Ο Αμερικανός Πρόεδρος κατάφερε αυτό που οι περισσότεροι αναλυτές πίστευαν ότι δεν είναι εφικτό: Να οξύνει περαιτέρω την ένταση στη Μέση Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή, τη στιγμή που η κατάσταση στο Ιράκ είναι αρκετά αρνητική για τα κατοχικά στρατεύματα και το φυλλορρόημα της «συμμαχίας των προθύμων» συνεχίζεται. Ο Τζορτζ Μπους δε χρειάστηκε παρά μόνο μερικά λεπτά, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε με τον Αριέλ Σαρόν, μετά το πέρας της, μεταξύ τους, συνάντησης για να διαγράψει μονομιάς, όχι μόνο το Διεθνές Δίκαιο, τον ΟΗΕ, τις αποφάσεις του, και το ίδιο το πόνημα της αμερικανικής διπλωματίας, τον «οδικό χάρτη», αλλά και όλες εκείνες τις εναπομείνασες διπλωματικές ψευδαισθήσεις περί διατήρησης των στοιχειωδών ισορροπιών που ο Λευκός Οίκος καλλιεργούσε, έως ένα βαθμό, μέχρι πρότινος.

Με τις σύντομες δηλώσεις του, ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν εξέφρασε απλώς την υποστήριξή του για το λεγόμενο «σχέδιο μονομερούς απεγκλωβισμού», που προωθεί εδώ και καιρό η ισραηλινή ηγεσία. Ενέκρινε και νομιμοποίησε την κατοχή δεκαετιών, τις δολοφονίες, τους διωγμούς, τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, όλες εκείνες τις πράξεις των ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής που δημιούργησαν, όπως είπε χαρακτηριστικά, «δεδομένα που δεν μπορούν να αγνοηθούν στην όποια τελική λύση του προβλήματος».

Νομιμοποίησε, με λίγα λόγια, με τον πλέον επίσημο τρόπο τη λογική του ισχυρού και όσα μπορεί αυτή να πετύχει. Απέδειξε περίτρανα ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η όποια επίκληση του «διεθνούς δικαίου» και των θεσμών που υποτίθεται ότι το υπηρετούν από τους ισχυρούς, δεν ανασύρεται παρά μόνον όταν παρουσιάζονται κωλύματα στην εφαρμογή ειλημμένων αποφάσεων.

Ο Αριέλ Σαρόν, δικαίως, επέστρεψε θριαμβολογώντας στο Ισραήλ. Η «διπλωματική νίκη» που πέτυχε, σύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο, ήταν ανέλπιστη. Κανείς δε φαίνεται να ανέμενε ο Λευκός Οίκος να δώσει τόσο απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα, το «πράσινο φως», άνευ όρων, στην ισραηλινή ηγεσία να εφαρμόσει ό,τι εκείνη θεωρεί «ιδανική λύση» για το Παλαιστινιακό. Για τον ίδιο τον Σαρόν, αλλά και τις ισραηλινές ηγεσίες που προηγήθηκαν, η εξασφάλιση αυτής της υποστήριξης δεν μπορεί παρά να είναι η δικαίωση ενός προσεκτικά εκπονημένου σχεδίου, που εφαρμόζεται μεθοδικά εδώ και χρόνια.

Μέσα από πολλά στοιχεία που έρχονται στο φως, τα τελευταία χρόνια μέσα από έρευνες Ισραηλινών φιλειρηνιστών δημοσιογράφων, όπως η Τάνια Ράινχαρτ, αποδεικνύεται ότι η πολυσυζητημένη «Συμφωνία του Οσλο» και η περίφημη «ειρηνευτική διαδικασία» είχαν, εξαρχής, προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Ασχέτως των προθέσεων μερίδας της ισραηλινής πολιτικής σκηνής, το ίδιο το κείμενο της συμφωνίας του Οσλο, εκτός από τη ρητή υποχρέωση της παλαιστινιακής πλευράς για σεβασμό της ασφάλειας του Ισραήλ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε εσωτερικό επίπεδο, δεν εμπεριείχε καμία κατηγορηματική δέσμευση εκ μέρους της ισραηλινής ηγεσίας ότι θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.

