Πλούσια ήταν η συζήτηση που ξεδιπλώθηκε στη συνέχεια με τους δημοσιογράφους.

- κα ΝΤΑΛΑΡΗ («FLASH»): Κυρία Παπαρήγα, στελέχη του Συνασπισμού σε δηλώσεις τους κάνουν λόγο για απομονωτισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος και προσπάθεια επιβολής του, αποκλειστικής επιβολής του, στο χώρο της Αριστεράς. Ενα σχόλιο επ' αυτού.

- ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δεν ξέρω τι θα πει «απομόνωση». Τι θα πει «απομόνωση»; Αυτό που λέει ο Συνασπισμός δεν απευθύνεται στο ΚΚΕ, γι' αυτό τον επικρίνουμε. Απευθύνεται στο λαό και του λέει «κοίταξε να δεις, δυσαρεστημένος μπορεί να είσαι με την Ευρωπαϊκή Ενωση, μη διεκδικήσεις όμως άλλο δρόμο, κάτι άλλο». Τον τρομοκρατεί, τον φοβίζει.

Αυτό είναι το σοβαρό που κάνει ο Συνασπισμός. Διότι αν είχε μία άποψη που λέει ότι θεωρώ πως το ισοζύγιο είναι θετικό ή ότι μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να διορθωθεί, όχι ότι θα συμφωνούσαμε μαζί του, αλλά θα δεχόμαστε και αυτή την αυταπάτη, θα την καταλαβαίναμε έστω.

Το χειρότερο που κάνει, είναι ότι δηλητηριάζει κυριολεκτικά την αγωνιστικότητα, διότι τρομοκρατεί. Κι όταν το κίνημα ακόμα είναι χαμηλά, η τρομοκρατία περνάει, όταν μάλιστα λέγεται από «αριστερά» στόματα.

Αν αυτή τη στιγμή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο διαμορφώνουμε ένα κίνημα το οποίο λέει διεκδικούμε λύσεις και αιτήματα που έρχονται σε σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές επιλογές και παλεύουμε τελικά για μια ενωμένη Ευρώπη με άλλο περιεχόμενο, με άλλη μορφή, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό είναι απομόνωση;

Κοιτάξτε, εδώ πρέπει να διαλέξεις. Εμείς πάμε με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, ανεξάρτητα αν η πλειοψηφία αυτό το καταλαβαίνει. Πάμε κόντρα στο ρεύμα. Αλλά αυτό το μαζικό ρεύμα αντεπίθεσης δεν πρόκειται ποτέ να αναπτυχθεί, αν προσχωρήσουμε κι εμείς στους ευρωλάγνους. Κάνει μεγάλη ζημιά ο Συνασπισμός και στο κίνημα κι εγώ λέω και στον εαυτό του. Διότι, κοιτάξτε, έχει δοκιμαστεί κι αυτό το ανανεωτικό πείραμα.

Αλλά ψήφισε το Μάαστριχτ ο Συνασπισμός. Δεν είναι μικρό πράγμα. Δεν μπορεί τώρα να δει τα πράγματα καθαρά, γιατί αν τα δει καθαρά, πρέπει να επανατοποθετηθεί, να αλλάξει θέση. Αλλωστε γι' αυτήν την πολιτική που έχει ο Συνασπισμός απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν κατάφερε να επαναλάβει τη συμμαχία που είχε, αυτή τη συμμαχία, εν πάση περιπτώσει, που είχε στις εθνικές εκλογές. Κι εγώ θα συμφωνήσω, δεν είναι μόνο για το πώς βγήκαν οι βουλευτές. Από τα κείμενα βγήκαν κι άλλα πράγματα, για τις θέσεις πάνω στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

- κ. ΑΛΙΦΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: Επιλογή σας, κ. Παπαρήγα, είναι να μη μετέχετε στην Ευρωπαϊκή Αριστερά. Μάλιστα την καταγγέλλετε.

- ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Ποια είναι η Ευρωπαϊκή Αριστερά; Θέλεις να μιλήσουμε με τη γλώσσα των αριθμών; Καταρχήν εμείς ως ΚΚΕ δε βάζουμε όλα τα κόμματα σε ένα τσουβάλι και κατά περίπτωση βγάζουμε ένα απ' έξω. Δεν κάνουμε ταξινομήσεις, οι οποίες είναι πάρα πολύ επικίνδυνες.

Δεύτερον. Με όλους όσοι συμφωνούμε κάπου, δεν τους βάζουμε όλους στο δικό μας τσουβάλι. Να το ξεκαθαρίσουμε. Σήμερα στην Ευρώπη, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, είναι καταγεγραμμένες δυνάμεις που οι ίδιες τοποθετούν τον εαυτό τους Αριστερά. Είναι πάνω από 100 κόμματα, άλλα μεγαλύτερα, άλλα μικρότερα, άλλα παλιά κι άλλα καινούρια.

Τα κόμματα που τοποθετούν σ' αυτόν το χώρο τον εαυτό τους και που ανήκουν στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι πάνω από 60. Σας πληροφορώ ότι με πάρα πολλά από αυτά τα κόμματα έχουμε σχέσεις διμερείς, έχουμε κάνει συναντήσεις.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία απόψεων. Ποιος ανέθεσε στον ΣΥΝ να κάνει κατατάξεις και να βάζει μάλιστα και τον εαυτό του πρώτο στον κατάλογο;

Υπάρχει η αντικειμενική ανάγκη του συντονισμού και της κοινής δράσης. Οσο μπορούμε περισσότεροι να χτυπάμε μαζί. Αυτό είναι μία πραγματική ανάγκη. Ταυτόχρονα όμως ήρθε και η επιλογή της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία βλέπει ότι δημιουργούνται τάσεις συνεργασίας. Μπορεί να μην μπορούν όλοι να μπουν σε μία συμμαχία, αλλά δημιουργούνται πόλοι. Κι έρχεται και λέει ότι «κοιτάξτε να δείτε, τέρμα τα εθνικά κόμματα, δεν έχουν σημασία, πάμε για ευρωπαϊκά». Και δεν αφορά μόνο αριστερά ή κομμουνιστικά κόμματα, αφορά όλο το φάσμα των κομμάτων.

Φτιάχνει γραφειοκρατίες με έδρα τις Βρυξέλλες και στην ουσία θέλει να περάσει την ιδέα ότι το εθνικό πεδίο πάλης χάθηκε και κάθε κόμμα να γίνει ένας μηχανισμός, χωρίς καν να δέχεται την παραμικρή πίεση από τη βάση αυτών των κομμάτων και τον έλεγχο σε εθνικό επίπεδο, γιατί θα σου πει ότι είσαι τμήμα του τάδε ευρωπαϊκού κόμματος.

Αυτοί, λοιπόν, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα κόμμα ενταγμένο στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο εν πάση περιπτώσει δεν προκαλεί πονοκέφαλο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει κι έναν ορισμένο πλουραλισμό. Το οποίο κόμμα θα λογοδοτεί στο Προεδρείο του Ευρωκοινοβουλίου.

Εμείς τι λέμε; Να διαμορφωθεί ένα συντονιστικό ας το πω κέντρο στην Ευρώπη με όλα τα κόμματα. Εχουμε την πείρα της ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο. Εχουμε θετικά, έχουμε και αρνητικά. Αλλά εν πάση περιπτώσει είχαμε έναν τρόπο λειτουργίας. Γιατί δεν αξιοποιήθηκε αυτή η πείρα;

Στην ουσία δηλαδή αυτό το βήμα που έγινε, ήταν ένα βήμα και διασπαστικό. Να τρέξουμε να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση γιατί εμείς κάναμε το κόμμα, να αναγνωριστούμε, να πάρουμε και τη χρηματική επιχορήγηση και να δημιουργήσουμε την εντύπωση ότι ο πόλος απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αυτή η Αριστερά!!

Δε θα καρποφορήσει αυτή η προσπάθεια. Μπορεί να επιβιώσει αυτό το κόμμα, δε θα καρποφορήσει όμως. Αυτό που σήμερα μπορεί να γίνει είναι ο συντονισμός και η κοινή δράση. Π.χ. Ευρωσύνταγμα. Κοινή δράση σε όλη την Ευρώπη εναντίον του Ευρωσυντάγματος. Κοινή δράση για τους μικρομεσαίους αγρότες. Κοινή δράση για τα θέματα της δημοκρατίας, κατά του ευρωεντάλματος. Γιατί να μην τα κάνουμε; Η κοινή δράση σημαίνει δραστηριότητες σε εθνικό επίπεδο, σημαίνει πολλά πράγματα. Κλαδικές απεργίες στην Ευρώπη. Τι θα λύσει ένα κόμμα; Γιατί θα εμπνεύσει κίνημα ένα κόμμα;