Παράλληλα, προβλέπει ότι θα υπάρξουν και πάλι οι μεγάλοι χαμένοι και οι μεγάλοι κερδισμένοι. Στους χαμένους, θα είναι και πάλι τα μόνιμα υποζύγια, όλοι αυτοί, που, με τον ιδρώτα και το αίμα τους, παράγουν τον πλούτο που συσσωρεύεται και από τους οποίους η κυβέρνηση θα ζητήσει και πάλι την ψήφο τους για να συνεχίσει την αντιλαϊκή της πολιτική: Οι εργατοϋπάλληλοι, οι φτωχομεσαίοι αγρότες, οι βιοπαλαιστές, οι συνταξιούχοι, οιάνεργοι, που θα δουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται μέσα από τους γνωστούς τρόπους. Την ουσιαστική καθήλωση των μισθών, τη συνεχιζόμενη φορολογική αφαίμαξη, τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών.

Οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, δηλαδή η πλουτοκρατία, που τα κέρδη τους γνωρίζουν μια πρωτοφανή άνθηση τα τελευταία χρόνια, χάρη στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται, θα είναι και πάλι οι μεγάλοι κερδισμένοι, με την αναδιανομή του πλούτου, που γίνεται και μέσα από τον προϋπολογισμό, για να συσσωρεύσουν περισσότερα, αμύθητα κέρδη στα θησαυροφυλάκιά τους. Για αυτό και δε χάνουν ευκαιρία να χειροκροτούν και να πανηγυρίζουν.

Δεν είχαμε, βέβαια, αυταπάτες ότι θα μπορούσε να είναι διαφορετικός - καλύτερος ο φετινός προϋπολογισμός. Είναι γνωστές - καθαρές οι θέσεις της κυβέρνησης και η αφοσίωσή της στο Μάαστριχτ και την ΟΝΕ. Επομένως, δε θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, όποια κυβέρνηση και να ήταν, από τη στιγμή που θα έβαζε σαν στόχο την ΟΝΕ, την ίδια πολιτική θα ακολουθούσε. Είτε κεντροαριστερή, είτε κεντροδεξιά. Αυτό δείχνει και η πείρα των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ΟΝΕ δε χτίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη μεγαλύτερη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να συγκεντρωθεί ακόμα περισσότερος πλούτος στα χέρια του. Να επιταχυνθεί η διαδικασία συγκεντροποίησης του κεφαλαίου με τις συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων, που συνεπάγονται αύξηση της ανεργίας και λιτότητα, ακόμα πιο επιθετική στάση απέναντι στους λαούς και τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Παντού οι εργαζόμενοι πληρώνουν το μάρμαρο. Τώρα τους καλούν σε θυσίες για να γίνει δυνατή η ένταξη στη ζώνη του ΕΥΡΩ, αύριο θα τους καλούν και πάλι σε θυσίες για να μην βγούμε από την ΟΝΕ. Για όποιον αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να κοιτάξει τι γίνεται γύρω μας στις άλλες χώρες της ΕΕ, που έχουν ήδη ενταχθεί.

Δέστε, για παράδειγμα, τη Γερμανία. Εκεί οι εργαζόμενοι καλούνται σε νέες θυσίες, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Περικοπές δισ. μάρκων από τις κοινωνικές δαπάνες, και καθήλωση των μισθών. Δισ. μάρκα λιγότερα για το λαό, άρα δισ. μάρκα περισσότερα για την πλουτοκρατία. Και όταν αυτά συμβαίνουν στη Γερμανία που θεωρείται η ατμομηχανή της ΕΕ, θα είναι ανόητος κανένας να πιστέψει ότι δε θα μας έρθουν και εδώ. Αλλωστε, είναι γνωστές οι αποφάσεις που έχουν παρθεί:

Συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας στους αιώνες των αιώνων, όπως προβλέπεται με το Σύμφωνο Σταθερότητας, προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών που θα σαρώσουν ό,τι έχει απομείνει από τα δικαιώματα των εργαζομένων, που τα κατέκτησαν με αγώνες και με αίμα τις προηγούμενες δεκαετίες για να παραδοθούν φθηνή εργατική δύναμη στο μεγάλο κεφάλαιο. Εργάτες, χωρίς δικαιώματα, για την ακόμα μεγαλύτερη ληστρική εκμετάλλευσή τους. Να γιατί πανηγυρίζουν οι βιομήχανοι και η πλουτοκρατία, να γιατί ο λαός πρέπει να ανησυχεί και να βγάζει τα συμπεράσματά του.

Το ΚΚΕ, καθαρά και υπεύθυνα, προειδοποιεί το λαό για τα νέα σκληρά μέτρα που έρχονται με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Και το ζήτημα δεν είναι ο ρυθμός ή ο τρόπος, που αυτά προωθούνται, αλλά η ανατροπή τους. Είναι πραγματικά πρόκληση για το λαό μας αυτός ο δικομματικός καυγάς ανάμεσα στο δυο μεγάλα κόμματα, για το ποιος θα φανεί πιο καπάτσος και ικανότερος να περάσει αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα. Η ίδια η πραγματικότητα βάζει το ζήτημα της ρήξης και της σύγκρουσης με την πολιτική της ΟΝΕ.

Θριαμβολογεί η κυβέρνηση για τη βελτίωση ορισμένων δεικτών. Για την αύξηση του ΑΕΠ, τη μείωση των ελλειμμάτων κλπ. Μπήκαμε στο δρόμο της ανάπτυξης, λέει. Ακόμα κι αν είναι έτσι τα νούμερα, που ορισμένα τουλάχιστον από αυτά δεν είναι, γιατί είναι γνωστές οι αλχημείες που γίνονται, ας δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτά τα ψυχρά νούμερα: Για μας, το κύριο ζήτημα δεν είναι ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ, χωρίς, βέβαια, να το υποτιμούμε, αλλά ποια κοινωνικά συμφέροντα, ποιες κοινωνικές τάξεις ωφελούνται από αυτήν την πορεία. Με άλλα λόγια, το ερώτημα, στο οποίο καλείται ο καθένας να απαντήσει, είναι: Ανάπτυξη για ποιον; Ποιος την καρπώνεται; Τι κερδίζει ο λαός; Είναι καθαρά τα πράγματα. Η ανάπτυξη των κερδών της πλουτοκρατίας συνεπάγεται διεύρυνση της φτώχειας για τους εργαζόμενους.

Είμαστε σε πορεία ανάπτυξης, ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα για το λαό ποιο είναι; Από τη μια, η ανεργία διευρύνεται, η φτώχεια εξαπλώνεται, η λιτότητα ροκανίζει τα εισοδήματα των εργαζομένων, οι κοινωνικές δαπάνες περικόπτονται, και, από την άλλη, τα κέρδη των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των τραπεζιτών γνωρίζουν μια πρωτοφανή άνθηση. Εμείς αυτόν το δρόμο ανάπτυξης τον απορρίπτουμε. Αγωνιζόμαστε για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα ικανοποιεί τις ανάγκες των εργαζομένων, οι οποίες συνεχώς διευρύνονται. Αυτός ο δρόμος, βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με την ασυδοσία και την κυριαρχία της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, προϋποθέτει να έρθουν στη διακυβέρνηση του τόπου άλλες δυνάμεις, που θα έχουν τη θέληση και τη δύναμη να συγκρουστούν με το μεγάλο κεφάλαιο.

Θριαμβολογεί η κυβέρνηση για την οριακή μείωση του ποσοστού του δημοσίου χρέους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι σε απόλυτους αριθμούς αυξήθηκε κατά 2 τρισ. δρχ. και αυτά είναι χρήματα, τα οποία θα φορτωθούν στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, που είναι τα μόνιμα φορολογικά υποζύγια. Δε θα τα πληρώσουν οι τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο, αυτοί, σε τελευταία ανάλυση, θα κερδίσουν υπέρογκους τόκους με το δανεισμό του δημοσίου.

