Γρηγοριάδης Κώστας

Πόσο αλήθεια είναι, όμως, τα παραπάνω; Ας ξεκινήσουμε με τη συμπεριφορά των καταναλωτών. Η παντελής ανυπαρξία καταναλωτικής αγωγής σ' όλες τις βαθμίδες της τυπικής εκπαίδευσης (αλλά και της άτυπης, που δεν υφίσταται στη χώρα μας) και ο ανηλεής βομβαρδισμός των διαφημιστικών μηνυμάτων από τα ηλεκτρονικά μέσα χειραγωγεί πλήρως τη στάση και τη συμπεριφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας των καταναλωτών και τους οδηγεί σε προϊόντα άχρηστακαι πολλές φορές επικίνδυνα. Τόσο για την υγείατους, όσο και για το περιβάλλον. Τοκαταναλωτικό πρότυπο που έχει επιβληθεί θέλει να καταναλώνουμε συνεχώς προϊόντα και να τα αντικαθιστούμε (τα διαρκή) μόλις αλλάξει η μόδα, μετατρέποντας τις σύγχρονες κοινωνίες σε κοινωνίες απορριμμάτων. Παράλληλα, το πλαστικό χρήμα, τους έχει θέσει σε μια διαρκή ομηρία και σ' έναν αέναο «αγώνα» για ολοένα και πιο ...μοντέρνα αγαθά, που σηματοδοτούν (υποτίθεται) δύναμη και κύρος. Τώρα τι δύναμη και κύρος εκπέμπει ένα καινούριο αυτοκίνητο που έχει αγοραστεί με δανεικά είναι μια ιστορία που ποτέ κανείς δε μας εξήγησε. Εννοείται από τους θιασώτες της άποψης αυτής (Ανδρουλάκης και Ανδριανόπουλος, λόγου χάρη, που αποτελούν τους γκουρού του Θατσερισμού εν Ελλάδι).

Κλασικό παράδειγμα, η συχνή ταύτιση των ιδιοκτητών ΙΧ με τα οχήματά τους, που δε διστάζουν να τα ...βαφτίσουν (...πολιτικά, μια και η εκκλησία αντιδρά να τα βάζει σε κολυμβήθρα), με ονόματα, αποδεικνύοντας την εξάρτησή τους απ' αυτά. Μικροβελτιώσεις σε Η/Υ, κινητά τηλέφωνα ή συγκροτήματα ήχου, με την κατάλληλη διαφήμιση, πείθουν τους καταναλωτές, ή, ορθότερα, τους δημιουργούν όχι απλά την επιθυμία, αλλά την ανάγκη για την απόκτηση των νέων μοντέλων. Ενας φαύλος κύκλος χωρίς διέξοδο. Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η ελεύθερη αγορά, δηλαδή ο καπιταλισμός, ζει από την κατανάλωση των πολιτών. Την οποία δε δημιουργεί η ζήτηση, όπως θέλουν να μας πείσουν, αλλά υπαγορεύει (και επιβάλλει) η προσφορά.Οι αντιστάσεις είναι μικρές και αποσπασματικές. Οι Ενώσεις Καταναλωτών, οιΚαταναλωτικοί Συνεταιρισμοί και τα έντυπα αντιπληροφόρησηςκόντρα στην καθεστωτική τάξη πραγμάτων, ίσως αποτελούν μια νησίδα διαφυγής,αλλά αφορούν πολύ λίγους και σίγουρα δεν είναι η οριστική απάντηση. Που δεν είναι άλλη από την καπιταλιστική ανατροπή και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Εκτός, όμως, από το καταναλωτικό χάος, εξίσου, ή, μάλλον, το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η ποιότητα (η ασφάλεια) των προϊόντων διατροφής. Καρκινογόνα συντηρητικά στα συσκευασμένα τρόφιμα, διοξίνες στα κρέατα, μεταλλαγμένα στα δημητριακά, δηλητηριασμένα οπωρολαχανικά και φρούτα από τα αγροχημικά, ανύπαρκτοι έλεγχοι διότι αντίκεινται στους νόμους της αγοράς (ή μάλλον την ανομία) έχουν απλώσει το δρεπάνι του θανάτου στα γεύματα των ανυπεράσπιστων καταναλωτών. Διεθνείς Οργανισμοί, που --υποτίθεται - πρέπει να προστατεύουν από την ασυδοσία των εταιριών τροφίμων, όχι μόνο δεν αντιδρούν, αλλά, αντίθετα, βάζουν πλάτη προς αυτήν την κατεύθυνση, με μοναδικό σκοπό τα μεγαλύτερα κέρδη τωνπολυεθνικών τροφίμων, που ελέγχουν το μεγαλύτερο ποσοστό της τυποποίησης και του παγκόσμιου εμπορίου τροφίμων και ποτών. Με πρώτο βιολί την Αμερική και κόντρα μπάσο την Ευρωπαϊκή Ενωση - που υπηρετεί πιστά τις επιταγές της αυτοκρατορίας,παρά τις κατά καιρούς φωτοβολίδες της σε επιμέρους ζητήματα για την τιμή των όπλων και την εξαπάτηση των αφελών, που πιστεύουν σε ανατροπές από ένα καθαρά καπιταλιστικό σχηματισμό - καθημερινά μάς δηλητηριάζουν, όπως και το περιβάλλον. Προς τι, λοιπόν, η Παγκόσμια Μέρα Καταναλωτών; Και το δούλεμα έχει τα όριά του...

