Ο Χάρβεϊ Καϊτέλ στην ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε «Κακόφημοι δρόμοι», που θα προβληθεί την Τρίτη από την Ετ-3 στις 24.00

«Οι κακόφημοι δρόμοι» του Μάρτιν Σκορτσέζε που θα προβληθούν την Τρίτη από την ΕΤ-3 στις 24.00 παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Οχι επειδή είναι κακόφημοι, αλλά επειδή ο σκηνοθέτης ζητά από τον ήρωά του να λυτρωθεί έξω από την εκκλησία, στο δρόμο ή στο σπίτι του. Οπουδήποτε. Γυρισμένη αποκλειστικά τις νυχτερινές ώρες και μέσα στην πόλη του Λος Αντζελες, αυτή η ταινία αυτοσχεδιάζεται, πετάει το σενάριο, αν είχε, και συνεχίζει από μόνη της. Ο Τσάρλι (Χάρβεϊ Καϊτέλ) με το θρησκευτικό συναίσθημα και την αγάπη για την αγιότητα, ο Τόνι που διευθύνει ένα μπαρ - ένας αδιάφορος ρεαλιστής, διατηρεί στενές σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα. Ο Μάικλ ένας σκληρός κακοποιός της ιταλικής συνοικίας, διαθέτει κυνισμό και τόλμη, αλλά όχι μεγάλη εξυπνάδα και έτσι δεν μπορεί να φτάσει... ψηλά. Ο Τζόνι μπόι, τον οποίον υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι ένας ανεύθυνος καβγατζής, που χρωστάει παντού και κυρίως χρωστά στον Μάικλ, που είναι και ο πιο επικίνδυνος. Τέλος, είναι ο Τσάρλι, που ένας θείος του μαφιόζος τού έχει υποσχεθεί τη διεύθυνση ενός εστιατορίου, περιμένει τη χάρη του θείου, αλλά περνά τον καιρό του αγαπώντας την εξαδέλφη του Τζόνι, την υπέροχη Τερέζα, και προστατεύοντας τον αδιόρθωτο φίλο του. Η ταινία αναγνωρίστηκε τόσο στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, όσο και στο δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών στις Κάννες. Οι «Κακόφημοι δρόμοι» σηματοδοτούν την απαρχή μιας στενής φιλίας και μιας αγαστής συνεργασίας μεταξύ του ντε Νίρο και του Σκορτσέζε. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί τα Χριστούγεννα του 1970 στο σπίτι του Μπράιαν ντε Πάλμα. Θα πρέπει ίσως να σημειώσουμε, ότι παρόλο που η ιστορία κινείται με ανθρώπους του υποκόσμου, διακρίνεται από μια αθωότητα. Ας τη δούμε, ή μάλλον ας την ξαναδούμε, γιατί έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και πρέπει να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας.

Είχαμε την τύχη φέτος το καλοκαίρι να επισκεφτούμε ακόμη μια φορά το υπέροχο μουσείο, το Λούβρο. Μας χαμογέλασε και η τύχη αλλά και η «Τζιοκόντα», και έτσι βρεθήκαμε μπροστά στην πανέμορφη «Αφροδίτη της Μήλου» και στην επιβλητική και τόσο ελληνική «Νίκη Σαμοθράκης» αλλά και σε όλους τους θησαυρούς που το κοσμούν. Και ό,τι προλάβαμε να δούμε γιατί μια ολόκληρη ζωή δε φτάνει για να το χορτάσεις.

Από την ΝΕΤ την Τρίτη στις 12.01 θα προβληθεί η πρώτη εκπομπή της νέας σειράς των τριών ωριαίων επεισοδίων, που έχει για τίτλο «Το Μουσείο του Λούβρου». Η ιστορία του υπέροχου αυτού κτίσματος, του θαύματος της αρχιτεκτονικής τέχνης, είναι μεγάλη. Ξεκινά από τον Φίλιππο Αύγουστο που το κατασκεύασε για να προστατεύσει τη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, συνεχίζει στην εποχή του Καρόλου του Ε`, που μεταβάλλεται σε βασιλική κατοικία, συνεχίζει στην εποχή της Αικατερίνης των Μεδίκκων που κατασκευάζεται η μεγάλη στοά για να το συνδέει με τον Κεραμικό. Ο χρόνος φυσικά δε σταματά και προχωρά. Φτάνει στα χρόνια του Λουδοβίκου του 16ου ο οποίος προτιμά τις Βερσαλλίες και κάποτε έρχεται η ώρα να δοθεί στο λαό. Στις 10 Αυγούστου του 1793, το Λούβρο, επιτέλους, γίνεται μουσείο τέχνης. Χώρος που μπορεί να επισκεφτεί ο καθένας. Από εκείνη την ημερομηνία θα αρχίσει και η ιστορία της εκπομπής. Φυσικά από το 1974 έως και το 1815, το Λούβρο θα ονομαστεί «Μουσείο του Ναπολέοντος» και τότε είναι που θα συγκεντρώσει όλα τα αριστουργήματα της Ευρώπης. Διακόσιες αγορές του τραπεζίτη Ζαμπάχ και παραγγελίες σε Ιταλούς, Ολλανδούς και Φλαμανδούς πλουτίζουν τη συλλογή και το 1933 διασκευάστηκε τελείως για να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις της μουσειολογίας. Ετσι, χωρίστηκε σε διάφορα τμήματα. Οπως το τμήμα ανατολικών αρχαιοτήτων, τμήμα ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων, χριστιανικών αρχαιοτήτων (περιλαμβάνει μαρμάρινα γλυπτά, ορειχάλκινα ειδώλια, κοσμήματα, κεραμικά κλπ.). Το τμήμα αντικειμένων τέχνης διατηρεί από την ίδρυσή του όλα τα

κοσμήματα του στέμματος ως και τα πολύτιμα έργα που καταγράφουν την ιστορία της διακοσμητικής τέχνης. Το Λούβρο διαθέτει επίσης βιβλιοθήκη με εκατοντάδες χιλιάδες τόμους, βιβλιοθήκη βιβλίων τέχνης, αρχαιολογίας και αρχείων. Πριν μερικά χρόνια η εσωτερική είσοδος του Λούβρου άλλαξε. Οι γυάλινες πυραμίδες ενώνουν το παρόν με το παρελθόν.

Και μια και αναφερόμαστε σε μουσεία, καλό θα ήταν να δούμε πάλι από τη ΝΕΤ την Παρασκευή στις 12.01, την επίσης ενδιαφέρουσα νέα σειρά των έξι ωριαίων επεισοδίων, που θα έχει για τίτλο «Μουσείο Ορσέ» . Από το 1840 μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, η Τέχνη στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη Γαλλία, γνώρισε μεγάλη άνθηση. Στο Μουσείο Ορσέ, στο Παρίσι, ένα από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, βρίσκονται έργα μεγάλων καλλιτεχνών όπως του Πολ Γκογκέν, του Τουλούζ Λοτρέκ, του Μονέ, του Ρενουάρ, του Πισάρο, του Μανέ, του Βαν Γκογκ και πολλών άλλων σημαντικών ζωγράφων. Στο ντοκιμαντέρ θα παρακολουθήσουμε την ιστορία εκείνης της περιόδου και το έργο των καλλιτεχνών θα αναλυθεί, καθώς και τα κινήματα που το αντιπροσωπεύουν. Πρόκειται για μια εξαιρετική σειρά με καλή κινηματογράφηση των έργων εκείνων που ζωντανεύουν τη ζωή στο 2ο ήμισυ του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού.