Πριν λίγες μέρες, πέθανε στο σπίτι της στην Αγγλία, η Μάριον Σαράφη, σύζυγος του στρατιωτικού διοικητή του ΕΛΑΣ, στρατηγού Στέφανου Σαράφη.

Η Μάριον, ηταν αρχαιολόγος και μεγάλη φίλη της Ελλάδας. Πηγαίνοντας στη Μήλο για αρχαιολογικές έρευνες,γνωρίστηκε με τον στρατηγό, οπου ηταν εξόριστος, λόγω της συμμετοχής του στο Βενιζελικό πραξικόπημα του 1935.

Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, δούλεψε ακούραστα προς οφελος της υποδουλωμένης Ελλάδας και μετά τη λήξη του και την αρχή των περιπετειών του Εμφυλίου, εγινε ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης League for Democracy in Greece. H οργάνωση αυτή αγωνιζόταν για την απελευθέρωση των ανταρτών Εθνικής Αντίστασης, που ειχαν φυλακισθεί ή ησαν εξόριστοι και εγκλειστοι σε στρατόπεδα, οπως και για την εδραίωση των πολιτικών, αστικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Απο το 1946 ξεκίνησε μια αλληλογραφία με τον Σαράφη, που κράτησε μέχρι το 1952, οταν αποφάσισαν να παντρευτούν. Εγκαταστάθηκαν στον Αλιμο, ενω ο στρατηγός ειχε ηδη εκλεγεί βουλευτής με την ΕΔΑ. Εζησαν μαζί πέντε ευτυχισμένα χρόνια. Ομως στις 31 Μαϊου του 1957 και ενω διέσχιζαν την παραλιακή λεωφόρο, ενα αυτοκίνητο που οδηγούσε ο ιταλικής καταγωγής αμερικανός λοχίας Μουσίλι και το οποίο έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, έπεσε επάνω τους και χτύπησε και τους δυο. Η Μάριον έχασε τις αισθήσεις της, ενω ο στρατηγός μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο οπου και ξεψύχησε.

Μετά τον θάνατό του, η Μάριον επέστρεψε στην Αγγλία. Το 1990 η Μάριον Σαράφη, εξέδωσε στα ελληνικά το βιβλίο: «Ο στρατηγός Σαράφης, οπως τον γνώρισα». Στο βιβλίο εξηγεί τους λόγους, που ήταν πεισμένη οτι δεν επρόκειτο, όπως είπαν, για ατύχημα, αλλά πολιτική δολοφονία.

Μετά την πτώση της χούντας επισκέφθηκε πολλές φορές την Ελλάδα, επιμελούμενη τις εκδόσεις των βιβλίων του Σαράφη, αλλά και άλλων για την Αντίσταση. Διατηρούσε στενή επαφή με τους Ελληνες φοιτητές της Αγγλίας. Δώρισε τα αρχεία της League στο τμήμα Νεοελληνικής ιστορίας του King's College του πανεπιστημίου του Λονδίνου και εργάστηκε εθελοντικά στην βρεττανική επιτροπή, για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Κυκλοφόρησε η τριμηνη(Οκτώβρης-Δεκέμβρης 1999) εκδοση του περιοδικού της ΠΕΑΕΑ «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ», έχοντας στο εξώφυλο ευχές, για το 2000 για Ειρήνη, Λευτεριά, Δημοκρατία και Ευημερία στον ελληνικό λαό, καθώς και σ' ολους τους λαούς της γης.

Στο τεύχος αυτό, ανάμεσα σε άλλα, περιέχονται: Σχόλια , «Το νόημα του ΟΧΙ». Αφιέρωμα, Δ. Χαλιβελάκη «1948: Η διακήρυξη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Πολιτική Ανάλυση, Ν. Τερζόγλου, «28 Οκτώβρη 1940-Μέρα ξεσηκωμού», Αρμάγου, «Το ΟΧΙ του λαού μας», Θ. Κοϊνη, «ΚΚΕ: 81 χρόνια στην πρωτοπορεία των λαϊκών αγώνων», Γ. Φώτου, «Τα ιδανικά του σοσιαλισμού παραμένουν επίκαιρα» και Β. Κούκου, «Το κράτος του τρόμου».

Ακόμη διαβάζουμε: Γνώμες-Τομές. Αποστολή, Βασίλη Λιόγκαρη: «Ερχομαι απο την Χιροσίμα». Διεθνή. Ρεπορταζ. Αναμνήσεις-Χρονικά(σε επιμέλεια Γ. Φώτου). Κείμενα αναγνωστών.

Το Παράρτημα ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ - ΝΕΑΠΟΛΗΣ - ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ της ΠΕΑΕΑ, στη μνήμη του συναγωνιστή και μέλους του Παραρτήματος, Δημήτρη Τζινιέρη , που πέθανε πρόσφατα, αντί για στεφάνι προσφέρει στη μνήμη του 5.000 δρχ. στο Κέντρο Μελέτης Ιστορίας Εθνικής Αντίστασης.

Συνεχίζονται να ερχονται στην εφημερίδα, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας απο Παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ, (ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ, ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ), που αφορούν την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά την πράξη νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης για την Παιδεία.

Οι αντιστασιακοί καταγγέλουν την προσπάθεια της κυβέρνησης, που επιδιώκει, με αυθαίρετες και αυταρχικές πράξεις, να χειραγωγήσει τους μαθητές και τους αγώνες τους και να μετατρέψει τους δασκάλους τους σε «μαθητοφύλακες. «Αντί λοιπόν -τονίζουν στις καταγγελίες τους- η κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική, να δώσει δουλειά στους εργάτες, να χτυπήσει το κοινωνικό εγκλημα, αντι, να στείλλει, εστω και μερικούς αγράμματους υπουργούς στα σχολεία να μάθουν γράμματα και να πάρουν ανθρωπιστική παιδεία, προτιμά να επιτρέπει, να ανέχεται ή να προωθεί σιωπηρά τις προβοκάτσιες και τους βανδαλισμούς στα σχολεία, με προφανή σκοπό να βγούν ένοχοι οι μαθητές, οι γονείς και οι δάσκαλοι.

Εμεις οι αντιστασιακοί-συνεχίζουν- που απο τα παιδικά μας χρόνια αγωνιστήκαμε για την λευτεριά και προκοπή του λαού μας, ανεπιφύλακτα ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ στους μαθητικούς αγώνες, αναγνωρίζοντας σ' αυτούς το δικαίωμα, να επιλέγουν με την ελεύθερη έκφρασμένη βούλησή τους, τη μορφή του αγώνα που αυτοί αποφασίζουν.»