ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Χορηγίες ιδιοτέλειας

Ταξιδεύει το φως το ανέσπερον, το απολλώνιον φως, με τις δάδες ξένης παραγωγής. Ταξιδεύει το φως και σε κάθε χιλιόμετρο το συνοδεύουν οι «χορηγίες συμφερόντων». Μαζί ταξιδεύει κάποιο αναψυκτικό, αλκοολούχα ποτά, μπλουζάκια και εμπορικές φίρμες. Χορηγοί παντός καιρού, που εκτός από ελάχιστους ιδεολόγους συνδυάζουν τις «ευγενείς» προσφορές τους ως «πακέτο» των μόλις αποκρυπτομένων επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων, με συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι.

Εφαρμόζουν, δηλαδή, κυνικά το «δίνω για να πάρω», επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Σπινόζα, ότι αυτές οι «καλές πράξεις» μοιάζουν σαν τις έντοκες καταθέσεις.

Κατά την αντίληψη του φιλοσόφου αυτού, του 16ου αιώνα, που καταδιώχτηκε για τις φιλελεύθερες και ανατρεπτικές του αντιλήψεις, ακόμη και οι αναχωρητές της ερήμου, οι στυλίτες μοναχοί έκαναν... έντοκη κατάθεση της προσφοράς τους αποβλέποντας στην αιώνια ανταμοιβή τους, κατά τη βασιλεία των ουρανών.

Χορηγοί, λοιπόν, προς κάθε κατεύθυνση, που δίνουν τόσα, για να πάρουν περισσότερα, για να εμπορευτούν ακόμη και εθνικά σύμβολα και να καπηλευτούν ιδέες.

Υπάρχουν ασφαλώς και εξαιρέσεις των παλιών εκείνων χορηγών, που οι προσφορές τους συνοδεύονταν από πάθος ψυχής και δεν αποτελούσαν διαπραγματεύσιμη χρηματιστηριακή αξία.

Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις του ιστορικού παρελθόντος - και του παρόντος - χορηγίες και αθλοθέτηση βραβείων, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου Νόμπελ - αποτέλεσαν κίνηση εξαγνισμού από τα ανομήματά τους, όπως για παράδειγμα η ανάμειξή τους σε λαθρεμπόριο όπλων και άλλες δραστηριότητες που τους ανέδειξαν σε μεγιστάνες του πλούτου. Οι αμαρτωλοί αυτοί «χορηγοί συμφερόντων» συχνά επιχειρούν παρεμβάσεις στα κέντρα εξουσίας ή υπαγορεύουν αποφάσεις συμφερόντων.

Του
Γιώργου ΤΣΑΠΟΓΑ

Τι είναι δημοκρατικότερο;

Μ' αφορμή ένα αξίωμα που επιχειρεί να επιβάλει ως καθολικό το δίκιο των πολυεθνικών

Eurokinissi

- Το δικαίωμα των απεργών να διαδηλώνουν στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα των οδηγών να κυκλοφορούν.

- Το δικαίωμα του εργάτη στην απεργία στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα του επιχειρηματία να λειτουργεί την επιχείρησή του.

- Αν η Ελλάδα δεν πάει με τους ισχυρούς θα απομονωθεί, θα πληγεί ο τουρισμός, θα βγάλουν μοβ μπιμπίκια τα μωρά και οι γάτες θα γαβγίζουν!

Απ' αυτά τα «ψιλά» και αστεία ξεκινήσαμε χρόνια πριν για να φτάσουμε τώρα στο αξίωμα των «Πάτριοτ»:

«Το αγαθό της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων είναι δημοκρατικότερο, σημαντικότερο και συλλογικότερο».

Το αξίωμα διατυπώθηκε σοβαρότατα μέσα από τις στήλες της εφημερίδας το «ΒΗΜΑ», όχι από κάποιον ψυχοτρελαμένο που ανέλαβε το βάρος της υπογραφής του, αλλά σαν κεντρικό σχόλιο που εκφράζει τη θέση των αστών που ελέγχουν το συγκεκριμένο μέσο και όχι μόνο. Αφορμή στάθηκε η απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων.

Ετσι απλά: Το δικαίωμα της Κόκα Κόλα και της ΝΙΚΕ να κερδίζουν είναι ισχυρότερο όποιας συνταγματικής επιταγής. Η δημοκρατικότητα δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, αλλά από αυτό που η πολυεθνική ορίζει ως συμφέρον για το λαό, δηλαδή το δικό της συμφέρον να τον εκμεταλλεύεται. Συλλογικό δεν είναι αυτό που επιλέγουμε να βιώσουμε όλοι μαζί, αλλά η αξίωση των πολυεθνικών να γεμίσει το μαντρί του Καλατράβα με πρόβατα που και το μαλλί τους ακόμα θα πρέπει να είναι βαμμένο στα χρώματα των πολυεθνικών. Σημαντικό δεν είναι ό,τι σπρώχνει την ανθρωπότητα μπροστά αλλά ό,τι ο ιμπεριαλισμός της εποχής μας προβάλλει ως τέτοιο.

Το ωραίο είναι πως αυτοί που διατυπώνουν αυτό το αξίωμα από τη σκοπιά των συμφερόντων τους έχουν δίκιο. Λένε απλά ωμά αυτό που πράγματι προβλέπει το ...Σύνταγμα. Κάθε αστικό Σύνταγμα έχει ακρογωνιαίο λίθο την υπεράσπιση της ατομικής - καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Πάνω σ' αυτήν στηρίζεται όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα. Κάθε δημοκρατική κατάκτηση που ενσωματώνεται στα Συντάγματα έχει όριο εφαρμογής το σημείο που θίγει αυτή την ιδιοκτησία. Παλιές ξεχασμένες αλήθειες...