Ας πάρουμε και τον άλλον δείκτη, που επικαλείται συχνά η κυβέρνηση. Βελτιώθηκε, λέει, ποσοστό του κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα μας, σε σχέση με το μέσον όρο της ΕΕ. Από 60% έφθασε το 70%. Ακόμα και αν δεχτούμε σαν πραγματικό το στοιχείο αυτό, πάλι δεν αλλάζει η θέση της χώρας μας, που μένει τελευταία. Και ακόμα ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό αυτή η αλλαγή οφείλεται στην αλλαγή της μεθόδου κατάρτισης των εθνικών λογαριασμών. Είναι, με άλλα λόγια, περισσότερο λογιστική. Ο δείκτης όμως αυτός, όταν απολυτοποιείται και εξετάζεται ξεκομμένος από μια σειρά άλλα στοιχεία, έρχεται να συγκαλύψει μια πραγματικότητα, τις τεράστιες ανισότητες πλουσίων και φτωχών, που συνεχώς διευρύνονται χάρη στην πολιτική που ακολουθείται. Τι κάνετε; Βάζετε σε ένα τσουβάλι τα δισεκατομμύρια που κερδίζει ένας εφοπλιστής, ένας τραπεζίτης, τα ανακατεύετε με τις 40.000 δρχ. το μήνα που παίρνει ένας αγρότης ή τα ψίχουλα του άνεργου και βγάζετε το μέσο όρο. Δηλαδή, λεφτά που ποτέ δε θα δει χίλια χρόνια και αν ζήσει ο εργαζόμενος. Απόδειξη; Ολα αυτά τα χρόνια που εσείς πανηγυρίζετε για την αύξηση του ΑΕΠ, όχι μόνο δε βελτιώθηκε η θέση των εργαζομένων, αλλά, αντίθετα, χειροτέρεψε, νέα στρώματα σπρώχνονται στη φτώχεια και στο περιθώριο. Ενώ ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια.

Την περίοδο 1991 - '97, τα συνολικά κέρδη των βιομηχάνων αυξήθηκαν πάνω από 2.500% και από τότε βέβαια μέχρι σήμερα τα κέρδη τους συνεχίζουν να αυξάνουν με αλματώδεις ρυθμούς.

Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι ο φετινός προϋπολογισμός είναι κοινωνικά δίκαιος και επιτέλους οι εργαζόμενοι βλέπουν τις θυσίες τους να αποδίδουν, αφού οι αυξήσεις που θα πάρουν φέτος θα είναι μεγαλύτερες του πληθωρισμού. Είναι καθαρή κοροϊδία. Το αντίθετο συμβαίνει. Οι εργαζόμενοι θα δουν και πάλι το διαθέσιμο εισόδημά τους να συρρικνώνεται. Με την εισοδηματική πολιτική και τις προβλεπόμενες αυξήσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους, που κυμαίνονται μεταξύ του 2,1% μέχρι 2,9%, όχι μόνο δεν καλύπτονται οι απώλειες του προηγούμενου χρόνου, αλλά είναι αμφίβολο και αν καλυφθεί και ο επίσημος πληθωρισμός που προβλέπεται για το 2000. Λέω ότι είναι αμφίβολο, αν θα καλυφθεί ο επίσημος πληθωρισμός, γιατί ουσιαστικά ο επίσημος είναι κάλπικος, αφού συμπεριλαμβάνει τα είδη πολυτελείας, ενώ ο πραγματικός τιμάριθμος που αναφέρεται στο κόστος ζωής μιας εργατικής οικογένειας θα έχει μεγαλύτερη αύξηση από τον προβλεπόμενο πληθωρισμό, επομένως, θα υπάρχουν απώλειες για τους εργαζόμενους. Και βέβαια είναι γνωστό ότι η εισοδηματική πολιτική στο δημόσιο τομέα είναι ο πιλότος και για τον ιδιωτικό τομέα, δείχνει τι επακολουθήσει και εκεί. Ακόμα όμως και αν δεχτούμε ότι με τις προβλεπόμενες αυξήσεις δε θα έχουν νέες απώλειες οι εργαζόμενοι, και πάλι όμως παραμένει και συνεχίζεται η μεγάλη ληστεία σε βάρος τους των τελευταίων χρόνων. Συνεχίζονται οι μεγάλες απώλειες που είχαν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα τα τελευταία 9 χρόνια, που είναι πάνω από 20% και 25%, αντίστοιχα. Η αλήθεια είναι μία και μοναδική: Οσο περισσότερο αυξάνει η φτώχεια για τους εργαζόμενους, τόσο περισσότερο αυξάνουν τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Και, εν πάση περιπτώσει, τι θα κάνει ο εργαζόμενος με τις αυξήσεις αυτές; Ενας εργαζόμενος με μισθό 200.000 το μήνα θα πάρει, στην καλύτερη περίπτωση, αύξηση γύρω στις 4.500 χιλιάδες. Τι θα πρωτοπληρώσει; Τις αυξήσεις που επιβάλλονται στα δημοτικά τέλη και στις άλλες υπηρεσίες της ΤΑ, όπως, για παράδειγμα, τους παιδικούς σταθμούς που τους φορτώσατε στην ΤΑ, τα φροντιστήρια για τα παιδιά; θα βρίσκεται σε αδυναμία να καλύψει βασικές ανάγκες, που και αυτές βέβαια δεν είναι σταθερές, αλλά μεταβάλλονται και αυξάνουν. Γρήγορα όμως και αυτές οι αυξήσεις που είναι ψίχουλα θα εξανεμιστούν και οι εργαζόμενοι θα αναγκαστούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους, με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές που προωθείτε: Τη σταθερή μετατροπή της ΤΑ σε έναν μηχανισμό επιβολής νέων φόρων, όπως το ζει καθημερινά ο λαός, τις ιδιωτικοποιήσεις και την επακόλουθη αλλαγή της τιμολογιακής πολιτικής, με κριτήριο το κέρδος των ιδιωτών, την ένταση της ανεργίας και τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών στους τομείς της υγείας, της παιδείας και τις άλλες κοινωνικές παροχές. Αυτό το νιώθουν καλά οι γονείς των μαθητών, που αναγκάζονται να ξοδέψουν περιουσίες στην παραπαιδεία, που συνεχώς διογκώνεται, προς δόξαν της, κατά τα άλλα, δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Η εισοδηματική πολιτική, η δυσβάστακτη φορολογία και η συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών δεν είναι τα μόνα εργαλεία που χρησιμοποιείτε για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Οι αλλαγές που προωθούνται στις εργασιακές σχέσεις, με την υπονόμευση και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, της πλήρους απασχόλησης και η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, που έχουν ήδη προχωρήσει στις προδιαγραφές της «Λευκής Βίβλου» και που θα προχωρήσουν ακόμα πιο αποφασιστικά στη μετά ΟΝΕ εποχή, έρχονται να κτυπήσουν την καρδιά των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ώστε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η εκμετάλλευσή τους. Και ακόμα είναι ολοφάνερο ότι σειρά πλέον έχει τα ασφαλιστικό. Μόνον που το αφήνετε για μετά τις εκλογές, ώστε να μην επωμιστείτε το κόστος.

