ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 25 Απρίλη 2004
Σελ. /24
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
«Τσακίζει» η ανεργία των καλλιτεχνών

Ενώ ανθεί η κερδοφορία του οπτικοακουστικού τομέα

Γρηγοριάδης Κώστας

Στο «ιλιγγιώδες» ποσό των 10,85 δισεκατομμυρίων δολαρίων ανέρχονται τα κέρδη των κινηματογραφικών εταιριών του Χόλιγουντ για το 2003, παρά τα «κροκοδείλια δάκρυα» - των ίδιων εταιριών - για την αύξηση της πειρατείας οπτικοακουστικού υλικού και ειδικά ταινιών μυθοπλασίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Την ίδια στιγμή, η ανεργία «τσακίζει» δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες, ακόμη και παραγωγούς, προφανώς ανεξάρτητους.

H Ενωση Κινηματογραφικών Εταιριών των ΗΠΑ - δηλαδή το «μαγαζί» των μεγάλων στούντιο του Χόλιγουντ - υπολογίζει ότι τα κέρδη των μελών της αυξήθηκαν κατά 5% πέρυσι, σε σχέση με το 2002, γεγονός που αποδίδουν στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, αν και όπως θα δούμε παρακάτω αυτός δεν είναι ο μοναδικός και κυριότερος λόγος. Θυμίζουμε πως πρόκειται για την ίδια Ενωση που λίγους μήνες πριν τη φετινή απονομή των «Οσκαρ» απαγόρευσε την αποστολή βιντεοκασετών και DVD στα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, με το «φόβο» της πειρατείας... Κίνηση που προκάλεσε μεγάλο κύμα διαμαρτυριών από ηθοποιούς και σκηνοθέτες σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αφού επρόκειτο για ένα έμμεσο χτύπημα στην ανεξάρτητη παραγωγή.

Ακόμη όμως και μετά την ανακοίνωση της κερδοφορίας τους, οι αμερικανικές κινηματογραφικές εταιρίες εξέφρασαν «ανησυχίες» για το πρόβλημα της πειρατείας, αν και ο πρόεδρος της Ενωσης, Τζακ Βαλέντι, είπε ότι μέσα σε δύο ή τρία χρόνια από τώρα θα καταστεί δυνατό να τεθεί κι αυτό το πρόβλημα υπό κάποιο έλεγχο σε ολόκληρο τον κόσμο. Πώς; «Με τη μαγεία της τεχνολογίας, με τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, με εκπαιδευτικά και άλλα προγράμματα». Βέβαια, όπως δείχνουν τα στοιχεία, η πειρατεία ουδόλως «ενόχλησε» τις τσέπες των επιχειρήσεων.

Ενώ λοιπόν οι εταιρίες του Χόλιγουντ μαζεύουν χρήμα από όλο τον πλανήτη, μέσα στις ΗΠΑ και για το 2002, το ποσοστό ανεργίας επί του συνολικού εργατικού δυναμικού όσων ασχολούνται σε όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους έφτασε το 5,5%, από 3,5% που ήταν το 2000, φτάνοντας τους 116.000 ανέργους. Από το 2000 έως το 2002 προστέθηκαν συνολικά 42.000 άνεργοι στον καλλιτεχνικό τομέα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Εθνικής Επιχορήγησης για τους καλλιτέχνες» (κυβερνητικός φορέας) ο ρυθμός ανεργίας των καλλιτεχνών ήταν κατά 2,5% μεγαλύτερος από το μέσο ρυθμό στο σύνολο της ανεργίας στις ΗΠΑ κατά το παραπάνω διάστημα.

