Στις 25 του περασμένου Μάρτη δύο αντιπρόσωποι του ανεξάρτητου λιθουανικού σιδηροδρομικού συνδικάτου «LRTU» ξεκίνησαν απεργία πείνας στις Βρυξέλλες μπροστά από το κτίριο που στεγάζει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και κοντά στο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου. Στόχος των Λιθουανών εργατών ήταν να διαμαρτυρηθούν για το μεσαιωνικό εργασιακό καθεστώς που επικρατεί στη χώρα τους (όπως και στις περισσότερες υπό ένταξη χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) και το οποίο επικροτεί και επιβραβεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με την ένταξη της Λιθουανίας στην ΕΕ, αφού προφανώς η εναρμόνιση με το «κοινοτικό κεκτημένο» είναι σημαντική μόνο σε ό,τι αφορά στην απελευθέρωση των αγορών και όχι στο σεβασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Ο ένας από τους δύο απεργούς πείνας ήταν ο οδηγός μηχανής της Λιθουανικής Εταιρίας Σιδηροδρόμων Λεονίντας Μαλομούζντας, που απολύθηκε παράνομα επειδή συμμετείχε στις δραστηριότητες του ανεξάρτητου συνδικάτου (το οποίο δεν ελέγχεται από την εργοδοσία). Στην περίπτωσή του μάλιστα λιθουανικό δικαστήριο έκρινε την απόλυσή του παράνομη και διέταξε την επαναπρόσληψή του, πράγμα που δεν έχει ακόμα γίνει. Ο Μαλομούζντας παραμένει άνεργος και απλήρωτος για τους τελευταίους εφτά μήνες. Ο δεύτερος απεργός πείνας ήταν ο Βλαντίμιρ Τρόσενκα, πρόεδρος του ανεξάρτητου συνδικάτου «LRTU».

Πριν την έναρξη της απεργίας πείνας οι εργαζόμενοι είχαν αποστείλει επιστολή στον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Πατ Κοξ, στον πρόεδρο της Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, και στον επίτροπο αρμόδιο για τη διεύρυνση, Γκίντερ Φερχόιγκεν, με την οποία τους ενημέρωναν για το άθλιο εργασιακό καθεστώς που επικρατεί στη Λιθουανία και για τις επιθέσεις που δέχονται όσοι διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Σε συνεργασία με συναδέλφους τους στο Βέλγιο και αφού διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν νομικά κωλύματα για την πραγματοποίηση δημόσιας διαμαρτυρίας σε συγκεκριμένα σημεία γύρω από το κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι δύο Λιθουανοί εργάτες προχώρησαν στην απεργία πείνας. Μάλιστα, απέστειλαν και γράμμα στο δήμαρχο της πόλης (στα φλαμανδικά) με το οποίο τον ενημέρωναν για τη διαμαρτυρία τους και τον διαβεβαίωναν ότι δε θα παραβούν κανένα νόμο και ότι δε θα είχαν στην κατοχή τους οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως όπλο. Οι δύο εργάτες είχαν επίσης εξασφαλίσει νομική και ιατρική κάλυψη.

Στις 30 του Μάρτη αστυνομικές δυνάμεις κατέφθασαν στο σημείο της διαμαρτυρίας και ζήτησαν από τους δύο εργάτες να μετακινηθούν σε άλλο σημείο. Αργότερα τους μετέφεραν στο δημαρχείο της πόλης, όπου τους ανακοινώθηκε ότι δεν μπορούν να απεργήσουν σε κανένα σημείο της πόλης «επειδή ο δήμος είναι ο νόμος» και επειδή «είναι από την Ανατολική Ευρώπη και μόνο δικαίωμά τους είναι να υπακούσουν». Μετά την άρνηση των απεργών να αποχωρήσουν συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε αστυνομικό τμήμα. Εκεί υποβλήθηκαν σε ιατρικές εξετάσεις, ενώ δεν τους επιτράπηκε να επικοινωνήσουν με τους δικηγόρους τους. Παρέμειναν στο τμήμα για 12 ώρες χωρίς να τους απαγγελθεί καμία κατηγορία.

Το επόμενο πρωί αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς καμία εξήγηση και ξαναγύρισαν στον τόπο διαμαρτυρίας. Το πρωί της 1ης του Απρίλη οι αστυνομικές δυνάμεις τούς ζήτησαν εκ νέου να εγκαταλείψουν την τοποθεσία. Οι απεργοί φυσικά αρνήθηκαν και οδηγήθηκαν ξανά στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί κρατήθηκαν για ακόμη μια φορά για 12 ώρες χωρίς καμιά δικαιολογία και χωρίς να τους επιτραπεί να τηλεφωνήσουν στο δικηγόρο τους (ξανά). Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι δύο εργάτες οδηγήθηκαν στο αεροδρόμιο και απελάθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς την παραμικρή αιτιολόγηση. Επιστρέφοντας στη Λιθουανία οι εκεί αρχές τούς πληροφόρησαν ότι στα διαβατήριά τους δεν υπήρχε καμία ένδειξη της απέλασής τους (καμία σφραγίδα ή συνοδευτικό γράμμα)...