Είναι γνωστό σε ποιο δρόμο θα κινηθούν οι αλλαγές και από τις διάφορες εκθέσεις και από τα κείμενα της ΕΕ: Μείωση των εργοδοτικών και κρατικών εισφορών, αύξηση στην ηλικία συνταξιοδότησης, με μείωση στις συντάξεις και τις άλλες παροχές. Χθες παρουσιάσατε το επικαιροποιημένο πρόγραμμα σύγκλισης που καταθέσατε στην ΕΕ. Τι λέτε εκεί; Κατά 1,2 τρισ. δρχ. θα αυξηθούν την τριετία τα έσοδα των Ταμείων από τις ασφαλιστικές εισφορές που κατά κύριο λόγο θα επιβαρύνουν τους εργαζόμενους. Να ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο των διαρθρωτικών αλλαγών, για το οποίο μάλιστα περηφανεύεστε ότι εσείς θα καταφέρετε να τις προωθήσετε καλύτερα από τη ΝΔ: Σάρωμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, κατεδάφιση των κοινωνικών παροχών, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μόνον που αυτά τα λέτε, διπλωματικά, «ευελιξία της αγορά εργασίας», ιδιωτικοποιήσεις, γήρανση του πληθυσμού και μια σειρά άλλες τέτοιες εκφράσεις, που να μην τις πολυκαταλαβαίνει ο κοσμάκης. Για το λαό όμως, το δίλημμα δεν είναι ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα να του κλέψει το ψωμί, αλλά πώς θα αναπτύξει την πάλη του για να αποτρέψει αυτήν τη λαίλαπα, που έρχεται στη μετά ΟΝΕ εποχή και φυσικά να βγάλει τα συμπεράσματά του για το τι πρέπει να περιμένει από κυβερνήσεις, όποιο χρώμα και αν έχουν, που πίνουν νερό στο όνομα της ΟΝΕ. Η κυβέρνηση, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, ισχυρίζεται ότι με την πολιτική της αυξήθηκε η απασχόληση. Η πραγματικότητα, όμως, λέει ότι εκείνο που αυξήθηκε είναι η ανεργία, που ξεπέρασε το 13% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, για να μην μιλήσουμε για την υποαπασχόληση. Και τι μέτρα παίρνει η κυβέρνηση; Αντί να δώσει χρήματα για την ανακούφιση των ανέργων με το κόλπο της επιδότησης της εργασίας, στην πραγματικότητα επιδοτεί τους βιομήχανους και τους μεγαλεμπόρους με τα δισεκατομμύρια του ΟΑΕΔ.

Το ΚΚΕ παίρνοντας υπόψη τις ανάγκες των εργαζομένων και από αυτό το βήμα προβάλλει τη θέση του:

• Να καθοριστεί στις 10.000 δρχ. το κατώτερο μεροκάματο και στις 250.000 δρχ. ο κατώτερος μισθός.
• Η κατώτερη σύνταξη να αυξηθεί στα 20 ΗΑΕ, δηλαδή στις 200.000 δρχ. και οι συντάξεις λόγω θανάτου στα 18 ΗΑΕ.
• Οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων να καθοριστούν στο 80% των εν ενεργεία αποδοχών τους.
• Να μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες. Ενώ για τα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα στα 55 για τους άνδρες και στα 50 για τις γυναίκες.
• Να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας στο 80% της ΕΓΣΣΕ και η επιδότηση να διαρκεί όσο διαρκεί η ανεργία.

Τι μπορεί να περιμένουν οι αγρότες από το φετινό προϋπολογισμό και το ξαφνικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης, που τώρα «ανακάλυψε» ότι υπάρχουν καυτά προβλήματα, ενόψει εκλογών, ενώ πριν τους αντιμετώπιζε με τα ΜΑΤ και τα «αγροτοδικεία»; Και με το φετινό προϋπολογισμό η κυβέρνηση συνεχίζει την αντιαγροτική της πολιτική που εφάρμοσε με ιδιαίτερο ζήλο την τελευταία τετραετία. Προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να εξαπατήσει τους αγρότες για να υφαρπάξει την ψήφο τους και να συνεχίσει την ίδια αντιαγροτική πολιτική. Οσες όμως αλχημείες και αν χρησιμοποιήσει, δεν μπορεί να κάνει το μαύρο - άσπρο.

Η αντιαγροτική πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια, στα πλαίσια της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, του σημερινού ΠΟΕ, είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής. Τα αποτελέσματά της τα βλέπουμε. Το έλλειμμα του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου από τα 198,2 δισ. που ήταν το 1995 εκτινάχτηκε στα 317,6 δισ. το 1998 και η χώρα μας αντιμετωπίζεται πλέον σαν μια χαβούζα, στην οποία μπορεί να εναποτίθενται χωρίς κανέναν έλεγχο τα μολυσμένα από τις διοξίνες ή τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια ζωοκομικά προϊόντα.

