Μια ματιά στην «ατζέντα» της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη αρκεί για να φανούν καθαρά οι επιδιώξεις και οι στόχοι των πολιτικών προϊσταμένων της μεγαλύτερης πολεμικής συμμαχίας που τρομοκρατεί τους λαούς εδώ και 55 χρόνια: Θέλουν μια πολεμική μηχανή πιο ετοιμοπόλεμη, πιο ευέλικτη και πιο καλά εξοπλισμένη, ώστε να μπορεί να επεμβαίνει ανά πάσα στιγμή σε οποιαδήποτε σημείο του πλανήτη χρειάζεται.

Με άλλα λόγια, το βασικό καθήκον των αρχηγών των 26 πλέον κρατών - μελών της συμμαχίας, που θα βρεθούν αύριο και μεθαύριο στη σιδηρόφραχτη «κοιλάδα του ΝΑΤΟ» στις ακτές του Βοσπόρου, είναι να καταστήσουν το ΝΑΤΟ πιο αποτελεσματικό εργαλείο επιβολής και διατήρησης της «νέας τάξης».

Αυτό ακριβώς διαπερνά και τα θέματα που βρίσκονται στην ατζέντα: Αποστολή στρατιωτικών ενισχύσεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, δημιουργία «προγεφυρωμάτων» για επέκταση της δράσης σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Καύκασο και Κεντρική Ασία, επιχειρησιακή «ολοκλήρωση» της δύναμης ταχείας επέμβασης.

Το βάρος, συγκυριακά, πέφτει στην ενίσχυση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και στην επέκταση της δράσης του στο Ιράκ, αναλαμβάνοντας υπό την ομπρέλα του τη διαχείριση της κατοχής και ανακουφίζοντας πολιτικά και οικονομικά τις ΗΠΑ. Το κυρίαρχο ζήτημα όμως είναι η διαρκής χρησιμοποίησή του ως παγκόσμιου χωροφύλακα και «άγρυπνου φρουρού» της «νέας τάξης».

Ταυτόχρονα όμως, και σ' αυτήν τη σύναξη των αρχηγών του ΝΑΤΟ, θα είναι παρούσες οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Οι ΗΠΑ θέλουν το ΝΑΤΟ στην υπηρεσία της πλανητικής τους ηγεμονίας, αλλά αυτό δε βολεύει τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, που επιδιώκει να μεγαλώσει το ρόλο του και το μερίδιό του στη νέα τάξη. Αυτός είναι ο λόγος, που ο γαλλογερμανικός άξονας δεν έχει στείλει μέχρι τώρα στρατεύματα στο Ιράκ, αφήνοντας τους Αμερικάνους να σηκώνουν εξ ολοκλήρου το κόστος της κατοχής, αλλά και διατηρούν το δικαίωμα της αποκλειστικής νομής των πλούσιων πετρελαϊκών αποθεμάτων.

Η «αναπάντεχη» αντίσταση του ιρακινού λαού όμως έχει επιφέρει σοβαρό πλήγμα στους κατακτητές, που τώρα στρέφονται προς τους Ευρωπαίους συμμάχους, αναζητώντας «πολιτική νομιμοποίηση» και στρατεύματα. Δεν είναι, όμως, σαφές μέχρι τώρα, αν, ταυτόχρονα, τους εκχωρούν και μερίδιο στη λεία του πολέμου (πετρέλαια), ώστε να κάμψουν τις «αντιρρήσεις» τους. Η πρόσφατη Σύνοδος της «λέσχης των 8» (G8) άφησε την εντύπωση ότι Γαλλία και Γερμανία διατηρούν ακόμα τις «επιφυλάξεις» τους...

Η αλήθεια είναι ότι το ΝΑΤΟ βρίσκεται ήδη σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Στο πρώτο βρίσκεται με τη σύμφωνη γνώμη όλων, υποστηρίζοντας το καθεστώς του Χαμίντ Καρζάι, η δικαιοδοσία του οποίου όμως έχει περιοριστεί στην πρωτεύουσα Καμπούλ. Η κάτι παραπάνω από ορατή προοπτική αποτυχίας της επέμβασης στο Αφγανιστάν έχει προκαλέσει πονοκέφαλο στους ΝΑΤΟικούς επιτελείς, που ζητούν επειγόντως στρατό και εξοπλισμό για να μη νικήσει η «τρομοκρατία» στη χώρα. «Οπως και στο Ιράκ, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε το Αφγανιστάν να αποτύχει», τονίζει σε πρόσφατο άρθρο του στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» ο δραστήριος νέος γγ του ΝΑΤΟ Γιαπ Ντε Χουπ Σέφερ, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι στην Κωνσταντινούπολη το ΝΑΤΟ «θα επεκτείνει την αποστολή του έξω από τα όρια της Καμπούλ, φέροντας περισσότερες ομάδες ανοικοδόμησης(!) υπό τη διοίκησή του».

