Οταν οι διοργανωτές της τελετής λήξης - που έμελλε να είναι τελετή «πλήξης» και όχι μόνο - των Ολυμπιακών Αγώνων μας προϊδέαζαν ότι θα πρόκειται για ένα ...«πάρτι στην ταράτσα», εκ των υστέρων προέκυψε πως ήταν ειλικρινείς ...κατά το ήμισυ. Η άλλη μισή αλήθεια ήταν πως η «ταράτσα» ανήκε σε ένα μεσοαστικό «σπίτι» και το «πάρτι» ακολούθησε τη γνωστή αισθητική του «χωνευτηριού»: «Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», όπως ακριβώς θα «κραύγαζαν» οι «ΡΟΜ», με το «ντάτσουν» που κόντεψε να «κλατάρει» από τα καρπούζια στην τελετή.

Τι κι αν «των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία»! Στα λόγια και στα όνειρα, ίσως. Γιατί, στην πραγματικότητα, ο προχτεσινός «γαλαξίας» ήταν ένα κακόγουστο τσίρκο, με μέτοικους - τσιρκολάνους, ετερόκλητους καλλιτέχνες που δε γνώριζαν από «ακροβασίες» και που, αν κάποιοι δεν είχαν τη δική τους ιστορία, θα σώζονταν το λιγότερο με σπασμένα χέρια και πόδια.

Από την εποχή των Ακριτών του Βυζαντίου μέχρι τα σημερινά καλοκαιρινά πανηγύρια, η ελληνική δημοτική μουσική, που τραγουδά για την καθημερινή ζωή, τις χαρές και τις λύπες της και, παρά τις αλλοιώσεις, εξακολουθεί να ζει και να συγκινεί με τις αισθήσεις και τα μηνύματά της. Δυστυχώς, δε συνέβη το ίδιο στην προχτεσινή τελετή λήξης, που προσπάθησε, στο πρώτο μέρος, αυτήν την παραδοσιακή, τη δημοτική μουσική, το σύνθετο αυτό λαϊκό δημιούργημα, απαρτιζόμενο από ποίηση, μελωδία και μουσική συνοδεία, να την προξενέψει με φτηνά τσιφτετέλια, του δεύτερου μέρους, στα οποία δεν ανταποκρίθηκαν «οι αγγέλοι», όσο κι αν τους εκλιπαρούσε ο Γιώργος Νταλάρας. Η μόνη που ανταποκρίθηκε ήταν η Γιάννα Αγγελοπούλου, στην άδεια πια από επισήμους κερκίδα (σ.σ. φανταστείτε κι αυτοί έπληξαν και έφυγαν), «μόνη κι έρημη», να θέτει τον επόμενο «στόχο» της.

Στο πρώτο μέρος, από τους «κουδουνάτους» μέχρι τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, τους Κρητικούς και τους Πόντιους χορευτές, τους νησιώτες, τους τσαρουχικούς «μήνες» και τον ποδηλάτη, το ρεμπέτικο, τον ελληνικό γάμο, τους θεριστές, τους παραθεριστές και τους περιηγητές, ακόμη και τους τουρίστες με τα σακίδια στον ώμο, φάνηκε προς στιγμήν να επιχειρείται η δημιουργία ενός ψηφιδωτού της νεότερης Ελλάδας, που πουλάει εθνίκ ως νεόπλουτη κοσμοπολίτισσα, μπας και τσιμπήσουν οι απέξω στο φολκλόρ και μας έρχονται και ως τουρίστες, αλλά κατέληξε σε μια «μουντζούρα», σε μια σύγχυση, που έδωσε τη σκυτάλη στο «κιτσάτο» δεύτερο μέρος.

Μικρή παρένθεση το μικρό κοριτσάκι, που, μαζί με τις Σοφία Μπεκατώρου - Αιμιλία Τσουλφά, κράτησε σε ένα «σπόρο» - φανάρι τη Φλόγα λίγο πριν εκείνη σβήσει απ' τη δάδα. Οπως και το 8λεπτο πρόγραμμα των Κινέζων, που παρέλαβαν τη σημαία των Αγώνων.

Κι αφού τελείωσαν και οι ευχαριστίες του ενός προς τον άλλον (Αγγελοπούλου - Ρογκ), αφού η Αγγελοπούλου ευχαρίστησε τον «χάσμπαντ» της, άρχισαν τα «όργανα» στο δεύτερο μέρος. Οπου, η προσπάθεια της «εθνικής συμφιλίωσης», διαφορετικών μουσικών ειδών, που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικούς αντικειμενικά στόχους - ως συνέχεια του φιάσκου στο Ηρώδειο (βλ. δηλώσεις Σαββόπουλου για την εμφάνιση της κακομοίρας της Καλομοίρας στη συναυλία του) - κατέληξε σε ένα ανέκδοτο που δε γελάσαμε καθόλου. Γιατί, πώς παντρεύεται «Ο Καραγκιόζης» του Σαββόπουλου με το «Είσαι» της Βίσση, ή πώς απαλλάσσεται η Βίσση από αυτό που εκφράζει και εκπροσωπεί σήμερα, ακόμη κι αν τραγουδήσει τη «Μισιρλού»; Πώς να δεις με άλλα μάτια τον Ρουβά, που πάντα αρέσκεται να βγαίνει στη σκηνή «ουρανοκατέβατος», έστω κι αν πρόκειται να τραγουδήσει το «Καραμπιμπερίμ», με χορογραφία, όμως, πάντα «Σέικ ιτ»;

Αν κι αυτή τη φορά, αντί για τα όμορφα στάχυα, που δεν ολοκλήρωσαν το σκοπό τους, κρατούσαν τη θάλασσα από την τελετή έναρξης, θα έμοιαζε με μια μεγάλη πίστα της παραλιακής, που οι θαμώνες θα έβγαζαν το συμπέρασμα ότι ή το αφεντικό τρελάθηκε ή οι καλλιτέχνες.

Θα πει κάποιος, μα αυτή είναι η Ελλάδα! Οχι! Δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Αυτό που είδαμε είναι αυτό που συντηρεί το σταρ σίστεμ για τους δικούς του σκοπούς. Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, στην τέχνη που αντιστέκεται, που υπάρχει, που δημιουργεί, που ψυχαγωγεί, που τέρπει, που είναι δυνατή και ελπιδοφόρα, γιατί εκφράζει τα όνειρα και τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Ασφαλώς, στην Ελλάδα του Καλομοίρη και του Σκαλκώτα, επιβάλλουν και τον Καρβέλα. Στην Ελλάδα του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκη, συντηρούν και τον Φοίβο. Η Ελλάδα έχει και Λοΐζο (ευτυχώς, όμως, που δεν τον «χρησιμοποιήσανε» σ' αυτόν τον «αχταρμά»), έχει και πολλούς νεότερους, που, αν τους αναφέρουμε, θα χρειαστούμε πολλές σελίδες. Ξέρουν αυτοί! Εξάλλου, τυχεροί πρέπει να νιώθουν που τους «εξαίρεσαν» από το χτεσινό «γλέντι» και για έναν άλλο λόγο. Η επιλογή να ακούγονται τραγούδια γραμμένα σε διαφορετικούς δρόμους με ενιαίο ηχητικό στιλ, θυμίζοντας «χιτάκια» των καλοκαιρινών κλαμπ, καταστρέφουν ό,τι ωραίο κι αν έχει καταθέσει ένας συνθέτης.

Η αλήθεια είναι ότι νοθεύσανε υπέρμετρα τη μουσική μας δημιουργία, τη στιγμή που θα έπρεπε, δοθείσης ευκαιρίας, να βγάλουν προς τα έξω τη μουσική χροιά της χώρας μας. Αλλά, πώς να γίνει αυτό σε μια εποχή που το πρόσωπο της Ελλάδας σε όλους τους τομείς παίρνει τη μορφή του άδειου προσώπου της τάξης που κυριαρχεί, προκαλώντας με τις «μεγάλες ιδέες» της και τον κοσμοπολίτικο νεοπλουτισμό της το ξεχαρβάλωμα κάθε δημιουργίας που αναβλύζει ανάταση;