ. Η συμμαχία πρέπει να έχει υπόβαθρο την κοινωνική συμμαχία που εκφράζει με συγκεκριμένες θέσεις και επιλογές τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται επιπροσθέτως και φερεγγυότητα, ειλικρίνεια από όλες τις πλευρές. Σταθερότητα και υπομονή. Η πολιτική ζωή του τόπου και η διεθνής πείρα έχει δώσει πολύτιμα παραδείγματα θετικών συμμαχιών, αλλά και πρόχειρων, καιροσκοπικών που έκαναν ζημιά και έφθειραν την αξία αυτού του εγχειρήματος.

Η συμμαχία πρέπει να στηρίζεται σε συμφωνία κατεύθυνσης, σε μια ορισμένη συγγένεια απόψεων. Αν δεν υπάρχει αυτή, τότε είναι ζήτημα χρόνου η φθορά της».

«Το ΚΚΕ δεν είναι ένα κόμμα που προσαρμόζεται σαν τον χαμαιλέοντα στο περιβάλλον της προεκλογικής περιόδου. Το ΚΚΕ τις θέσεις που προβάλλει όλα αυτά τα χρόνια, τις υπεράσπισε και τις υπερασπίζει και προεκλογικά».

Με την επισήμανση αυτή άρχισε χτες το μεσημέρι την παρουσίαση των θέσεων του ΚΚΕ, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που έδωσε στα Γιάννενα.

«Αναμφισβήτητα, είπε, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν μια αγωνία μεταξύ τους ποιο θα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο κόμμα. Δίπλα σ' αυτήν την αγωνία, υπάρχει κι άλλη μια αγωνία πολύ σημαντική. Ποιο θα είναι το συνολικό ποσοστό του δικομματισμού. Αυτήν την αγωνία την έχουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, τα διάφορα τρωκτικά που ζουν γύρω τους και στηρίζουν το έργο τους. Κι αυτό γιατί έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα του κεφαλαίου, κόμματα που υπερασπίζονται με πάθος και με συνέπεια τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Το να λες ότι έχουν πολιτική νεοφιλελεύθερη δε λέει και πολλά πράγματα. Εμείς το προσδιορίζουμε συγκεκριμένα. Είναι κόμματα των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, κόμματα τα οποία στηρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία, αλλά και από τις ΗΠΑ, ανεξάρτητα αν κάθε φορά οι ΗΠΑ μπορεί να δείχνουν τη συμπάθειά τους στο ένα κόμμα απ' ό,τι στο άλλο».

Σχολιάζοντας το γιατί ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων παραμένει εγκλωβισμένο στο δικομματισμό, σημείωσε: «Σίγουρα δεν είναι από ικανοποίηση για την πολιτική των δύο κομμάτων. Δεν είναι ικανοποίηση για το βιοτικό τους επίπεδο, την ποιότητα ζωής τους. Δεν είναι ικανοποιημένα τα λαϊκά στρώματα από τα εισοδήματά τους, το επίπεδο της Παιδείας και την Κοινωνική Ασφάλιση. Αυτό που κρατά τα λαϊκά στρώματα εγκλωβισμένα στα κόμματα του κεφαλαίου είναι η απογοήτευση, η μοιρολατρία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους.

Γι' αυτό θεωρούμε ότι πραγματική απάντηση στο δικομματισμό είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και η στήριξη αυτής της πρότασης και με ψήφο, ανεξάρτητα αν τα λαϊκά στρώματα συμφωνούν στο σύνολο και σ' όλο το βάθος της δικής μας ιδεολογίας και πολιτικής».

«Το ΚΚΕ, συνέχισε, όλα αυτά τα χρόνια σαν κριτήριο της στάσης του έπαιρνε: Αν η κάθε πολιτική πράξη, στιγμιαία ή γενικότερη, υπηρετούσε τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Με αυτό το πρίσμα είμαστε ριζικά αντίθετοι στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ, καταψηφίσαμε τη διεύρυνση της ΕΕ, αντιμετωπίσαμε όλους αυτούς τους δήθεν εκσυγχρονισμούς που εμφανίστηκαν από το 1990 και μετά, με τις ιδιωτικοποιήσεις, την αρπαγή των κατακτήσεων, τις εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι αντιδράσεις μας δεν ήταν περιστασιακές και στιγμιαίες, προέκυπταν από τη γενικότερη στρατηγική που έχει το ΚΚΕ».

«Εμείς, συμπλήρωσε, στο επίκεντρο της εκλογικής μάχης δε βάζουμε μόνο την κριτική απέναντι στα δυο κόμματα. Αυτό είναι το ένα σκέλος κι αν θέλετε αυτό είναι το εύκολο.

Στο επίκεντρο της δράσης μας βάζουμε την πολιτική μας πρόταση για τη συγκρότηση του αντιπάλου δέους απέναντι σ' αυτή την πολιτική, για τη συγκρότηση της δύναμης εκείνης η οποία τα επόμενα χρόνια θα καταφέρει να περιορίσει και να αναχαιτίσει ίσως ορισμένα μέτρα και στην πορεία θα βάλει πλώρη για διεκδίκηση κυβερνητικής εξουσίας, άλλης εξουσίας.

