Απορρίμματα. Ελάχιστες μέρες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών, και όπως ήταν αναμενόμενο, το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων παραμένει άλυτο. Η εικοσαετής «σοσιαλιστική» διακυβέρνηση από τους ΠΑΣΟΚους δεν κατόρθωσε να χωροθετήσει τις περιοχές και να επιλύσει ένα εκρηκτικό πρόβλημα που άπτεται της υγείας του πληθυσμού. Η έγνοια τους ήταν ο ...Καλατράβας.

Βάλια Κάλντα. Εκπληκτικής ομορφιάς περιοχή της χώρας. Μοναδικό στολίδι στην Ευρώπη. Μετά από οχτώ χρόνια πρωθυπουργίας την ανακάλυψε κι ο τ. καταλληλότερος (ξέρετε, ο Σημίτης) και έκανε δηλώσεις για το δάσος και τα δέντρα, λες και τα τελευταία δεν είναι μέρος του δάσους. Καλά, οι κρατικοδίαιτοι από το ΥΠΕΧΩΔΕ απιθανοαπίθανοι οικολόγοι δεν του έδωσαν κανένα σκονάκι;

Γεωργία. Η επίθεση των Βρυξελλών συνεχίζεται. Στόχος, η αποδιάρθρωσή της και η επίτευξη του στόχου για μείωση του αγροτικού πληθυσμού στο 10% - 12%. Εργαλεία πολιτικής; Οι ποσοστώσεις στα καλλιεργούμενα είδη και η πλήρης απαξίωση των συνεταιρισμών. Το ΠΑΣΟΚ έπραξε μέγα έργο προς αυτήν την κατεύθυνση, λαμβάνοντας εύσημον μνεία από την ΕΕ.

Δάση. Στο ίδιο έργο θεατές. Και φέτος το καλοκαίρι είδαμε με τρόμο να καίγονται δασικές εκτάσεις από τους γνωστούς άγνωστους εμπρηστές, με στόχο την οικοπεδοποίηση. Το δασοκτόνο νομοσχέδιο των σοσιαλιστών, με τη σύμφωνη γνώμη των νεοδημοκρατών έπιασε τόπο. Στις καμένες περιοχές θα δούμε να ξεφυτρώνουν το χειμώνα τα εξοχικά των ...μη προνομιούχων υποστηρικτών της εξουσίας!

Ευρωδικαστήριο. Πελάαατες μου... φώναζε ο αεικίνητος Θανάσης Βέγγος, σε μια παλιά καλή ελληνική ταινία. Κάπως έτσι μας βλέπει το ευρωπαϊκό δικαστήριο, εγκαλώντας μας κάθε λίγο και λιγάκι για διάφορες παρανομίες στα περιβαλλοντικά ζητήματα. Αν σκεφτούμε ότι η ευρωπαϊκή πολιτική στο περιβάλλον είναι κάτι παραπάνω από Large καταλαβαίνετε τι συμβαίνει στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Ζώα (αδέσποτα). Η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ενοχλείται με την παρουσία τους. Οπως φυσικά και με όλους που αντιδρούν με το όλο εγχείρημα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ετσι, μας θύμισε τις παλιές μέρες με τον μπόγια. Οπου βλέπει κάποιο ζωντανό να κινείται με συνοπτικές διαδικασίες το μαζεύει και μετά αγνοείται η τύχη του. Μιλάμε για την ευαισθησία.

Ηλιος (ΠΑΣΟΚ). Στην αέναη διαδικασία της κίνησης των πλανητών, γνωρίζαμε ότι σε βάθος χρόνου αυτοί αλλάζουν μορφή, σχήμα και καταστάσεις. Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, σε χρόνο dt, στη νέα Παπανδρεϊκή εποχή, αλλάζει συνεχώς σχήματα και κάθε φορά που βλέπουμε το δυστυχή «ηχείο» να εκσφενδονίζει τα βλήματα της ηγετικής ομάδας του laptop παρατηρούμε και τις αλλαγές του ήλιου τους.

Θάλασσες. Χώρος επικοινωνίας και αναψυχής. Ελέω Ολυμπιακών μετατράπηκαν σε χώρους αυστηρής φρούρησης και τα πράγματα θα ζορίσουν από την πρώτη του μηνός. Οσο για την αναψυχή, οι τιμές έχουν εκτοξευτεί στα ύψη και μικρό πλέον ποσοστό των συμπολιτών μας τις χαίρονται. Τα τρωκτικά του προηγούμενου καθεστώτος, εκτός από τις βίλες τους φρόντισαν και για τον κορβανά των ξενοδόχων (τους).

