Οι εργάτες της ΕΛΛΑΤΕΞ μπροστά στον περίβολο του εργοστασίου. Αριστερά διακρίνεται το μνημείο της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου

Πίσω από αυτό το γεγονός κρύβεται μια άθλια πραγματικότητα, που οι ίδιοι εργάτες μας περιέγραψαν χτες νωρίς το πρωί έξω από το κλειστό πια εργοστάσιο. Την πραγματικότητα αυτή οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου την αποκαλούν «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», αλλά στη γλώσσα των εργατών λέγεται ξερά και ωμά «σκλαβιά».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η επιχείρηση τους εξαναγκάζει σε υποχρεωτική άδεια, αλλά και σε συνεχή εξαντλητική δουλιά. Υπήρξαν φορές που τους υποχρέωνε να δουλεύουν ακόμα και δύο μήνες συνέχεια. Χωρίς αργίες και με ωράρια που έκαναν τους εργάτες λάστιχο, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αλλες φορές δούλευαν 8 ώρες, άλλες 12 και παραπάνω. Μετά τους δύο μήνες η επιχείρηση τους έστελνε σπίτια τους και τους έβαζε σε αναμονή μέχρι να τους ξαναχρειαστεί! Καταστρατηγώντας το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου, της κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας του εργαζόμενου.

«Μας διέλυσαν κυριολεκτικά τα σπίτια μας. Δεν ήξερα πότε θα πιάσω δουλιά. Επαιρναν ξαφνικά τηλέφωνο και μου έλεγαν έλα σήμερα την τάδε ώρα», μας λέει ο Δημ. Καραμάνης, που δουλεύει στην επιχείρηση 22 ολόκληρα χρόνια. «Μας εκμηδένισαν οικονομικά. Και τώρα μας λένε ότι κλείνει η επιχείρηση και δεν ξέρουμε πότε και αν θα ανοίξει. Τι θα κάνω; Εχω μια οικογένεια πίσω μου. Δύο παιδιά». Μια άλλη εργαζόμενη που δε θέλει να αποκαλυφθεί το όνομά της συμπληρώνει: «Εχω δουλέψει από τις δύο το μεσημέρι μέχρι και τις έξι το πρωί επί οκτώ συνεχόμενες ημέρες»... Η απόλυτη ελαστικοποίηση του ωραρίου και συνάμα της ανθρώπινης ζωής. Πλήρως υποταγμένη και προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο απάνθρωπη, καθώς οι εργαζόμενοι πληρώνονται με την ώρα (!) παίρνοντας αμοιβές πείνας. Υπερωρίες, ρεπό και αργίες απλήρωτες. Η εργάτρια Ειρ. Τζώρτζογλου λέει οργισμένη: «Εργαζόμουν 25 χρόνια στην επιχείρηση. Τελευταία έπαιρνα 5,5 ευρώ μεικτά την ώρα. Προχτές με ειδοποιεί ο προϊστάμενος στο γραφείο και αρχίζει να μου βάζει τις φωνές για κάποιο υποτιθέμενο λάθος που έκανα. Χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι και με έσπρωξε. Με ανάγκασε να φύγω από τη δουλιά».

Ολα αυτά συνοδεύονται από ένα καθεστώς έντονης και χρόνιας εργοδοτικής τρομοκρατίας. «Αν τολμούσες να διαμαρτυρηθείς», λέει ο Μιχ. Θάνος, «σου δείχνανε κατευθείαν την πόρτα. Αμα δε σου αρέσεις να σηκωθείς να φύγεις, μας λέγανε. Σου μιλάγανε άσχημα».

Τα λόγια των εργατών αποκάλυψαν τη βαρβαρότητα και την απανθρωπιά που ζουν, απότοκα της αντεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και που συνεχίζει να εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην Κλωστοϋφαντουργία - Ιματισμό και Δέρμα (ΟΕΚΙΔΕ), Δήμος Θεοδώρου, της Ομοσπονδίας που από την πρώτη στιγμή βρίσκεται στο πλάι των εργατών της ΕΛΛΑΤΕΞ, δήλωσε στο «Ρ»: «Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα των επιλογών της εργοδοσίας που αξιοποιεί την αντεργατική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και σήμερα της ΝΔ. Είναι ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα - όπως αυτά της Σίσσερ Πάλκο πέρυσι, και σήμερα του Λαναρά - του τι σημαίνει για τον εργαζόμενο η απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου, που απορρέει από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τεράστιες ευθύνες φέρει η συμβιβασμένη πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας και οι ηγεσίες των τριών σωματείων της ΕΤΜΑ που υπάγονται σε αυτή, που με τη στάση τους στήριξαν την εργοδοσία. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν ο νέος πρόεδρος του σωματείου εργατών της ΕΛΑΤΕΞ και ορισμένα μέλη των διοικήσεων τεχνικών και υπαλλήλων.

Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της ταξικής αγωνιστικής δράσης, ως ο μόνος δρόμος που μπορεί να βάλει φραγμό στις αντεργατικές μεθοδεύσεις και να οργανώσει τον αγώνα των εργατών για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους».