Eurokinissi

Προς το παρόν κάποιες σκόρπιες σκέψεις για μια πραγματικότητα που αφήνουμε πίσω μας, σκέψεις που γεννήθηκαν αυτές τις μέρες της συναναστροφής με φίλους και συντρόφους στο νησί.

Ας φύγουμε, λοιπόν, λίγο μπροστά.

H φετινή Πρωτομαγιά θα γιορταστεί μ' έναν ιδιόμορφο τρόπο στην Κύπρο. Δε θα 'ναι οι εργάτες του νησιού που θα διαδηλώνουν, αλλά ή ίδια η άρχουσα τάξη που θα πανηγυρίζει. Τι; Την ένταξη στην EE. Την αποφασιστική, δηλαδή, ενίσχυση των μηχανισμών εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τη διεύρυνση των δυνατοτήτων παραγωγής περισσότερου κέρδους.

Στην περίπτωση που είχε υπερισχύσει το «ναι» και στις δυο κοινότητες, θα καταβαλλόταν προσπάθεια τα πανηγύρια να ήταν κοινά σε βορρά και νότο ως παλλαϊκή γιορτή, καθώς σημαντικό μέρος του πληθυσμού, ειδικά στο βορρά, είχε πειστεί ότι η ένταξη στην EE είναι κάτι που οδηγεί όλους - αστούς και εργάτες - στην ευημερία. Με το «όχι» απολέσθηκε η δυνατότητα κοινών πανηγυρισμών. Οχι για όλους, καθώς η άρχουσα τάξη και στη μία και στην άλλη πλευρά έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει. Το νησί εντάσσεται ως ενιαίος χώρος στην EE κι αυτό σημαίνει πολλά για τα περιθώρια αύξησης των κερδών και της εκμετάλλευσης. Πέρα απ' όσα έλεγαν οι εκπρόσωποί της από τηλεοράσεως περί ενότητας του πληθυσμού, που δε θα επιτευχθεί σε περίπτωση επικράτησης του «όχι», τα κοινά συμβόλαια μερίδας της άρχουσας τάξης του νότου με αστούς του βορρά έχουν ήδη υπογραφεί ερήμην της συνεχιζόμενης πραγματικότητας της στρατιωτικής κατοχής του βόρειου τμήματος.

***

Ολη αυτή τη βδομάδα καμία συζήτηση δεν έγινε γι' αυτό που κάποτε λογιζόταν ως διεθνές πρόβλημα, αλλά όλη η συζήτηση αφορούσε διαφορές γύρω από την κατοχή μιας πεζούλας και μιας κάμαρης, διαφορές δηλαδή γύρω από ένα πρόβλημα συμβίωσης, όπως θέλει να το παρουσιάζει η Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή πρόβλημα που λύνεται με ψυχολογική υποστήριξη - και άρα τι χρειαζόταν το «σχέδιο Ανάν»; H ίδια η τρομακτική πίεση που ασκήθηκε για να περάσει το σχέδιο δείχνει πως άλλα κρίνονται μ' αυτό κι όχι η ιδιοκτησία μιας πεζούλας.

***

Ως πρόβλημα συμβίωσης εκτινάσσει ψηλά τον εθνικισμό. Ενα τμήμα του «όχι» νέων ανθρώπων υποκρύπτει αντιδραστικές έως φασίζουσες αντιλήψεις. Σε ευθεία αντιστοίχιση με τις εξίσου αντιδραστικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στην κοσμοπολίτικη αντίληψη των επιτελείων που στήριξαν το «ναι». Αυτό οδηγεί ακόμα πιο βαθιά σε εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό κι αυτή η εξάρτηση με τη σειρά της τροφοδοτεί τον εθνικισμό στη βάση, καθώς αυτός παρουσιάζεται ως διέξοδο.

***

***

***

***

Κι αυτό το παιχνίδι όμως είναι εγκλωβισμένο. H επί της ουσίας συμφωνία στα ιμπεριαλιστικά σχέδια δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για την εργατική τάξη. H συζήτηση όμως και ενόψει ευρωεκλογών θα παραμείνει εντός του δικοινοτικού και «εθνικο-πατριωτικού» πλαισίου, όπου θα καλούνται οι εργάτες να επιλέξουν ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότους, όπως αποκαλούνται ήδη όσοι επιμένουν σε έννοιες όπως πατρίδα, και τον κοσμοπολιτισμό που εκφράζουν όσοι συγκροτούν ήδη την κιτρινοπράσινη πλατφόρμα του «ναι».

O εγκλωβισμός και δυνάμεων με ταξική αναφορά σε ένα τέτοιο πεδίο αντιπαράθεσης, όπου κάθε αναφορά στον ιμπεριαλισμό θα πετάγεται στο καλάθι των αχρήστων, αντί να παράγει και προάγει την αναγκαία αντίσταση και ρήξη, εκπαιδεύει ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη στη συναίνεση και την υποταγή.

***

Διέξοδος δε φαίνεται να υπάρχει όσο η επιστημονική ανάλυση δε θα δείχνει τον εχθρό. Οσο το αίτημα της λαϊκής ενότητας σ' όλο το νησί δεν είναι πριν απ' όλα υπόθεση πάλης των ίδιων των λαϊκών δυνάμεων, όσο αυτή η πάλη δεν οργανώνεται στην κατεύθυνση ρήξης με τον ιμπεριαλισμό. Και σε μια τέτοια κατεύθυνση το παγκόσμιο εργατικό κίνημα έχει να καταθέσει μια πλούσια εμπειρία.