Ισορροπία. Θα μπορούσε να ήταν και μαθηματικό πρόβλημα αν δεν ήταν καθαρά κοινωνικό. Μπορεί να υπάρξει ισορροπία μεταξύ περιβάλλοντος ή οικονομίας και ολυμπιακών έργων; Οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς λένε ΝΑΙ. Εμείς λέγαμε ΟΧΙ και επιμέναμε. Τα μέχρι τώρα τεκταινόμενα δικαιώνουν τη δική μας άποψη. Το ζήτημα είναι όμως ποιος πληρώνει το μάρμαρο;

Καταναλωτές. Είδος απαραίτητο για το σύστημα, αλλά και πανταχόθεν βαλλόμενο. Ανίσχυροι να αντιδράσουν στην επίθεση των τιμών, ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, επειδή το επικρατούν δόγμα είναι ότι «δεν παρεμβαίνει το κράτος στις τιμές». Καταναλωτικό κίνημα δεν υπάρχει, ούτε έχουμε τέτοιες παραδόσεις. Ομως, υπάρχει και η πολιτική κι εκεί ως λαός έχουμε δρέψει δάφνες. Αμ έπος λοιπόν...

Λαμόγια. Είδος παρασιτικό και άκρως επικίνδυνο. Σε συγκεκριμένες συνθήκες, πολλαπλασιάζεται με ταχύτατους ρυθμούς, προξενώντας σημαντικές καταστροφές κυρίως στον κρατικό κορβανά που αποτελεί τη βασική του επιλογή. Ως χώρα έχουμε να επιδείξουμε μεγάλες επιτυχίες στον τομέα αυτό, την τελευταία δεκαετία κυρίως. Η άλλη άποψη της διατήρησης της βιοποικιλότητας.

Μεταλλαγμένα. Η οικολογική Ευρώπη τα επέτρεψε, κάνοντας για άλλη μια φορά τούμπα στις επιταγές των Αμερικάνων. Παρτίδες με καλαμπόκι και σόγια ήρθαν και στη χώρα μας. Κάποιοι σπόροι καταστράφηκαν, αλλά καραδοκεί ο κίνδυνος της επιμόλυνσης. Υπάρχουν γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί και στα τυποποιημένα τρόφιμα. Οι σύγχρονοι Φρανκεστάιν και με την πιστοποίηση της ΕΕ στα πιάτα μας.

Νερό. Ακόμα στην Ελλάδα δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα πόρων. Οχι για πολύ όμως μια και υπάρχουν περιοχές που είναι σε οριακά σημεία. Εκτός της κατασπατάλησης και τις τριτοκοσμικές υποδομές, το μέγα ζήτημα αφορά στα υπόγεια ύδατα που εξακολουθούν να μολύνονται από τα αγροχημικά και τις ανεξέλεγκτες απορροές των βιομηχανιών. Ποιος θυμάται τα σλόγκαν για τη βιώσιμη ανάπτυξη;

Ξυλεία. Παραμένουμε σταθερά εισαγωγείς ξυλείας και από τα δάση του Αμαζονίου, αν και θεωρητικά και ηθικά δεν επιτρέπεται. Αλλά ποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει για ηθική σε μια χώρα που καταπατά ακόμα και το Σύνταγμά της, για να περάσουν ξένα στρατεύματα που εξολοθρεύουν λαούς επειδή είχαν το «θράσος» να απαιτούν την εθνική τους ανεξαρτησία;

Οζον (ηλιοθεραπεία). Οι τρύπες της στοιβάδας του όζοντος δε λένε να κλείσουν, μετατρέποντας την ηλιοθεραπεία σε μέγα πρόβλημα (μελανώματα κτλ.). Πρωτόκολλα υπογράφηκαν, έρευνες έγιναν, μέτρα (υποτίθεται) πως πάρθηκαν, αλλά η τρύπα παραμένει τρύπα. Κάτι σαν τον προϋπολογισμό μας. Οι αιτίες γνωστές, αλλά τα συμφέροντα μεγάλα για να θιγούν...