Τώρα, προεκλογικά, την κυβέρνηση την πήρε ο πόνος και για τις αγροτικές συντάξεις. Αφού χρόνια τώρα τις κρατούσε ουσιαστικά καθηλωμένες στις 30.000 δρχ. με το δεκαχίλιαρο αύξηση προσπαθεί να κρύψει το αντικοινωνικό της πρόσωπο. Αλήθεια, ποια οικογένεια μπορεί να ζήσει σήμερα με 40.000 δρχ. το μήνα; Τι θα πληρώσει; το φως, το νερό, το τηλέφωνο; ή τα είδη πρώτης ανάγκης που πρέπει να αγοράσει; Πριν από κάποια χρόνια και το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν να την εξισώσει με την κατώτερη του ΙΚΑ. Σήμερα και με την αύξηση που δίνει και πάλι η αγροτική σύνταξη είναι μικρότερη από το 1/3 της κατώτερης που και αυτή είναι πετσοκομμένη. Και μην μας πείτε, βέβαια, για το νέο ΟΓΑ, γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες που αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές τους αποδεικνύουν τον εισπρακτικό και αντικοινωνικό χαρακτήρα του νόμου. Με την «ΑΤΖΕΝΤΑ 2000», προβλέπονται νέες μειωμένες τιμές για τα σιτηρά, το βοδινό κρέας και το γάλα και έρχεται η σειρά για το βαμβάκι, το λάδι και τα άλλα αγροτικά προϊόντα. Ολα αυτά τα στοιχεία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αυταπάτες ότι η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα έχει σαν αποτέλεσμα την επιδείνωση της κατάστασης της φτωχομεσαίας αγροτιάς και το μαζικό της ξεκλήρισμα.

Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να επιδείξει κοινωνική ευαισθησία και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, ισχυρίζεται ότι αυξάνονται οι κοινωνικές δαπάνες, τα κονδύλια για κοινωνική προστασία. Μια ματιά, όμως, στα κονδύλια του κοινωνικού προϋπολογισμού δείχνει ότι εκείνα, που στην πραγματικότητα αυξάνονται είναι τα έξοδα των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, που τελικά είναι χρήματα των εργαζομένων, ενώ τα έξοδα του τακτικού κρατικού προϋπολογισμού σταθερά μειώνονται, όπως φαίνεται και από το σχετικό πίνακα που καταθέτω. Το 1999 είναι η χρονιά με το χαμηλότερο ποσοστό κοινωνικών δαπανών από τον τακτικό προϋπολογισμό την τελευταία τριακονταετία, μόλις το 24,4% των συνολικών δαπανών κοινωνικής προστασίας. Δέστε χαρακτηριστικά τι γίνεται με το ΙΚΑ. Ενώ το 1992 η κρατική συμμετοχή ανερχόταν στο 37% των εσόδων, το 1998 έπεσε στο 17%. Να δούμε και τη συνέχεια. Το 1999, ενώ είχαν προϋπολογιστεί 208 δισ., τελικά δόθηκαν μόνον 188 δισ. Τώρα βέβαια η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ρίξει και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων στο Χρηματιστήριο, για να βάλουν στο χέρι τους τζάμπα χρήμα οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι συνταξιούχοι θα κινδυνεύουν να μείνουν με το δάχτυλο στο στόμα. Το παράδειγμα με το ΙΚΑ που ανέφερα προηγουμένως και η περικοπή των κονδυλίων που είχαν εγγραφεί στον προϋπολογισμό δείχνουν και κάτι άλλο. Οτι ο προϋπολογισμός σε πολλά μεγέθη είναι πλασματικός.

Με τον κρατικό προϋπολογισμό γίνεται ξαναμοίρασμα, υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, του εθνικού πλούτου που συγκεντρώνεται από τη φορολογική αφαίμαξη των εργαζομένων με διάφορους τρόπους και μορφές, όπως:

• Με τις εκτεταμένες φοροαπαλλαγές και το άδικο φορολογικό σύστημα.
• Την αποφυγή είσπραξης περισσότερων από 1,8 τρισ. βεβαιωθέντων και μη εισπραχθέντων φόρων, που κατά κύριο λόγο είναι φόροι των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως φαίνεται και από το σχετικό πίνακα που καταθέτω.
• Με την καταβολή περισσότερων από 3,1 τρισ. δρχ. για τόκους από την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους που κατά κύριο λόγο καταβάλλονται στο τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο.
• Με τη μορφή εκατοντάδων δισ. που καταβάλλονται με τη μορφή κινήτρων και άλλων επιδοτήσεων στις μεγάλες βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις με διάφορους τρόπους και αφορμές.
• Αυτοί θα ξεκοκαλίσουν και το μεγαλύτερο μέρος του ΠΔΕ, καθώς και το Γ` ΚΠΣ.

