Eurokinissi

Είναι προφανές ότι στο διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι την επόμενη «ανακίνηση» του Κυπριακού, ταυτόχρονα με την υπονόμευση των δικαίων της Κύπρου (χαρακτηριστικές οι ευρωδιχοτομικές δηλώσεις Φερχόιγκεν για απευθείας επαφές της ΕΕ με τα Κατεχόμενα, αλλά και η προσφώνηση «πρωθυπουργός» που επιδαψίλευσαν οι Αμερικανοί στον Ταλάτ), θα επιχειρείται μια υπόγεια αμφισβήτηση της απόφασης του κυπριακού λαού, στο όνομα των «εγγυήσεων» που θα του «σερβιριστούν» - όταν έρθει η ώρα - για να καμφθεί το φρόνημά του και να αποδεχτεί το έκτρωμα του Ανάν.

***

***

Κομβικό είναι, όπως σημειώθηκε, το θέμα των «εγγυήσεων». Αλλά όταν μιλάμε για «εγγυήσεις» πρέπει να απαντηθούν τα εξής:

α) «Ποιος» εγγυάται, β) «τι» εγγυάται, γ) «πώς» το εγγυάται.

Πρώτον, όσοι εμφανίζονται να παρέχουν «εγγυήσεις» είναι αυτοί που οδήγησαν και στηρίζουν για 30 χρόνια τον «Αττίλα» στο νησί. Δεν πρόλαβε, δε, να φύγει ο Καραμανλής από τις ΗΠΑ και αμέσως ανακοινώθηκε ότι οι ΗΠΑ «αναθεωρούν» την πολιτική τους υπέρ των Κατεχομένων!

Δεύτερον, οι Αμερικανοί (κατά κύριο λόγο) και οι Βρετανοί, το μόνο που μπορούν να «εγγυηθούν» είναι η διαιώνιση του άδικου, της κατοχής και της εισβολής! Και αυτό κάνουν, «εγγυώμενοι» την εφαρμογή του «σχεδίου Ανάν». Εγγυώνται, δηλαδή, την εφαρμογή του σχεδίου, που αποτελεί νομιμοποίηση του «Αττίλα». Εγγυώνται ότι ο λαός της Κύπρου θα πληρώσει ακόμα και τα έξοδα του εισβολέα. Οτι η Κύπρος θα κυβερνιέται από αλλοδαπούς δικαστές. Οτι στο τριχοτομημένο προτεκτοράτο η Τουρκία θα διατηρεί ακέραιο το «δικαίωμα» της μονομερούς επέμβασης. Εγγυώνται την επιβολή ενός ρατσιστικού σχεδίου, που απαγορεύει τα πολιτικά δικαιώματα των Κυπρίων προσφύγων στις εστίες τους λόγω της φυλής τους!

Τρίτον, «πώς» εγγυώνται την «επίλυση» του προβλήματος; Μήπως θα πάρουν μέτρα κατά της Τουρκίας αν προβεί σε νέες προκλητικές κινήσεις επικαλούμενη τα «δικαιώματά της» σαν «εγγυήτριας» δύναμης; `Η μήπως τη στιγμή της κρίσης θα έχουμε «ερμηνείες» επί «ερμηνειών» για το είδος των «εγγυήσεων» που κατά τα άλλα είχαν παράσχει οι «εγγυητές»; Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και στην Κύπρο το 1974, και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με το πώς «ερμηνεύονται» οι «εγγυήσεις» που, δήθεν, παρέχει στην Ελλάδα το ΝΑΤΟ, το είδαμε και με τα Ιμια, όσον αφορά στην «εγγύηση» που συνιστά για την Ελλάδα (και την Κύπρο πλέον) η ένταξή της στην ΕΕ.

***

Ο αγώνας και η αντίσταση είναι μονόδρομος. Είναι η συνέπεια μιας βασικής αλήθειας. Οτι η Κύπρος δεν πρόκειται να μετακινηθεί από το γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής. Που σημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος ανέκαθεν την αντιμετώπιζε ως «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» για την «αστυνόμευση ολόκληρης της Ανατολής», δεν πρόκειται να πάψει να «ενδιαφέρεται» για την Κύπρο. Με ό,τι αυτό σημαίνει και για τα σενάρια περί «εγγυήσεων», που προβλέπουν μέχρι και κάθοδο «ειρηνευτικής δύναμης» του ΝΑΤΟ στο νησί!

***

• Να σεβαστούν το «ναι» της τουρκοκυπριακής πλευράς. Γιατί με αυτό τον τρόπο καταγράφηκε από τους απλούς ανθρώπους του μόχθου στα Κατεχόμενα ότι θέλουν να ζήσουν καλύτερες μέρες. Μια διάθεση που δεν μπορεί να αγνοήσει ο διεθνής παράγοντας, χωρίς τον κίνδυνο, αν επιλέξει να «κωφεύει», να ρίξει ο ίδιος περισσότερο λάδι στη φωτιά, με συνέπεια την ενεργότερη στράτευση των Τουρκοκυπρίων στην πάλη τους για ελευθερία, αλλά και την ακόμα βαθύτερη ταξική τους συνειδητοποίηση. Γιατί οι Τουρκοκύπριοι δεν ψήφισαν - στην πραγματικότητα - για το «σχέδιο Ανάν». Ψήφιζαν με δίλημμα το αν θα ζήσουν κάτω από την έσχατη μορφή καταπίεσης, σε μια κατεχόμενη πατρίδα δηλαδή, υπό τη δεσποτεία του Ντενκτάς, ή αν θα ζήσουν σε ένα «άλλο» αύριο, που δεν είναι κατ' ανάγκη το «αύριο» του Ανάν
• Να σεβαστούν το «όχι» των Ελληνοκυπρίων. Ενα «όχι»-αφετηρία για να ορθωθεί ένα αταλάντευτο μέτωπο επαναδιεθνοποίησης του Κυπριακού, σε μια βάση που δε θα κάνει «σκόντο», όπως συνέβη με το «σχέδιο Ανάν», στο αδιαπραγμάτευτο και ιστορικά αδικαίωτο αίτημα για πραγματική λύση. Και πραγματική λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να είναι άλλη από μια δίκαιη λύση, για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, δικοινοτική, διζωνική, χωρίς κηδεμόνες και ξένα στρατεύματα.