Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι το Λαϊκό Κίνημα. Και ομολογώ ότι συγκινούμαι. Πότε από μια πηγαία ρομαντική διάθεση που δε μ' άφησε ποτέ στη ζωή μου κι όλο κάτι βρίσκει για να με πάρει από δω κι από τώρα και να με πάει αλλού και σε μια άλλη εποχή. Ετσι έρχονται στο μυαλό μου οι δούλοι της αρχαίας Αθήνας που άφηναν τη ζωή τους στις βαθιές μίνες του Λαυρίου απ' όπου έπαιρναν το μετάλλευμα οι άρχοντες της αθηναϊκής δημοκρατίας, για να γραφεί το όνομά τους στους μελανόμορφους παναθηναϊκούς αμφορείς και στα ψηφίσματα του Δήμου. Ερχονται στο μυαλό μου και οι μονομάχοι που σκοτώνονταν στα ρωμαϊκά στάδια, για να διευκολύνουν την πέψη της ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Θυμούμαι αυτά που διάβασα κατά καιρούς για τους Βαυαρούς αγρότες που ξεσηκώθηκαν γιατί τους ακρίβαιναν την μπίρα και έφτιαξαν τα πρώτα «σοβιέτ» της Ιστορίας. Μου έρχονται ακόμα στο μυαλό και οι Γάλλοι επαναστάτες του 1797, που τραγουδώντας τραγούδια των καπηλειών και των μπορδέλων, έστησαν στην πλατεία της Βαστίλλης την γκιλοτίνα για να κόψουν τα κεφάλια των βασιλιάδων τους και οι άλλοι Γάλλοι της παρισινής «κομμούνας» του 1848, που κι αυτή πήρε άλλο δρόμο και δε φτούρησε για το λαό.

Τέλος, μου έρχονται στο μυαλό οι μπολσεβίκοι ν' ακούνε μαγεμένοι τον Λένιν στις πλατείες της Πετρούπολης και στις γεμάτες καπνό αίθουσες του Σόλνι. Να σηκώνουν τις κόκκινες σημαίες μπροστά στα χειμερινά ανάκτορα των Τσάρων. Και να τραγουδάνε την Τρίτη Διεθνή μπροστά στις ορθάνοιχτες πόρτες της Ιστορίας δείχνοντας με τα ροζιασμένα τους δάχτυλα το δρόμο των προλετάριων όλων των χωρών, για να ενωθούν και να νικήσουν. Και πώς να μη μου έρθουν στο μυαλό ο λαός της Αντίστασης, οι ξεσηκωμένοι σκλάβοι της Καισαριανής και της Δραπετσώνας, του Αϊ - Στράτη και της Μακρόνησος. Τους οργισμένους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού στις πλαγιές του Κλέφτη και του Γράμμου, της Αμμούδας και της Αλεβίτσας πώς να μην τους θυμηθώ!

Κι όλ' αυτά από μια ρομαντική διάθεση, που δε μ' αφήνει από κοντά της σε όλη μου τη ζωή. Δε σταματάω όμως εκεί. Μέσα μου ανεβοκατεβαίνει και δε μ' αφήνει ήσυχο και το πολιτικό σαράκι. Και μου γεμίζει με τρύπες βαθιές τη συνείδηση, το μυαλό και την καρδιά. Γι' αυτό κι όταν κάθομαι και σκέφτομαι το «Λαϊκό Κίνημα», αναρωτιέμαι με ποιους από αυτούς της ζωής τους κολασμένους που μου έρχονται στο νου μοιάζει το δικό μας το Κίνημα. Ποιων την οργή και την τόλμη κληρονόμησε και μπροστά σε ποιων τα χειμερινά ανάκτορα στήνει οδοφράγματα και ανάβει φωτιές. Ναι, το σκέφτομαι βαθιά και πονάω. Πονάω πολύ, γιατί φοβούμαι πως αφού δε μας τρώνε οι βαθιές μίνες του Λαυρίου, κι ούτε μας νοιάζει που ακρίβαινε η μπίρα, αφού δε μας βαραίνουν οι βασιλιάδες του Παρισιού, και οι Τσάροι Πασών των Ρωσιών, αφού δε μας πατάνε οι μπότες των Ναζί και οι όλμοι του Πιουριφόι, ας ξαποστάσουμε μπροστά στα θεάματα μιας ψεύτικης και στρεβλής πραγματικότητας που μας σερβίρει η τηλεόραση. Ας περιμένουμε λίγο και τότε βλέπουμε. Εχουμε καιρό, φοβούμαι πως λένε μέσα τους πολλοί. Και αφήνουν άλλους να κατεβαίνουν στους δρόμους και άλλων τα παιδιά να κλείνουν τις αυλές της εφιαλτικής μεταρρύθμισης και άλλους να χάνουν το μεροκάματο της απεργίας. Κι ακόμα φοβούμαι πως δεν είναι λίγοι που πλένοντας το καινούριο τους αυτοκίνητο φορώντας σαγιονάρες και «ΠΟΥΜΑ» σκέφτονται πως όλα πάνε καλά, και γι' αυτό τι να μας κάνει παραπάνω το «Κίνημα».

Δεν είναι έτσι όμως. Τη ζωή δεν τη θέλουμε για τις καινούριες σαγιονάρες και το χρεωμένο αυτοκίνητο, δεν τη θέλουμε μόνο για τα δυο δράμια ύπνο μπροστά στην τηλεόραση και ένα ψυγείο γεμάτο με μεταλλαγμένες βελγικές σοκολάτες. Δεν τη θέλουμε, μ' ακούς πονεμένε μου σύντροφε, για να είμαστε χορτάτοι εμείς και αλλού στον κόσμο να πεινούν τα παιδιά και να σκοτώνονται. Γιατί στο κάτω κάτω, ζωή δεν είναι μόνο η δική μας χορτάτη αυλή. Ζωή είναι ο κόσμος όλος. Κίνημα αυτό σημαίνει, να πονάω για τον άλλο, έστω κι αν οι δικές μου πληγές έχουν κλείσει.