Και από τα στοιχεία αυτά αποδεικνύεται πόσο βαθιά ταξικός είναι και αυτός ο προϋπολογισμός. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει μέσα από το ξαναμοίρασμα της πίτας που γίνεται.

Για το ΚΚΕ, ο προϋπολογισμός δεν είναι απλά ένα οικονομικό - τεχνικό και λογιστικό πρόβλημα, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Σε τελευταία ανάλυση, η θέση που παίρνει κάθε δύναμη απέναντι στον ετήσιο προϋπολογισμό είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής, που απαντά στο κεντρικό ερώτημα: Υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων ή των συμφερόντων του μονοπωλιακού κεφαλαίου; Το ΚΚΕ απορρίπτει τον προϋπολογισμό του 2000, γιατί υπηρετεί την αντιλαϊκή πολιτική του μονόδρομου της ΟΝΕ. Για άλλη μια φορά, διακηρύσσουμε ότι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και θα πρέπει να έχει σαν στόχους: Την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, τη διεύρυνση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, την εξασφάλιση της απασχόλησης, την υπεράσπιση και αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας, την εξασφάλιση της λαϊκής στέγης. Τη δημόσια λαϊκή ιδιοκτησία στις βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, με κεντρικό σχεδιασμό, σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες και την εξασφάλιση της ανάπτυξης της λαϊκής παραγωγής. Την ανάπτυξη της παραγωγικότητας των μικροπαραγωγών στο χωριό και την πόλη, μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών συνεταιρισμών και με τις ανάλογες πολιτικές. Την προστασία της εγχώριας παραγωγής από την ασύδοτη δράση των διεθνών μονοπωλίων και την προώθηση των εμπορικών ανταλλαγών στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Το ΚΚΕ, καταψηφίζοντας αυτόν τον αντιλαϊκό προϋπολογισμό, καλεί τους εργαζόμενους σε αγωνιστική δράση, μέσα από την προώθηση του λαϊκού μετώπου, για την ανατροπή στην πράξη των κατευθύνσεων του φετινού προϋπολογισμού, για να δημιουργηθούν οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις, για μια άλλη διακυβέρνηση του τόπου, που θα έχει τη θέληση και τη δύναμη να συγκρουστεί με τα συμφέροντα, την ασυδοσία και την κυριαρχία των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, τις πολιτική και τις αποφάσεις της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος του λαού και του τόπου.

Ο φετινός προϋπολογισμός είναι ο τελευταίος του 20ού αιώνα και της χιλιετίας. Ο 20ός αιώνας άρχισε με τα μεγάλα κινήματα των λαών για την κοινωνική και την εθνική τους απελευθέρωση. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού έγινε πραγματικότητα σε μια σειρά χώρες. Στο μεταίχμιο της δεκαετίας του '80 προς '90, είχαμε τις μεγάλες ανατροπές, που τόσα δεινά έφεραν για τους λαούς. Ο 20ός αιώνας μας αποχαιρετά με τις μεγάλες κινητοποιήσεις, ενάντια στο καθεστώς της πλήρους ασυδοσίας και κυριαρχίας των πολυεθνικών, που κορυφαία εκδήλωση στάθηκαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις στη μητρόπολη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, στο Σιάτλ των ΗΠΑ.

Στους αγώνες των λαών, βρίσκεται η ελπίδα. Και ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας που οι λαοί θα βάλουν τη σφραγίδα τους. Και πιστεύουμε ότι καμία δύναμη δε θα μπορέσει να τους σταματήσει.

Γιατί είμαστε βαθιά πεισμένοι ότι, όταν ένας λαός θέλει να νικήσει, Μπορεί.