20 Μάρτη. Ενας χρόνος από την κήρυξη του παράνομου, ανήθικου, ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στο λαό του Ιράκ. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι ακόμη και μικρά παιδιά ξεχύθηκαν από κάθε γωνιά της γης διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους ενάντια σε αυτόν τον πόλεμο...

Μετά από πολύπλευρες και πολύμορφες ζυμώσεις και μετά την απόφαση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης και άλλων Φόρουμ τελικά η απόφαση για την κινητοποίηση διεθνοποιείται εκτός της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Τουλάχιστον 575 συγκεντρώσεις σε 54 χώρες και στις πέντε ηπείρους. Παρά το γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις ήταν σημαντικά μικρότερες από τις αντίστοιχες που έλαβαν χώρα, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, εντούτοις ήταν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα.

Μεγάλες σε όγκο διαδηλώσεις έγιναν κυρίως στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την Ιταλία να κρατά τα σκήπτρα. Μόνο στη Ρώμη οι διοργανωτές κάνουν λόγο για συμμετοχή που άγγιξε το 1.000.000 λέγοντας όμως «ΝΑΙ στην ειρήνη και ΟΧΙ στην τρομοκρατία», ενώ άλλες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περίπου 300.000. Πολύ μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν και στην Ισπανία -σχεδόν σε όλες τις πόλεις- τη λαβωμένη από το χτύπημα της 11ης Μάρτη, με συνθήματα που ποικίλανε: «Οχι στο ΝΑΤΟ, έξω οι βάσεις», συνθήματα κατά της «Ευρώπης του κεφαλαίου», αλλά και... «Αθνάρ, Σολάνα, βρομιά αμερικανική», «θαπατέρο, πρώτα τα στρατεύματα».

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι διαδηλώσεις στράφηκαν και εναντίον των αμερικανικών βάσεων, όπως στην Ιρλανδία (κατά της αεροπορικής βάσης Σάνον) και στη Γερμανία (έξω από τη βάση του Ραμστάιν, βάση που διαδραματίζει εξαιρετικά κρίσιμο επιμελητειακό ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις). Σαφώς συρρικνωμένες οι διαδηλώσεις στη Βρετανία σε σύγκριση πάντα με αυτές που έγιναν πριν τον πόλεμο του Ιράκ, με τη συμμετοχή εκατομμυρίων...

Αναλόγως και στις άλλες ηπείρους οι διαδηλώσεις σημαντικά μικρότερες, λιγότερο μαχητικές και ίσως ακόμη περισσότερο αποπροσανατολισμένες, καθώς η πλειονότητα οργανώθηκε και πάλι γενικά από «συνασπισμούς» και «φόρουμ», ενώ ειδικά όσον αφορά στην Ευρώπη η στάση των περισσοτέρων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είναι χαρακτηριστική: Δε συμμετείχαν ούτε καν κάλεσαν σε κινητοποιήσεις...

Οι φετινές διαδηλώσεις όσον αφορά στην «καρδιά του κτήνους», τις ΗΠΑ, σημαδεύτηκαν από ένα άλλο στοιχείο. Τη μεγάλη συμμετοχή και πάλι - σχεδόν στα επίπεδα των διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια του πολέμου -, ποιοτικό χαρακτηριστικό της σταθεροποίησης ενός μεγάλου πυρήνα που κινητοποιείται, προωθεί και στηρίζει τέτοιες διαδηλώσεις και δράσεις. Θετικό επίσης η διοργάνωση κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων σε περισσότερες από 300 πόλεις. Επίσης αξιοσημείωτη είναι -και πάλι- η συμμετοχή συγγενών και φίλων, τόσο των θυμάτων της 11ης Σεπτέμβρη, αλλά και των στρατιωτών στο Ιράκ.

Αξιοσημείωτο, επίσης, η γεωγραφική τους επέκταση κυρίως όσον αφορά τη Λατινική Αμερική.

Το κυριότερο, έγιναν διαδηλώσεις στην Κούβα. Για πρώτη φορά αντιπολεμικές διαδηλώσεις του είδους. Είναι η ανταπόκριση στο κάλεσμα των οργανώσεων όλης της αμερικανικής υποηπείρου, μία πρόβα τζενεράλε για το συντονισμό του κινήματος όχι μόνο όσον αφορά τον πόλεμο, αλλά κυρίως ενάντια στην ALCA, μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη σε όλη τη Λατινική Αμερική και θα συνεχίσει.

Ζητώντας την «έξοδο από το Ιράκ των στρατευμάτων κατοχής» ένα χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου, μέλη διάφορων κοινωνικών και λαϊκών οργανώσεων διαδήλωσαν στην πόλη του Μεξικού φτάνοντας έξω από την αμερικανική πρεσβεία, με κεφαλή της πορείας μια ομάδα μικρών παιδιών που κρατούσαν ένα πανό με το σύνθημα «Στη μνήμη των νεκρών παιδιών εξαιτίας του πολέμου». Αξιες παρατήρησης οι ομιλίες, που επικεντρώθηκαν στο γεγονός «του πολέμου Μπους ενάντια σε όλο τον κόσμο»... «Ο,τι δεν ταιριάζει στα σχέδιά τους, εξοντώνεται. Ετσι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα. Χτες ήταν το Αφγανιστάν και το Ιράκ, σήμερα η Αϊτή, στο μέλλον μπορεί να είναι η Κούβα, η Βενεζουέλα ή η Κολομβία, μέχρι ακόμα και η Ισπανία».

Κοινωνικές, πολιτικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς και οι οργανώσεις του κινήματος ανέργων (πικετέρος) και πολλές χιλιάδες κόσμου συμμετείχαν στη συγκέντρωση στο Μπουένος Αϊρες και διαδήλωσαν μέχρι την αμερικανική πρεσβεία, με συνθήματα «Εξω οι ιμπεριαλιστές από την Αϊτή», «Αλληλεγγύη στο λαό του Ιράκ που αντιστέκεται ηρωικά», αλλά και «Οχι στην πληρωμή του εξωτερικού χρέους, Οχι στην ALCA», «Οχι στη στρατικοποίηση της περιοχής».

Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν και στη Χιλή, αλλά και στην Κολομβία (18 Μάρτη), όπου δεκάδες χιλιάδες έκαναν πορεία μέχρι την αμερικανική πρεσβεία στην Μπογκοτά, απαιτώντας να σταματήσει η κατοχή στο Ιράκ. Σημαντική και η παρουσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, κυρίως του σωματείου των εργαζομένων στην «Coca Cola», των οργανώσεων υγείας, των τραπεζικών, καθώς και μια αγροτική οργάνωση. Οι εργαζόμενοι στα πετρέλαια από την πλευρά τους εκείνη τη μέρα έκαναν 24η απεργία. Στη βόρεια πόλη Μπαρανκίλια έγινε διαδήλωση ενάντια στην κατοχή στο Ιράκ και ενάντια στην ALCA, με τη συμμετοχή 50 συνδικαλιστικών οργανώσεων και εκατοντάδων κατοίκων της πόλης.

Με κύριο σύνθημα «Ολοι ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών», στη Βολιβία κινητοποιήθηκαν επί διημέρου ενάντια στον πόλεμο, στην κατοχή του Ιράκ και ενάντια στην ALCA. Μία ακόμη πρόβα τζενεράλε για τις κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος, που δήλωσε: «ανακωχή τέλος»!