Η κινητήρια δύναμή τους δεν είναι άλλη από την αγάπη, τη γνώση, το μεράκι τους για τη μουσική. Τη μουσική, που δε γνωρίζει σύνορα και προσκαλεί σε γοητευτικές «συνομιλίες» και αμέτρητα «ταξίδια». Ο David Lynch (τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο, φωνή, φλάουτο, πίκολο φλάουτο, φλογέρα, κρουστά), ο Σταύρος Λάντσιας (κλασική και 12χορδη κιθάρα, πιάνο, πλήκτρα, μελωδικά, τύμπανα, κρουστά) και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (ηλεκτροακουστικό μπάσο, μπάσο με harmonizer, 12χορδη κιθάρα, φωνή, cajon), οι τρεις ταλαντούχοι μουσικοί με την αξιόλογη προσωπική πορεία, που απαρτίζουν το μουσικό σχήμα «HUMAN TOUCH», καταθέτουν το νέο, δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος, με τίτλο «Movin». Ενα cd γεμάτο μελωδίες, που μας παρακινούν να ονειρευτούμε και τις οποίες θα «ξεδιπλώσουν» στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος, μαζί με την Ελλη Πασπαλά, στο «Zoom», στις 22-26 Απρίλη.

Με προέλευση τρία διαφορετικά σημεία του κόσμου (Λος Αντζελες, Λευκωσία, Κοζάνη) και σπουδές στην Αμερική, οι τρεις μουσικοί, μέσα από τη συνεργασία τους τα τελευταία χρόνια, έχουν βρει τους κοινούς κώδικες επικοινωνίας και τον κοινό τόπο όπου συναντιούνται οι μουσικές τους. Με αφορμή το δίσκο και τις εμφανίσεις τους, συζητάμε με τον Σταύρο Λάντσια.

- Και οι τρεις είστε μουσικοί με αξιόλογη προσωπική πορεία. Τι είναι αυτό που σας οδηγεί να βρίσκεστε μαζί και να λειτουργείτε και σαν σχήμα;

- Προερχόμαστε από διαφορετικά μέρη: Εγώ από την Κύπρο, ο Ντέιβιντ από την Αμερική, ο Γιώτης από την Κοζάνη, αλλά και οι τρεις σπουδάσαμε στην Αμερική. Αρχίσαμε να συναντιόμαστε σε διάφορες συνεργασίες, ενώ στη συνέχεια επιδιώκαμε να συνεργαζόμαστε. Ηταν αναπόφευκτο να δημιουργήσουμε το γκρουπ. Γράφαμε μουσική και φανταζόμαστε ο ένας τον άλλο και το πώς θα έπαιζε. Νιώθουμε να αλληλοσυμπληρωνόμαστε και γι' αυτό είμαστε τρίο. Επειδή είμαστε μουσικοί, γράφουμε μουσική, ενορχηστρώνουμε και παίζουμε κάποια όργανα, το τρίο είναι το καταλληλότερο σχήμα για να μπορείς να πειραματιστείς. Αυτή η συνεύρεση δίνει την ευκαιρία στον καθένα να φέρνει στο γκρουπ τις δικές του μουσικές επιρροές. Ετσι καταλαβαίνουμε την έννοια της μουσικής τζαζ - μια πολύ ανοιχτή μουσική. Είναι η μουσική των μουσικών, ένα είδος που αξιοκρατικά και δημοκρατικά, αν κάτι ακούγεται καλά, είναι και ευπρόσδεκτο. Χωρίς συζητήσεις ότι το ένα είναι παραδοσιακό ή το άλλο μοντέρνο, αλλά με κριτήριο καθαρά το πώς σε αγγίζει. Μέχρι και κάποιο κλασικό κομμάτι του Ερίκ Σατί διασκευάσαμε, χωρίς βέβαια την αίσθηση ότι ξαφνικά παίζουμε κλασική μουσική. Προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε τις συνθέσεις με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κυρίως οι Αμερικάνοι την παραδοσιακή τους μουσική, η οποία είναι σχετικά πρόσφατη. Κάποια τραγούδια που έχουν μείνει (τα λεγόμενα στάνταρτ), στα οποία έχουν γίνει παλιά πολύ υψηλού επιπέδου εκτελέσεις, χρησιμοποιούνται πλέον σαν όχημα για πειραματισμούς. Αυτό εδώ είναι ακόμα λίγο απαγορευμένο. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ακόμα και τις δικές μας πρωτότυπες συνθέσεις να τις αντιμετωπίζουμε με ελεύθερο τρόπο.

-- Οι μουσικοί πειραματισμοί πάνω σε καταξιωμένα έργα τι προσφέρουν;

-- Ξεκινάμε πρώτα από το τι παίρνουμε εμείς οι μουσικοί από αυτό. Με τον ίδιο τρόπο που επιστρέφουμε και ξαναδιαβάζουμε ένα βιβλίο και κάθε φορά παίρνουμε κάτι άλλο, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος σκηνοθέτης θα ξαναγυρίσει ένα σενάριο με το δικό του τρόπο, έτσι και μια μελωδία πιστεύω ότι αντέχει και διαφορετικές εκτελέσεις - πόσο μάλλον κάποια που έχει αντέξει διαχρονικά. Τι σημαίνει για τον κόσμο, ο χρόνος θα το δείξει. Εγώ ξέρω ότι πάρα πολλά κομμάτια τα έμαθα από τις διασκευές τους και ήταν η αφορμή για να ψάξω να βρω την πηγή. Μην ξεχνάμε τις καινούριες γενιές. Γιατί σε ένα παιδί που έχει συνηθίσει σε έναν ήχο της εποχής του να μην του δώσεις το ερέθισμα να ανακαλύψει κάτι άλλο; Κάθε εποχή έχει μια λάιτ μουσική, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και τα παρεξηγημένα ταλέντα, που είναι μπροστά από τον καιρό τους.

-- Το θέμα είναι, βέβαια, τι υπερισχύει σε κάθε εποχή.

-- Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε μάντεις του μέλλοντος, προσπαθούμε, με βάση το ένστικτό μας, να κάνουμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε. Δε θεωρώ οτιδήποτε απαγορευμένο, αλλά νιώθω και την ευθύνη του ότι υπήρξε πριν από εμένα μια τεράστια μουσική, την οποία οφείλω με σεβασμό και εργατικότητα να τη μελετήσω.

-- Η ευθύνη είναι και αυτή που πρέπει να οδηγεί τα πράγματα και όχι το δέος απέναντι στο παλιότερο. Το ότι πρέπει να σκύψεις από πάνω του, να δουλέψεις, να μην το ξεπετάξεις στα γρήγορα...

-- Κάποιος είχε πει ότι παράδοση είναι το «πάρε - δώσε», το ότι ο ένας δίνει στον επόμενο. Από τον πρώτο δίσκο μας παίζαμε το «Γιάννη μου το μαντίλι σου», ένα κομμάτι που μας το ζητάνε πολύ συχνά. Οταν ταξιδέψεις και ακούσεις και άλλες μουσικές και γνωριστείς με μουσικούς, θα ανακαλύψεις ότι ο καλύτερος τρόπος για να αγγίξεις κάποιον είναι το να χρησιμοποιήσεις στοιχεία της δικής σου παράδοσης. Οταν πηγαίνουμε σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, πάντοτε παίζουμε αυτό το κομμάτι και υπάρχει αποδοχή. Οι ήχοι που έμειναν στα χρόνια, οι πεντατονικές κλίμακες, τα διάφορα στοιχεία, το φραζάρισμα που μπορεί σε μας να είναι το κλάμα, υπάρχουν αντίστοιχα στις μουσικές κάθε παράδοσης.

-- Από πού αντλείτε έμπνευση;

-- Από παντού. Από μουσικούς που παίζουμε μαζί, από μουσικούς που ακούμε, από άλλα CD, από τα ταξίδια μας. Επειδή τέσσερα χρόνια τώρα παίζουμε ζωντανά μια μέρα την εβδομάδα στο καφέ «Αλάβαστρον», τις πιο πολλές φορές έρχονται μουσικοί, ανεβαίνουν, παίζουν και μας έχουν επηρεάσει. Επίσης, παρακολουθούμε άλλα σχήματα, δουλεύουμε με τραγουδοποιούς.