Αντίθετα, παρέπεμπε τα ακανθώδη ζητήματα στις καλένδες των διαρκών διαπραγματεύσεων και εξασφάλιζε στους Παλαιστινίους αυτό που αποδείχτηκε, σήμερα, να είναι η χειρότερη φυλακή της σύγχρονης ιστορίας: Μια αυτονομία μέσα μόνο στις κατοικημένες, από Παλαιστινίους, περιοχές. Το μοτίβο αυτό επαναλήφθηκε, σε ολοένα και δυσμενέστερη μορφή, με τα επόμενα διαμεσολαβητικά πονήματα.

Η πεποίθηση ότι μέσα από συνομιλίες, και με δεδομένες τις παλαιστινιακές υποχωρήσεις ως έκφραση καλών προθέσεων, τα «κενά» της αρχικής συμφωνίας θα γίνει δυνατό να καλυφθούν με «δίκαιο» για τους Παλαιστινίους τρόπο, αποδείχτηκε φενάκη. Οπως, άλλωστε, και η παρουσία εγγυητριών δυνάμεων, τόσο σε πρώτη, όσο και σε δεύτερη φάση, με τον «οδικό χάρτη» του διαμεσολαβητικού κουαρτέτου (ΟΗΕ, ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία). Ενδεικτικό είναι ότι οι δύο «ισχυροί» παίχτες αυτού του παιχνιδιού, ΗΠΑ - Ισραήλ, συμφώνησαν και κανόνισαν μεταξύ τους, την περασμένη βδομάδα, το μέλλον των Παλαιστινίων, χωρίς τους Παλαιστινίους, αλλά και χωρίς το υπόλοιπο «κουαρτέτο».

Οσο η παλαιστινιακή ηγεσία αποδυόταν σε μαραθώνιες διπλωματικές προσπάθειες, προκειμένου να λάβει στοιχειώδεις πολιτικές εγγυήσεις που θα της επέτρεπαν να απευθυνθεί στον παλαιστινιακό λαό και να του ζητήσει λίγες ακόμη υποχωρήσεις με αντάλλαγμα μια, τουλάχιστον, βιώσιμη, αν όχι ιδανική, τελική λύση, ο ισραηλινός στρατός, αξιοποιώντας την «αντιτρομοκρατική ρητορεία» των ΗΠΑ, δημιουργούσε «δεδομένα». Υπέσκαψε πολιτικά και διπλωματικά το κύρος της παλαιστινιακής ηγεσίας και κατέστρεψε πρακτικά κάθε υποδομή που θα μπορούσε να βοηθήσει την Π. Αρχή να λειτουργήσει στοιχειωδώς.

Σήμερα, πλέον, τα δεδομένα είναι «μη αναστρέψιμη πραγματικότητα», κατά τον Πρόεδρο Μπους. Ενα διαχωριστικό τείχος προσαρτά περαιτέρω παλαιστινιακά εδάφη. Τα αυτόνομα εδάφη της Δ. Οχθης δεν έχουν, μεταξύ τους, εδαφική συνέχεια. Τα αυτόνομα εδάφη της Λωρίδας της Γάζας, από όπου διατείνεται ο Αριέλ Σαρόν ότι θα απομακρύνει στρατό και εποίκους, είναι εντελώς απομονωμένα από τον έξω κόσμο. Το Ισραήλ θα διατηρήσει τον έλεγχο των συνόρων, της ακτογραμμής της Γάζας, του εναέριου χώρου της, αλλά και το δικαίωμα στρατιωτικού πλήγματος, χωρίς καν να έχει το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος εσωτερικού της ελέγχου.

Στη Δ. Οχθη, θα διατηρήσει τα 6 μεγάλα εποικιστικά συγκροτήματα με περισσότερους από 100.000 κατοίκους, τις γύρω περιοχές που θα χρησιμοποιηθούν για τη «φυσική τους ανάπτυξη». Επίσης, διατηρεί τον έλεγχο του (πολύτιμου για την περιοχή και άφθονου στη Δ. Οχθη) νερού, του ηλεκτρισμού, των τηλεπικοινωνιών, και των δρόμων που τους συνδέουν και η κατασκευή τους προβλέφτηκε στη Συμφωνία του Οσλο.

