- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Φέτος οι εργαζόμενοι και τα ασφαλιστικά τους ταμεία θα δαπανήσουν 22% περισσότερα από πέρσι για φαρμακευτικές δαπάνες
Οι κυβερνώντες αναγνωρίζουν πως οι φαρμακευτικές δαπάνες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, δυναμιτίζοντας το ασφαλιστικό σύστημα και το εισόδημα του ελληνικού λαού. Ωστόσο, επιμένουν να ισχυρίζονται ότι οι πρόσφατες ανατιμήσεις ήταν επιβεβλημένες «για το καλό της εγχώριας φαρμακευτικής βιομηχανίας» και μάλιστα εγκαλούν το ΠΑΣΟΚ, διότι... κωλλυσιεργούσε! Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως οι αυξήσεις σε 438 αντίγραφα φάρμακα, έχουν επίπτωση στη συνολική ετήσια δαπάνη της τάξεως μόλις του 0,04% ή 1,74 εκατομμύρια ευρώ. Μπορεί το ποσό αυτό να είναι αληθινό και να φαντάζει μικρό. Εξίσου, όμως αληθινό - και αυτό το αποσιωπά η κυβέρνηση - είναι πως η συνολική επιβάρυνση αυξάνεται με ρυθμούς άνω του 20% ετησίως.
Τα τεράστια αυτά ποσά, πάνε απ' ευθείας στις τσέπες των φαρμακοβιομηχάνων, οι οποίοι μάλιστα διατείνονται πως αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Οι τελευταίες αυξήσεις των 438 φαρμάκων, όσο μικρές και αν επιχειρείται με τη χρήση της άλγεβρας να εμφανιστούν, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά. Είναι ένα μόνο τμήμα των αυξήσεων στα περίπου 8.000 φάρμακα που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά.
Από μελέτη του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) για την αγορά φαρμάκου στην Ελλάδα, προκύπτει πως την πενταετία 1997 - 2001, τα καθαρά κέρδη πέντε μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών σημείωσαν αύξηση στο ιλιγγιώδες ποσοστό του 2.842%! Το ποσοστό αυτό, καταδεικνύει ποια είναι τα περιθώρια κέρδους των φαρμακοβιομηχανιών που στηρίχτηκαν και στηρίζονται και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ. Επί κυβερνήσεως της ΝΔ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η ετήσια φαρμακευτική δαπάνη αυξανόταν με ρυθμούς της τάξεως από 27% - 30%. Τα τελευταία 4 χρόνια, η φαρμακευτική δαπάνη αυξάνεται με ρυθμούς της τάξεως περίπου του 20%.
Είναι γεγονός ότι και σε άλλες χώρες αυξάνεται η ετήσια φαρμακευτική δαπάνη. Ομως ανάλογη περίπτωση με την Ελλάδα δεν υπάρχει διότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δουλεύουν για τα κέρδη των βιομηχάνων, και εν προκειμένω για τα υπερκέρδη των φαρμακοβιομηχάνων...
|
Το αγοράκι απ' το Νταρφούρ δεν το συνέλαβε η οξυμένη φαντασία ζωγράφου, αλλά ο φωτογραφικός φακός, που καταγράφει τη ζωή, να προχωρά καβάλα στο γάιδαρο. Εστω και εάν κάποιοι άλλοι, χιλιόμετρα μακριά, επεξεργάζονται σχέδια επέμβασης... Οχι, βέβαια, για να ταΐσουν τους πεινασμένους... Αλλά για να βάλουν για τα καλά στο χέρι τα πετρέλαια του φτωχού, κατά τα άλλα, Σουδάν...
Ηταν τρελός ο χειμώνας που πέρασε και πιότερα τρελό το καλοκαίρι που ήρθε.
Στρίβω στη γωνία και έρχομαι αντιμέτωπη με τους «πράσινους», «μαύρους», «μπλε» ανθρώπους.
Ο φόβος ξεραίνει το στόμα, κάνει τα χέρια να ιδρώνουν και με ακρωτηριάζει... Λένε πως είναι για την ασφάλειά μας. Κάμερες παντού, μυστικοί και φανεροί παντού. Μας μετατρέπουν σε κωφάλαλους. Ο φόβος ομιλίας, ο φόβος ακοής μας μετατρέπει σιγά σιγά σε κωφάλαλους. Πέντε κύκλοι μας σφίγγουν μέρα τη μέρα όλο και πιο πολύ. Μέγκενη. Ο καθένας θρηνεί κάθε μέρα μία χαμένη ευκαιρία. Κάνει να τραγουδήσει και οι λέξεις του χαράζουν το λαιμό. Φτύνει αίμα.
...Λίγο, λίγο...
Χάνω λίγο την αίσθηση του χρόνου... Κάπου πρέπει να πάω... Μα πού; Και τι ώρα είναι;
Το σούρουπο λιώνουν οι αναμνήσεις μιας πρότερης καλύτερης ζωής και χάνονται στους υπονόμους, κάνοντας την πόλη, λίγο πριν βραδιάσει, να μυρίζει ματαιότητα.
Και εγώ ξέρω ότι κρύβω μέσα μου ένα επικίνδυνα εύφλεκτο κερί... γι' αυτό πονάω.
Δεν καταφέρνω να κοιμηθώ. Εχω έναν άνθρωπο σφηνωμένο στα βλέφαρα. Αν μπορούσα θα του έλεγα να φύγει... αλλά έχω έναν ακόμη σφηνωμένο στο λαιμό.
«Μία ωραία πρωία μας χάρισαν ένα ινδικό χοιρίδιο. Εφτασε στο σπίτι μέσα σε κλουβί. Το μεσημέρι του άνοιξα την πόρτα. Επέστρεψα στο σπίτι το απόβραδο και το βρήκα όπως το είχα αφήσει: χωμένο στο κλουβί, κολλημένο στα κάγκελα, να ριγεί από την τρομάρα της ελευθερίας»*.
Είμαι τίγρης με μάτια φοβισμένου σκύλου. Κρέας ωμό η μοναξιά και στάζει αίμα. Κουράστηκα στα ψέματα. Θα ομολογήσω: Ανθρωπος είμαι και θέλω να χωθώ σε μία αγκαλιά... έστω και ξένη.
Βρίσκομαι στην κουπαστή και αντικρίζω τη στεριά που γλιστρά στο κύμα. Οπου πήγα βρήκα σκόνη και περιττώματα ζώων. Τώρα; Μία καινούρια αποτυχία με βαραίνει... αντί για βαλίτσα. Εχω βαρεθεί να φεύγω.
Ιθάκη, Νέα Υόρκη, Κωνσταντινούπολη, Βαρκελώνη, Αβάνα, Μπουένος Αϊρες... Χτες πάλι φεύγοντας, ξαφνικά κατάλαβες πως δε θ' αλλάξεις ζωή και άρχισαν να σου πέφτουν από τα χέρια, εντελώς άηχα, τα πράγματα κάτω, σαν να έπεφταν σε ένα μεγάλο γκρεμό δίπλα στα πόδια σου.
Δεν κλαίω γι' αυτά, για μένα κλαίω. Γιατί είμαι εδώ. Και δεν είμαι εγώ. Απλά το ξέρω. Εχει ζέστη και θόρυβο και το τσιγάρο σιγοσβήνει. Τελειώνει και αυτό...
*Από «Το βιβλίο των Εναγκαλισμών» του Εντουάρδο Γκαλεάνο.
