Τελικά οι μάσκες έπεσαν. Οσο και αν η ηγεσία της ΝΔ προσπάθησε να φιλοτεχνήσει προσωπείο μιας πολιτικής δύναμης της συναίνεσης, με κοινωνικές ευαισθησίες, φιλικής προς τα λαϊκά στρώματα, η οποία θα εφαρμόσει «ήπιες» πολιτικές, μακριά από τις ακρότητες της περιόδου 1990-1993, με την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή αναγκάστηκε να εμφανίσει το αληθινό της πρόσωπο. Αυτό του σκληρού διαχειριστή των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Τόσο από την ομιλία του πρωθυπουργού, όσο και από την ομιλία του υπουργού Οικονομίας, επιβεβαιώνονται οι πολιτικές εκτιμήσεις που είχαμε κάνει κατά την προεκλογική περίοδο. Οτι η νέα κυβέρνηση της ΝΔ θα αξιοποιήσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να δώσει νέα ώθηση στις αντιλαϊκές πολιτικές, που με συνέπεια εφάρμοσε επί μία εντεκαετία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Σκληρή λιτότητα και επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όλους τους τομείς, με έπαθλο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και την εδραίωση της επιχειρηματικότητας, ήταν η υπόσχεση που έδωσαν από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός και τα πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης της ΝΔ. Επιβεβαιώνεται έτσι πλήρως η πολιτική εκτίμηση της απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ αμέσως μετά τις εκλογές, ότι η ανάδειξη της ΝΔ στην εξουσία δε συνιστά πολιτική αλλαγή, αλλά εναλλαγή πολιτικών ρόλων μεταξύ των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Και δε θα μπορούσε βέβαια η πολιτική στόχευση της νέας κυβέρνησης να είναι διαφορετική. Οχι μόνο επειδή το κόμμα της ΝΔ, παρά τη μακραίωνη απουσία του από τους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας, παρέμεινε το ασφαλές αγκυροβόλιο της άρχουσας τάξης, αλλά και επειδή η σημερινή ιστορική συγκυρία δεν επιτρέπει πολυτέλειες επιλογών και πολιτικών προσανατολισμών. Το κόμμα της ΝΔ καλείται να κυβερνήσει σε μια περίοδο έξαρσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, η οποία χαρακτηρίζεται από ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις κατά λαών και κρατών που αντιτίθενται και αντιστέκονται στην επιβολή της «νέας τάξης πραγμάτων». Η καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας είναι το νέο ιμπεριαλιστικό δόγμα, το οποίο χρησιμοποιείται σαν όχημα για τη δικαιολόγηση των πιο στυγνών εγκλημάτων σε βάρος εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αλλά και την καταστολή των λαϊκών διεκδικήσεων στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, όπου η καλλιέργεια κλίματος τρομο-υστερίας στόχο έχει την υπονόμευση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η επίθεση που δέχονται οι λαοί της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία παίζει στρατηγικό ρόλο κατεδάφισης των κοινωνικών κατακτήσεων στους τομείς της Κοινωνικής Ασφάλισης και της αγοράς εργασίας. Η συνάντηση στο Βερολίνο των Σρέντερ, Σιράκ και Μπλερ πήρε το χαρακτήρα του κατεπείγοντος, σε ό,τι αφορά στην προώθηση των αντιλαϊκών επιλογών. Με τον τρόπο αυτό το ευρωπαϊκό κεφάλαιο επιχειρεί να αμυνθεί και να απαντήσει στις προκλήσεις που δέχεται από τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στον οξύτατο οικονομικό ανταγωνισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα «δαπανηρά» συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης που υπάρχουν στην Ευρώπη και η ...μη επιθυμητή ευελιξία στην αγορά εργασίας είναι οι δυο παράγοντες, που κατά τους εκπροσώπους του κεφαλαίου φρενάρουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και έχουν καταδικάσει την ευρωπαϊκή οικονομία σε ύφεση. Αρα το στύψιμο της εργατικής δύναμης, η αύξηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η άνοδος του ποσοστού υπεραξίας προβάλλουν για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο σαν μονόδρομος, για να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τις ΗΠΑ, αλλά και τις αναδυόμενες αγορές της Κίνας και της Ινδίας. Αυτό είναι και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η πολιτική της νέας κυβέρνησης.

Τελικά οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης δεν απέφυγαν την πεπατημένη, να επικαλεστούν δηλαδή το επιχείρημα «παραλάβαμε καμένη γη», αλλά και να δημαγωγήσουν με τα κοινωνικά προβλήματα που δημιούργησε η οικονομική πολιτική «σύγκλισης» της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Τα επικαλούνται για να δημιουργήσουν σύγχυση στον κόσμο, για να εμφανίσουν σαν αναζωογονητική και οραματική τη δική τους «νέα οικονομική πολιτική», στην οποία, όσο κι αν ψάξει κανείς, δε θα διακρίνει την παραμικρή διαφορά από την προηγούμενη, την «παλιά» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Οι οποίες μοιάζουν μεταξύ τους σαν σιαμαία αδελφάκια, όχι μόνο ως προς τους δεδομένους και δρομολογημένους προσανατολισμούς της «ευρωσύγκλισης» αλλά και την ορολογία τους.

Από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστική η τακτική που ακολούθησε ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, στην ομιλία που έκανε την προηγούμενη Δευτέρα. Στην αρχή επικέντρωσε την ομιλία του στην «άσχημη» κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, την οποία καλείται να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση. «Η κατάσταση στην οικονομία που αφήνουν ως παρακαταθήκη είναι ιδιαίτερα προβληματική», ανέφερε χαρακτηριστικά. Εκανε ειδική επισήμανση στη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, όπου μίλησε για «ιδιαίτερα οξύ δημοσιονομικό πρόβλημα. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα που κληροδοτούμε, με την έννοια ότι η αντιμετώπισή του συνεπάγεται μεγάλους περιορισμούς για το σύνολο της οικονομικής πολιτικής».

Δημαγώγησε με τα λαϊκά προβλήματα που δημιούργησε μια οικονομική πολιτική, την οποία και το κόμμα του στήριξε ως αξιωματική αντιπολίτευση. «Η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας του μείγματος οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε έως τώρα είναι η κατάσταση της ανεργίας», ανέφερε με στόμφο, για να προσθέσει: «Αν είχαμε πράγματι μια ισχυρή οικονομία, αν δεν είχαμε το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, αν δεν υπήρχε το μεγάλο πρόβλημα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αν δεν υπήρχαν τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στην περιφέρεια της χώρας, αν δεν υπήρχαν οι μεγάλες δημοσιονομικές ανισορροπίες». Λες και δε γνωρίζει ο νέος υπουργός Οικονομίας ότι καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει αύξηση του πλούτου παράλληλα με την αύξηση της φτώχειας, δημιουργία στρατού ανέργων, περιφερειακές ανισότητες. Λες και τα προβλήματα αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα και δε συμβαίνουν στη Γαλλία και στην Ισπανία, όπου στην κυβέρνηση βρίσκονταν κεντροδεξιές κυβερνήσεις.

Και αφού δημαγώγησε με τα λαϊκά προβλήματα και τα προβλήματα στην οικονομία που κληροδότησε το «κακό» ΠΑΣΟΚ, πέρασε στο «ψητό», εξηγώντας τι σημαίνει «νέα οικονομική πολιτική». «Κρίσιμος άξονας αυτής της νέας οικονομικής πολιτικής είναι μια σταθερή και αξιόπιστη μακροοικονομική πολιτική για να έχουμε αποτελεσματική και διαρκή μείωση του πολύ υψηλού δημόσιου χρέους. Γιατί το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα - συνέχισε ο Γ. Αλογοσκούφης - εξακολουθούν να απειλούν την οικονομία και απαιτείται μια πολιτική που θα αντιμετωπίσει την κυβερνητική σπατάλη, θα ανακόψει τον υψηλό ρυθμό αύξησης των τρεχουσών πρωτογενών δαπανών του δημοσίου και θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο και λιγότερο σπάταλο κράτος».

Συμπέρασμα πρώτο: Η κυβέρνηση της ΝΔ θα ακολουθήσει πολιτική σκληρής λιτότητας σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, κοινωνικές παροχές - οι πρωτογενείς δαπάνες - για να περιορίσει τα ελλείμματα και το χρέος. Οπως έλεγε δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ. Και ενώ εξαγγέλλει άγριες περικοπές στις δαπάνες, ανακοινώνει παράλληλα μείωση φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις.

Ο δεύτερος άξονας της «νέας οικονομικής πολιτικής» είναι «οι διαρθρωτικές αλλαγές που στοχεύουν να βελτιωθεί η μακροοικονομική ανταγωνιστικότητα της χώρας». Αυτό και αν είναι νέο... «Προτεραιότητά μας - συνέχισε ο Γ. Αλογοσκούφης - είναι η συναινετική βελτίωση της λειτουργίας στην αγορά εργασίας, η προώθηση νέων στοχευμένων προγραμμάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης και η ενίσχυση του ανταγωνισμού και του ρόλου του ιδιωτικού τομέα σε όλες τις αγορές αγαθών και υπηρεσιών». Η προώθηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου - σε βάρος φυσικά του παράγοντα εργασία, καθώς άλλος δρόμος δεν υπάρχει - είναι ο δεύτερος άξονας της οικονομικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Ούτε και εδώ πρωτοτύπησε η νέα κυβέρνηση, η οποία όμως επιδιώκει να προωθήσει τις αντιδραστικές αλλαγές μέσα σε κλίμα ταξικής ειρήνης και κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης... Γι' αυτό καλεί τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες που υπάρχουν, να συμβάλουν στην προώθηση της υπόθεσης της οικονομίας, καθώς η κυβέρνηση, μέσα σε ένα περιβάλλον εποικοδομητικής κριτικής και δημιουργικών προτάσεων, είναι ανοιχτή και συνεργάσιμη με όλους... Μάλλον για Αμερικανάκια ψάχνουν, κάτι που εμάς δε μας αφορά.