Ο Αριέλ Σαρόν δε δίστασε να εκτιμήσει ότι η «νέα αυτή κατάσταση» μπορεί κάλλιστα να γίνει «μόνιμη», παραπέμποντας στο απώτερο μέλλον την όποια συζήτηση για το τελικό καθεστώς. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού άλλωστε, πόσο μάλλον όταν αυτό το «προσωρινό» αποτελεί «λύση» για την ισραηλινή ηγεσία.

Και μάλιστα, μια λύση που ωθεί με μαθηματική ακρίβεια όλο και περισσότερους Παλαιστινίους έξω από τα εδάφη τους, αφού σ' αυτά δεν έχουν καμία πιθανότητα επιβίωσης. Σε χιλιάδες εκτιμώνται, ήδη, οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Καλκίλια και των γύρω περιοχών που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους μετά την ύψωση του τείχους που απαλλοτρίωσε τα χωράφια, τα σπίτια, ακόμα και τη δυνατότητα μετακίνησής τους.

Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η στάση του Προέδρου Μπους, στο σύνολο του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου, ήταν, όπως αναμενόταν, εξαιρετικά οργισμένες και αρνητικές. Και η κλιμάκωση της βίας, με την οποία θα εκφραστεί αυτή η οργή που έγινε θύελλα μετά τη δολοφονία και του νέου ηγέτη της «Χαμάς» Ραντίσι, είναι, επίσης, αναμενόμενη. Πολλοί έσπευσαν να αναρωτηθούν γιατί ο Λευκός Οίκος, αντί να κατευνάσει τα πνεύματα σε μία τόσο κρίσιμη περιοχή, επέλεξε να εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα.

Η αιτιολογία της διασφάλισης της ψήφου και της υποστήριξης του εβραϊκού λόμπι στις επερχόμενες εκλογές είναι μία άποψη, αλλά σαφέστατα δεν μπορεί να εξηγήσει αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν ως ενταφιασμό της όποιας δυνατότητας διπλωματικής αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή. Για ορισμένους άλλους, ο κύβος έχει ριφθεί εδώ και καιρό. Η ανάγκη ελέγχου της, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, υπερπολύτιμης περιοχής του Κόλπου, που εφόσον επιτευχθεί θα καταφέρνει καίριο πλήγμα σε μια σειρά από άλλους επίδοξους «ανταγωνιστές», όπως ΕΕ, Ρωσία και Κίνα, δεν επιτρέπει πλέον κανέναν ελιγμό στο Λευκό Οίκο.

Και όσο δυσκολότερα γίνονται τα πράγματα στο Ιράκ για τις κατοχικές δυνάμεις, γεγονός που ενισχύει τη θέση και τις πιέσεις που μπορούν να ασκήσουν όσοι δε συμμετείχαν στην εισβολή, εκτιμώντας ότι δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους με αυτόν τον τρόπο, τόσο χρησιμότερη γίνεται η παρουσία του ισχυρότατου τοποτηρητή στην περιοχή, του Ισραήλ. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν αποκλείεται να ανοίξει και νέο στρατιωτικό μέτωπο στην περιοχή, μόνο που πρωταγωνιστής δε θα είναι οι ΗΠΑ, αλλά το Ισραήλ.

Αν η ισραηλινή ηγεσία όντως προχωρήσει σε επιλεκτικές δολοφονίες στελεχών της «Χαμάς» στη Δαμασκό ή της «Χεμζπολάχ» στο Λίβανο, όπως απειλεί, ή αν προχωρήσει σε «αντιτρομοκρατικά πλήγματα», όπως άλλωστε έπραξε, ήδη, τον περασμένο Οκτώβρη, χτυπώντας στόχο μέσα στη Συρία, τα εφιαλτικότερα σενάρια θα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.