Στο Ιράκ, το ΝΑΤΟ στηρίζει «επιτελικά» την πολωνική μεραρχία και όσες στρατιωτικές δυνάμεις κρατών - μελών βρίσκονται εκεί, ανταποκρινόμενο στο «αίτημα» των ΗΠΑ. Ομως, οι ΗΠΑ θέλουν «να βάλουν όλοι πλάτη» και με πολιτική απόφαση, ώστε να βγουν με τις μικρότερες απώλειες από το «βούρκο», όπως τον αποκαλούν τώρα, του Ιράκ. Είναι προφανές, όμως, ότι η στάση των Ευρωπαίων εταίρων, ιδιαίτερα του γαλλογερμανικού άξονα, θα εξαρτηθεί από το αν θα πάρει το «πράσινο φως» για συμμετοχή στα λάφυρα του πολέμου, δηλαδή τα πετρέλαια. Η φόρμουλα έχει ήδη βρεθεί. Ο κουίσλινγκ Ιρακινός «πρωθυπουργός» Ι. Αλάουι έστειλε την περασμένη Τετάρτη επιστολή στο ΝΑΤΟ και στους 26 αρχηγούς κρατών - μελών να βοηθήσουν στην κυβέρνησή του, στο όνομα του «εκδημοκρατισμού» και της «σταθερότητας». «Είναι λογικό να συζητηθεί στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ το αν οι σύμμαχοι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν πιο προωθημένο ρόλο αν τους ζητηθεί. Δεν προτίθεμαι να προδικάσω το αποτέλεσμα της Κωνσταντινούπολης, ωστόσο είναι σαφές ότι η διεθνής κοινότητα έχει συμφέρον να εξασφαλίσει ότι το νέο Ιράκ θα σταθεί στα πόδια του. Το τίμημα της αποτυχίας είναι υπερβολικά υψηλό», επισημαίνει στο ίδιο άρθρο του ο Γ. Σέφερ.

Ιδιαίτερο βάρος στη Σύνοδο πέφτει στις αποφάσεις για την επέκταση της δράσης του ΝΑΤΟ στη λεγόμενη Ευρύτερη Μέση Ανατολή, μια που περιλαμβάνει 32 χώρες κατά μήκος του «τόξου» Βόρεια Αφρική - Μέση Ανατολή - Κεντρική Ασία - Καύκασος. Πρόκειται για το γνωστό αμερικανικό σχέδιο «εκδημοκρατισμού» των κρατών αυτών, δηλαδή της καθυπόταξής τους στη «νέα τάξη».

Στο πλαίσιο αυτό, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης θεωρείται «δεδομένη»: «Γιες» στην ενίσχυση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, «γιες» και στην επέκταση της δράσης του στο Ιράκ. Με άλλα λόγια, πλήρης σύμπλευσης με τις ΗΠΑ και απόλυτη «νομιμοποίηση» των ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών. Δηλώνει ότι δε θα στείλει επιπλέον στρατεύματα στο Αφγανιστάν ούτε θα «έχει στρατιωτική εμπλοκή» στο Ιράκ, αλλά όλα αυτά μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετά, τα πάντα είναι ανοιχτά. «Πλέον η διεθνής κοινότητα κινείται εντός του πλαισίου της πρόσφατης ομόφωνης απόφασης των Ηνωμένων Εθνών», δήλωσε με νόημα ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι υπάρχει «διεθνής νομιμοποίηση» για τη συμμετοχή - και στρατιωτικά - στην κατοχή του Ιράκ.

Ηδη, από τη Σύνοδό του στην Ουάσιγκτον (1999) το ΝΑΤΟ είχε επεκτείνει το πεδίο δράσης του σε ολόκληρο τον πλανήτη, στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής στην Πράγα (Νοέμβρης 2002), αποφασίστηκε η δημιουργία δύναμης ταχείας επέμβασης, που, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, πρέπει να είναι επιχειρησιακά έτοιμη τον ερχόμενο Οκτώβρη και σε πλήρη δράση από το 2006.

Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη «θα επιβεβαιώσει το ρόλο του ως αναντικατάστατου για τη διατήρηση της ειρήνης σε νέα μέτωπα», αποφαίνεται ο γγ του ΝΑΤΟ. Φυσικά, άλλη γνώμη έχουν οι λαοί και οι διαδηλωτές: Το ΝΑΤΟ δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, εκτός από το να καταδυναστεύει και να μακελεύει τους λαούς.