Περιβαλλοντική (πολιτική). Το πιο σύντομο ανέκδοτο. Πρώτος συγγραφέας ο κ. Λαλιώτης και άξια συνεχιστής η κ. Παπανδρέου (η Βάσω για να μην έχουμε παρεξηγήσεις από την οικογένεια). Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Η Αθήνα εξακολουθεί να είναι η πιο επιβαρυμένη περιβαλλοντικά πρωτεύουσα της Ευρώπης με το λιγότερο πράσινο. Αργυρό σταυρό θα τους δώσει ο Πρόεδρος;

Ρύποι. Το 1981 το ΠΑΣΟΚ (ορθά) διατύπωσε την άποψη ότι το νέφος είναι πολιτικό και μπορεί να το αντιμετωπίσει σε δέκα μήνες. Είκοσι χρόνια διακυβέρνησης από τους καταγέλαστους στρουμφοσοσιαλιστές και το νέφος ζει και βασιλεύει. Ενα κοκτέιλ θανάτου πάνω από τα κεφάλια μας. Κύριε Βούγια μας, που το παίζατε κάποτε και οικολόγος, μπορείτε να κάνετε ένα σύντομο απολογισμό των πεπραγμένων σας;

Σαλάτες (Greek salads). To κόστος τους δεν ξεπερνά τα 30 με 50 λεπτά. Η τιμή τους φτάνει και τα 10 ευρώ. Η ελληνική λεβεντιά (κάποιοι το λένε ασυδοσία) σ' όλο της το μεγαλείο. Μετά βγαίνουν και παραπονούνται για την πτώση του τουρισμού (λέμε τώρα). Για να μη μιλήσουμε για τις τιμές των δωματίων και των εισιτηρίων.

Ταμπλόιντ. Κατακίτρινα και στην Ελλάδα. Αρκεί κανείς να αξιολογήσει τις ειδήσεις που περνούν καθημερινά κι αυτές που αλλοιώνονται, υποβαθμίζονται ή και εξαφανίζονται. Κουβέντα για τα εργατικά ατυχήματα. Κουβέντα για τη φτώχεια, την ανεργία και τα σκάνδαλα της προηγούμενης δεκαετίας. Διαβάζοντάς τα κάποιος ξένος θα νομίζει ότι ζούμε σε κάποιο παράδεισο. Η αναξιοπιστία στο απόγειό της.

Υδροβιότοποι. Χώροι προστατευόμενοι από διεθνείς συνθήκες. Χώροι ζωής και φυσικού κάλλους. Στην ελληνική πραγματικότητα των αναπτυξιομανών αποτελούν φιλέτα για τουριστική αξιοποίηση. Οι καταπατήσεις και οι παντοειδείς αθλιότητες αποτελούν δείγμα γραφής για την οικολογική μας προσέγγιση στο ζήτημα αυτό. Πολλά διεθνή περιοδικά μάς αναφέρουν ως δείγμα προς αποφυγήν.

Φώκιες. Συμπαθητικό θηλαστικό που ζει στις ελληνικές θάλασσες. Είδος προστατευόμενο και υπό εξαφάνιση. Κάποιοι εθελοντές προσπαθούν να περισώσουν τη χαμένη τιμή του ελληνικού κράτους και στον τομέα αυτόν. Αρκούν όμως;

Χάος. Αν όλα δε γίνονταν με πολύ καλό σχεδιασμό και κρυστάλλινους στόχους θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτά που συμβαίνουν στη μικρή χώρα μας προσομοιάζουν με το χάος. Κυκλοφοριακό, ατμοσφαιρική ρύπανση, αποδάσωση, απερήμωση, εξαφάνιση τοπικών ποικιλιών, μείωση της χλωροπανίδας, θαλάσσια ρύπανση, μείωση των υδάτινων πόρων. Είναι μερικοί τίτλοι που καταγράφουμε πρόχειρα.

Ψάρια. Το σύνθημα «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια» ήταν πετυχημένο, αν στο Αιγαίο εξακολουθήσει να υφίσταται η πάλαι πότε πλούσια ιχθυοπανίδα. Οι πληθυσμοί των ψαριών μειώνονται δραματικά από την ανεξέλεγκτη και χωρίς σχεδιασμό αλιεία κι έτσι μπορεί σε μερικές δεκαετίες το Αιγαίο να μην ανήκει στα ψάρια αλλά σε καρχαρίες που επιθυμούν διακαώς να εκμεταλλευτούν τα πλούσια μεταλλεύματά του.

Ωχαδερφισμός. Στάση και συμπεριφορά των κρατικών στελεχών, κυρίως όταν έχουν να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις που αφορούν το μέσο πολίτη. Αντίληψη που (και αυτή) καλλιεργήθηκε από το ΠΑΣΟΚικό καθεστώς επί δυο δεκαετίες, στο πλαίσιο της ανάδειξης των νέων τζακιών και της μετατροπής των πολιτών σε υπηκόους, άρα εύκολα διαχειριζόμενες μονάδες.