Το 2002, το 30,4% των ηθοποιών και το 11,1% των χορευτών και των χορογράφων ήταν άνεργοι. Το 2002 υπήρχαν 14.000 άνεργοι ηθοποιοί, από 6.000 το 2000 και 11.000 άνεργοι σκηνοθέτες και παραγωγοί από 7.000 το 2000. Αν και η κατηγοριοποίηση που κάνει ο φορέας κατά κλάδο δε βοηθά στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την ανεργία και σε άλλες ειδικότητες που σχετίζονται άμεσα με την κινηματογραφική παραγωγή, εκτός των ηθοποιών, των σκηνοθετών και των παραγωγών που είδαμε παραπάνω, ωστόσο μπορούμε να υποθέσουμε την κατάσταση εξετάζοντας κλάδους όπως οι «καλλιτεχνικοί διευθυντές, καλλιτέχνες και δημιουργοί κινουμένων σχεδίων». Το ποσοστό των ανέργων σε αυτή την κατηγορία υπερδιπλασιάστηκε το 2002 σε σχέση με το 2000 και από 2,2% έφτασε το 5,1%. Στην κατηγορία των «σχεδιαστών» (designers), όπου σίγουρα περιλαμβάνονται και κλάδοι που έχουν σχέση με την οπτικοακουστική παραγωγή, το ποσοστό της ανεργίας το 2002 έφτασε στο 5,1% από 3,2% το 2000. Η κατάσταση φαίνεται πως είναι τόσο τραγική, που χιλιάδες είναι οι καλλιτέχνες οι οποίοι εγκαταλείπουν τη συγκεκριμένη αγορά προσπαθώντας να βγάλουν αλλιώς το ψωμί τους. Ετσι, μεταξύ του 2000 και του 2002, 22.000 καλλιτεχνικοί διευθυντές, ζωγράφοι, γλύπτες και δημιουργοί κινουμένων σχεδίων, καθώς και 31.000 αρχιτέκτονες «βγήκαν» εντελώς εκτός αγοράς εργασίας. Αυτό όμως σε τίποτα δεν «ανακούφισε» το ποσοστό της ανεργίας σε αυτούς τους κλάδους.

Είναι οφθαλμοφανής, νομίζουμε, η σχέση μεταξύ της συνεχιζόμενης αύξησης της ανεργίας των ηθοποιών και άλλων κλάδων σχετικών με την κινηματογραφική παραγωγή και της αυξανόμενης κερδοφορίας των μεγάλων χολιγουντιανών εταιριών. Οι τεράστιες αμοιβές μια χούφτας κινηματογραφικών «σταρ» κρύβουν πίσω τους χιλιάδες συναδέλφους τους που αναζητούν δουλιά και αμείβονται δυσανάλογα αν βρουν. Το ίδιο συμβαίνει με τους τεχνικούς, τους σκηνοθέτες κλπ. Ωστόσο, τα οπτικοακουστικά «τραστ» έχουν και άλλες «δεξαμενές» φθηνού εργατικού δυναμικού: τους μη συνδικαλισμένους εργάτες.

Πρόσφατα, το γνωστό κανάλι «MTV», σε μια ακόμη προσπάθεια να εφαρμόσει τη γνωστή τακτική της «εξοικονόμησης» κόστους των παραγωγών του μέσω της χρησιμοποίησης εργατών που δεν ανήκουν στα συνδικάτα - συνεπώς η «διαπραγμάτευση» των αμοιβών τους είναι «ελεύθερη»... προς τα κάτω - «σκόνταψε» στην πόλη της Φιλαδέλφειας των ΗΠΑ. Εκεί το κανάλι προγραμμάτιζε τα γυρίσματα μιας εκπομπής με τίτλο «Ο πραγματικός κόσμος»... αδιαφορώντας για την πραγματικότητα. Το συνδικάτο των οικοδόμων της Φιλαδέλφειας, μαζί με τους καλλιτέχνες, τους ξυλουργούς, τους ηλεκτρολόγους και τους άλλους τεχνικούς περικύκλωσαν επί δύο εβδομάδες τις εγκαταστάσεις του «Πραγματικού κόσμου» και απαγόρευαν την είσοδο στο προσωπικό του «MTV». Αξίζει να σημειωθεί ότι η παραγωγή του «Πραγματικού κόσμου» είχε... «παραβλέψει» την εργασία μέσω συλλογικών συμβάσεων σε 13 άλλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και της Βοστόνης.


Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ


«…δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ τ’ αηδόνια στις Πλάτρες»

Σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά και με ένταση να βρω ένα τρόπο για να δηλώσω ότι δε με ενδιαφέρει το Κυπριακό, τα προβλήματα των συμβασιούχων, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας, οι εγγυήσεις του Κόλιν Πάουελ και οι απειλές του Σολάνα. Να βρω, με άλλα λόγια, έναν τρόπο να δηλώσω ότι δε με ενδιαφέρουν τα προβλήματα του κόσμου. Φυσικά, μια τέτοια δήλωση θα σας δημιουργούσε ερωτηματικά, για ποιο λόγο όλη αυτή η αδιαφορία. Πολλοί από σας δε θα θέλατε ν' ακούσετε τίποτε πια για μένα. Μ' έναν τέτοιο αδιάφορο άνθρωπο δε χρειάζεται να έχει κανείς σχέσεις. Φυσικά, μια τέτοια αδιαφορία δε σημαίνει ότι θα άδειαζε τη ζωή μου από άλλα ενδιαφέροντα. Οχι. Θα τη γέμιζα με ένα σωρό από άλλα καθημερινά θέματα. Πρώτα - πρώτα θα έπαιρνα στα σοβαρά την άνοιξη και θα προσπαθούσα να στήσω μαζί της ένα διάλογο. Να στήσω χορό, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, «με το ξανθό Απρίλη». Θα μάζευα λουλούδια, θα έπλεκα στεφάνια. Θα έψαχνα να βρω τις μυστικές εκείνες φωνές που τον καιρό αυτό όλο και πιο πολύ γεμίζουν τον κόσμο, μέσα στα μπουμπούκια των δέντρων, στα μικρά πράσινα φύλλα, στο φρέσκο χώμα που γονιμοποιεί καρπούς και εξασφαλίζει προοπτικές, τις προοπτικές του ψωμιού, του κρασιού, της ζωής. Και είναι αυτές οι φωνές ακριβώς που όλο και πιο σπάνια τις ακούμε, κι αν τις ακούσουμε δεν μπορούμε να καταλάβουμε το περιεχόμενό τους. Οχι, βέβαια, γιατί φταίμε εμείς, αλλά γιατί φταίνε εκείνοι που τις μετέτρεψαν σε αριθμούς, σε ποσοστώσεις, σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις νομικών κειμένων και κρατικών εγγράφων.

Και με τον τρόπο αυτό δε θέλω να περιγράψω την αφανισθείσα φυσιολατρία των πόλεων. Δε θέλω να περιγράψω την αδυναμία των μικρών παιδιών να ξεχωρίσουν την ορτανσία από την ακακία. Ούτε είναι η ώρα να κάνω κριτική στα βιβλία των παιδιών μας που όσο πάει και πιο πολύ απομακρύνονται από τη φύση γιατί δεν έχουν καμιά σημαντική σχέση με την ποίηση, τον έρωτα, τα χρώματα και τους ήχους. Τα βιβλία εκείνα που έχουν έναν περίεργο, αποτελεσματικό, ωστόσο, τρόπο να αντικαθιστούν τις απλές σχέσεις της ζωής μας με περιγραφές γεγονότων που έτσι κι αλλιώς, από μόνα τους, δεν έχουν καμιά σχέση με τη ζωή που αλλάζει, που μεγαλώνει, γεννά και τίκτει, αλλά μόνο με το θάνατο. Είτε αυτός ο θάνατος είναι το τέλος μιας μικρής ιστορίας, είτε το άδειασμα μιας φωνής ενός ονείρου, του κόκκινου αίματος, στο κάτω-κάτω. Θέλω απλώς να δηλώσω ότι τελικά μας ανάγκασαν να απομακρυνθούμε από αυτά που δίνουν το χρώμα στη ζωή μας, γίνονται από απλές κλωστές σχήματα, που δεν εκφράζουν μόνο μια αισθητική άποψη, αλλά πολλές φορές την ίδια τη στάση μας για τη ζωή, τη θρησκεία ή τη γλώσσα μας. Την υποταγή μας στον κόσμο των σχημάτων και την κυριαρχία μας στον πλούτο των άδειων πραγμάτων.

Και φυσικά θα με ρωτήσετε για το πότε θα κηρύξω την επανάστασή μου. Να γυρίσω στη φύση, να στήσω το χορό που σας περιέγραψα, να φυτέψω τα δάχτυλά μου στο φρέσκο χώμα της Ανοιξης και να περιμένω εκεί, ώσπου να καρπίσω κι εγώ τους καρπούς της ελευθερίας και της ομορφιάς, όπως θα έλεγε κι ο Μαρξ. Κι εγώ θα σας απαντήσω. Ποτέ. Γιατί είναι ψέματα αυτό που σας είπα στην αρχή. Πως δε μ' ενδιαφέρει το Κυπριακό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας μας, τα προβλήματα των συμβασιούχων. Πώς να το κάνουμε, δε μ' αφήνουν να κοιμηθώ «τ' αηδόνια στις Πλάτρες».


Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