Θυμάστε τα παλιά προεκλογικά φυλλάδια (προγράμματα) του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» (η καλύτερη ατάκα του νυν πρωθυπουργού του ...συστήματος ΝΔ) για την ανάδειξη του Ελληνικού ως του μεγαλύτερου Μητροπολιτικού Πάρκου της Ευρώπης; Θυμάστε τι σπέκουλα έπεσε, όταν έπρεπε να μας πείσουν για την αναγκαιότητα της κατασκευής του αεροδρομίου στα Σπάτα και το πρασίνισμα του Ελληνικού, που θα έδινε ανάσες στην πιο τσιμεντένια πρωτεύουσα της ηπείρου μας, με τους λιγότερους ελεύθερους χώρους και το λιγότερο πράσινο; Ολα αυτά γρήγορα ...ξεχάστηκαν και με αφορμή τα Ολυμπιακά έργα γίνεται πλειοδοσία για το ποιοι θα πάρουν (συνήθως κάτω από το τραπέζι) μέρος του πάλαι πότε αεροδρομίου για τη δημιουργία κτιρίων - μαμούθ (εμπορικά κέντρα), που τόση σχέση έχουν με το περιβάλλον, όση το ΠΑΣΟΚ (ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη) με το σοσιαλισμό.

5.300 στρέμματα, κατ' αρχήν, θα δοθούν και με τη βούλα. Βγήκαν, λοιπόν, στη γύρα (διεθνές ενδιαφέρον επί το εκσυγχρονιστικότερον) για ιδέες επενδύσεων. Διαβάσαμε ότι μέχρι την Πέμπτη που μας πέρασε θα έπρεπε να είχαν κατατεθεί οι σχετικές προτάσεις από 330 περίπου, εγχώριες και αλλοδαπές, εταιρίες. Βέβαια, η αλλαγή του «συστήματος διακυβέρνησης» ίσως πάει λίγο πιο πίσω τη μοιρασιά και να γίνουν αλλαγές στις προειλημμένες αποφάσεις. Δεν έχουμε, όμως, την παραμικρή αμφιβολία ότι, πέντε πάνω - πέντε κάτω, θα τα βρουν, μια και η φιλοσοφία τους δεν είναι και τόσο διαφορετική.

Ενα οικιστικό φρικαλέο σχέδιο θα βάλει οριστική ταφόπλακα στην περιοχή, σε συνδυασμό με τις περιβαλλοντικές βαρβαρότητες, που ήδη υλοποιούνται στην παραλία. Αναφέρεται, επίσης, και η καταβύθιση μέρους της Ποσειδώνος για την ενοποίηση του χώρου (και άλλα φαιδρά), την ίδια στιγμή που σχολεία της περιοχής λειτουργούν διπλοβάρδια, το νοσοκομείο της Βούλας μόνο ως πρότυπο δεν μπορεί να εκληφθεί κ.ά. πολλά. Α, ακούστηκε και για υπόγεια σήραγγα, που θα συνδέει την Παραλιακή με τη Λεωφόρο Υμηττού για την ταχύτερη πρόσβαση με το αεροδρόμιο. Ελλάς - Ελλήνων - Εργολάβων - Εκσυγχρονιστών - Συμμετοχικών. Να προσθέσουμε και το συνθετικό Λαϊκοδεξιών; Είναι θέμα χρόνου. Κοντός ψαλμός αλληλούια, κ. Σουφλιά.