Ετσι, όταν σε διάφορα κείμενα μιλάμε για το αστικό σύνταγμα, ή χαρακτηρίζουμε τη δημοκρατία τους αστική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα, σπεύδουν διάφοροι καλοπροαίρετοι να μας θυμίσουν τις κατακτήσεις της γαλλικής επανάστασης, τις κατακτήσεις του παγκόσμιου δημοκρατικού και εργατικού κινήματος και με σηκωμένο το δάχτυλο να μας εγκαλέσουν γιατί χαρίζουμε στους αστούς ό,τι δεν τους ανήκει. Κι ας έχουν φροντίσει να δέσουν καλά τον γάιδαρό τους οι αστοί και μας μαζί στο γάιδαρό τους. Πράγμα που δε θέλουν να το βλέπουν στρουθοκαμηλίζοντας με τον ιμπεριαλισμό.

Οσο, λοιπόν, δεν ονομάζουμε και κατά συνέπεια δεν αντιμετωπίζουμε σαν αστική δικτατορία ό,τι επικρατεί γύρω μας από τη δική της βαρβαρότητα, στο όνομα της κατά τους αστούς δημοκρατικής νομιμότητας, θα συνεχίσουν να διατάσσονται υπάλληλοι του Δημοσίου να παρακολουθούν επίσημα, όχι κρυφά, αλλά φόρα παρτίδα, μια διαδήλωση εργατών που γίνεται στο φως της μέρας.

Καθώς δε θα θυμίζουμε ότι αυτό το Σύνταγμα είναι ένα αστικό Σύνταγμα - που ναι, περιέχει και δημοκρατικές κατακτήσεις, αλλά είναι ένα Σύνταγμα που υπάρχει για να διασφαλίζει το αστικό δίκιο - ο κάθε υπάλληλος της κάθε κρατικής υπηρεσίας στην κρίσιμη στιγμή θα δρα γι' αυτό ακριβώς που έχει προσληφθεί: Για να καταστείλει τη λαϊκή αντίδραση στην αστική δικτατορία. Στο όνομα του αστικού νόμου...

Και τα δημοκρατικά δικαιώματα; Θα τα χαρίσουμε; Ασφαλώς όχι. Μόνο που όταν ο άλλος σου σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό δεν αρκεί να σηκώνεις το χέρι, ζητώντας να εφαρμοστεί το δικαίωμά σου να αναπνέεις.

Γιατί πέρα από τις όποιες αυταπάτες για τα όρια της αστικής δημοκρατίας, υπάρχει μια εφιαλτική πραγματικότητα που οικοδομείται με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς. Ας την ξαναθυμίσουμε με την «ξύλινη» γλώσσα που τόσους ενοχλεί:

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου στο μεταξύ τους ανταγωνισμό χρειάζονται όλο και περισσότερο, όλο και φτηνότερο κρέας εργατών - καύσιμο για τις μηχανές τους. Ξέρουν πως υπάρχει άφθονο, καθώς από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι χρειάζονται το μεροκάματο για να υπάρχουν και την επόμενη μέρα. Αυτό που παίζει είναι η τιμή, οι όροι πώλησης της εργατικής δύναμης κι αυτό εξαρτάται πάντα από τους συσχετισμούς.

Σε σχέση, λοιπόν, με το προηγούμενο, η επιχείρηση «Ολυμπιάδα 2004» έφερε στην επιφάνεια αυτό που ήδη ήταν γνωστό: Το κεφάλαιο δεν μπορεί να επιβάλει το δίκιο του παρά μόνο με τη βία. Και πως ό,τι παίρνει σήμερα το θέλει για αύριο. Πρέπει, λοιπόν, να πάρει τα μέτρα του. Κι αυτό κάνει.

Αυτό που φοβούνται δεν είναι ο λαός γενικά. Αυτό που φοβούνται είναι το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ενα κίνημα που στην πορεία συγκρότησης και ανάπτυξής του αποκτά συνείδηση της διαφορετικής ταξικής θέσης και αναγκαστικά θέτει στόχους σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Διεκδικεί το δίκιο του ενάντια στο δίκιο των αστών.

Σ' αυτό το κίνημα στοχεύει το Ζέπελιν, αυτό το κίνημα θεωρούν εχθρό οι χιλιάδες των δυνάμεων καταστολής που αναπτύσσονται αυτές τις μέρες στο Λεκανοπέδιο.

Οτι η Ολυμπιάδα τους δεν είναι δική μας είναι γνωστό. Μόνο που αυτό δε φτάνει να το διακηρύσσουμε. Κάθε πράξη πρέπει να ενισχύει τη συνείδηση στην κατεύθυνση της ταξικής αντιπαράθεσης. Από αυτή την άποψη η εκδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα δεν είναι μνημόσυνο νεκρών. Είναι υπενθύμιση του ποιος παράγει για ποιον και ποιος αρπάζει ό,τι παράγει η εργατική τάξη. Η ίδια η εκδήλωση διατυπώνει αίτημα. Με τον τρόπο της απαντά στο τι είναι δημοκρατικότερο, συλλογικότερο, σημαντικότερο. Κι από αυτήν την άποψη η παρουσία στην εκδήλωση κάθε εργάτη που έχει συνείδηση της θέσης του πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Γιατί το δίκιο είναι ταξικό. Γιατί το δίκιο δε χαρίζεται.

Του
Θανάση ΛΕΚΑΤΗ