Ο Βασίλης Ζαρκαδούλας με τα δύο από τα τρία παιδιά του, μιλά με το συντάκτη του «Ρ»... «Μετά από 21 χρόνια δουλιάς, χρήματα στην άκρη δεν υπάρχουν. Το σκέφτεσαι ακόμη και για να πας σε μια ταβέρνα με τα παιδιά σου, να τους αγοράσεις ένα καινούριο ρούχο...». Μήπως ζητάει πολλά;

Ο Βασίλης Ζαρκαδούλας είναι 43 χρόνων και πατέρας τριών παιδιών και μετά από 21 χρόνια δουλιάς ως ηλεκτροτεχνίτης ανελκυστήρων έχει μισθό 1.260 ευρώ, ενώ η σύζυγος του, Γεωργία - η οποία δούλευε περιοδικά ως γαζώτρια, με δυσκολία να βρει εργασία - έχει μισθό σήμερα 600 ευρώ ως υπάλληλος βιβλιοπωλείου. Σύνολο 1.860 ευρώ από τα οποία πρέπει να ζήσει το ζευγάρι και τα τρία παιδιά τους, ενώ οι τιμές στα προϊόντα συνεχώς «ανεβαίνουν και ανεβαίνουν»...

Ας ξεκινήσουμε από τα «προνόμια» του Β. Ζαρκαδούλα και της οικογένειάς του: Με δάνειο από την Εργατική Κατοικία, το οποίο θα πληρώνει για τα επόμενα 20 χρόνια, αγόρασε ένα σπίτι. Για το δάνειο πληρώνει 150 ευρώ στην τράπεζα. Αλλά του «έτυχε» το πατρικό σπίτι κληρονομιά. Αποφάσισε να μείνει στο πατρικό του σπίτι και νοίκιασε το καινούριο για 300 ευρώ. «Αν δεν υπήρχε το πατρικό δεν ξέρω πώς θα βγαίναμε», μας είπε. «Τα 150 ευρώ από τη διαφορά ενοικίου - δανείου δεν πάνε στην άκρη φυσικά, καλύπτουν οικονομικές "τρύπες". Μάλιστα εάν για δυο τρεις -μήνες μένει ξενοίκιαστο, τότε η δόση του δανείου, πληρώνεται από τους μισθούς μας», περιγράφει.

Ας αφήσουμε τώρα τα «προνόμια», για να δούμε πώς τα βγάζει πέρα η οικογένεια. Η μεγαλύτερη κόρη, Αθανασία, είναι 20 χρόνων και σπουδάζει στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα. Τα στοιχειώδη έξοδά της - νοίκι 220 ευρώ για μια γκαρσονιέρα, λογαριασμοί και διατροφή - φτάνουν τα 600 ευρώ, τα οποία είναι ο μισθός της μητέρας της. Μένουν 1.260 ευρώ για να ζήσουν τέσσερις άνθρωποι, οι δύο εργαζόμενοι και τα άλλα δυο δεκάχρονα παιδιά τους, ο Γιάννης και η Δήμητρα. Φτάνουν τα παραπάνω χρήματα; «Η ζωή του εργαζόμενου είναι να πληρώνει τα έξοδα του σπιτιού, τους λογαριασμούς και να πηγαίνει σούπερ μάρκετ, για τα είδη διατροφής, φυσικά με πρόγραμμα για το τι συγκεκριμένα θα αγοράσει», μας απάντησε ο 43χρονος. «Μέσα σε αυτό το ποσό υπάρχουν τα απαραίτητα έξοδα για τα παιδιά, 35 ευρώ ο καθένας για το φροντιστήριο Αγγλικών. Το σχολείο δεν παρέχει δραστηριότητες, είναι δυνατόν να μην προσφέρεις στα παιδιά σου τη δυνατότητα πχ να αθληθούν; Ο Δημήτρης γράφτηκε σε ομάδα ποδοσφαίρου και η εγγραφή με τη δόση για τον πρώτο μήνα έφτασαν τα 50 ευρώ, η Δήμητρα έκανε κολυμβητήριο και τώρα θέλει να ξεκινήσει ταε-κβο-ντο. Είναι πολυτέλειες αυτά»; Μέσα στα έξοδα για τα παιδιά είναι βέβαια και η μόρφωσή τους. Λίγα χρόνια πριν η οικογένεια βίωσε το... δημόσιο σύστημα Παιδείας της χώρας. Η Αθανασία, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της, έπρεπε να πάει φροντιστήριο. Σε λίγα χρόνια και τα δυο άλλα παιδιά θα χρειαστούν το ίδιο. Και αυτά τα χρήματα θα βγουν από τους δύο μισθούς.

Κομπόδεμα, χρήματα στην άκρη δεν υπάρχουν και μετά από τόσα χρόνια δουλιάς «το σκέφτεσαι για να πας σε μια ταβέρνα με τα παιδιά σου, να τους αγοράσεις ένα καινούριο ρούχο. Για θέατρο ή σινεμά φυσικά δεν το συζητάμε. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην πλειοψηφία του λαού ξοδεύοντας μόνο και μόνο για να μπορεί να ζήσει»...

Το συμπέρασμα μας το έδωσε ο ίδιος, ο Β. Ζαρκαδούλας, χωρίς «πολλά - πολλά» και είναι χαρακτηριστικό πως συμπυκνώνεται στο σύνθημα του ΚΚΕ για το πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 9 Οκτώβρη: «Η κοινωνία μας είναι ταξική, το μεγάλο κεφάλαιο θέλει τους εργαζόμενους ίσα - ίσα για να ζουν, ώστε να τους εκμεταλλεύεται. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν πρέπει να δεχόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια τα αρνητικά της κοινωνίας, να ξέρουμε σε ποια κοινωνία ζούμε και να γνωρίζουμε πως η κοινωνία μπορεί να αλλάξει». Δηλαδή «καμία ανοχή στην ανέχεια της λαϊκής οικογένειας»...