Εξάλλου, ένα εκ των πραγματικών αφεντικών της ΔΟΕ και κατ' επέκταση των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και ενας εκ των κύριων χρηματοδοτών της φονικής πολιτικής Μπους, η «Coca Cola» δεν είναι ένοχη μόνο για την άμεση συνέργειά της στις δολοφονίες των Κολομβιανών συνδικαλιστών. Ειδικά στην περίπτωση της Λατινικής Αμερικής, αποτελεί και το κύριο εκμεταλλευτή των υδάτινων πόρων και φυσικά της ιδιωτικοποίησής τους, ενώ ουκ ολίγους φορές έχει συρθεί στα δικαστήρια για την πλήρη καταστροφή του περιβάλλοντος, του πολιτισμού και παραδόσεων των ιθαγένικων πληθυσμών... Η «Coca Cola» διατηρεί σχέσεις με δολοφόνους, βασανιστές, εμπλέκεται σε εξαφανίσεις, απειλές θανάτου συνδικαλιστών και σχετίζεται με στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς που υπερασπίζονται τα συμφέροντά της. Αλλωστε, είπαμε: Η «Coca Cola» πάει με όλα... Εις υγείαν!

Το τεράστιο κόστος και τα πανωπροίκια που πλήρωσε ο ελληνικός λαός σε μεγαλοκατασκευαστές και άλλους για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων αξιοποιούν διάφορα κέντρα - μέσα και έξω από τη χώρα - προκειμένου να στρώσουν το χαλί στο βάθεμα και το πλάτεμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Στο χορό μπήκε τώρα και η γνωστή - και μη εξαιρετέα - ξένη εταιρία «πιστοληπτικής αξιολόγησης», σύμφωνα με την οποία το Ολυμπιακό κόστος έφτασε σε 6,5 δισ. ευρώ, επιβαρύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τα λεγόμενα «ελλείμματα» του κρατικού προϋπολογισμού. Η συγκεκριμένη εταιρία («Στάνταρ εντ Πουρς») αναφέρει χαρακτηριστικά πως «οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις και η δημοσιονομική εξυγίανση φαντάζουν περισσότερο σαν Μαραθώνιος παρά σαν κούρσα των 100 μέτρων». Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η χρονική σύμπτωση αυτών των «απόψεων» με την κατάρτιση του προϋπολογισμού για το 2005, της προετοιμασίας των πρωθυπουργικών εξαγγελιών στη ΔΕΘ και ενόψει της κατάθεσης του νέου φορολογικού νομοσχεδίου. Σε κάθε περίπτωση, οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι αξιώνουν για λογαριασμό τους νέα και ακόμη μεγαλύτερα προνόμια. Είναι όμως απόλυτα φανερό ότι τα «ελλείμματα» πήγαν στα θησαυροφυλάκια του μεγάλου κεφαλαίου. Και χρειάζεται πολύ θράσος όσο και κυνισμός να αξιοποιούν το άλλοθι των «ελλειμμάτων» για τη σκλήρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής.