2. Τι έγινε ο πάλαι ποτέ λαλίστατος Καραμανλής; Γιατί σιωπά σαν ζαλισμένη Πυθία; Ισως τώρα πια καταλαβαίνει πως η σκόνη που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ δεν έχει απολύτως καμία διαφορά από αυτήν της Νέας Δημοκρατίας. Με μεγάλη δυσκολία μπορεί να ξεχωρίζει τους υπουργούς του. Μοιάζει με τον θείο του, που κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να θυμηθεί πρόσωπα και ονόματα. Είναι γνωστή η απάντησή του σε μια κυρία που τον πλησίασε κάποτε: «Δυστυχώς, θυμάμαι μόνο ονόματα και ποτέ πρόσωπα». Οπως και στο θείο του, έτσι και σ' αυτόν, ο κόσμος του φαίνεται αφόρητος. Οποιαδήποτε απόπειρα προσέγγισης θυμίζει τα ραντάρ της Πολιτικής Αεροπορίας. Το στίγμα του κόσμου το εντοπίζουν ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία, έπειτα το χάνουν κι εκεί που απελπίζονται, ο κόσμος κάνει την εμφάνισή του σε χώρους που δε συχνάζουν πρωθυπουργοί, δηλαδή πεζοδρόμια και διαδηλώσεις.

3. Η μεγάλη ιδέα του πως δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία και πως όλοι ενωμένοι πάμε για τα μεγάλα και τα σπουδαία αντιμετωπίστηκε όχι με καχυποψία, αλλά κάτι χειρότερο: με ειρωνεία, του στιλ «μα δεν έχουμε πει πως δεν παίζουμε μ' αυτά τα πράγματα;».

4. Ούτε οι κόλακες ούτε ο γελωτοποιός της Νέας Δημοκρατίας Αβραμόπουλος μπόρεσαν να αναχαιτίσουν τη ζάλη του πρωθυπουργού. Μάταια οι τεχνικοί της εξουσίας - οι μόνοι σοβαροί τέλος πάντων άνθρωποι δίπλα του - αναφέρονταν σε μια σειρά μεγάλους φιλοσόφους με μεγάλες ιδέες όπως η δική του, που αναγνωρίστηκαν όμως μετά θάνατον. Δεν κατάφεραν να πείσουν τον πρωθυπουργό ότι τα πράγματα είναι χειρότερα απ' ό,τι τα φαντάστηκε. Επιστημονικά, η αιφνίδια ζάλη του Καραμανλή ερμηνεύεται ως εξής: Είχε δηλώσει παλαιότερα πως, από τη στιγμή της ορκωμοσίας του κι έπειτα, θα υπάρχει μόνο παρόν δίχως κανένα παρελθόν και ως εκ τούτου ένα μαγευτικό μέλλον θα ανοίγεται για πάντα μπροστά μας. Αλλά επειδή η μεγάλη ιδέα ουδεμία ανταπόκριση βρήκε στο λαό, έμεινε μόνος ο πρωθυπουργός να φαντασιώνεται. Ετσι η προς ώρας τρικυμία εν κρανίω γέννησε μια ζάλη δίχως προηγούμενο.

5. Μας ενδιαφέρουν οι φαντασιώσεις του καθενός ή μας αφήνουν τρυφερά αδιάφορους; Εδώ πρέπει το αισθητήριό μας να μας αφήσει να επισημάνουμε μια λεπτή διαφορά: αν οι φαντασιώσεις αφορούν έναν πρωθυπουργό που σέρνει έντεκα εκατομμύρια ψυχές πίσω του, βεβαίως πρέπει να τις εξετάσουμε. Ανατρέχοντας στην Ιστορία, συναντάμε την περίπτωση του βασιλιά της Βαυαρίας «τρελού» Λούντβιχ μαζί με τον Βάγκνερ. Δυστυχώς, ο Καραμανλής δεν είναι Λούντβιχ ούτε ο Ρουσόπουλος Βάγκνερ κι όμως τους πληρώνουμε το ίδιο και περισσότερο (βλέπε Ολυμπιακούς). Το φιλοσοφικό δράμα του πρωθυπουργού και οι προθέσεις του είναι προσκοπικού χαρακτήρα ανακατεμένες με ιδεώδη επιπέδου κατηχητικών σχολείων, με δυο λόγια, ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα. Ως πολίτης μιας χώρας που θέλει να είναι αντάξια της εθνικής ποδοσφαιρικής της ομάδας, με σεβασμό και δίχως ίχνος συμπόνιας, προτείνω ομαδική ψυχανάλυση στον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Ισως τότε η ζάλη να δώσει τη θέση της σ' έναν πονοκέφαλο που - όσο να 'ναι- ένας πρωθυπουργός και υπουργός Πολιτισμού μπορεί να τα βγάλει πέρα.