-- Είναι ο δεύτερος δίσκος του γκρουπ. Τι σημαίνει για σας αυτό το δεύτερο βήμα;

-- Για πολύ καιρό είχαμε μουσικά κομμάτια που τα παίζαμε ζωντανά. Το στούντιο είναι μια λύτρωση. Καταθέτουμε μια συγκεκριμένη εκτέλεση σε μια χρονική στιγμή και μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Ο δίσκος είναι ένας τρόπος να φτάσει η μουσική μας σε όσους δε μας βλέπουν ζωντανά, να μείνει κάτι, ενώ είναι μια αποτίμηση της δουλιάς μας.

-- Πώς γράφεται ένα κομμάτι για το γκρουπ; Συλλογικά ή από καθένα χωριστά, που το κομίζει στο σχήμα;

-- Τις περισσότερες φορές, επειδή υπάρχει η εμπιστοσύνη και η αναμονή για τη συμβολή του καθενός στο γκρουπ, προσπαθούμε συνειδητά να ερχόμαστε στο γκρουπ με τα τελείως απαραίτητα. Με μια μελωδία, ακόμα και μια ιδέα. Κάποιες φορές έχουν ξεκινήσει κομμάτια, ακούγοντας τον Ντέιβιντ που ψιλοψάχνει κάτι στο σαξόφωνο. Αλλες φορές ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε. Η ενορχήστρωση βέβαια διαμορφώνεται παίζοντας. Τα κομμάτια είναι ζωντανοί οργανισμοί - κανένα λάιβ δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο. Υπάρχει αυτοσχεδιασμός, όμως η έννοια ελευθερία, για μας, περνάει μέσα από δημιουργικούς περιορισμούς. Σε αντίθετη περίπτωση, αισθάνομαι ότι υπάρχει αναρχία και χάος. Αυτοσχεδιασμός σημαίνει δημιουργία, μελωδικότητα, επικοινωνία. Επικοινωνία και με το κοινό - δεν μπορείς εσύ να είσαι στον κόσμο σου και να μην πείθεις γι' αυτό που κάνεις. Και αυτό το νιώθεις. Η απόλυτη επιβράβευση για μένα είναι η ησυχία, όχι το χειροκρότημα.

Σε μια εποχή όπου η μουσική βιομηχανία καθορίζει όρους, πρότυπα, συμπεριφορές, οι «HUMAN TOUCH» επιλέγουν και επιμένουν να λειτουργούν στην αντίπερα «όχθη». Εξάλλου, όπως λέει ο Στ. Λάντσιας, «η καλύτερη διαφήμιση για μας είναι αυτή που γίνεται στόμα με στόμα, από ένα ακροατήριο που είναι ζωντανό. Ολα αυτά, με τα οποία βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ είναι μερικές φορές και ύποπτα. Εμείς θα θέλαμε να μπορεί κάποιος να ακούσει ένα δείγμα από τη δουλιά μας, ώστε μόνος του να διαλέξει. Είναι δύσκολα τα πράγματα, είναι λίγο αντεργκράουντ η κατάσταση. Υπάρχουν όμως και άλλες μουσικές ίσως πιο εύκολες από τις δικές μας, που είναι κάτω από το νέφος της διαφήμισης, και όμως έχουν ακροατήριο. Δεν έχω δει κανένα βίντεο κλιπ του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όμως οι συναυλίες του είναι γεμάτες κόσμο και μάλιστα συνειδητοποιημένο. Είναι δύσκολη η κατάσταση, όμως αυτό εμένα μου δίνει και κουράγιο. Αισθάνομαι ότι η ανταπόκριση του κόσμου είναι δική μας κατάκτηση και όχι των μίντια. Δεν έρχονται εύκολα σε εμάς, αλλά δε θα φύγουν και εύκολα».

Το site που ενημερώνει για τις δραστηριότητες του σχήματος είναι HumanTouch.gr.