Γι' αυτό δίνουμε μεγάλη σημασία στον απεγκλωβισμό δυνάμεων σ' αυτήν την εκλογική μάχη από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Και πρέπει να το πούμε καθαρά: Οσοι ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όντας αγανακτισμένοι μ' αυτά τα κόμματα, ξέροντας ότι αυτά τα κόμματα είναι ίδια, στην πραγματικότητα μετά τις εκλογές θα έχουν ακόμα χαμηλότερο ηθικό φρόνημα, θα αισθάνονται και συνένοχοι.

Εμείς ποτέ δε χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στο λαό, ακόμα κι αν έχει καταληφθεί από αισθήματα μοιρολατρίας και συμβιβασμού. Αυτός ο λαός, ο σημερινός λαός είναι που τα επόμενα χρόνια θα πάρει την τύχη του στα χέρια του. Το πιστεύουμε βαθιά και γι' αυτό άλλωστε παραμένουμε σταθεροί στη γενική πολιτική μας γραμμή και στις επιμέρους θέσεις που έχουμε διατυπώσει.

Η απάντηση στο δικομματισμό στις 7 του Μάρτη είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ - και ιδιαίτερα απευθυνόμαστε στα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ και που δεν έχουν μεταλλαχτεί ακόμα. Αν παραμείνουν εγκλωβισμένα μέσα στο ΠΑΣΟΚ θα αλλάξουν και αυτά αρνητικά.

Η δική μας πρόταση περιλαμβάνει ένα ενιαίο μέτωπο, μια μεγάλη συμμαχία που στηρίζεται στα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Συμμαχία που βγάζει απ' έξω την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα που στηρίζεται μόνο στις ηγεσίες κομμάτων, αυτή η συμμαχία είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

Γι' αυτό εμείς από τις 8 του Μάρτη θα δώσουμε ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στο να ξαναβρεί το δρόμο του το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί αυτό είναι που μπορεί να εμπνεύσει και να βοηθήσει στη διαμόρφωση αυτής της συμμαχίας.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι αυτή η συμμαχία είναι πολύ πλατιά. Γιατί περιλαμβάνει τη λαϊκή πλειοψηφία, εκφράζει τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας και μπορεί να χωρέσει πολιτικές δυνάμεις, πολιτικές κινήσεις και ανθρώπους οι οποίοι δεν περιορίζονται στο να κάνουν κριτική στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ γιατί είναι μεγάλα κόμματα, αλλά υιοθετούν γραμμή καθαρής και συνεπούς εναντίωσης με το μεγάλο κεφάλαιο, τους επιχειρηματίες και έχουν γραμμή συνολικής αντιπαράθεσης με τις επιλογές και του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου κεφαλαίου. Αντίθεση με τις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, γιατί αφού η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη σ' αυτές τις ενώσεις δεν μπορείς να κάνεις αγώνα αποσπασμένο από τις επιλογές αυτών των οργανισμών».

«Τέλος, κατέληξε, θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν πιο επιζήμιες αντιλήψεις, διαβρωτικές, καιροσκοπικές, τυχοδιωκτικές, από αυτές που λένε ότι "όλα άλλαξαν, πρέπει να αλλάξουμε και εμείς"...

Δεν πρέπει να αλλάξουμε βασικές αρχές της ταξικής πάλης, της ασυμφιλίωτης αντίθεσης με το μεγάλο κεφάλαιο. Από κει και πέρα προσαρμογές, νεοτερισμοί και ανανεώσεις μπορούν να υπάρξουν, αλλά η γραμμή που λέει ότι "το κίνημα πρέπει να αλλάξει και πρέπει να θεωρήσει πραγματικότητα την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, πραγματικότητα ό,τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων", αυτή η γραμμή δεν είναι ούτε καν γραμμή αντίστασης, είναι γραμμή ενσωμάτωσης.

Επομένως, η μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία δεν πρέπει να θεωρήσει δεδομένες τις ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας και κοινής ωφέλειας, τις ιδιωτικοποιήσεις αεροδρομίων, το ξεπούλημα της γης. Ισα - ίσα για να μπορούμε να μιλάμε για μέτρα αλλαγής, πρέπει τα μέσα που παράγουν τον πλούτο να γίνουν κρατική κοινωνική ιδιοκτησία. Είναι στόχος προοπτικής, αλλά αν δεν ξέρεις πού θέλεις να φτάσεις, δεν μπορείς να αντιπαλέψεις και το σήμερα.

Το ΚΚΕ δίνει μία μάχη, όπως ξέρει να δίνει τις μάχες, θα τη συνεχίσουμε και στις 8 του Μάρτη, το θέμα είναι να σκεφτεί ο λαός σε ποια θέση θα πρέπει να βρεθεί στις 8 του Μάρτη».