Με βάση αυτές τις παραβιάσεις οι εκπρόσωποι του συνδικάτου ανέλαβαν από τις 5 του Απρίλη πρωτοβουλίες προκειμένου να βρουν το δίκιο τους. Οι εργαζόμενοι θα επιδιώξουν να φέρουν την υπόθεσή τους ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για παραβίαση των άρθρων 5, 6, 10, 11, 13 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από τις βελγικές αρχές. Παράλληλα, διεξάγουν εκστρατεία δημοσιοποίησης τόσο των άθλιων εργασιακών συνθηκών που επικρατούν στη Λιθουανία όσο και της παράνομης συμπεριφοράς των βελγικών αρχών και της υποτακτικής συμπεριφοράς της λιθουανικής κυβέρνησης. Τέλος, σε συνεργασία με άλλα συνδικάτα οι εργάτες θα επιχειρήσουν να επιστρέψουν στις Βρυξέλλες προκειμένου να συνεχίσουν την απεργία πείνας.

Associated Press

Πρώτα στις κάλπες, μετά στο δρόμο... Χιλιάδες Νοτιοκορεάτες αντιδρούν στην άφιξη του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τσένεϊ, που συνέπεσε με τη μέρα των εκλογών. Κρατούν πανό με το εύγλωττο σύνθημα «Τσένεϊ: εγκληματίας πολέμου»!

Ομως, το δεδομένο αποτέλεσμα δεν επήλθε «απλώς» γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του νοτιοκορεατικού εκλογικού σώματος προσήλθε στις κάλπες βλέποντάς τες... «σαν ένα δημοψήφισμα» συναισθηματικής υποστήριξης ή όχι του αποπεμφθέντος (με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στις 12 Μάρτη) εκλεγμένου προέδρου Ρο Μου γιουν, όπως έσπευσαν να παρατηρήσουν (πικρόχολα ή αμήχανα) ξένα δίκτυα.

Ο εκτοπισμός του προέδρου Ρο και η προσωρινή αντικατάστασή του από τον νυν πρωθυπουργό Γκοχ (άνθρωπο του κατεστημένου και της αμερικανοκίνητης χούντας που ανατράπηκε τη δεκαετία του '80) ήταν μόνον η πιο τελευταία σταγόνα στο ποτήρι πολιτικών που προωθούνταν είτε από τις μεγάλες νοτιοκορεατικές εταιρίες, ή κατ' επιταγή της Ουάσιγκτον (που από το '53 διαθέτει βάσεις και μία στρατιά τουλάχιστον 37.000 πεζοναυτών κοντά στα σύνορα με τη ΛΔ Κορέας).

Βέβαια, (μήνες πριν την αποπομπή του) ο πρόεδρος Ρο είχε πολλάκις καταγγείλει για «πολιτική παρακώλυση» το παρόν πολιτικό σύστημα που αντικατοπτριζόταν στην έως πρότινος σύνθεση της Βουλής... Είχε δημοσίως υποστηρίξει ότι αδυνατούσε (λόγω της τρικλοποδιάς που έβαζε συχνά το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο) να προωθήσει όσα είχε προεκλογικώς υποσχεθεί (π.χ. ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από τις ΗΠΑ, τακτική φιλικής προσέγγισης με τη γείτονα ΛΔ Κορέας κλπ.). Ομως, πέρα από τον παράγοντα «πρόεδρος Ρο», το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά το γεγονός πως πλέον ένα σημαντικό τμήμα του νοτιοκορεατικού λαού, (που αντιδρούσε με την προώθηση της επικίνδυνης έντασης - από τις ΗΠΑ - στην Κορεατική Χερσόνησο, με την αποστολή Νοτιοκορεατών στρατιωτών σαν «επιμελητειακή ανθρωπιστική βοήθεια» στο Ιράκ και με γνωστές αντεργατικές πολιτικές) αποφάσισε να εκφράσει και κοινοβουλευτικά την αντίθεσή του...

Η σημαντική πολιτική ανανέωση στην Εθνοσυνέλευση της Ν.Κορέας είναι αναμφίβολα ένα σημαντικό βήμα. Ομως, το επόμενο και κρισιμότερο μείζον ζήτημα είναι εάν το «ΟΥΡΙ», ο νικητής δηλαδή των εκλογών της 15ης Απρίλη, θα τιμήσει και στην πράξη (πέρα από την προεκλογική θεωρία...) τις ψήφους των Νοτιοκορεατών ή εάν θα «ενσωματωθεί» τελικώς στον κυκεώνα της οικονομικο-πολιτικής καθεστηκυίας τάξης...

Το ερώτημα αυτό δε θ' αργήσει (και πολύ) να απαντηθεί. Το νέο πρώτο κόμμα στη νοτιοκορεατική Εθνοσυνέλευση θα κληθεί άμεσα να δώσει στη νέα Bουλή την απάντησή του στις προκλήσεις των ΗΠΑ για «γεωπολιτικές ανακατατάξεις». Αλλωστε, το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης με το που έκλεισαν οι κάλπες στη Νότια Κορέα, στο αεροδρόμιο της Σεούλ προσγειωνόταν το αεροπλάνο του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Ντικ Τσένεϊ. Οι πιέσεις του Τσένεϊ π.χ. για «ολοκλήρωση της στρατηγικής ανακατάταξης» των αμερικανικών βάσεων στην περιοχή ή την επίδειξη μιας «πιο πιεστικής» πολιτικής της Σεούλ έναντι της γείτονος ΛΔ Κορέας, είναι δεδομένες...