Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΝ δε θέλησε ποτέ τη συνεργασία με το ΚΚΕ σε κανένα επίπεδο, είναι αδιαμφισβήτητο. Θα μπορούσαμε να (ξανα)επικαλεστούμε μαρτυρίες των στελεχών που τη συγκροτούν που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Ακόμα, δηλώσεις στελεχών που βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα στην κομματική ιεραρχία, τα οποία μη κατανοώντας ή με θέλοντας να κατανοήσουν τα κρυφά ελατήρια των «επιθέσεων φιλίας» προς το ΚΚΕ, επιπλήττουν δημόσια την ηγεσία του κόμματός τους γι' αυτές. 'Η και δηλώσεις «συμμάχων» του ΣΥΝ που πλέον ομολογούν απερίφραστα πως στόχος ήταν η ανατροπή των συσχετισμών εντός της Αριστεράς, όπου αυτοτοποθετούνται. Η αντιΚΚΕ εμπάθεια άλλωστε αποτέλεσε στην περίπτωσή τους ισχυρό «συγκολλητικό», τον κρίκο που συνέδεσε μαοϊκούς, τροτσκιστές, ευρωπαϊστές, σοσιαλδημοκράτες.
Ο διακηρυγμένος στόχος τους για ανατροπή των συσχετισμών εντός της Αριστεράς με χτύπημα του ΚΚΕ - στόχος που στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού, ενός συστήματος που έχει κάθε συμφέρον να ενισχύει αναχώματα απέναντι στο ΚΚΕ, θεωρήθηκε μη μαξιμαλιστικός - δεν αποτελεί για την ηγεσία του ΣΥΝ αυτοσκοπό, περισσότερο αποτελεί βήμα και μέσο για να χτυπηθεί η στρατηγική στόχευση του ΚΚΕ και η πολιτική συμμαχιών του, αλλά και για να μπορέσει ο ΣΥΝ μελλοντικά με αξιώσεις να διεκδικήσει τη συμμετοχή του στη διακυβέρνηση. Απ' αυτούς τους μύχιους πόθους η ηγεσία του ΣΥΝ δεν απαλλάχτηκε ποτέ.
Τους εξέφρασε πολύ καλά το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ, ο Στ. Πιτσιόρλας δηλώνοντας, όταν ο ΣΥΝ επέλεγε να προχωρήσει στη συγκρότηση του Χώρου Διαλόγου: «Ο Χώρος μάς δίνει τη δυνατότητα να απομονώσουμε το ΚΚΕ» και πρόσφατα, μετά τις βουλευτικές εκλογές: «Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΝ το ΚΚΕ θα ξεπερνούσε το 7%»! Τους εξέφρασε το προγραμματικό συνέδριο του ΣΥΝ ένα χρόνο πριν που απέρριψε και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία τροπολογία που προέβλεπε: «Ο ΣΥΝ... θεωρεί ότι δεν υφίσταται πλέον κανένα περιθώριο συνεργασίας με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είτε αυτό χάσει είτε κερδίσει τις επόμενες βουλευτικές εκλογές».
Οι επιλογές του στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο συνοδεύονται και συμπληρώνονται απ' αυτές στο κοινωνικό. Εκεί όπου προσπαθεί να δυναμιτίσει τις προσπάθειες του ΚΚΕ για συσπείρωση και ανάπτυξη της πάλης και συγχρόνως σπέρνει τα «ζιζάνια» της ενσωμάτωσης, της μοιρολατρίας, του περιορισμού των διεκδικήσεων στα ασφυκτικά όρια του «εφικτού». Η ηγεσία του ΣΥΝ αναγνωρίζει στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ τη «βόμβα» που μπορεί να τινάξει στον αέρα τη δική της, εξαιρετικά ευάλωτη, περί «ανθρώπινου καπιταλισμού» και στην προσπάθεια του ΚΚΕ για υλοποίηση της πολιτικής συμμαχιών του το «φιτίλι» που μπορεί να την πυροδοτήσει. Η πολιτική πρόταση του ΣΥΝ εξαντλείται στη διαχείριση του καπιταλισμού, εξ ου και η σταθερότητά του στη στρατηγική πλήρους στήριξης της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, με συγκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα της ΕΕ, της αντιλαϊκής της φύσης και με καλλιέργεια αυταπατών για δυνατότητα μεταστροφής της σε φιλολαϊκή κατεύθυνση με αλλαγή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Ισχυρίζεται, για παράδειγμα, πως το δίλημμα που αντιμετωπίζουν «οι κυβερνήσεις και οι συνασπισμοί εξουσίας των χωρών της Ευρώπης είναι να απαρνηθούν το κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο ή να το υπερασπιστούν. Πρέπει όμως να γίνει σαφές πως η εν λόγω υπεράσπιση περνά υποχρεωτικά μέσα από την αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ». Τι κι αν η αστική διακυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό κατά το δοκούν, αλλά μόνο όπως ταιριάζει στη συγκεκριμένη φάση εξέλιξής του. Σήμερα η νεοφιλελεύθερη διαχείρισή του είναι απολύτως αναγκαία και ο βασικός λόγος της εγκατάλειψης του κεϋνσιανικού μοντέλου.
Την ίδια στιγμή, αρνείται τη δυνατότητα αλλά και το καθήκον κάθε λαού να αγωνίζεται σε εθνικό πεδίο και να αξιοποιεί τις ευκαιρίες που μπορεί να παρουσιάζονται σε διαφορετικό χρόνο σε κάθε χώρο, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης. Το σχετικό απόσπασμα όσων ψήφισε το προγραμματικό του συνέδριο πέρυσι, είναι ενδεικτικό: «Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποδεχτεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης γιατί θεωρεί πως αυτή ευνοεί τους δικούς της στόχους. Αφού η ιστορική πείρα διδάσκει πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν αυτή η χώρα είναι μικρή και οικονομικά αδύναμη».
Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν κομίζει βέβαια «γλαύκα ες Αθήνας». Η πολιτική σκέψη της αποτελεί «αντιγραφή» θεωριών και ιδεολογημάτων που αναπτύσσονται στις γραμμές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Από το 2002 τρία στελέχη του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, πρώην πρωθυπουργοί, οι Λ. Φαμπιούς, Π. Μορουά και Μ. Ροκάρ με κοινό τους άρθρο στη γαλλική «Le Mond» ισχυρίζονται: «Ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα δεν έχει προφανώς πλέον έννοια. Οι πολιτικές μας πρέπει να δρομολογηθούν σε ηπειρωτική και παγκόσμια κλίμακα. Εκεί βρίσκεται το νέο σύνορο της σοσιαλδημοκρατίας (...). Μέσα στα πολύπλοκα συστήματά μας πρέπει λοιπόν να επινοήσουμε δυναμικούς συνδυασμούς ανάμεσα σε πολλούς εταίρους αγορά, κράτη, κοινωνία των πολιτών και όχι να επιδιώξουμε την ηγεμονία ενός εξ αυτών επί των άλλων. Η σοσιαλδημοκρατία ορίζεται από την αναζήτηση ενός τριπλού συμβιβασμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, στην αγορά και στο κράτος, στον ανταγωνισμό και την αλληλεγγύη». Προτείνουν: «Καλύτερη ενσωμάτωση στην εργασία των νέων, των μεταναστών, των ανειδίκευτων. Να οριστούν τα δημόσια αγαθά σε διεθνές επίπεδο και να παράσχουμε στη διεθνή δημόσια εξουσία τα μέσα για να τα προστατεύσει. Η ανακατανομή να γίνει σε παγκόσμια κλίμακα από νέους διεθνείς θεσμούς». Οι τρεις τους οραματίζονται μια ΕΕ αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ κι έναν κόσμο «δομημένο γύρω από 4 ή 5 μεγάλες περιφερειακές ομάδες, μία εκ των οποίων θα είναι η Ευρώπη».
Στο ίδιο πνεύμα κινείται πρόσφατη συνέντευξη του Εμίλιο Καμπάλιο, ΓΓ της «αμαρτωλής» Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, ενόψει του Παγκόσμιου Φόρουμ των Πολιτισμών που θα διεξαχθεί στη Βαρκελώνη από το Μάη ως το Σεπτέμβρη. Δηλώνει πως «δεν έχει νόημα να αντιταχτούμε στην παγκοσμιοποίηση γιατί πρόκειται για μια πραγματικότητα της εποχής μας, αλλά να αναρωτηθούμε τι παγκοσμιοποίηση θέλουμε». Υπεραμύνεται της «ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσωπο» και του «εκδημοκρατισμού της παγκοσμιοποίησης» κλπ.
Η «σχολή» τους αποκρύπτει συνειδητά την ταξική φύση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Συσκοτίζει το δρόμο που για τους λαούς και τα κινήματά τους δε θα οδηγεί σε καμία προοπτική αν δε χαράσσεται σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Κάποιοι συμμερίζονται την άποψη «το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτα» και επιδιώκουν η λαϊκή οργή να εξανεμίζεται σε ανώδυνες διεθνείς διαμαρτυρίες, αφήνοντας το εθνικό πεδίο ξέφραγο αμπέλι. Συμφέρον του εργατικού και λαϊκού κινήματος και στη χώρα μας είναι να τους απομονώσει και αυτό θα γίνεται στο βαθμό που θα «περπατά» η πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει για ριζικές αλλαγές και ανατροπές, για λαϊκή εξουσία.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
