Η απάντηση που έδωσαν ήταν «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε», τα οποία συνόδευαν με χαρακτηρισμούς και αφορισμούς του είδους «το ΚΚΕ βρίσκεται εκτός πραγματικότητας»... Κουβέντα για την ταμπακέρα.

Αυτό όμως που έχει αποφύγει ο ΣΥΝ μέχρι τώρα να κάνει, είναι υποχρεωμένος να το κάνει στο συνέδριο όπου βαδίζει. Θα το κάνει; Θα πει καθαρά ότι στρατηγική του είναι η κεντροαριστερή διακυβέρνηση διαχείρισης, ή θα συνεχίσει το κρυφτούλι; Ενδιάμεση οδός δεν υπάρχει.

Κάθε κόμμα που στο πρόγραμμά του λέει πως έχει στόχο το σοσιαλισμό, οφείλει να πει τώρα στο λαό: Οταν έρθει στην εξουσία, τι θα κάνει με τις επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν; Θα τις αφαιρέσει από τους ιδιώτες ή όχι; Θα καταργήσει τις ελαστικές μορφές εργασίας ή όχι; Θα πάρει πίσω τις εκτάσεις γης και θάλασσας που έχουν δοθεί στο κεφάλαιο ή όχι; Θα παραβιάσει τις αποφάσεις της ΕΕ που αφορούν στην Κοινωνική Ασφάλιση ή όχι; Θα δεχτεί την αναθεωρημένη ΚΑΠ ή θα πάει εναντίον της; Θα συμμετέχει η Ελλάδα στον ευρωστρατό ή όχι; Θα καταργήσει αντιλαϊκές συμφωνίες, όπως για τη βάση της Σούδας και τις άλλες βάσεις, ή όχι; Θα καταγγείλει το Μάαστριχτ και το «Σύμφωνο Σταθερότητας» ή όχι; Θα καταργήσει τον μισθοφορικό στρατό ή όχι; Θα διασφαλίσει το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία; Θα καταργήσει τους «τρομονόμους», τη Σένγκεν, το ευρωένταλμα κλπ.;

Κανένα κόμμα, που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, δεν μπορεί να προσπεράσει αυτά τα προβλήματα. Οταν το κάνει (όπως ο ΣΥΝ που τα προσπερνάει), ομολογεί στην πράξη ότι είναι ένα κόμμα της διαχείρισης. Ενα κόμμα που σκορπίζει αυταπάτες ότι το κεφάλαιο μπορεί να αλλάξει προτεραιότητες και να βάλει το συμφέρον του κάτω από το συμφέρον του εργάτη.

Τα λόγια για κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική διάσταση της πολιτικής και άλλα, όχι μόνο δεν αλλάζουν τα παραπάνω, αλλά και όταν λέγονται επιχειρούν να συσκοτίσουν την ουσία.

Ο ΣΥΝ οφείλει να δώσει απάντηση σε τούτο: Ποια κυβέρνηση θεωρεί ότι θα υλοποιήσει το πρόγραμμά του το ...ριζοσπαστικό;

Πριν από λίγα χρόνια ο ΣΥΝ είχε ως κυβερνητικό πρότυπο το σχήμα που εκφραζόταν στην κυβέρνηση Ζοσπέν. Το έλεγε σε όλους τους τόνους και κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για αλαζονεία, που δε γίνεται σαν το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ώστε να προωθηθεί η κεντροαριστερή διαχείριση.

Οταν το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και συνολικά η κυβέρνηση της κεντροαριστεράς υπέστησαν οδυνηρή ήττα στις εκλογές και δέχτηκαν κατακραυγή για την πολιτική τους, ο ΣΥΝ αναδιπλώθηκε και έπαψε να αναφέρεται στην κυβέρνηση Ζοσπέν, δίχως, εννοείται, να εγκαταλείπει το όνειρο.

Και όχι μόνο έπαψε, αλλά άρχισε (έρχονταν οι εκλογές) και να βάλλει κατά της κεντροαριστεράς, προβάλλοντας, υποτίθεται, τη δική του αυτόνομη στρατηγική. Ποια; Της αριστεράς «που θέλει να αλλάξει τον κόσμο». Πώς θα γίνει αυτό; Με ποιες συμμαχίες; Με ποια εξουσία; Και φυσικά, με ποιο περιεχόμενο;

Το σλόγκαν, που πρόβαλλε τότε κατά κόρον ο ΣΥΝ, ήταν η «ενότητα της αριστεράς»! Σε καιρούς δύσκολους, σε καιρούς κυριαρχίας της διεθνούς αντεπανάστασης, όπου οι λαϊκές απαιτήσεις διεκδίκησης έχουν μειωθεί και η μοιρολατρία σπάζει κόκαλα αναγορεύοντας σε «ρεαλισμό» την υποταγή, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ υπολόγιζε σε οφέλη μέσω της επίθεσης στην πολιτική του ΚΚΕ, προκειμένου να κυριαρχήσει η «σύγχρονη» δική του... Αλλά και σε αυτή την περίπτωση ο ΣΥΝ πάλι δεν απαντούσε στο θέμα της εξουσίας. Η «ενότητα της αριστεράς» προσδιορίζει συμμαχίες. Οχι όμως και το στόχο εξουσίας αυτής της συμμαχίας.

Να αποδυναμωθεί ο δικομματισμός, καλούσε ο ΣΥΝ.

Και λοιπόν; Σημαίνει τίποτα αυτό, αν ο απεγκλωβισμός από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε συνοδεύεται με τη μεταπήδηση των μαζών στην απέναντι όχθη, σε αντίθεση με την ουσία της πολιτικής του δικομματισμού (Μάαστριχτ, ΟΝΕ, ΝΑΤΟ, κλπ.); Οχι μόνο δε σημαίνει τίποτα, αλλά είναι και παγίδα. Γιατί όταν η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γίνεται δίχως να δέχεται χτυπήματα η καρδιά της πολιτικής τους, τότε είναι αποδυνάμωση του δικομματισμού και ενίσχυση του διπολισμού! Αρα, είναι μετακίνηση «εντός των τειχών». Αυτού του είδους την αποδυνάμωση του δικομματισμού επιδίωκε και επιδιώκει ο ΣΥΝ.

Λοιπόν, ας ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους: Το επόμενο βήμα θα ήταν να πάμε όλοι μαζί (με προίκα) στο ΠΑΣΟΚ, για να διεκδικήσουμε είσοδο στους μεγάλους κοινωνικούς ορίζοντες, με στόχο τη συνδιαχείριση. Οχι με το ...κακό ΠΑΣΟΚ, αλλά με ένα ...καλό! Οπως του Ακη, ο οποίος ωστόσο ενεργεί με τη συγκατάθεση του Παπανδρέου... (την ίδια σημασία, βεβαίως, θα είχε κι αν ενεργούσε δίχως τη συγκατάθεση του προέδρου του).